[1]Μια σειρά στιγμιότυπων, που τραβήχτηκαν από βίντεο του YouTube με τίτλο “Έμφυλη Βία: Ένας οδηγός για παγκόσμια ζητήματα”, δημοσιεύτηκε από το Global Citizen.
Το Τρινιντάντ και το Τομπάγκο έχουν παλέψει για πολύ καιρό με την έμφυλη βία. Τον Δεκέμβριο του 2016, αφότου βρέθηκε στην αποθήκη ενός παντοπωλείου η σορός της 20χρονης τραπεζικού υπαλλήλου Shannon Banfield [2] στο Πορτ Οφ Σπέιν, οι πολίτες αγανάκτησαν [3]. Ωστόσο, η πρώτη δολοφονία της χώρας για το 2017 [4] ήταν αυτή της 16χρονης μαθήτριας Rachael Ramkissoon [5].
Παρόλο που οι διαδηλώσεις [6], οι εκστρατείες εναντίον της παρενόχλησης στο δρόμο [7] και τα δημόσια μνημόσυνα [8] έχουν αυξήσει την εθνική ευαισθητοποίηση σχετικά με την έμφυλη βία, αυτή εξακολουθεί να συμβαίνει με δυσάρεστα κύματα, που επηρεάζουν τα παιδιά και τη νεολαία.
Ένα από τα πιο πρόσφατα περιστατικά [9] της χώρας περιλάμβανε την 31χρονη Naiee Singh, της οποίας ο αποξενωμένος σύζυγος την ακολούθησε στην δουλειά της και την πυροβόλησε σκοτώνοντάς την στο χώρο στάθμευσης, προτού στρέψει το όπλο στον εαυτό του. Όταν οι συγγενείς του, σε μια συνέντευξη σε εφημερίδες [10], ισχυρίστηκαν ότι είχε “φτάσει στα άκρα”, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξέσπασαν εναντίον της τάσης να κατηγορούμε το θύμα.
Ωστόσο, σχεδόν δύο εβδομάδες αργότερα, όταν αναφέρθηκε ότι η 8χρονη Mukeisha Maynard, η οποία αρχικά θεωρήθηκε ότι είχε αυτισμό, χτυπήθηκε μέχρι θανάτου από τον πατέρα της, Michael, ο οποίος αργότερα κρεμάστηκε, η αρχική απάντηση ήταν πολύ διαφορετική.
Σε δημόσια δημοσίευση στο Facebook, ο Zahir Ali, πρόεδρος του ιδρύματος Glimmer of Hope, ο οποίος λέει ότι συναντήθηκε με το κοριτσάκι, φαινομενικά ως μέρος της φιλανθρωπικής εκδήλωσής του, δήλωσε [11]:
Ο αυτισμός είναι κάτι που μπορεί να σε οδηγήσει σε μεγάλη κατάθλιψη. […] Μόνο ο Θεός ξέρει τι περνούν οι γονείς των αυτιστικών παιδιών, ειδικά [σε αυτή τη χώρα όπου] δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για να βοηθήσουν τους λιγότερο τυχερούς γονείς που δεν μπορούν να πληρώσουν τις υπηρεσίες για την εργοθεραπεία και την λογοθεραπεία.
Η διαδικτυακή αφήγηση σύντομα μεταφέρθηκε από τη βία της δολοφονίας/αυτοκτονίας σε εκείνη, στην οποία το επίκεντρο ήταν η αναπηρία του παιδιού. Αργότερα αναφέρθηκε [12] ότι η Maynard δεν ήταν αυτιστική [13], αλλά μάλλον είχε απραξία λόγου [14], που φέρεται ότι προκλήθηκε από τραυματισμούς, που υπέστη κατά τη διάρκεια επίθεσης από τον πατέρα της, όταν ήταν ηλικίας λιγότερο από μίας εβδομάδας [13]. Η μητέρα της, Maysonia Thomas, ξυλοκοπήθηκε επίσης.
Για να διερευνήσουμε τη σχέση ανάμεσα στη βία μεταξύ συντρόφων και τη βία κατά των ανηλίκων και να κατανοήσουμε γιατί η απάντηση σε δύο εξίσου εξευτελιστικά εγκλήματα ήταν τόσο διαφορετική, επικοινωνήσαμε με τη Δρ. Gabrielle Hosein [15], επικεφαλής του Ινστιτούτου Φύλου και Αναπτυξιακών Μελετών στο Πανεπιστήμιο των Δυτικών Ινδιών στην πανεπιστημιούπολη St. Augustine, η οποία έχει συμμετάσχει ενεργά στην οικοδόμηση φεμινιστικών κινημάτων σε ολόκληρη την επικράτεια και έχει επιχειρηματολογήσει ενάντια στην έμφυλη βία, για μια ανάλυση.
