Εύσημα εικόνας πρωτοσέλιδου: Κρίση κορωνοϊού στην Καλκούτα 14. Indrajit Das (CC-BY-SA-4.0)
Αυτή η ανάρτηση δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο Yoti [1] ως μέρος της Υποτροφίας Ψηφιακής Ταυτότητας [2] του Subhashish Panigrahi. Έχει υποστεί επιμέλεια για το Global Voices.
Προτού η ινδική κοινωνία είχε την ευκαιρία να ανακάμψει από τις δυσκολίες τόσο της οικονομικής επιβράδυνσης όσο και της αμφιλεγόμενης τροποποίησης του νόμου περί ιθαγένειας, επλήγη από την πανδημία του COVID-19 [3]. Κατά τη στιγμή της συγγραφής αυτού του άρθρου, 16.568 [4] Ινδοί [5] έχουν πεθάνει από τον COVID-19 και 554.386 έχουν βγει θετικοί. Μέχρι τα μέσα Μαΐου, 24 άτομα [6], κυρίως μετανάστες εργαζόμενοι, που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αναφέρθηκαν επίσης ότι πέθαναν πρόσφατα λόγω του αποκλεισμού. Οι περισσότεροι από αυτούς πέθαναν σε μια προσπάθεια να περπατήσουν εκατοντάδες χιλιόμετρα, με συνθήκες πείνας και ασθένειας, και μερικοί ως αποτέλεσμα αδιάκριτων επιθέσεων.
Ωστόσο, μια επιμελημένη βάση δεδομένων που διατηρείται από την ανοιχτή κοινότητα δεδομένων Datameet υποδηλώνει ότι περισσότεροι 882 Ινδοί [7] πέθαναν για λόγους, που δεν σχετίζονται με τον κορωνοϊό (κυρίως υποσιτισμός και οικονομική δυσφορία, εξάντληση, ατυχήματα κατά τη μετανάστευση, έλλειψη ή άρνηση ιατρικής περίθαλψης, αυτοκτονίες, αστυνομική βία, εγκλήματα, και στερητικό σύνδρομο από έλλειψη αλκοόλ) κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού. Πολλές περιθωριοποιημένες κοινότητες αγωνίζονταν ήδη να επιβιώσουν από τη φτώχεια, την πείνα και τους συστημικούς αποκλεισμούς και η ζωή έγινε ακόμη πιο δύσκολη λόγω των κανονισμών κοινωνικής αποστασιοποίησης και του αποκλεισμού.
Το σύστημα ψηφιακής ταυτοποίησης της Ινδίας, το οποίο αντιμετώπισε έλεγχο σχετικά με ζητήματα απορρήτου και εξαιρέσεων, [8] έχει θέσει τις περιθωριοποιημένες κοινότητες σε μεγαλύτερο μειονέκτημα κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
Υπήρξαν ανησυχίες ότι ο έλεγχος ταυτότητας με βάση τα δακτυλικά αποτυπώματα (όπως χρησιμοποιείται από το Aadhaar [9], το εθνικό πρόγραμμα ψηφιακής ταυτότητας με βάση την βιομετρία στην Ινδία) μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο περαιτέρω εξάπλωσης του COVID-19 και το σύστημα δημόσιας διανομής [10] της Ινδίας (ή PDS, υπηρεσία κοινωνικής πρόνοιας της Ινδίας) χρησιμοποιεί το Aadhaar για τον έλεγχο των ταυτοτήτων. Η πολιτεία της Κεράλα εντόπισε αυτόν τον κίνδυνο από νωρίς και ανέστειλε [11] τη χρήση όλων των βιομετρικών συστημάτων ελέγχου ταυτότητας. Αυτό, και όλοι οι άλλοι κοινωνικοί, πολιτικοί και συναλλακτικοί κίνδυνοι που συνδέονται με το Aadhaar — λόγω του COVID-19 — έθεσαν τις περιθωριοποιημένες κοινότητες σε πολύ υψηλότερο κίνδυνο και προώθησαν εκκλήσεις για αναθεωρημένη ματιά στο οικοσύστημα ψηφιακής ταυτότητας. Ενώ οι μετανάστες εργάτες στις πόλεις του Δελχί, της Βομβάης και του Σουράτ προσπαθούν απεγνωσμένα να επιστρέψουν στα σπίτια τους, πολλοί αγωνίζονται για να λάβουν την αποζημίωση λόγω COVID-19 και την τακτική υποστήριξη του σιτηρεσίου που δικαιούνται, όλα επειδή το PDS θέλει πολύ ακόμη για να γίνει καθολικό [12] για να εξασφαλιστεί ένα δίκαιο δημόσιο όφελος.
Το Aadhaar και κοινωνικές υπηρεσίες
Η χρήση του Aadhaar ως μέσο για τον έλεγχο των ταυτοτήτων [13] – ή η σύνδεση της χρήσης του Aadhaar με βασικές κοινωνικές υπηρεσίες – καθιστά τις εξαιρέσεις πιο πιθανές από ποτέ.
