Άποψη του Κασγκάρ στο Σιντσιάνγκ. Εικόνα “Δρόμος του Μεταξιού 1992 [1]” από το fdecomite [2], με άδεια CC BY 2.0 [3]
Ένας Ουιγούρος, που ζει τώρα στην Ολλανδία, μοιράζεται την ιστορία του: τον αγώνα του για να ανακαλύψει τι έχει συμβεί στην οικογένειά του στο Σιντσιάνγκ, αφότου η οικογένειά του βίωσε την πλήρη δύναμη της κινεζικής κυβερνητικής δίωξης [4] των Ουιγούρων.
Ξαφνική κατάβαση στην κόλαση
Η ιστορία, που μοιράστηκε ο Nejmidin με το Global Voices, είναι αυτή αμέτρητων οικογενειών Ουιγούρων. Γεννήθηκε στο Κασγκάρ [5], μια κυρίως πόλη Ουιγούρων στο νότιο Σιντσιάνγκ. Η μεγάλη οικογένειά του ήταν ευημερούσα και σεβαστή στην περιοχή. Ο παππούς του, Raman Idris, ήταν επιχειρηματίας, που ειδικεύτηκε στα χημικά λιπάσματα και, αργότερα, στην ανάπτυξη ακινήτων. Ο πατέρας του Nejmidin, Mamutjan Raman, ήταν επίσης πλούσιος επιχειρηματίας και κατείχε γεωργικό συνεταιρισμό.
Ο Nejmidin μεγάλωσε σε μια κλειστή οικογένεια: ακόμα και οι μακρινοί συγγενείς θα μπορούσαν να βασίζονται για βοήθεια και υποστήριξη. Η οικογένειά του ήταν πιστοί Μουσουλμάνοι, που προσεύχονταν πέντε φορές την ημέρα και πλήρωναν τον ετήσιο θρησκευτικό φόρο (zakat [6]). Ο παππούς του έκανε το προσκύνημα στη Μέκκα. Τέτοιες πρακτικές έπρεπε να γίνουν ήσυχα, ωστόσο, για να αποφευχθεί η οργή των κινεζικών Αρχών [7]. Ο Nejmidin θυμάται τα σχολικά του χρόνια, όταν αυτός και οι συμμαθητές του υποχρεώθηκαν να κρατιούνται χέρι-χέρι και να δεσμευτούν να μην συμμετάσχουν σε θρησκευτικές τελετές ή πρακτικές, όπως η νηστεία και η παρακολούθηση προσευχών της Παρασκευής. Παρ’ όλα αυτά, οικογένειες Ουιγούρων, όπως του Nejmidin, είχαν κάποια ελευθερία να ασκούν την πίστη τους ήσυχα.
Αυτό άλλαξε ξαφνικά και δραματικά στα τέλη του 2015. Ο Nejmidin, ο οποίος ζούσε ήδη στο εξωτερικό, έλαβε μια δυσάρεστη τηλεφωνική κλήση από τη μητέρα του, που του είπε ότι ο πατέρας του είχε κατηγορηθεί για “πολιτικό έγκλημα” και καταδικάστηκε σε ένα έτος φυλάκισης στο Ακσού [8], πόλη στα νότια του Σιντσιάνγκ. Ο μικρότερος αδερφός του, κατηγορούμενος για παρόμοιο έγκλημα, καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση στο Κασγκάρ. Η μητέρα του παρακάλεσε τον Nejmidin να μην τηλεφωνήσει ξανά στο σπίτι του για την ασφάλειά τους, καθώς το να έχουν οικογένεια στο εξωτερικό θα μπορούσε να οδηγήσει σε εντατική παρακολούθηση και ανάκριση.
