Από τους Rahim Hamid και Aaron Eitan Meyer

Το νοτιοδυτικό Ιράν φιλοξενεί την πόλη Ma'shour, μέρος της περιφέρειας Αχβάζ με αραβικής πλειοψηφίας κατοίκους. Τον Νοέμβριο του 2019, η Ma'shour απέκτησε φήμη για εγκλήματα, που διαπράχθηκαν εναντίον των κατοίκων της από το Ιρανικό Σώμα των Φρουρών της Επανάστασης και τους υπηρέτες του. Αλλά αυτό το τελευταίο επεισόδιο είναι απλώς μια συνέχεια των δεκαετιών δυστυχίας, που έζησαν οι άνθρωποι στην περιοχή κάτω από τον βάρβαρο ζυγό του καθεστώτος.

Με πληθυσμό περίπου 120.000 κατοίκων, η Ma'shour αποτελείται από πέντε κατοικημένες περιοχές: τις Jarrahi, Koura, Khor Mussa (Sarbandar ή λιμάνι Χομεϊνί) και τις παλιές και νέες αστικές περιοχές. Η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Ma`shour είναι εθνικά αραβική και η σημασία της πόλης έγκειται στην παρουσία εκεί μιας πετροχημικής βιομηχανίας, που εξευγενίζει τους πόρους πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής Αχβάζ.

Λόγω της πολύ πραγματικής απειλής των αντιποίνων από το καθεστώς, οι ντόπιοι μάρτυρες μίλησαν στους συντάκτες αυτού του άρθρου, με την προϋπόθεση της ανωνυμίας, ζωγραφίζοντας μια καταστροφική εικόνα μιας πόλης, που βιώνει τη μεταφορά πληθυσμού από ένα ρατσιστικό καθεστώς. Ένα άτομο εξήγησε το φαινόμενο των “ιπτάμενων εργαζόμενων”, εργαζομένων ανώτερου επιπέδου, που έρχονται για εργασία και επιστρέφουν την ίδια μέρα στην Τεχεράνη αεροπορικώς. Φέρνουν επίσης συγγενείς, για να καλύπτουν θέσεις εργασίας, που ποικίλουν από παρασκευή τσάι και καφέ έως προσωπικό καθαρισμού.

Αυτοί οι “ιπτάμενοι υπάλληλοι” και οι συγγενείς τους είναι όλα εθνοτικοί Πέρσες. Οι άνθρωποι που εκτοπίζουν είναι συντριπτικά αραβικής εθνικότητας.

Ο μάρτυρας πρόσθεσε ότι ο λόγος, για τον οποίο αυτοί οι εργαζόμενοι δεν ζουν στο Ma'shour, είναι λόγω του ιδιαίτερα μολυσμένου αέρα. Ο αραβικός πληθυσμός, εν τω μεταξύ, στερείται τα μέσα για να ξεφύγει από τις επικίνδυνες συνθήκες του αέρα, που προκαλεί η πετροχημική βιομηχανία, και ζει σε άθλιες συνθήκες.

“Τα ποσοστά αυτοκτονιών αυξάνονται εδώ”, μας είπε ο ντόπιος μάρτυρας. “Οι νέοι έχουν χάσει την ελπίδα για το μέλλον. Θεωρείς ότι είσαι εγκληματίας, αν γεννηθείς Αχβάζ (Άραβας). Είσαι καταδικασμένος σε στέρηση, όταν είσαι γεννημένος Άραβας”.

Παρά τον πλούτο της περιοχής, ο τοπικός πληθυσμός της πλειοψηφίας των Αχβάζ (Αράβων) στερείται πρόσβασης στα οφέλη των πόρων της περιοχής. Ο θυμός, η απελπισία, τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών, τα δυσανάλογα υψηλά ποσοστά καρκίνου και η διαγραφή της πολιτιστικής ταυτότητας χαρακτηρίζουν τον πληθυσμό των Αχβάζ εδώ.

