[1]Εικόνα από το “The Stand News”.
Οι διαμαρτυρίες του Χονγκ Κονγκ κατά του νομοσχεδίου της έκδοσης είναι πλέον ενός έτους. Το διαδικτυακό μέσο ενημέρωσης του Χονγκ Κονγκ, The Stand News, επιμελήθηκε μια σειρά άρθρων για να προβληματιστεί σχετικά με το κίνημα της αντιπολίτευσης. Το Global Voices δημοσιεύει επεξεργασμένες εκδόσεις αυτών των άρθρων βάσει συμφωνίας συνεργασίας περιεχομένου. Η αρχική Κινεζική εκδοχή [1] της παρακάτω ανάρτησης γράφτηκε από την Susanne Choi [2], καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Κινεζικού Πανεπιστημίου του Χονγκ Κονγκ.
Όταν οι διαδηλώσεις του Χονγκ Κονγκ κατά του νομοσχεδίου της έκδοσης της Κίνας κορυφώθηκαν πέρυσι, το επίκεντρο των μέσων ενημέρωσης εκπαιδεύτηκε σταθερά σε νεαρούς διαδηλωτές. Στην πραγματικότητα, το κίνημα διαμαρτυρίας, που αγωνίζεται τώρα υπό τη σκιά του πρόσφατα επιβληθέντος νόμου περί εθνικής ασφάλειας [3] του Πεκίνου, ήταν διαφορετικό από άποψη τάξης, ηλικίας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και εθνοτικής σύνθεσης.
Οι νοικοκυρές
Η συμμετοχή των γυναικών παρείχε μερικές από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές των διαδηλώσεων. Τον Μάιο του 2019, πριν από τη διαμαρτυρία του ενός εκατομμυρίου, στις 9 Ιουνίου, μια ανώνυμη γυναίκα ξεκίνησε μια κοινή εκστρατεία υπογραφών [4] ενάντια στο νομοσχέδιο έκδοσης της Κίνας χρησιμοποιώντας την ταυτότητα “νοικοκυρά”.
Μέσα σε λίγες μέρες, είχε συλλέξει περισσότερες από 3.700 υπογραφές.
Η ανοιχτή επιστολή έλεγε:
師奶每日都好盡力去完成照顧家庭的工作，但唔代表我地唔關心社會。無論幾疲憊，作為社會一份子，我地有責任出黎反送中。 …我地知道內地啲師奶，唔見左律師老公好耐好耐，千里尋夫不果，審訊無得睇，係監獄都不能探。我地知道內地師奶，不能公開拜祭川震死難女兒，揭豆腐渣尋冤未雪被封殺。我地知道內地啲師奶，為左假疫苗問題被監控，有冤不能訴。我地知道內地師奶，為強拆被非法拘禁。除左敬佩和支持這些師奶外，我地盡量唔想成為下一個。
Ως νοικοκυρές, πρέπει να φροντίζουμε το νοικοκυριό καθημερινά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νοιαζόμαστε για την κοινωνία. Ανεξάρτητα από το πόσο κουρασμένες είμαστε, έχουμε την ευθύνη να αντισταθούμε στο νομοσχέδιο κατά της έκδοσης της Κίνας… Γνωρίζουμε τις συνθήκες των νοικοκυρών στην Κίνα. Οι δικηγόροι σύζυγοί τους θα μπορούσαν ξαφνικά να εξαφανιστούν και θα πρέπει να συνεχίσουν να τους αναζητούν. Δεν μπορούν καν να παρευρεθούν σε δικαστικές ακροάσεις ούτε να τους επισκεφτούν στη φυλακή. Γνωρίζουμε ότι δεν μπόρεσαν να θρηνήσουν δημοσίως τα παιδιά τους, που πέθαναν στο σεισμό της Σιτσουάν (2008) [5] και δεν μπορούσαν να μιλήσουν για το κατασκευαστικό πρόβλημα Tofu dreg [6]. Γνωρίζουμε ότι απαγορεύεται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των ψεύτικων εμβολίων και συνελήφθησαν, επειδή ξεσηκώθηκαν ενάντια στις αναγκαστικές εξώσεις και στις κατασχέσεις γης. Ενώ σεβόμαστε και υποστηρίζουμε αυτές τις νοικοκυρές, δεν θέλουμε να γίνουμε οι επόμενες.
