- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Η βεβήλωση τριών θρησκευτικών χώρων στο Ιράν σηματοδοτεί τη συνεχιζόμενη καταπίεση των μειονοτήτων από την Ισλαμική Δημοκρατία

Κατηγορίες: Μέση Ανατολή & Βόρεια Αφρική, Ιράν, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διαδηλώσεις, Θρησκεία, Ιστορία, Μέσα των πολιτών

Το εσωτερικό του τάφου της Εσθήρ. Φωτογραφία: ευγενική προσφορά του Pooyan Tamimi Arab. Χρησιμοποιείται με άδεια.

Η βεβήλωση τριών θρησκευτικών χώρων στο Ιράν σε διάστημα μικρότερο της μιας εβδομάδας είναι μια έντονη υπενθύμιση των ανασφαλών συνθηκών, υπό τις οποίες ζουν οι ιρανικές θρησκευτικές μειονότητες από την Ισλαμική Επανάσταση και μετά.

Μια απόπειρα επίθεσης στις 15 Μαΐου στον τάφο της Εσθήρ και του Μαρδοχαίου [1] στο Χαμαντάν, έναν σημαντικό τόπο προσκυνήματος για τους Εβραίους στο Ιράν, ακολουθήθηκε λίγες μέρες αργότερα από πυρκαγιά σε χριστιανικό νεκροταφείο στο Εσλαμσάρ [2] ακριβώς νότια της Τεχεράνης και άλλη μια φωτιά σε ινδουιστικό ναό στο Μπαντάρ Αμπάς. [3]

Οι Αρχές στο Εσλαμσάρ κατηγόρησαν τον φύλακα του νεκροταφείου για κάψιμο χόρτων. Η πυρκαγιά στον ινδουιστικό ναό κρίθηκε τυχαία.

Η απειλή των μελών της μαχητικής φοιτητικής ομάδας Basij του Χαμαντάν [4] να καταστρέψουν τον τάφο της Εσθήρ και του Μαρδοχαίου ως πράξη εκδίκησης εναντίον του Ισραήλ και της Ουάσινγκτον έγινε πρωτοσέλιδο και προκάλεσε [5] αντιδράσεις από πολλές εβραϊκές οργανώσεις, καθώς και από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Ο τάφος, που πιστεύεται ότι φιλοξενεί τα λείψανα της Εβραίας Βασίλισσας Εσθήρ [6], συζύγου του αρχαίου βασιλιά των Αχαιμενιδών Ξέρξη, και του ξαδέλφου της, Μαρδοχαίου, αποτελεί επίσης προστατευόμενο ιρανικό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η δημοσιογράφος Farzane Ebrahimzad με έδρα το Ιράν έγραψε στο Twitter ότι, σύμφωνα με τοπική πηγή, κάποιος είχε πετάξει ένα αντικείμενο στον τάφο. Ιρανοί αξιωματούχοι επιβεβαίωσαν ότι υπήρξαν “μικρές ζημιές” από πυρκαγιά στο σημείο.

Αυτό το περιστατικό δεν είναι ούτε νέο ούτε μεμονωμένο: από την Ισλαμική Επανάσταση το 1979, τα σύμβολα, οι χώροι λατρείας, τα νεκροταφεία και άλλα κτίρια, που ανήκουν σε θρησκευτικές μειονότητες, δέχονται επιθέσεις από άγνωστους δράστες και επίσημους πράκτορες.

Συστηματική πίεση, απαλοιφή ταυτοτήτων

Ο Mansour Borji, εκτελεστικός διευθυντής του Article 18 [7], μιας κορυφαίας οργάνωσης χριστιανικής υπεράσπισης με έδρα το Λονδίνο, είπε στο Global Voices ότι:

Η εξάλειψη των περσόφωνων εκκλησιών δεν ήταν πάντα βίαιη, αλλά τις περισσότερες φορές αυτή η εξάλειψη συνοδεύτηκε από μια σταδιακή και συστηματική προσέγγιση. Αναγκάζοντας τις εκκλησίες να δεχτούν νέα μέλη, εξαντλώντας τους οικονομικούς πόρους τους, περιορίζοντας τις ημέρες των συναντήσεων, εξαναγκάζοντας τους ηγέτες σε εξορία ή απειλώντας τους να τους στείλουν στη φυλακή…υπάρχουν κομμάτια, που συναρμολογούνται για να σαπίσουν τις επίσημες εκκλησίες και, τέλος, αφαιρώντας τα σημάδια ταυτότητάς τους (όπως η εκκλησία και οι τάφοι τους [8] και άλλες περιουσίες).

