[1]“2018.7.1 [1]” Διαμαρτυρία στο Χονγκ Κονγκ το 2018. Φωτογραφία από doctorho [2] (CC BY-NC-ND 2.0 [3])
Αυτό το κείμενο είναι μια τροποποιημένη έκδοση μιας ανάρτησης, που δημοσιεύτηκε από τον συγγραφέα στο Facebook την Παρασκευή 22 Μαΐου, η οποία αντικατοπτρίζει τις πιθανές συνέπειες του τέλους του “Μία Χώρα, Δύο Συστήματα [4]“, μιας αρχής που γράφτηκε στην Κοινή Σινο-Βρετανική Διακήρυξη [5] το 1984 για να διαφυλάξει την πολιτική αυτονομία του Χονγκ Κονγκ, μετά από πρόταση του Πεκίνου για νέο νομοσχέδιο.
22 Μαΐου, Χονγκ Κονγκ. Είναι μια πολύ κακή μέρα. Και έχουμε πρόσφατα πολλές κακές μέρες στο Χονγκ Κονγκ. Κακούς μήνες. Κακά τα πάντα.
Ζούμε με τον κορωνοϊό από τον Ιανουάριο. Τον Νοέμβριο του περασμένου έτους, η αστυνομία επιτέθηκε [6] στην πανεπιστημιούπολή μου. Και έχει περάσει σχεδόν ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που βγήκαμε για να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στο νομοσχέδιο της έκδοσης [7].
Σήμερα, όμως, το Πεκίνο επέβαλε το νόμο “εθνικής ασφάλειας” στο Χονγκ Κονγκ. Αυτός ο νόμος θα τους δώσει ευρείες εξουσίες να κυνηγήσουν όποιον δεν τους αρέσει. Όποιον τους επικρίνει. Όποιον διαφωνεί μαζί τους ή δεν τους υπακούει. Ή επίσης, όποιον βλάπτει τα συναισθήματά του. Επισήμως, ο κατάλογος των νέων αδικημάτων θα είναι “απόσχιση, ανατροπή της κρατικής εξουσίας, τρομοκρατία και ξένη παρέμβαση”. Λένε ότι ενδέχεται να προστεθούν νέες κατηγορίες στο μέλλον.
Δεν κοιμήθηκα καλά χθες το βράδυ. Ένιωσα σαν να ξύπνησα σε έναν εφιάλτη σήμερα το πρωί.
Σχεδόν όλοι με τους οποίους μίλησα έχουν μείνει άφωνοι.
“Δεν ξέρω τι να πω.”
“Δεν μπορώ καν…” Ή απλώς “…”.
Αγωνιζόμαστε για την ελευθερία και την αυτονομία μας. Αγωνιζόμαστε για το δικαίωμά μας να εκλέγουμε τους ανθρώπους που θα μας κυβερνούν.
Η κυβέρνηση, που επιβάλλει την εξουσία τώρα το Χονγκ Κονγκ, είναι μια κυβέρνηση που λογοκρίνει την Πέπα το γουρουνάκι και το Γουίνι το Αρκουδάκι [8]. Είναι ένα κόμμα, που συλλαμβάνει συστηματικά φεμινίστριες, δικηγόρους, διανοούμενους και κρατά εθνικές μειονότητες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Αυτά πολεμάμε. Γι’ αυτό είμαστε απογοητευμένοι, γιατί είμαστε απεγνωσμένοι μετά τις πρόσφατες ειδήσεις. Είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι.
Αλλά ας είμαστε σαφείς: το Πεκίνο γνωρίζει ότι πληρώνουν ένα υψηλό τίμημα—το πλήρες τίμημα—γι’ αυτό. Και εμείς εδώ στο Χονγκ Κονγκ τους κάναμε να το πληρώσουν.
Είμαι πολύ σίγουρος ότι ακόμη και το Πεκίνο θα προτιμούσε να μην ασκήσει αυτήν την πυρηνική επιλογή. Θα προτιμούσαν να επιτρέψουν στο φιλοκινεζικό κόμμα και στο νοθευμένο Νομοθετικό Συμβούλιο [9] στο Χονγκ Κονγκ να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Αλλά κάναμε το Πεκίνο να πληρώσει το πλήρες τίμημα.
Η Χάνα Άρεντ [10] μας διδάσκει ότι η δύναμη είναι να ενεργούμε από κοινού. Αλλά το Πεκίνο ενεργεί σόλο τώρα. Αυτό δεν είναι ένα παράδειγμα του ότι το Πεκίνο είναι ισχυρό: είναι ότι το Πεκίνο είναι δυναμικό. Δεν είναι πολιτική δύναμη. Είναι πολιτική βία.