Στην περιοχή Αχβάζ είχαν ξεσπάσει διαμαρτυρίες ακόμη και πριν από την έναρξη των διαδηλώσεων για τα καύσιμα στο κέντρο της χώρας. Ο καταλύτης ήταν η δηλητηρίαση ενός λαϊκού αντιφρονούντα Αχβάζ ποιητή ονόματι Hassan Haidari, καθώς βρισκόταν υπό επιτήρηση, μαζί με μακροχρόνια παράπονα για τη βιαιότητα του καθεστώτος και τις εθνικές διακρίσεις.

Οι διαδηλώσεις στην Ma'shour κατεστάλησαν βίαια. Όταν οι νέοι μπλόκαραν τους δρόμους, που οδηγούν στις πετροχημικές εγκαταστάσεις, καίγοντας λάστιχα αυτοκινήτων, το Ιρανικό Σώμα των Φρουρών της Επανάστασης (IRGC) τους επιτέθηκε με τανκς και πυροβολισμούς.

Νέοι διαδηλωτές Αχβάζ κατέφυγαν στα κοντινά έλη για να ξεφύγουν από τα πολυβόλα, αλλά οι δυνάμεις του IRGC άνοιξαν πυρ στα έλη και στη συνέχεια έβαλαν φωτιά, σκοτώνοντας δεκάδες νέους, κυρίως άοπλους διαδηλωτές. Ένας αυτόπτης μάρτυρας εξήγησε: “Δεν πήραμε στα σοβαρά αυτό που είπαν, επειδή πιστεύαμε ότι μας απειλούσαν, όπως είχαν κάνει στις προηγούμενες διαδηλώσεις. Αλλά άρχισαν στα ξαφνικά να πυροβολούν τους ανθρώπους με πολυβόλα. Όταν οι δυνάμεις του IRGC άρχισαν να πυροβολούν, οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων γυναικόπαιδων, κατέφυγαν στην πόλη Jarrahi και κάποιοι κατέφυγαν στα κοντινά έλη, αλλά τα στρατεύματα του IRGC πυροβολούσαν αδιακρίτως, χωρίς έλεος. Περίπου 60 άνθρωποι σκοτώθηκαν στα βαλτώδη εδάφη και δεκάδες τραυματίστηκαν”.

Ένας άλλος μάρτυρας, που έχασε πολλούς συγγενείς στη σφαγή, δήλωσε ότι οι δυνάμεις του IRGC ανέπτυξαν βαρύ στρατιωτικό εξοπλισμό στις συνοικίες Jarrahi και Koura. Οι δυνάμεις διερεύνησαν επίσης την περιοχή με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και στρατιωτικά ελικόπτερα και έφεραν άλλα οχήματα και όπλα, συμπεριλαμβανομένων τανκς.

Ενώ το κλείσιμο του διαδικτύου του έθνους από την κυβέρνηση εμπόδισε αρχικά τις λεπτομέρειες της σφαγής να φτάσουν σε παγκόσμιο ακροατήριο, οι μάρτυρες άρχισαν να λένε τις ιστορίες τους, ελπίζοντας ότι το καθεστώς θα κληθεί να λογοδοτήσει για τα εγκλήματά του.

Μια τέτοια νεαρή γυναίκα μας είπε ότι οι διαδηλωτές στο δήμο Jarrahi της Ma'shour βγήκαν στους δρόμους μετά από διαμαρτυρίες, που σάρωσαν τη χώρα. Άρχισαν να διαμαρτύρονται στην είσοδο της πόλης δύο ημέρες. Απέκλεισαν τους δρόμους, μια ειρηνική μορφή διαμαρτυρίας που συνέβαινε σε όλο το Ιράν.