Στις 12 Ιουνίου, η “Big sister Shing”, μια 47χρονη νοικοκυρά με δύο παιδιά, άφησε μια βαθιά εντύπωση στους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ.
Καθώς τα ΜΑΤ έριχναν δακρυγόνα για να διαλύσουν τους διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το κτίριο του Νομοθετικού Συμβουλίου (Legco), μπήκε στο “μάτι του κυκλώνα” χωρίς μάσκα για να πείσει την Αστυνομία να σταματήσει να πυροβολεί τους νέους διαδηλωτές.
Οι μητέρες
Την ίδια εκείνη ημέρα, η αστυνομία χαρακτήρισε τις διαμαρτυρίες ως ταραχές. Η Κυβερνήτης Κάρι Λαμ, επίσης μητέρα, δικαιολόγησε την αστυνομική χρήση των δακρυγόνων και λαστιχένιων σφαιρών προσαρμόζοντας μια παροιμία από ένα κινέζικο κλασικό κείμενο. Στο πρωτότυπο Three Character Classic [7], ένας στίχος λέει: “Το να ταΐσεις τον γιο χωρίς να τον διδάξεις [με τη ράβδο] είναι λάθος του πατέρα”. Η Λαμ έσπασε την παροιμία (養 不 教 父 之 過) και το έκανε “λάθος της μητέρας”.
Η φωτογραφία της “Big sister Shing” να μπαίνει μέσα στα δακρυγόνα έγινε viral στο Διαδίκτυο και δημιούργησε μια έντονη αντίθεση με το σχόλιο της Κάρι Λαμ.
Εκείνο το βράδυ, εννέα γυναίκες (συμπεριλαμβανομένης της συγγραφέως) ξεκίνησαν μια διαδικτυακή εκστρατεία υπογραφών με τίτλο “Μια απάντηση στο σχόλιο της ‘μητρότητας’ της Κυβερνήτη από μια ομάδα μητέρων του Χονγκ Κονγκ. [8]” Σε λιγότερο από 24 ώρες, περισσότερες από 30.000 μητέρες υπέγραψαν την ανοιχτή επιστολή.
Δύο ημέρες αργότερα, η ίδια ομάδα μητέρων οργάνωσε μια ειρηνική συγκέντρωση στο Chater Garden. Παρευρέθηκαν περίπου 6.000 μητέρες.
[1]Χιλιάδες μητέρες συγκεντρώθηκαν στο Chater Garden στις 14 Ιουνίου. Εικόνα από το “The News News”.
Αυτή είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των διαμαρτυριών στο Χονγκ Κονγκ που αυτοπροσδιοριζόμενες ως “μητέρες” κινητοποιούνται μαζικά. Η Λαμ, 63 ετών, λατρεύει να υπενθυμίζει στο κοινό ότι είναι μητέρα με δύο παιδιά.
Στις 17 Ιουλίου, χιλιάδες “γκριζομάλλες” παρέστησαν σε μια άλλη διαδήλωση. Απεσταλμένη τους στον Τύπο ήταν η Yeung Bohei, μια ακτιβίστρια της πρώτης γενιάς φοιτητών με εμπειρία τεσσάρων δεκαετιών ως ακτιβίστρια.
Οι γυναίκες της πρώτης γραμμής
Η συμμετοχή νεαρών γυναικών στις πρώτες γραμμές της διαμαρτυρίας έχει κοντράρει την στερεότυπη εικόνα της υλιστικής και “σαν πριγκίπισσας” κοπέλας του Χονγκ Κονγκ.
Από τις 12 Ιουνίου, οι netizens στο φόρουμ LIGHK, μια πύλη που κυριαρχείται από μισογυνιστικά συναισθήματα, δήλωσαν ότι σοκαρίστηκαν από το γεγονός ότι τόσες πολλές νέες γυναίκες είχαν διαδηλώσει στην πρώτη γραμμή.
Ενώ πολλοί άρρενες netizens απέτρεψαν τις γυναίκες διαδηλώτριες να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις, επικαλούμενοι στερεότυπους συλλογισμούς όπως η έλλειψη σωματικής δύναμης και ο κίνδυνος σεξουαλικής κακοποίησης, οι γυναίκες συνέχισαν να διαδηλώνουν.
Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσίευσε η Αστυνομία, περίπου 8% των συλληφθέντων τον Ιούνιο του 2019 ήταν γυναίκες. Από τον Ιούλιο του 2019 έως τον Μάρτιο του 2020, τα στοιχεία αυτά αυξήθηκαν μεταξύ 20-30%.
