Μια εθνική οδός στην Καρνατάκα, Ινδία. Εικόνα μέσω Pxfuel.com. Χρησιμοποιείται με άδεια Creative Commons Zero – CC0.

Δείτε το ειδικό αφιέρωμα του Global Voices για τον παγκόσμιο αντίκτυπο του COVID-19.

Υπάρχει μια απόκοσμη σιωπή στους δρόμους του Δελχί, καθώς η πολυσύχναστη πρωτεύουσα της Ινδίας παραμένει αποκλεισμένη. Από τις 24 Μαρτίου, οι επιχειρήσεις έχουν κλείσει, τα εργοτάξια έχουν εγκαταλειφθεί και οι στεγαστικές κοινότητες έκλεισαν τις πύλες τους σε όλους εκτός από τους κατοίκους.

Ο COVID-19 έχει βάλει τη χώρα σε τέλμα δημιουργώντας μεγαλύτερη αβεβαιότητα για τον ήδη ευάλωτο πληθυσμό των οικιακών μεταναστών εργαζομένων και των οικογενειών τους.

.@VijaytaL and I walked down the Yamuna in Delhi and found hundreds and hundreds of migrant workers lying abandoned and hungry.

No food served for two days, they say.

This, 10 km from the offices of India’s prime minister and Delhi’s chief minister https://t.co/eE0p0FuhmU

— Supriya Sharma (@sharmasupriya) April 15, 2020

Η @VijaytaL και εγώ περπατήσαμε κατά μήκος του ποταμού Γιάμουνα στο Δελχί και βρήκαμε εκατοντάδες μετανάστες εργαζόμενους ξαπλωμένους, εγκαταλειμμένους, και πεινασμένους.

Δεν έχουν φαγητό εδώ και δύο ημέρες, λένε.

Αυτό συμβαίνει 10 χλμ. από τα γραφεία του πρωθυπουργού της Ινδίας και του Κυβερνήτη του Δελχί

Οι τομείς των κατασκευών, της μεταποίησης, του εμπορίου, των μεταφορών και της φιλοξενίας είναι σημαντικοί εργοδότες μεταναστών εργαζομένων. Πολλοί εργάζονται επίσης ως οικιακοί βοηθοί, υπηρέτες και πλανόδιοι πωλητές. Αυτοί οι εργαζόμενοι συνήθως καταλήγουν στην άτυπη οικονομία, κερδίζοντας 2 δολάρια μια καλή μέρα.

Μετά τον COVID-19, η κατάστασή τους επιδεινώθηκε. Χωρίς σπίτια και φαγητό, πολλοί από αυτοί αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε καταυλισμούς, που διοικούνται από την κυβέρνηση. Η Κεράλα, μέχρι στιγμής, έχει το μεγαλύτερο αριθμό κυβερνητικών στρατοπέδων ανακούφισης για τους μετανάστες εργαζόμενους (15.541 από τους 22.567 σε ολόκληρη την Ινδία), ακολουθούμενη από την Ούταρ Πραντές (2230), τη Μαχαράστρα (1135) και την Ταμίλ Νάντου (175). Εκτός από τα υπάρχοντα στρατόπεδα, η κυβέρνηση έχει δώσει εντολές για τη δημιουργία πρόσθετων καταυλισμών για την αποτροπή της μαζικής εξόδου μεταναστών εργαζομένων από τις πόλεις προς τα χωριά. Ωστόσο, τα στρατόπεδα και τα κυβερνητικά καταφύγια είναι μόνο προσωρινές λύσεις.

Σε μια συνέντευξη με το Global Voices, η Aarti, η οποία ζει σε μια από τις στεγαστικές κοινότητες στο Δελχί, είπε ότι η 46χρονη οικιακή βοηθός της, η Shaila, μια μετανάστρια από την Καλκούτα, την κάλεσε δύο φορές για να μάθει αν μπορεί να ξαναρχίσει τη δουλειά. Δυστυχώς, οι οικιακοί βοηθοί δεν επιτρέπονται πλέον εντός της στεγαστικής κοινότητας.

Η ιστορία της Shaila επαναλαμβάνεται στις ιστορίες πολλών από τους 45 εκατομμύρια μετανάστες εργαζομένους σε διάφορα μέρη της Ινδίας. Ζώντας μακριά από τα σπίτια τους, οι μετανάστες εργάτες βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος, χωρίς δουλειά και καμία επιλογή να επιστρέψουν στα χωριά τους. Η Ούταρ Πραντές παραμένει το μόνο κρατίδιο που έχει κανονίσει μεταφορά στο Δελχί για να μεταφερθούν οι μετανάστες εργαζόμενοι στο σπίτι. Ωστόσο, ο φόβος ότι οι επαναπατριζόμενοι μετανάστες θα εξαπλώσουν περαιτέρω τον ιό οδήγησε την κεντρική κυβέρνηση να λάβει μια πιο αυστηρή άποψη για τα διακρατικά ταξίδια, αφήνοντας μεγάλο αριθμό εργαζομένων εγκλωβισμένο σε διάφορα μέρη της Ινδίας. Μια αγωγή δημοσίου συμφέροντος (PIL) έχει κατατεθεί από τον Jagdeesh S. Chokkar, πρώην διευθυντή του Ινδικού Ινστιτούτου Διαχείρισης της Αχμπανταμπάντ, για να επιτρέψει στους εργαζόμενους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

UP is allowed to send 300 buses to Kota to carry UP students in Kota back amid lockdown. Gujarat is allowed to carry 800 pilgrims stranded in Hardwar back to Guj during lockdown. But migrant workers stranded w/o jobs, money&food are not allowed to go back!https://t.co/WZV4a8JRI2

— Prashant Bhushan (@pbhushan1) April 18, 2020

Η Ούταρ Πραντές επιτρέπεται να στείλει 300 λεωφορεία στην πόλη Kota για να μεταφέρει τους φοιτητές της πίσω εν μέσω του αποκλεισμού. Η Γκουτζαράτ επιτρέπεται να μεταφέρει 800 προσκυνητές που έχουν εγκλωβιστεί στο Χαριντβάρ πίσω στο Γκουτζαράτ κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού. Όμως οι μετανάστες εργαζόμενοι που έχουν αποκλειστεί χωρίς δουλειά, χρήματα και φαγητό, δεν τους επιτρέπεται να επιστρέψουν!