Μια 68χρονη γυναίκα με ειδικές ανάγκες από την Ινδική πολιτεία της Ορίσα, με τα δάχτυλά της να λείπουν, δεν κατάφερε να εγγραφεί στο Aadhaar και, ως αποτέλεσμα, δεν έλαβε καθόλου τρόφιμα για 11 μήνες. Σε ένα άλλο άτομο με ειδικές ανάγκες δεν δόθηκε σιτηρέσιο για τρία χρόνια και μια οικογένεια πέντε μελών, συμπεριλαμβανομένου ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση τους τελευταίους έξι μήνες. Υπάρχουν πάνω από 100 τέτοια άτομα [14] από μια μικρή διοικητική περιφέρεια στην ίδια επαρχία, που δεν έλαβαν τα δημητριακά ή τα σιτηρέσια που δικαιούνται.
Harshabati Kheti of Lachipur, Sonepur distt., Odisha was denied of Aadhaar first for not having fingers intact. She hasn’t received any food grains or other ration for 11 months, or #COVID19 [15] relief. https://t.co/LXCZYwcyKo [16] @Food_Odisha [17] @rajaaswain [18] @CMO_Odisha [19] #MarginalizedAadhaar [20] pic.twitter.com/W4sC2VduAO [21]
— Subhashish P. ସୁଭ (@subhapa) April 30, 2020 [22]
Η Harshabati Kheti από το Lachipur της επαρχίας Sonepur στην Ορίσα δεν έλαβε Aadhaar, πρώτα επειδή δεν είχε άθικτα δάχτυλα. Δεν έχει λάβει καθόλου σπόρους ή άλλο σιτηρέσιο για 11 μήνες ούτε ενίσχυση για τον #COVID19.
Από τη δημόσια ευημερία στη μαζική παρακολούθηση
Εθνικό Μητρώο Πολιτών
Η Ινδία βρίσκεται στη μέση του Εθνικού Μητρώου Πολιτών [23] (NRC), μια προσπάθεια εντοπισμού και δημιουργίας μιας βάσης δεδομένων “νόμιμων πολιτών”, η οποία, κατά την πρώτη διάθεση στην πολιτεία του Άσαμ, κήρυξε 31 εκατομμύρια άτομα από ένα συνολικό πληθυσμό 33 εκατομμύρια ως “νόμιμα” ενώ άφησε 1,9 εκατομμύρια, κυρίως Μουσουλμάνους, ως απάτριδες [24]. Η κυβέρνηση σχεδιάζει να εφαρμόσει το NRC σε ολόκληρη τη χώρα [25].
Η χρήση των προσωπικών δεδομένων βρίσκεται στο επίκεντρο των πάντων: από τον εντοπισμό των διαδηλωτών χρησιμοποιώντας αναγνώριση προσώπου [26] ή την επιλεκτική αναγνώριση οχημάτων, που ανήκουν σε Μουσουλμάνους, από μια κυβερνητική βάση δεδομένων [27] κατά τη διάρκεια κοινοτικών πογκρόμ, ή ακόμη και την παρακολούθηση [28] ατόμων, που έχουν ταξιδέψει σε μια χώρα, που έχει προσβληθεί από κορωνοϊό. Σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση βρίσκεται στη διαδικασία ανάπτυξης μιας εφαρμογής geofencing, [29] που μπορεί να ειδοποιήσει τις τοπικές Αρχές εάν ένα άτομο σε καραντίνα ή απομόνωση λόγω COVID-19 προσπαθήσει να “δραπετεύσει”, χρησιμοποιώντας την τοποθεσία του πύργου κινητής τηλεφωνίας του επηρεαζόμενου ατόμου.
Οι προσπάθειες αντιμετώπισης του COVID-19 οδήγησαν επίσης σε μια υπηρεσία της επαρχιακής κυβέρνησης να μοιραστεί δημόσια τα προσωπικά δεδομένα [30] — συμπεριλαμβανομένων νομικών ονομάτων και πλήρων διευθύνσεων — 19.240 ατόμων, που βρίσκονταν σε απομόνωση στο σπίτι μετά από ταξίδι στο εξωτερικό. Ο δικηγόρος Rahul Matthan [31] αναφέρει την έλλειψη εκτίμησης της προσωπικής ιδιωτικότητας από την κυβέρνηση ως λόγος για αυτό. Το Aadhaar παίζει βασικό ρόλο στις περισσότερες πρωτοβουλίες αναγνώρισης μεγάλης κλίμακας. Μια πρόσφατη έκθεση έρευνας [32] τριών μερών αποκαλύπτει ότι η ινδική κυβέρνηση σκοπεύει να δημιουργήσει μια “βάση δεδομένων, αυτόματης ενημέρωσης, δυνατότητας αναζήτησης για να παρακολουθεί κάθε πτυχή της ζωής” και των 1,2 δισεκατομμυρίων κατοίκων. Η μετάβαση από το Aadhaar ως σύστημα ταυτοτήτων [33] στον αρχικό του σχεδιασμό, σε ένα σύστημα βελτίωσης της δημόσιας ευημερίας [34] στη χρήση του στη μαζική παρακολούθηση είναι ανησυχητική. Το 2016, ο τότε υπουργός Οικονομικών της Ινδίας, Arun Jaitley, μετονόμασε [35] ακόμη και το νομοσχέδιο Aadhaar του ινδικού συντάγματος “Νομοθετική Πράξη Aadhaar” (στοχευμένη παράδοση χρηματοοικονομικών και άλλων επιδοτήσεων, παροχών και υπηρεσιών) [36].
