[1]Η αστυνομία στο Κασμίρ αντιμετωπίζει βίαιους διαδηλωτές τον Δεκέμβριο του 2018. Εικόνα από τον Seyyed Sajed Hassan Razavi, Ειδησεογραφικό πρακτορείο Tasnim μέσω του Wikimedia Commons. CC BY 4.0.
Αυτή η ιστορία είναι από τον Kabir, συγγραφέα με έδρα το Κασμίρ. Διαβάστε το ειδικό αφιέρωμα του Global Voices “Μέσα στην κρίση του Κασμίρ [2]“.
Κατά τη διάρκεια των μηνών, που κατέληξαν τον Αύγουστο του 2019, το Κασμίρ βρισκόταν στη πρώτη γραμμή των ειδήσεων για διάφορους λόγους — πολιτικούς, για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για την συχνά διαδεδομένη ρητορεία Ινδίας-Πακιστάν.
Αλλά ο Αύγουστος ήταν διαφορετικός. Η μαζική συσσώρευση στρατευμάτων [3] ήταν δυσοίωνη και έδειξε ότι ο πρωθυπουργός της Ινδίας Ναρέντρα Μόντι σχεδίαζε κάτι μεγάλο και τρομακτικό στην κοιλάδα, την οποία διεκδικούν και η Ινδία και το Πακιστάν. Οι επείγουσες εγκύκλιοι προς τις ένοπλες δυνάμεις και τα κυβερνητικά γραφεία έβαλαν τους κατοίκους του Κασμίρ σε μια σφαίρα φόβου και χάους, ενώ οι Ινδοί της ηπειρωτικής χώρας, που προσέρχονταν για προσκύνημα ή για εκδρομές, κλήθηκαν να φύγουν από την κοιλάδα αμέσως.
Όλοι προσπαθούσαν να μαντέψουν το αποτέλεσμα, χωρίς αποτέλεσμα. Σενάρια περί Ημέρας Της Κρίσεως ψιθυρίζονταν χαμηλόφωνα, καθώς οι άνθρωποι άρχισαν να αποθηκεύουν τα απαραίτητα.
Το πρωί της 5ης Αυγούστου 2019, όλοι στο Κασμίρ ξύπνησαν σε μια πλήρη συσκότιση. Δεν υπήρχε υπηρεσία κινητής τηλεφωνίας ή διαδικτύου. Μία σιωπηλή σιωπή έπεσε πάνω στο κρατίδιο καθώς οι γείτονες κάθονταν σιωπηλά.
Μέσα σε λίγες ώρες, ο πρωθυπουργός Μόντι ανακοίνωσε την κατάργηση του ειδικού καθεστώτος του Τζαμού και Κασμίρ, ότι το κρατίδιο θα χωριζόταν σε ενωτικά εδάφη, αλλά και την αλλαγή διάφορων νομοθεσιών που διέπουν το κρατίδιο.
Διαβάστε Περισσότερα: Η ινδική κυβέρνηση καταργεί το ειδικό καθεστώς του Κασμίρ, ανακοινώνει διχοτόμηση [4]
Εμείς οι Κασμίριοι αισθανόμασταν προδομένοι. Αλλά η απόφαση επαινέθηκε [5] στον ινδικό εθνικιστικό Τύπο, με δημοσιεύματα όπως οι Times Now και η Republic, που την ονόμασαν γενναία απόφαση.
Οι αυτόχθονες Κασμίριοι ήταν υπό πολιορκία, με τα σχολεία να κλείνουν και δίχως πρόσβαση στα νοσοκομεία από την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Το επιτόπιο ρεπορτάζ — ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της δημοσιογραφίας — ξεχάστηκε, καθώς τα ινδικά μέσα ενημέρωσης πέρασαν τις πρώτες μέρες σε εορτασμό και οι πληροφορίες, που φιλτράρονται μέσω αυτών, δεν πρόσφεραν καίριας σημασίας περιεχόμενο για τους ντόπιους Κασμίριους.
Προσπαθούσαμε να συνδεθούμε με τους αγαπημένους μας σε διάφορες περιοχές του κρατιδίου και δεν είχαμε ιδέα για σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Οι άνθρωποι ταξίδευαν για χιλιόμετρα μέσα στη ζέστη, ξοδεύοντας μεγάλα χρηματικά ποσά μόνο για να έχουν πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη χωρίς καθόλου ανακούφιση.
Τα έθιμα του ισλαμικού φεστιβάλ του Ίντ στις 12 Αυγούστου ήταν σιωπηρά [6]. Δεν γιορτάσαμε, κάναμε απλώς προσευχές το πρωί, όπως υπαγόρευε η θρησκευτική πρακτική. Για τα παιδιά δεν υπήρχαν παιχνίδια ή γλυκά, καθώς με το ζόρι επιζούσαμε με τα απολύτως απαραίτητα.
Όπως συμβαίνει με κάθε είδους περιορισμό των ελευθεριών, οι άνθρωποι επηρεάστηκαν έντονα τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά και άρχισαν να αγοράζουν τρόφιμα και άλλα βασικά προϊόντα σε πολύ υψηλές τιμές, παρά τους οικονομικούς περιορισμούς. Σε περιόδους κρίσης, ακόμη και η βασική επιβίωση φαίνεται σαν μια ανηφορική δουλειά.
Συρματοπλέγματα μπροστά από κυβερνητικά σπίτια και γέφυρες. Εικόνα της Fatima Jahan. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Θλίψη
Κάθε δρόμος ήταν γεμάτος από φόβο και θλίψη. Κανείς δεν γνώριζε τα γεγονότα σε άλλα νοικοκυριά, για να μην αναφέρουμε τα γεγονότα σε όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι που πιστεύονταν ότι είχαν οποιαδήποτε υποψία πολιτικού προσανατολισμού φυλακίστηκαν και μεταφέρθηκαν σε φυλακές έξω από το κρατίδιο.