Η Hosein ξεκίνησε την τηλεφωνική συνομιλία μας υποδεικνύοντας ότι οι άνθρωποι μπορεί να αντέδρασαν διαφορετικά στις δύο δολοφονίες/αυτοκτονίες, επειδή η υπόθεση του Singh ήταν προσχεδιασμένη. Παρά τα περιοριστικά μέτρα [16] εναντίον του πρώην συζύγου της Singh, εκείνος είχε αποκτήσει ένα όπλο [17] και περίμενε στο γραφείο της με την πρόθεση να την σκοτώσει. Η υπόθεση Maynard, από την άλλη πλευρά, δεν φάνηκε όπως υπολογιζόταν [18].
Η Hosein συμφωνεί, ωστόσο, ότι υπήρχε σχετική σχέση μεταξύ των εγκλημάτων και ότι ο δεσμός είναι παγκόσμιος, διαπολιτισμικός και διατομεακός:
Νομίζω ότι το κεντρικό σημείο είναι ότι η βία κατά των γυναικών και η βία εις βάρος των παιδιών είναι βαθιά συνδεδεμένες, ότι τα παιδιά γίνονται σκόπιμα θύματα και μάρτυρες βίας κατά των γυναικών, ως μέρος μιας δήλωσης ελέγχου της “οικογένειας”. … Η βία αυτή ξεκινά μέσω του βιασμού της συντρόφου, συνεχίζεται μέσω φυσικής και σεξουαλικής κακοποίησης των εγκύων γυναικών και λαμβάνει πρόσθετες μορφές μέσω των παιδιών που μεγαλώνουν σε βίαια σπίτια όπου αντιμετωπίζουν επίσης μεγαλύτερο κίνδυνο σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης.
Ενώ οι πολιτιστικοί πυροκροτητές μπορεί να είναι μοναδικοί σε διαφορετικές χώρες, οι ρίζες φαίνεται να είναι ουσιαστικά ίδιες. Τα στοιχεία [19] δείχνουν ότι οι γυναίκες βρίσκονται συχνά σε αυξημένο κίνδυνο στενής βίας από τον σύντροφό τους όταν είναι έγκυος, έτσι σύμφωνα με την Hosein, η κακοποίηση μπορεί να ξεκινήσει από τη μήτρα. “Τα παιδιά δεν είναι τυχαία στη βία και αυτές δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις”, εξήγησε. “Στην πραγματικότητα, τα παιδιά συχνά βλάπτονται σωματικά ως μέρος της επίδειξης ελέγχου. Αυτή η ιδέα ότι οι άνδρες “κατέχουν” τις οικογένειές τους είναι κάτι που πρέπει να αμφισβητήσουμε.”
Από την ίδρυσή της το 2015, η Παιδική Αρχή [20], αρμόδια για την προστασία των ανηλίκων [21] στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, έχει αναφέρει [22] έρευνες σε πάνω από 20.000 περιπτώσεις κακοποίησης παιδιών [23]. Δύο μέρες μετά τον θάνατο της Maynard, ο πρόεδρος της παιδικής αρχής, Hanif Benjamin, σχολίασε ότι η κοινωνία στο σύνολό της τον είχε απογοητεύσει, λέγοντας [12]: “Όλοι έχουν να παίξουν τον δικό τους ρόλο στην προστασία των παιδιών.”
Με δεδομένο ένα ξεχωριστό περιστατικό του 2011 [24], κατά το οποίο ο Michael Maynard είχε συλληφθεί και κατηγορηθεί για επίθεση κατά της Mukeisha (τότε οκτώ μηνών) μαζί με τη μητέρα της, η Hosein σημείωσε ότι οι κοινωνικές υπηρεσίες πρέπει να διαδραματίσουν έναν σημαντικό ρόλο [25].