Η πλειονότητα των γυναικών διαδηλωτών αναγνωρίζονται ως “πολίτες του Χονγκ Κονγκ” και όχι ως γυναίκες, όταν βγαίνουν στους δρόμους. Δεν κατηγορούν τους άνδρες διαδηλωτές για τα στερεότυπα των φύλων και τείνουν να θεωρούν τα σχόλιά τους ως εκφράσεις ανησυχίας για την ασφάλειά τους. Ανεξάρτητα από τις εκκλήσεις των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για “αδερφούς της πρώτης γραμμής, αδερφές των μετόπισθεν” (前線 巴 ， 後勤 絲), οι γυναίκες ακτιβίστριες συνέχισαν να είναι παρούσες στην πρώτη γραμμή κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους.
Οι γυναίκες δραστηριοποιούνται στο πολιτικό κίνημα του Χονγκ Κονγκ από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο Χονγκ Κονγκ.
Από τη δεκαετία του '50, αγωνίστηκαν κατά της σεξουαλικής βίας. Στη δεκαετία του '60, γυναικείες οργανώσεις και συνδικάτα αγωνίστηκαν για ίση αμοιβή και άδεια μητρότητας. Από τη δεκαετία του '80, οι γυναικείες οργανώσεις εντάχθηκαν στο δημοκρατικό κίνημα για άμεσες εκλογές και καθολική ψηφοφορία.
Τα τελευταία χρόνια το Πεκίνο επέκτεινε τις παρεμβάσεις του στον τομέα της εκπαίδευσης. Το 2012, οι γονείς και ειδικά οι γυναίκες γονείς συμμετείχαν στην εκστρατεία κατά της εισαγωγής της Εθνικής Εκπαίδευσης στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση [9]. Υπό αυτήν την έννοια, η συμμετοχή των γυναικών στις διαμαρτυρίες κατά του νομοσχεδίου της έκδοσης της Κίνας συνεχίζει μια καλά καθιερωμένη κληρονομιά.
Η ηγετική φύση των διαμαρτυριών έχει δημιουργήσει χώρο για τις γυναίκες να αναλάβουν διάφορους εξέχοντες ρόλους και να απελευθερωθούν από τα στερεότυπα του φύλου.
Ωστόσο, η έμφυλη βία εξακολουθεί να ισχύει κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Οι γυναίκες διαδηλώτριες ήταν στόχοι λεκτικής κακοποίησης με βάση το σχήμα του σώματος και την επιδερμίδα. Οι γνωστές ακτιβίστριες είναι συχνά στόχοι διαδικτυακού εκφοβισμού. Το πιο ανησυχητικό από όλα είναι η αύξηση των ισχυρισμών ότι ορισμένες διαδηλώτριες δέχτηκαν σεξουαλική επίθεση [10] από την Αστυνομία κατά τη διάρκεια της καταστολής των διαμαρτυριών ή όταν τέθηκαν υπό κράτηση μέσα στα αστυνομικά τμήματα.
Η πανδημία του COVID-19 και η εμβάθυνση της καταστολής της κοινωνίας των πολιτών σύμφωνα με τον νέο νόμο για την εθνική ασφάλεια καθιστούν απίθανη την κινητοποίηση μεγάλης κλίμακας του τύπου της δύναμης ενός και δύο εκατομμυρίων στο εγγύς μέλλον. Όμως, οι διαμαρτυρίες ριζώνονται όλο και περισσότερο στους αγώνες της καθημερινής ζωής, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας νέων συνδικάτων και της λεγόμενης τακτικής της “κίτρινης οικονομίας”, η οποία βλέπει τους καταναλωτές υπέρ της διαμαρτυρίας να υποστηρίζουν επιχειρήσεις υπέρ της διαμαρτυρίας και να μποϊκοτάρουν επιχειρήσεις, που υποστηρίζουν το καθεστώς.
Αν μη τι άλλο, οι γυναίκες θα είναι πιο ενεργητικές από τους άνδρες σε αυτούς τους τομείς, δεδομένου ότι οι γυναίκες, οι περισσότερες από τις οποίες είναι πολύ μορφωμένες και συμμετέχουν ενεργά στην αγορά εργασίας, τείνουν να είναι οι κύριοι φορείς λήψης αποφάσεων σχετικά με την κατανάλωση των νοικοκυριών.