Η Ινδική κυβέρνηση παρουσίασε ένα σχέδιο οικονομικής τόνωσης ύψους 23 δισεκατομμυρίων δολαρίων, το οποίο θα κάλυπτε περίπου 800 εκατομμύρια ανθρώπους τους επόμενους τρεις μήνες. Το πακέτο περιλαμβάνει 5 κιλά σιτάρι ή ρύζι ανά άτομο κάθε μήνα, μία μπουκάλα φυσικού αερίου ανά μήνα για τις φτωχές οικογένειες και επιδοτήσεις σε μετρητά. Ωστόσο, αυτό πιθανότατα δεν θα φτάσει σε πολλούς μετανάστες εργαζόμενους που απέχουν πολύ από τις καταχωρημένες διευθύνσεις τους. Επιπλέον, περισσότερα από 100 εκατομμύρια άτομα αποκλείονται πιθανώς από την εγγραφή στο δημόσιο σύστημα διανομής (PDS), επειδή ο αριθμός των επιλέξιμων ατόμων για τα επιδοτούμενα τρόφιμα σε ολόκληρη την πολιτεία δεν έχει ενημερωθεί ώστε να αντικατοπτρίζει την αύξηση του πληθυσμού. Σύμφωνα με τον Εθνικό Νόμο για την Ασφάλεια των Τροφίμων (NFSA), η κατανομή ανά κρατίδιο εξακολουθεί να υπολογίζεται σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2011.

The #lockdown has caused a serious crisis in the lives of #migrantworkers. While the govt has announced some relief measures for migrant workers, they have not yet reached the public due to deficits in their implementation. #COVID

Tune in to our ep to know more. @ayesha_minhaz https://t.co/HQ08jpwywg

— SunoIndia (@SunoIndia_in) April 16, 2020

Ο #αποκλεισμός προκάλεσε μια σοβαρή κρίση στη ζωή των #μεταναστών. Ενώ η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει ορισμένα μέτρα ανακούφισης για τους μετανάστες εργαζόμενους, αυτά δεν έχουν φτάσει ακόμη στο κοινό λόγω ελλειμμάτων στην εφαρμογή τους. #COVID

Συντονιστείτε στο ep μας για να μάθετε περισσότερα. @ayesha_minhaz

Η Neeta Lal στο The Diplomat επικρίνει την αντίδραση της κυβέρνησης στην κρίση και εξηγεί γιατί πολλοί μετανάστες εργαζόμενοι πηγαίνουν σπίτι:

Η κοινωνική αποστασιοποίηση δεν λειτουργεί χωρίς κοινωνική ασφάλιση. Και καθώς οι κρατικές κυβερνήσεις και οι αστικοί δήμοι απέτυχαν προφανώς να τους φροντίσουν, η επιστροφή στα χωριά τους, ακόμη και με τα πόδια, είναι η μόνη επιλογή τους.

Χωρίς καμία επιλογή, ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων και οι οικογένειές τους ταξιδεύουν τεράστιες αποστάσεις για να φτάσουν στα σπίτια τους. Η μαζική έξοδος των εργαζομένων από το Δελχί και τη Βομβάη, δύο από τις πολιτείες που δέχονται τον μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων, αποκάλυψε τον αισθητό φόβο μεταξύ των μεταναστών και των οικογενειών τους.

It took him seven days to cycle nearly 1,700km, roughly 242 kms a day.
“I was sure that I would meet ghosts,” he said. “I did not see a single one.”
Quite a story this, by ⁦@debabrata2008⁩ and Rudraneil Sengupta. #lockdown #migrantworkers #India https://t.co/cVyPBvUeQY

— Soutik Biswas (@soutikBBC) April 19, 2020

Του χρειάστηκαν επτά ημέρες για να διανύσει με το ποδήλατο περίπου 1.700 χιλιόμετρα, περίπου 242 χιλιόμετρα την ημέρα.
“Ήμουν σίγουρος ότι θα συναντούσα φαντάσματα”, είπε. “Δεν είδα ούτε ένα.”
Μια απίθανη ιστορία, από τους @debabrata2008 και Rudraneil Sengupta. #αποκλεισμός #μετανάστες_εργαζόμενοι #Ινδία

Στοιχεία από το Κέντρο Παρακολούθησης της Ινδικής Οικονομίας (CMIE) έχουν ήδη αποκαλύψει μεγάλη αύξηση της ανεργίας — από 8,4% στις 22 Μαρτίου σε 23,4% στις 5 Απριλίου.

Παρόλο που κανείς δεν μπορεί να πει με απόλυτη βεβαιότητα τι θα σημάνει η τρέχουσα πανδημία για την ινδική οικονομία, η παρούσα εικασία δείχνει έναν κόσμο, όπου το μέλλον των μεταναστών εργαζομένων φαίνεται πιο απαίσιο μέρα με τη μέρα.