Ένας άθραυστος τοίχος σιωπής
Τέτοιες τραυματικές καταστάσεις μοιράζονται ευρέως στη διασπορά των Ουιγούρων: Παρόλο που βιώνουν βαθιά αγωνία για τη μοίρα όσων μένουν πίσω, οι εξόριστοι φοβούνται ότι οποιαδήποτε απόπειρα επικοινωνίας με αυτούς θα μπορούσε να τους θέσει σε κίνδυνο. Ταυτόχρονα, οι Ουιγούροι, που ζουν στο εξωτερικό, αντιμετωπίζουν τη δυσκολία να ζουν σε ξένα εδάφη και να αγωνίζονται για το δικό τους καθεστώς, και μερικές φορές την ασφάλεια, δεδομένης της πίεσης, που ασκεί η κινεζική κυβέρνηση στις χώρες, που φιλοξενούν αιτούντες ασύλου.
Αυτή ήταν η εμπειρία του Nejmidin. Ανίκανος να επικοινωνήσει απευθείας με την οικογένειά του, έλαβε πληροφορίες από άτομα, που διατηρούσαν διακριτική επαφή με την περιοχή. Το 2018, έμαθε ότι ο παππούς του είχε κατηγορηθεί για θρησκευτικό εξτρεμισμό και τέθηκε υπό κράτηση τον Ιούνιο του 2016, περίπου στις αρχές του ιερού μήνα του Ραμαζανιού. Σύμφωνα με πηγή του Κασγκάρ, ο παππούς του μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο, λίγο μετά την κράτηση, όπου πέθανε. Η πηγή ισχυρίστηκε ότι ο παππούς του είχε ξυλοκοπηθεί σοβαρά πριν από το θάνατό του. Ήταν εβδομήντα ετών.
Ο Nejmidin είπε επίσης ότι τα περιουσιακά στοιχεία της οικογένειάς του, συμπεριλαμβανομένων των σημαντικών αποταμιεύσεων του παππού του, τα οποία προήλθαν από μια ζωή που ασχολήθηκε με την αγορά ακινήτων και χημικών λιπασμάτων, είχαν κατασχεθεί από την κυβέρνηση. “Στο όνομα της επανεκπαίδευσης και της επαγγελματικής κατάρτισης”, δήλωσε ο Nejmidin στο Global Voices, “η κινεζική κυβέρνηση πήρε τη ζωή του παππού μου και πήρε τον πλούτο του. Πήραν όλα όσα είχε μαζέψει στη ζωή του και κατάσχεσαν την περιουσία του.”
Τον Μάρτιο του 2019 έμαθε ότι ο 50χρονος πατέρας του και ένας μεγάλος θείος του, στα 60 του, είχαν επίσης πεθάνει υπό συνθήκες κράτησης από την κινεζική κυβέρνηση. Δεν μπορούσε να βρει λεπτομέρειες σχετικά με αυτούς τους θανάτους ή ακόμη και για τις κατηγορίες, που είχαν ασκηθεί εναντίον τους.
Από την απελπισία στον διαδικτυακό ακτιβισμό
Απελπισμένος για νέα της οικογένειάς του, ο Nejmidin πραγματοποίησε πολλές τηλεφωνικές κλήσεις σε αστυνομικά τμήματα στο Κασγκάρ τον Φεβρουάριο του 2019. Κάποιοι δεν το σήκωσαν, άλλοι του έκλεισαν το τηλέφωνο. Μερικοί μάλιστα του είπαν ότι θα χρειαζόταν να έρθει προσωπικά στο Κασγκάρ, αν ήθελε να μάθει πού ήταν η οικογένειά του.
Παρατώντας τις τοπικές Αρχές, προσπάθησε να επικοινωνήσει με την Κινεζική Πρεσβεία στις Κάτω Χώρες. Σε μια ασυνήθιστη και απελπισμένη κίνηση, διαβίβασε τα προσωπικά στοιχεία επικοινωνίας όλων των μελών της οικογένειάς του στην Πρεσβεία. Αφού έκανε πολλές κλήσεις κάθε μέρα για μια εβδομάδα, τελικά του είπε ο γραμματέας της Πρεσβείας ότι το μήνυμά του θα μεταδοθεί σε μια συγκεκριμένη αρχή, η οποία θα αποφασίσει, σε άγνωστο χρόνο, εάν θα εξετάσει ή όχι την υπόθεση.