Η Tracy Hutchinson-Wallace, συνιδρύτρια του μη κυβερνητικού οργανισμού Autism Spirit [26], συμφωνεί ότι τόσο οι κοινωνικές υπηρεσίες όσο και η ευρύτερη κοινωνία απέτυχαν στην περίπτωση της Mukeisha Maynard. Σε τηλεφωνική συνέντευξη με το Global Voices, εκείνη κάλεσε τόσο τον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τομέα να συμβάλουν στην υποστήριξη των γονέων, ρωτώντας: “Γιατί οι υπηρεσίες που είναι κρίσιμες για την υπεύθυνη γονική μέριμνα — κέντρα υγείας, σχολικές συναντήσεις, συνεδρίες θεραπείας — είναι διαθέσιμες μόνο κατά τη διάρκεια των ωρών εργασίας;”
Η άλλη πτυχή της αφήγησης που ενοχλεί την Hutchinson-Wallace είναι η πρόταση ότι η αναπηρία είναι μια τραγωδία: “Εάν σκοτωθεί ένα υγιές παιδί, ο δράστης είναι ένα τέρας, αλλά αν το παιδί έχει κάποια αναπηρία; Ο καημένος, κατέρρευσε.” Στην περίπτωση Maynard, είπε: “Ο πατέρας έδειξε πλήρη μεταμέλεια, αναγνώρισε τι έκανε και η τελευταία του πράξη ήταν να φροντίσει για το κορίτσι [Όταν συνειδητοποίησε ότι η κόρη του ήταν νεκρή, ο Maynard αναφέρεται ότι [27] την έντυσε, χτένισε τα μαλλιά της και την έβαλε στο κρεβάτι προτού αυτοκτονήσει], η αποζημίωσή του ήταν ότι αυτοκτόνησε. Το παιδί δεν το άξιζε αυτό. Υπάρχουν τόσα πολλά θύματα εδώ.”
Η Hosein πιστεύει ότι η υπόθεση Maynard είναι σημαντική για την ανίχνευση της ευρύτερης κατάστασης και για το πού αποτυγχάνουν οι κοινωνικές παρεμβάσεις και τα πρωτόκολλα. Ο πατέρας, για παράδειγμα, είχε ιστορικό βίας [28], οι απειλές του ξεπέρασαν [29] τον πυρήνα της οικογενειακής μονάδας και ο ίδιος και τα δύο παιδιά του ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας [30], όλα αυτά θα έπρεπε να ήταν κόκκινες σημαίες για τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Η Hutchinson-Wallace συμφωνεί ότι η εύρεση λύσεων αρχίζει με την αποδοχή εκεί όπου οι διαδικασίες έχουν αποτύχει:
Το πρώτο βήμα θα έπρεπε να ήταν η απομάκρυνση του παιδιού από την κατάσταση. Οι Αρχές πρέπει να ενσταλάξουν την εμπιστοσύνη των οικογενειών σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν αυτά τα ζητήματα. Ακόμη και εν μέσω βίας και απειλών, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι κάτι θα γίνει — και αυτό συνέβη με διαδοχικές κυβερνήσεις.
Πιστεύει ότι βραχυπρόθεσμα πρέπει να δημιουργηθούν περισσότεροι πόροι για την έγκαιρη παρέμβαση και ότι η ευρύτερη κοινωνία πρέπει να ενεργεί περισσότερο σαν το παροιμιώδες χωριό όταν πρόκειται να προσέξει παιδιά.
“Μην ξεχνάτε το γεγονός ότι [περιπτώσεις όπως των Singh και Maynard] θα επαναληφθούν”, δήλωσε η Hutchinson-Wallace:
Όλοι θα ξεχάσουμε, αλλά είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Πρέπει να συνεχίσουμε να μιλάμε [31] μέχρι να γίνει κάτι. Είναι προνόμιο να είμαστε πολίτες αυτής της χώρας. Για να αξίζει αυτό το προνόμιο, είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε πίσω κάθε μέρα. Εάν επωφεληθήκατε από κάτι — καλή εκπαίδευση, μια σταθερή οικογενειακή ζωή, ισχυρή υποστήριξη της κοινότητας — πρέπει να εργαστείτε για να βοηθήσετε άλλους.”
Για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας του 2020, η οποία σηματοδοτείται παγκοσμίως στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνο, το Ινστιτούτο Φύλου και Αναπτυξιακών Μελετών του Πανεπιστημίου των Δυτικών Ινδιών, μαζί με ΜΚΟ και εταιρικούς χορηγούς, θα φιλοξενήσει την Τέταρτη Ετήσια Πορεία για τα Δικαιώματα των Γυναικών [32] στο Πορτ Οφ Σπέιν στις 7 Μαρτίου, σε μια συνεχή προσπάθεια ευαισθητοποίησης για τη δυστυχία των γυναικών.