Στη συνέχεια, η νεαρή γυναίκα συνέχισε: “Ήμαστε περικυκλωμένοι από θανατηφόρα τανκς και βαριά όπλα. Οι δυνάμεις του ιρανικού καθεστώτος άρχισαν να μας παρενοχλούν και να μας επιτίθενται. Οι νεαροί άνδρες απλά στέκονταν και κάθονταν στη μέση του δρόμου απαιτώντας τα δικαιώματά τους στην εργασία, στην ασφάλεια και στην υγεία. Το ενδιαφέρον ήταν ότι οι περισσότερες από τις ένοπλες δυνάμεις, που πυροβολούσαν και ξυλοκοπούσαν τους Άραβες διαδηλωτές, μιλούσαν αραβικά, αλλά με προφορά, που μιλούσαν σε χώρες όπως το Ιράκ, η Συρία και ο Λίβανος. Ήταν αδίστακτοι και ψέκασαν τα στήθη των άοπλων διαδηλωτών με σφαίρες. Οι καημένοι Άραβες διαδηλωτές έπεφταν ο ένας μετά τον άλλον στο χώμα και άλλοι έσπευδαν απελπισμένοι στα έλη κοντά στο χώρο συγκέντρωσης στην είσοδο της πόλης”.

Το IRGC έχει καταγεγραμμένη ιστορία ότι φέρνει τους τρομοκράτες συμμάχους του να καταστείλουν τους Αχβάζ, συμπεριλαμβανομένων της Χεζμπολάχ του Λιβάνου και των Μονάδων Λαϊκής Κινητοποίησης του Ιράκ, καθώς και διάφορες οντότητες, που δραστηριοποιούνται στη Συρία για την υποστήριξη του καθεστώτος Άσαντ, το οποίο υποστηρίζεται όλο και περισσότερο από το Ιράν. Οι Αχβάζ ακτιβιστές, τόσο εντός όσο και εκτός της περιοχής, έχουν επανειλημμένα θέσει την ίδια ερώτηση: “Γιατί ακούμε για αυτές τις τρομοκρατικές ομάδες, όταν επιτίθενται σε άλλους, αλλά ποτέ όταν μπαίνουν στη χώρα για να μας σκοτώσουν;”

Οι μυστικοί μάρτυρες συνέχισαν. “Οι δυνάμεις συνέχιζαν να πυροβολούν όσους είχαν καλυφθεί στα ύδατα και στα καλάμια του έλους. Επίσης πυροβόλησαν τυχαία σε γειτονικά σπίτια και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μεγαλύτερο αριθμό θανάτων και θυμάτων”.

“Πήγαμε στο νοσοκομείο και βρήκαμε δεκάδες θύματα, συμπεριλαμβανομένων νεκρών και τραυματιών, στο πάτωμα του νοσοκομείου. Η έλλειψη ιατρών και νοσηλευτών και η τεράστια ποσότητα αίματος στο πάτωμα και στους τοίχους… όλα είχαν χρωματιστεί με το αίμα των νέων, συμπεριλαμβανομένων δύο νεκρών γυναικών, μίας μεσήλικης και μίας εικοσάχρονης”.

“Μεταφερθήκαμε από το νοσοκομείο στην πόλη και ακούγαμε πυροβολισμούς παντού. Πήγαμε στο σπίτι ενός θύματος, που ήταν μέλος της οικογένειας, όταν συναντήσαμε δυνάμεις, που άρχισαν να μας πυροβολούν με θανατηφόρα όπλα, που σχεδόν έκαναν τους τοίχους να καταρρεύσουν. Μπήκαμε στο σπίτι κάτω από ένα χαλάζι από σφαίρες. Συγκεντρωθήκαμε όλοι σε μια γωνιά ενός δωματίου, ώστε να μην μας χτυπήσουν οι πυροβολισμοί”.

Τις ημέρες μετά από αυτό το τρομερό περιστατικό, η δυσοσμία των συσσωρευμένων πτωμάτων στα έλη παρέμεινε τόσο δυνατή, που έφτανε σε όλη την πόλη. Τα τηλεοπτικά πλάνα παρουσιάζουν πενθούσες οικογένειες, που ρωτούν: “Ποιο ήταν το έγκλημα αυτών των στερημένων ανθρώπων; Απλώς ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για την εκτεταμένη καταπίεση. Σε ποια χώρα χρησιμοποιεί η κυβέρνηση τανκς και πολυβόλα ενάντια στις δημόσιες διαμαρτυρίες; Αλλά εδώ είναι το ιρανικό καθεστώς, το οποίο έκαψε ζωντανούς τους νέους στις καλαμιές”.