Ο Pooyan Tamimi Arab, επίκουρος καθηγητής θρησκευτικών στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης στην Ολλανδία, μοιράστηκε με το Global Voices την εμπειρία του από την επίσκεψη στον τάφο της Εσθήρ και του Μαρδοχαίου:

Ήμουν εκεί ο ίδιος πριν από αρκετά χρόνια και ήδη τότε μια κλειστή ατμόσφαιρα περιέβαλλε το κλειστό κτήριο. Το άτομο παρόν εκείνη τη στιγμή ήταν εμφανώς νευρικό, όταν με ξεναγούσε, ζήτησε να μην βιντεοσκοπηθεί και απέφευγε ευαίσθητα θέματα. Ενώ η Ισλαμική Δημοκρατία μπορεί να τιμά τους Εβραίους πολίτες κατά καιρούς, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Εβραίοι δεν υφίστανται διακρίσεις στο Ιράν ή ότι τα αντισημιτικά κλισέ δεν είναι αχαλίνωτα όπως ήταν εδώ και δεκαετίες. Η λίστα συνεχίζεται, επιθέσεις εναντίον Δερβίσηδων και διώξεις χριστιανών προσήλυτων, κάτι που οδηγεί σε μια σταθερή ροή θρησκευτικών μειονοτήτων, που φεύγουν από το Ιράν σε χώρες όπως η Ολλανδία, όπου ζω.

Ρητορική μίσους

Για 40 χρόνια, οι επιθέσεις σε θρησκευτικές μειονότητες στο Ιράν συμβαδίζουν με ρητορική μίσους από τις Αρχές και τα μέσα ενημέρωσης, που κυμαίνονται από αρνήσεις του Ολοκαυτώματος [9] έως τη δυσφήμιση των Μπαχάι [10], των χριστιανών προσήλυτων, [11] ακόμα και των Σουνιτών Μουσουλμάνων. [12]

Σχετικά με τον αντίκτυπο αυτών των ενεργειών, ο Pooyan Tamimi Arab είπε:

…[ότι] υπάρχει αντίκτυπος, αναμφίβολα υπάρχει. Όσοι επιτίθενται σε ένα εβραϊκό μαυσωλείο, μπορεί να αισθάνονται θάρρος από αντισημιτικές συζητήσεις. Σε άλλες περιπτώσεις, όταν το κράτος καταφεύγει στη χρήση εννοιών όπως η “δεισιδαιμονία” (khurafat) για να περιγράψει πρακτικές άλλων μειονοτήτων, αυτό μπορεί να δώσει περιθώριο για διακρίσεις. Στην ανθρωπολογία της θρησκείας, γνωρίζουμε τέτοιες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, όταν οι λευκοί Αμερικανοί χαρακτήρισαν τους ιθαγενείς αμερικανικούς χορούς ως “δεισιδαίμονες”, αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να υποστηρίξει ότι αυτή η πρακτική δεν ήταν σωστά θρησκευτική και ως εκ τούτου δεν εμπίπτει στη συνταγματική ελευθερία της θρησκείας. Στο Ιράν, το οποίο δεν αναγνωρίζει ούτε επισήμως όλες τις θρησκείες ως ίσες, η ρητορική μίσους κατά των θρησκευτικών μειονοτήτων θα πρέπει επομένως να θεωρείται ότι έχει μεγάλες δυνατότητες για βία”.

Ο Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν, προκάλεσε πρόσφατα οργή, αφού κυκλοφόρησε μια αντι-ισραηλινή αφίσα [13] με το μήνυμα: “Η Παλαιστίνη θα ελευθερωθεί. Τελική λύση: Η αντίσταση είναι δημοψήφισμα”. Ο όρος “Τελική Λύση” χρησιμοποιήθηκε από το ναζιστικό καθεστώς ως αναφορά στη γενοκτονία των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Πέρα από την επίθεση σε κτίρια

Η πίεση στις θρησκευτικές μειονότητες έχει επίσης τη μορφή δίωξης ατόμων κατηγορώντας τους ότι προωθούν “προπαγάνδα κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας” ή “ανήκουν σε εχθρικές ομάδες”, ενέργειες που έχουν καταδικαστεί [14] από διεθνείς οργανισμούς, όπως τα Ηνωμένα Έθνη.

Αυτές, όμως, οι μομφές είχαν ελάχιστη επίδραση και οι ιρανικές Αρχές συνέχισαν, αν όχι ενίσχυσαν, τις διακρίσεις κατά των θρησκευτικών μειονοτήτων.

Ένα παράδειγμα αυτού είναι η πρόσφατη αλλαγή στα έντυπα αίτησης ταυτότητας. [15] Σύμφωνα με τον Pooyan Tamimi Arab:

Η πίεση στους Μπαχάι έχει αυξηθεί, επειδή η επιλογή “άλλων θρησκειών” από τις επίσημα αναγνωρισμένες δεν υπάρχει πλέον. Γνωρίζουμε από άλλες χώρες όπως η Αίγυπτος, η οποία επίσης δεν αναγνωρίζει τη θρησκεία των Μπαχάι στα δελτία ταυτότητας, ότι τέτοιες ανελεύθερες γραφειοκρατικές πολιτικές μπορούν να έχουν σοβαρές συνέπειες για την κατάσταση των ανθρώπων ως πολίτες και για την καθημερινή τους ζωή.