Έργο τέχνης από την Pamela Chavez, από τη σύντομη ταινία κινουμένων σχεδίων Caracol Cruzando [1], που χρησιμοποιήθηκε με άδεια.
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Central American News [2].
Στα 12 μου χρόνια, η καλύτερη φίλη μου, της οποίας ο μπαμπάς εργάζονταν στην Αμερικανική Πρεσβεία, επέστρεψε από το Ελ Σαλβαδόρ πίσω στην Ουάσιγκτον. Μιλούσαμε σποραδικά ως έφηβες και μια φορά είχαμε μια γραπτή συνομιλία για τη μετανάστευση.
Ως πολίτης των ΗΠΑ, εκείνη θεωρούσε τη μετανάστευση ως εθνική ασφάλεια, ενώ, από την δική μου άποψη ως παιδί της μεταπολεμικής εποχής στο Ελ Σαλβαδόρ, το οποίο υποβλήθηκε σε διαμεσολαβητικό πόλεμο κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούνταν πάντα ως ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα μέλη της οικογένειάς μου έλαβαν καθεστώς πρόσφυγα, ιθαγένεια, πράσινες κάρτες και προσωρινή προστατευόμενη κατάσταση (TPS).
Ουσιαστικά, μέσα από τα μάτια μου, η μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες υποσχόταν ασφάλεια. Αυτό έψαχνα, όταν έφτασα στις ΗΠΑ το 2019 με φοιτητική βίζα. Από τότε, ωστόσο, η προοπτική μου άρχισε να αλλάζει.
Η ρίζα της ερώτησής μου ξεκινά από την απελπισία, που με κατακλύζει κατά καιρούς, επειδή είμαι μετανάστρια στις ΗΠΑ. Είναι ένα ήσυχο πράγμα, που σπάνια συζητώ. Αυτό το συναίσθημα έχει ενισχυθεί από τους αδιάκοπους περιορισμούς ταξιδιού των ΗΠΑ και τις ιδιοσυγκρασιακές αλλαγές του συστήματος μετανάστευσης των Η.Π.Α. και από το πώς αυτές οι πολιτικές αλληλεπιδρούν τώρα με τα αποκλεισμένα σύνορα σε διάφορες χώρες του εξωτερικού λόγω του COVID-19.
Στις ΗΠΑ, η Αρχή Μετανάστευσης και Τελωνείων (ICE) ανακοίνωσε και ύστερα απέσυρε ότι οι διεθνείς φοιτητές πρέπει να εγκαταλείψουν τη χώρα [3], εάν δεν παρακολουθούν μαθήματα αυτοπροσώπως. Νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, το Ανώτατο Δικαστήριο διέταξε τη διοίκηση να αρχίσει να αποδέχεται την Αναβληθείσα Δράση για Αφίξεις Παιδιών (DACA) [4]. Η εκτύπωση των πράσινων καρτών [5] έχει καθυστερήσει, θέτοντας μόνιμους κατοίκους σε κίνδυνο απέλασης. Οι τουρίστες, που βρίσκονται στην Αμερική λόγω των κλειστών συνόρων της χώρας τους, κινδυνεύουν να λήξουν οι βίζες τους, πριν μπορέσουν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Εξίσου και ίσως πιο ανησυχητικές είναι οι αναφορές ότι οι Υπηρεσίες Ιθαγένειας και Μετανάστευσης των Η.Π.Α. (USCIS) χρειάζονται διάσωση 1,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων [6] από την κυβέρνηση για να αποφύγουν να θέσουν σε προσωρινή αργία 13.400 υπαλλήλους. Αυτό δεν λαμβάνει καν υπόψη όλα τα είδη των πολιτικών, που στοχεύουν στη διακοπή του ερχομού των προσφύγων και την απέλαση ατόμων χωρίς έγγραφα.
Η χώρα καταγωγής μου στο Ελ Σαλβαδόρ έκλεισε το αεροδρόμιο μετά την ανακοίνωση της εντολής αποκλεισμού τον Μάρτιο. Για όσους είναι αποκλεισμένοι στις ΗΠΑ όπως εγώ, η κατάσταση είναι δύσκολη. Η Avianca, η μόνη αεροπορική εταιρεία που παρέχει πτήσεις επαναπατρισμού, πρόσφερε μόνο δύο πτήσεις τον Ιούλιο [7]. Για να μπούμε στον κατάλογο των πολιτών της κυβέρνησης [8] του Σαλβαδόρ που επιτρέπεται να επανέλθουν στα κλειστά σύνορα του Ελ Σαλβαδόρ, πρέπει να καλέσουμε το προξενείο, να περιμένουμε μήνες και να πληρώσουμε τις πτήσεις μας, εάν μας δοθεί θέση στα λίγα αεροπλάνα από τις ΗΠΑ.
Μπορώ να δω την ένταση. Η διοίκηση του Τραμπ ωθεί τους ανθρώπους να φύγουν, όταν δεν έχει την ικανότητα να πραγματοποιήσει τις διαδικασίες και, εν τω μεταξύ, λόγω όλων των κανόνων της για τη ρύθμιση της ζωής των μεταναστών, πολλοί είναι αποκλεισμένοι χωρίς ικανότητα αυτοσυντήρησης.