Οι συντετριμμένες οικογένειες αφέθηκαν να ακούσουν αδύναμα τις κραυγές, το κλάμα και τα παρακαλετά για βοήθεια από τα μέλη τους, που είχαν κολλήσει στο βάλτο, και να μυρίσουν την καμένη τους σάρκα, αφότου τα στρατεύματα του καθεστώτος έβαλαν φωτιά στις καλαμιές.

Οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αχβάζ υποστηρίζουν ότι το καθεστώς προσπαθεί ακόμη και να αποσπάσει εκβιαστικά χρήματα από οικογένειες, που θρηνούν, χρεώνοντάς τους περίπου 4.000 δολάρια την καθεμία για να τους επιστρέψουν τα σώματα των αγαπημένων τους και ακόμη και να χρεώσουν “δασμούς” για τις σφαίρες, που σκότωσαν τους συγγενείς τους.

Ένας άλλος μάρτυρας μας είπε ότι “οι πολίτες της γειτονιάς Koura είπαν ‘Έχουμε δύο επιλογές: να πεθάνουμε από τα βασανιστήρια από το καθεστώς ή να αντισταθούμε στις δυνάμεις της Φρουράς της Επανάστασης. Τότε ο κόσμος, και ειδικά η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, θα μπορούσε να στηρίξει την επανάστασή μας ενάντια στο καταπιεστικό και βάρβαρο καθεστώς.”‘

Για τέσσερις μέρες, σύμφωνα με τους μάρτυρες, οι διαδηλωτές διατήρησαν τον έλεγχο των οδών Koura και Tanideh στο Jarrahi, καθώς και των περισσότερων γειτονιών της πόλης Ma'shour και διάφορα προάστια. “Οι συγκρούσεις ήταν έντονες. Το IRGC διέφυγε λόγω της αποτελεσματικής αντίστασης και οι άνθρωποι μπόρεσαν να ελέγξουν τον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στην πόλη και το παρακείμενο πετροχημικό βιομηχανικό συγκρότημα.

“Οι πολίτες της Ma'shour περιμένουν τη δράση της διεθνούς κοινότητας να σταματήσει αυτό το φρικτό έγκλημα”, συνέχισε ο μάρτυρας, ξεσπώντας σε δάκρυα.

Η παρέμβαση αυτή δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Η υπηρεσία του διαδικτύου έχει αποκατασταθεί ως επί το πλείστον σε όλο το Ιράν. Στην Ma'shour ο βάλτος έχει σταματήσει να καπνίζει, η μυρωδιά της καμένης σάρκας δεν είναι πλέον στον αέρα. Αλλά ο αέρας παραμένει βαριά μολυσμένος και ο τοπικός αραβικός πληθυσμός παραμένει άπορος, ακόμα κι αν παραπατάνε από το σοκ από την πρόσφατη φρίκη. Οι μόνες νέες εξελίξεις είναι αρνητικές: αγωνία για τα μέλη της οικογένειας των δολοφονηθέντων, φόβος για τους συλληφθέντες συγγενείς, που μεταφέρθηκαν σε απροσδιόριστες φυλακές στο σκοτάδι της νύχτας, και τώρα απελπισία, αν ο κόσμος θα αναλάβει δράση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πράξεις του καθεστώτος παραβιάζουν το διεθνές Δίκαιο και τη θεμελιώδη ηθική, αλλά όσο τα ισχυρά έθνη του κόσμου αποτυγχάνουν να αναλάβουν άμεση δράση, δεν υπάρχει ούτε παρηγοριά ούτε ελπίδα για τον λαό της Ma'shour και για όλους τους Αχβάζ.