Δεν λέω ότι είναι νίκη ή ότι είναι κάτι που πρέπει να το γιορτάσουμε. Αλλά παίξαμε τον ρόλο μας. Τους κάναμε να δουλεύουν πολύ σκληρά γι’ αυτό. Όλοι παρακολουθούν το Χονγκ Κονγκ. Ο δείκτης χρηματιστηρίου Hang Seng έπεσε ήδη χίλιες μονάδες σήμερα το πρωί. Η Ταϊβάν παρακολουθεί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρακολουθούν. Το Πεκίνο βρίσκεται σε συναγερμό, μπροστά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Και τώρα τι; Τι μπορούμε να κάνουμε στο Χονγκ Κονγκ; Τι μπορεί κανείς να κάνει;
Λέω στον εαυτό μου ότι είναι η στιγμή που πρέπει να φροντίσω τον εαυτό μου και να φροντίσω τους γύρω μου. Επειδή πρέπει να υποστούμε αυτή την απώλεια, να σηκωθούμε και να ζήσουμε για να πολεμήσουμε μία άλλη μέρα.
Για να παραθέσω το διάσημο κλισέ του Ρόκι:
“[Η ζωή] δεν είναι το πόσο σκληρά χτύπησες. Είναι για το πόσο σκληρά μπορείς να χτυπήσεις και να συνεχίσεις να προχωράς. Πόσα μπορείς να υποστείς και να συνεχίσεις να προχωράς.”
Αυτό που δεν θέλει το Πεκίνο να γίνει είναι να σηκωθούμε. Να συνεχίσουμε να παλεύουμε. Να έχουμε ελπίδα. Αν και γιατί κάποιος με σώας τας φρένας θα πίστευε ότι το Χονγκ Κονγκ έχει ελπίδα αυτή τη στιγμή;
Ακολουθεί η γνώμη [11] της Rebecca Solnit:
“[Ελπίδα] δεν είναι η πεποίθηση ότι όλα ήταν, είναι ή θα είναι καλά. . . . Η ελπίδα που με ενδιαφέρει είναι για ευρείες προοπτικές με συγκεκριμένες δυνατότητες, αυτές που προσκαλούν ή απαιτούν να δράσουμε.”
Τι σημαίνει λοιπόν να ενεργείς; Σύμφωνα με την Άρεντ, το να ενεργείς είναι να κάνεις μια αρχή. Είναι να κάνουμε κάτι αναπάντεχο και απροσδόκητο και στη συνέχεια αυτό θα έχει μια δική του ζωή, γιατί θα έχει εμπνεύσει τους άλλους, γιατί θα ακολουθήσουν και άλλοι, γιατί ενεργούμε από κοινού.
Ίσως ήρθε η ώρα να θυμηθούμε ότι το Χονγκ Κονγκ ήταν πολύ καλό στο να διαμαρτύρεται, να δρα, να είναι δημιουργικό και εκπληκτικό.
Εκπλήξαμε την κυβέρνηση, όταν μισό εκατομμύριο από εμάς βγήκαμε για να σταματήσουμε το αρχικό νομοσχέδιο εθνικής ασφάλειας το 2003.
Το περασμένο καλοκαίρι, εκπλήξαμε τον κόσμο με μια πορεία ενός εκατομμυρίου ατόμων. Και μετά εκπλήξαμε τον κόσμο ξανά, αυτή τη φορά με μια χαλαρή πορεία δύο εκατομμυρίων. Σκοτώσαμε το νομοσχέδιο της έκδοσης.
Σε μια από τις πιο καπιταλιστικές πόλεις του κόσμου, εκπλήξαμε τους εαυτούς μας σχηματίζοντας συνδικάτα για να οργανωθούμε και να προστατευτούμε από την κυβέρνηση. Αυτό απέδωσε όταν, νωρίτερα φέτος, γιατροί και νοσοκόμες εξέπληξαν την κυβέρνηση με απεργία για να τους αναγκάσουν να κλείσουν τα σύνορα για να μας προστατεύσουν από τον κορωνοϊό.
Αφήσαμε εκατοντάδες τείχη του Λένον [12] να ανθίσουν και να ακμάσουν, στο Χονγκ Κονγκ και σε όλο τον κόσμο. Ξεκινήσαμε τον κίτρινο οικονομικό κύκλο [13] για να συνεχίσουμε να καινοτομούμε στον τρόπο που διαμαρτυρόμαστε. Και σαρώσαμε τις εκλογές του περιφερειακού συμβουλίου [14] τον Νοέμβριο του 2019.
Αρνούμαστε να εξημερωθούμε. Η ελευθερία δε δίδεται ποτέ δωρεάν. Αλλά κερδίζουμε τις ψυχές μας.
Παρακαλώ φροντίστε τον εαυτό σας. Έχουμε ελπίδα, γιατί ενεργούμε. Υποστήκαμε την απώλεια, σηκωνόμαστε και ζούμε για να πολεμήσουμε μία άλλη μέρα.