Για παράδειγμα, θα μπορούσατε να πείτε ότι η κατάστασή μου με την φοιτητική βίζα F1 μου παρείχε μια αίσθηση τόσο της ασφάλειας για την κουήρ μου ταυτότητα όσο και της ευκαιρίας για την εκπαιδευτική μου ανάπτυξη. Ωστόσο, αυτή η βίζα θα λήξει, προτού ανοίξει ξανά το αεροδρόμιο στο Ελ Σαλβαδόρ. Μετά από βαθιά αναζήτηση και ερμηνεία της ιστοσελίδας USCIS, συμπλήρωσα μια φόρμα για να αλλάξω σε βίζα για επισκέπτες. Παρόλο που επιβεβαιώθηκε ότι θα μπορούσα να παραμείνω νόμιμα κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, δεν θα λάβω ειδοποίηση σχετικά με την κατάσταση της αίτησης για 2,5 έως 4 μήνες [9] και ενδεχομένως ακόμη περισσότερο. Αυτό είναι χωρίς να έχω τη δυνατότητα να εργαστώ ή να σπουδάσω. Κατά συνέπεια, η οικογένειά μου έπρεπε να παλέψει να βρει χρήματα για να με βοηθήσει.
Αυτές οι καταστάσεις δεν είναι καινούριες. Οι μετανάστες θεωρούνταν πάντα ως ένα άλυτο πρόβλημα, η ζωή τους ήταν στον αέρα. Κατά τη γνώμη μου, μόλις η Αρχή Μετανάστευσης και Τελωνείων (ICE) έπρεπε να επανεκτιμήσει τη διαμονή των διεθνών φοιτητών στη χώρα, πολλοί πολίτες των ΗΠΑ ξύπνησαν από τον εκφοβισμό του συστήματος μετανάστευσης των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ωστόσο, παρόλο που θα ήθελα να πω ότι το παιχνίδι της κυβέρνησης Τραμπ με τους νόμους μετανάστευσης στο πλαίσιο της πανδημίας είναι σκληρό, ήταν ήδη βίαιο. Η αλήθεια είναι ότι οι νόμοι της μετανάστευσης μπορούν να αλλάξουν είτε είστε στη διαδικασία εισόδου είτε ζείτε ήδη στη χώρα είτε πλησιάζετε στο τέλος της άδειας παραμονής. Όλη αυτή η δύναμη μας κρατά σε αναμονή. Ο COVID-19 έχει απλώς τοποθετήσει έναν μεγεθυντικό φακό σε αυτήν την κατάσταση.
Αυτό το θέμα δεν είναι ξένο στις συνομιλίες που εμείς, οι μετανάστες, κάνουμε ήσυχα, επειδή φοβόμαστε μήπως θεωρηθούμε αχάριστοι. Συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του δείπνου ή με πανεπιστημιακές διεθνείς υπηρεσίες και μερικές φορές με τους φίλους μας στις ΗΠΑ, που δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα του συστήματος μετανάστευσης των ΗΠΑ. Τώρα τελευταία, αυτές οι συνομιλίες έχουν αρχίσει να παίρνουν διαφορετικό τόνο, που αντανακλά την αίσθηση ότι οι ΗΠΑ δεν μας θέλουν εδώ και πόσο βαθιά επηρεάζει αυτό τις αποφάσεις και τις ψυχές μας.
Έχω καταλάβει ότι, ανεξάρτητα από την τάξη των μεταναστών, το σύστημα μετανάστευσης στις Η.Π.Α. μπορεί εύκολα να αλλάξει τις ιδέες σας για ελπίδα, ευκαιρίες και ασφάλεια. Παρόλο που έχω μάθει μέχρι τώρα πώς να διαχειρίζομαι το άγχος, που έρχεται με τους περιορισμούς του να είμαι μετανάστρια, εξακολουθεί να είναι ένα σοκ για το σύστημά μου, όταν αντιμετωπίζω ένα νέο εμπόδιο, όπως το να περνάω μήνες άνεργη και χωρίς οικονομική υποστήριξη, επειδή περιμένω να φτάσει ένα έγγραφο. Η μοναξιά αυτής της αναμονής, όχι μόνο αυτής που σταμάτησαν τα σχέδια όλων, αλλά εκείνης, όπου η κυβέρνηση, στην οποία ζείτε, έχει τόσο μεγάλη εξουσία πάνω σας και την εφαρμόζει τόσο αυθαίρετα, είναι ακόμη πιο βασανιστικό.
Ως τελική σκέψη, όταν τα μέλη της οικογένειάς μου εγκατέλειψαν το Ελ Σαλβαδόρ ως πρόσφυγες πολέμου και το σχολείο μου στο Ελ Σαλβαδόρ διαφήμιζε κολέγια στις ΗΠΑ, μια μακροχρόνια ζωή στο βορρά φαινόταν να είναι μια βιώσιμη επιλογή, ακόμα κι αν δεν ήταν μόνιμη. Ωστόσο, δεν περίμενα ότι η εφαρμογή των απόψεων του Τραμπ θα μου προκαλούσε μια τέτοια μετατόπιση παραδείγματος. Από την δική μου άποψη, η ώθηση της κυβέρνησης Τραμπ αμφισβητεί απολύτως τη μακροχρόνια άποψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα μέρος, που προσφέρει ασφάλεια και ευκαιρίες. Τώρα αναρωτιέμαι αν έχω θέση σε αυτήν τη χώρα. Σίγουρα, οι νόμοι και οι κανονισμοί και οι ιδιότροπες αλλαγές με κάνουν να νιώθω ότι δεν έχω.