Τελικά, ένας άλλος υπάλληλος σήκωσε το τηλέφωνο και είπε στον Nejmidin ότι ήταν ευπρόσδεκτος να επιστρέψει στην Κίνα και να αναζητήσει την οικογένειά του μόνος του. Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος, από τότε που ο Nejmidin επικοινώνησε με την Κινεζική Πρεσβεία. Δεν έχει μάθει κάτι ακόμη, αλλά κρίνοντας από τα πολυάριθμα προφίλ των κρατουμένων [9], που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, ένας παράγοντας, που μπορεί να οδήγησε τις κινεζικές Αρχές να στοχεύσουν την οικογένεια του Nejmidin, είναι το γεγονός ότι ήταν πιστοί Μουσουλμάνοι. Οι επιθέσεις στην ισλαμική πρακτική και στα κτίρια [10] έχει αποδειχθεί ότι αποτελούν βασικό στοιχείο της μεγαλύτερης επίθεσης της Κίνας στους τουρκικούς πολιτισμούς του Σιντσιάνγκ.
Καθώς οι Ουιγούροι της διασποράς, όπως ο Nejmidin, άρχισαν να χάνουν επαφή με τα αγαπημένα τους πρόσωπα μετά την καταστολή της Κίνας στην πατρίδα τους, πολλοί άρχισαν να δημοσιεύουν βίντεο-μαρτυρίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης [11], επισημαίνοντας τους αγνοούμενους συγγενείς τους και απαιτώντας απαντήσεις.
Ο Nejmidin εξήγησε στο Global Voices πώς άλλαξε η προοπτική του το 2018:
Αφού είδα βίντεο σαν αυτό, αποφάσισα να δημιουργήσω ένα για τα μέλη της οικογένειάς μου, να καλέσω τους Κινέζους κυβερνητικούς αξιωματούχους να απελευθερώσουν την οικογένειά μου. Ήταν μια συναισθηματική στιγμή. Όταν έκανα αυτό το βίντεο, έκλαψα πολύ. Ένιωσα άθλια, που έπρεπε να κάνω το βίντεο, γιατί αυτό δεν είναι κάτι, που κάνουν οι άνθρωποι σε μια χώρα, όπου υπάρχει νόμος. Σε μια χώρα όπου υπάρχει νόμος, οι άνθρωποι δεν περιορίζονται, επειδή είναι αυτοί που είναι, επειδή ανήκουν σε διαφορετική εθνοτική ομάδα ή επειδή είναι πιστοί Μουσουλμάνοι… δεν θα έπρεπε να χρειάζεται να κάνουν τέτοιες μαρτυρίες σε βίντεο… αλλά για εμάς, πρέπει να το κάνουμε αυτό… Είμαστε απελπισμένοι να ακούσουμε οτιδήποτε από την οικογένειά μας.
Από το 2018, έχει δημοσιεύσει πολλά βίντεο σε μια πλατφόρμα για μαρτυρίες ονόματι Παλμός των Ουιγούρων [12]. Δεν ξέρει αν οι προσπάθειές του έχουν κάνει κάποια διαφορά, θετική ή αρνητική, στην τύχη της οικογένειάς του. Αλλά τουλάχιστον, η κινεζική κυβέρνηση γνωρίζει ότι τα θύματα της καταστολής δεν έχουν ξεχαστεί και ότι οι συγγενείς, που ζουν στο εξωτερικό, θα συνεχίσουν να μιλούν για λογαριασμό τους.
Στις Κάτω Χώρες, ο Nejmidin αγωνίζεται να δημιουργήσει μια νέα ζωή για τον εαυτό του, τόσο μακριά από την κλειστή οικογένεια, με την οποία μεγάλωσε. Αυτό, που συνέβη στην οικογένειά του, συνεχίζει να τον βαρύνει, όπως μοιράστηκε ο ίδιος:
Κάθε φορά που θέλω να πω ότι ο πατέρας και ο παππούς μου πέθαναν στα χέρια της κινεζικής κυβέρνησης, δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω… Το βρίσκω πολύ δύσκολο να συμφωνήσω με το γιατί τα μέλη της οικογένειάς μας έπρεπε να πεθάνουν… δεν υπάρχει λογική αιτία πίσω από αυτό, που συνέβη.