Τα ατομικά δικαιώματα μπορούν να τεθούν σε κίνδυνο όταν ένα κράτος ασφαλείας, με ένα δεξιό ινδουιστικό πολιτικό κόμμα, ζητά από τους Μουσουλμάνους κατόχους του Aadhaar να αποδείξουν την ιθαγένειά τους [37]. Πριν από την πανδημία, υπήρξαν μεγάλης κλίμακας διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα κατά του Νόμου (τροποποίηση) περί Ιθαγένειας [38] (CAA), μια αμφιλεγόμενη τροποποίηση του νόμου περί υπηκοότητας του 1955, [39] που υπόσχεται ιθαγένεια σε ορισμένους μετανάστες χωρίς έγγραφα βάσει των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, αρνούμενο σε Μουσουλμάνους μετανάστες και σε πολλές άλλες μειονότητες να έχουν το ίδιο δικαίωμα. Ο φόβος της ανιθαγένειας και μια άλλη κατάσταση, που μοιάζει με αυτή των Ροχίνγκια, [40] οδήγησε σε διαδηλώσεις [41] σε εθνικό επίπεδο διάρκειας 100 ημερών, κατά τις οποίες σκοτώθηκαν [42] 65 άτομα.
[1]Ειδικό νοσοκομείο για ασθενείς με κορωνοϊό, εύσημα φωτογραφίας: Κυβέρνηση της Ορίσα(CC-BY-4.0)
Η Ινδική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι ο βιομετρικός έλεγχος ταυτότητας που βασίζεται στο Aadhaar (ABBA) βοήθησε στη μείωση [43] των σφαλμάτων και της διαφθοράς στη διανομή των παροχών. Ωστόσο, μια πρόσφατη μελέτη [44] από ακαδημαϊκούς ερευνητές προτείνει το αντίθετο. Η μελέτη διαπίστωσε ότι η χρήση του Aadhaar προσθέτει ένα επιπλέον οικονομικό βάρος 17%, που έπρεπε να υποστούν οι δικαιούχοι για να συλλέξουν τα οφέλη τους, με το 10% των γνήσιων κατόχων PDS να τους αρνούνται τα οφέλη τους λόγω ψευδών σφαλμάτων ελέγχου ταυτότητας.
Η χρήση του Aadhaar από το Direct Benefit Transfer [45] (DBT), ένα κυβερνητικό σχέδιο για μεταφορά απευθείας σε τραπεζικό λογαριασμό, οδήγησε επίσης σε αποτυχία συναλλαγών αξίας 690 εκατομμυρίων ινδικών ρουπιών [46] (9,08 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ), σύμφωνα με το ινδικό πρακτορείο ειδήσεων Economic Times.
Εκτός από τις αποτυχίες στον έλεγχο της ταυτότητας, εμφανίστηκαν επίσης περιπτώσεις κλεμμένων εκμαγείων δακτυλικών αποτυπωμάτων [47] που χρησιμοποιήθηκαν για απάτη — αυτά δεν υπήρχαν πριν από την κυκλοφορία των στοιχείων ταυτότητας με βάση το Aadhaar σε τέτοια κλίμακα. Επίσης, λαμβάνοντας υπόψη την αβεβαιότητα της επιστροφής στην ομαλότητα μετά τον COVID-19, θα ήταν πιο σοφό να αποφύγετε τη φυσική επαφή χρησιμοποιώντας εναλλακτικές μεθόδους ελέγχου ταυτότητας — αντί για σάρωση δακτυλικών αποτυπωμάτων όπου η αναγκαστική χρήση του Aadhaar για πληρωμές δημόσιας πρόνοιας θα ήταν προβληματική. Πολλές απομονωμένες αυτόχθονες κοινότητες μπορεί να μην έχουν ανοσία [48] ακόμη και στις πιο κοινές ασθένειες και πρέπει να ληφθούν επιπλέον προφυλάξεις σε περίπτωση των μη αυτοχθόνων ατόμων που συμμετέχουν στη διανομή των πόρων. Η έλλειψη πρόσβασης σε πληροφορίες επείγουσας περίθαλψης σε μητρικές γλώσσες παραμένει επίσης τεράστιο εμπόδιο.
Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με την περιθωριοποίηση και τον αποκλεισμό που προκαλείται από την ψηφιακή ταυτότητα στην Ινδία, ακούστε το MarginzalizedAadhaar, ένα podcast [49] του συγγραφέα, στο οποίο παίρνει συνέντευξη από την δικηγόρο ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ερευνήτρια Δρ. Ούσα Ραμανάθαν.