Το Κασμίρ — ήδη η μεγαλύτερη στρατιωτική ζώνη στη γη — μετατράπηκε σε φρούριο δυνάμεων. Η ασυνήθιστη κατάσταση επιδείνωσε την υγεία της μητέρας μου, που βρισκόταν σε φαρμακευτική αγωγή για διαβήτη. Η έλλειψη φαρμάκων και μεταφορών κατέστησε τα πράγματα χειρότερα, και έπρεπε να ζητήσουμε βοήθεια από έναν καλό ντόπιο που μας πέταξε μέχρι την πύλη του νοσοκομείου της Σριναγκάρ.
Μας δόθηκαν συνταγές και περιορισμένη ποσότητα φαρμάκων, καθώς οι γιατροί ανέφεραν ότι τα φάρμακα έπρεπε να διανεμηθούν, έτσι ώστε να υπάρχουν αρκετά για όλους σε περίπτωση περαιτέρω κρίσης. Επίσης, αποτύχαμε να προμηθευτούμε το φάρμακο από τα τοπικά φαρμακεία και, μετά από περπάτημα για πάνω από επτά μίλια, τα πόδια της μητέρας μου πρήστηκαν, ζωντανεύοντας τους χειρότερους φόβους μου για την αδύναμη υγεία της.
Διαβάστε Περισσότερα: Το υπό ινδική διοίκηση Κασμίρ είναι σαν “ανοιχτή φυλακή”, λένε οι παρατηρητές [7]
Ακόμα και η αδερφή μου, που πάσχει από καρδιακά προβλήματα, δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη για μήνες και δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με ασθενοφόρο ή ιδιωτικό όχημα για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ήταν η πιο σκοτεινή φάση της ζωής μας. Για να ξεπεράσει το άγχος και την κατάθλιψη, ο πατέρας μου άρχισε να καπνίζει βαριά, ενώ εγώ έπεσα στον κόσμο των βιβλίων για να κρατήσω το άγχος ελεγχόμενο, αλλά με ελάχιστη επιτυχία.
Ένα πρωί, καθώς διάβαζα το “Έγκλημα και τιμωρία” του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, ήρθε ένας φίλος με άσχημα και λυπητερά νέα: μία παιδική φίλη, που πάλευε με μια χρόνια ασθένεια, είχε πεθάνει. Μία από τις αγαπημένες σχολικές μου φίλες, αν και είχα χάσει την επαφή μαζί της. Τα νέα με σόκαραν. Το Διαδίκτυο είναι ζωτικής σημασίας — τα τηλέφωνα στον 21ο αιώνα δεν είναι τίποτα χωρίς σύνδεση στο Διαδίκτυο. Και οι ζωές χάνονται και οι συνδέσεις προσωρινά αποκόπτονται, κάθε φορά που υπάρχει διακοπή του διαδικτύου.
Μην πιστεύοντας τα νέα, κοιτούσα συνέχεια με αγωνία το τηλέφωνο μου, ελπίζοντας ότι θα υπήρχε ένα σήμα, ακόμη και για ένα δευτερόλεπτο, που θα μου επέτρεπε να μιλήσω μαζί της. Το μόνο που κάνει ο πανικός είναι να χειροτερεύει τα συναισθήματα ανημποριάς και απομόνωσης. Τελικά, αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια και να εκμυστηρευτώ σε έναν φίλο την παράνοιά μου και αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέσα στην αφόρητη ζέστη μέχρι το σπίτι της φίλης μου, καθώς όλα τα μέσα μεταφοράς είχαν σταματήσει να λειτουργούν.
Διαβάστε Περισσότερα: Η Ινδία αποκαθιστά εν μέρει τις επικοινωνίες στο Κασμίρ, αλλά το διαδίκτυο εξακολουθεί να μη λειτουργεί [8]
Περπατήσαμε για ώρες μέσα στην υγρασία. Όταν φτάσαμε στο σπίτι της, πληροφορηθήκαμε για το θάνατό της. Έπεσα στο πάτωμα, καθώς οι μνήμες με χτύπησαν και το ανθρώπινο κόστος ενός πολιτικού χάους έγινε ακόμη σαφές.
Συνέχισα να ονειρεύομαι για τη ζωή της και έμεινα άγρυπνη για πάνω από δύο μήνες. Στη συνέχεια, μάζεψα τα κομμάτια μου και συγκέντρωσα το θάρρος να αναζητήσω συμβουλές για την ψυχική μου υγεία. Βοήθησε λίγο, αλλά όταν βρεθείς σε ένα βρόχο ατέλειωτης τραγωδίας, τίποτα δεν παραμένει το ίδιο — ποτέ.
Ο αντίκτυπος της απόφασης του Μόντι [9] είναι σαφής. Η συσκότιση έχει αποξενώσει τους Κασμίριους ακόμη περισσότερο, στην καρδιά και στο μυαλό τους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το εξετάσουμε.
Η κατάργηση του άρθρου 370 [10] μπορεί να επηρεάσει ή και όχι τον λαό της κοιλάδας του Κασμίρ, αλλά η θεραπεία που μας επιβλήθηκε μας υπενθυμίζει μόνο τη βίαιη κατοχή της γης μας. Η σκληρότητα που μας επιβλήθηκε είχε ως αποτέλεσμα πολύ χειρότερες ανθρώπινες τραγωδίες. Αλλά αυτά τα πράγματα αρνούνται να εγκαταλείψουν το μυαλό μας και το μόνο που κάνουν είναι να ενισχύσουν την επιθυμία μας για μια ανεξάρτητη πατρίδα.