- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Ο COVID-19 έχει στερήσει σε πολλούς φάρμακα στη Γεωργία

Κατηγορίες: Κεντρική Ασία και Καύκασος, Γεωργία, Διακυβέρνηση, Μέσα των πολιτών, Υγεία, Φυσικές Καταστροφές, COVID-19

“Θα προτιμούσα να τρώω λιγότερο ψωμί και να αγοράζω τα απαραίτητα φάρμακα”, λέει η Keti, η οποία έχασε τη δουλειά της ως καθαρίστρια σε ξενώνα. Φωτογραφία: (c) Tamuna Chkareuli / OC Media.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο OC Media [1]. Αναδημοσιεύεται εδώ με άδεια, με μορφοποίηση στο ύφος του GV.

Τα σύνορα της Γεωργίας παραμένουν κλειστά από τις 18 Μαρτίου λόγω του COVID-19, με περιορισμένες εξαιρέσεις. Η δημοσκόπηση δείχνει ότι το μέσο εισόδημα των νοικοκυριών μπορεί να έχει σχεδόν μειωθεί στο μισό [2] και ότι όσοι εξαρτώνται άμεσα από την τουριστική βιομηχανία, αντιμετωπίζουν τώρα μια σκληρή επιλογή: είτε να εξοικονομήσουν χρήματα σε βάρος της υγείας τους είτε να δανειστούν για να πληρώσουν τα απαραίτητα φάρμακα.

Η παρακμή του τουρισμού έφερε σημαντικές αλλαγές στη ζωή της 59χρονης Keti. Ο ξενώνας, όπου εργαζόταν ως καθαρίστρια, έκλεισε. Ο ιδιοκτήτης, ο οποίος είναι αλλοδαπός, έφυγε και δεν σκοπεύει να ανοίξει ξανά φέτος.

Ο μισθός της Keti ήταν 20 Λάρι (6,50 δολάρια) την ημέρα και εργαζόταν έξι ημέρες την εβδομάδα. Με την Keti άνεργη, η οικογένειά της έχασε το μισό εισόδημά τους.

“Ο σύζυγός μου είναι συνταξιούχος και λαμβάνει σύνταξη 220 λάρι (71 δολάρια) το μήνα και η κόρη μου εργάζεται πάνω από τις δυνατότητές της 3-4 ημέρες την εβδομάδα στο σούπερ μάρκετ, επομένως δεν βγάζει περισσότερα από 300 λάρι το μήνα”.

Η κόρη της Keti, Sopio, δεν μπορεί να καθίσει ή να σταθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά από χειρουργική επέμβαση στο γόνατο πριν από δύο χρόνια και χρειάζεται ακριβή θεραπεία. Ο γιατρός της είπε ότι η εγχείρησή της θα ήταν εντελώς άσκοπη, εάν η Sopio δεν έκανε ενέσεις στο γόνατό της.

Η Keti πέρασε μέρες ψάχνοντας για το Arthrum, μια ζελοειδή ουσία παρόμοια με αυτήν, που εμφανίζεται φυσικά στις αρθρώσεις. Δεν μπορούσε να το βρει και επικοινώνησε με τον γιατρό, ο οποίος της είπε ότι τα γεωργιανά φαρμακεία δεν το πωλούν και ότι πρέπει να αναζητήσει ένα συγκεκριμένο φαρμακείο για αθλητές, τον μοναδικό διανομέα.

Μια δόση Arthrum κοστίζει 800 λάρι, το 80% του εισοδήματος της οικογένειας. Η Keti, ωστόσο, το αγόρασε, καθώς ήθελε να μπορεί η κόρη τηςνα μετακινείται.

Τώρα, δύο χρόνια αργότερα, το άλλο γόνατο της Sopio άρχισε εκι αυτό να πονάει λόγω αυξημένης πίεσης και χρειάζεται ενέσεις και σε αυτό το γόνατο. “Ο γιατρός μας είπε να βρούμε κάποιον, οποιονδήποτε στο εξωτερικό, που θα μπορούσε να μας το φέρει”.

Αρχικά, η Keti προσπάθησε να παραγγείλει την ένεση. Μαζί όμως με την ασφάλεια και την παράδοση, θα κοστίσει εξίσου όπως στη Γεωργία.

Τελικά, η Sopio επικοινώνησε με έναν γνωστό της στην Ιταλία, ο οποίος με τη σειρά του βρήκε μια μετανάστρια, που αγόραζε την ίδια ένεση από το γιατρό της για 100 ευρώ.

Αγόρασαν δύο ενέσεις τον περασμένο Δεκέμβριο: με τη συναλλαγματική ισοτιμία, κόστισε στην Keti 310 λάρι ανά ένεση. Τώρα, θα το αγόραζε για 343 λάρι και, για την Keti, καθετί, έστω και λίγο, μετράει.

“Ήταν ακόμα ένα τεράστιο χρηματικό ποσό για εμάς, αλλά ήξερα τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο ότι θα μπορούσα να εξοικονομήσω χρήματα για τη διαδικασία της ένεσης και το ταξί [από και προς το νοσοκομείο]. Ξεκινώ να εξοικονομώ χρήματα για την επόμενη ένεση, αμέσως μόλις αγοράσω μία”.

“Ηλικιωμένους σαν κι εμένα δεν τους θέλουν πουθενά”

Το OC Media συμβουλεύτηκε με τον ορθοπεδικό χειρουργό Giorgi Kvaratskhelia στην Α’ Πανεπιστημιακή Κλινική στην Τιφλίδα. Επιβεβαιώνει ότι το Arthrum, το οποίο συνταγογραφείται τόσο προληπτικά όσο και μετεγχειρητικά, είναι ένας από τους υποστηρικτές αρθρώσεων υψηλού κόστους, όλοι τους εισαγόμενοι και μάλλον ακριβοί.

Η Sopio πρέπει να χρησιμοποιεί το Arthrum για τουλάχιστον πέντε χρόνια. Εκτός, όμως, από αυτό, της συνταγογραφείται και το Gluvilex Ultra, ένα συμπλήρωμα. “Η προμήθεια μισού μήνα κοστίζει 53 λάρι. Για δύο μήνες είναι πάνω από 200 λάρι. Δεν έχω ιδέα από πού να βρω χρήματα τώρα, αλλά θα προτιμούσα να τρώω λιγότερο ψωμί και να αγοράσω το απαραίτητο φάρμακο”.

Η Sopio έχει συχνά άλλα προβλήματα υγείας, που συνδέονται με τα γόνατά της, όπως μια φλεγμονή στον αστράγαλο τον περασμένο χειμώνα. Ο σύζυγος της Keti έχει επίσης προβλήματα με τις αρθρώσεις της λεκάνης του. Συνολικά, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Keti, οι ρυθμιστές πίεσης της ίδιας και του συζύγου της και τα φάρμακα της Sopio κοστίζουν περίπου 170 λάρι (55 δολάρια) μηνιαίως.

Στην πανδημική κρίση, η Keti έχει χάσει ελπίδα να βρει δουλειά.

“Τους ηλικιωμένους σαν κι εμένα δεν τους θέλουν πουθενά. Έχω ένα χρόνο για να βγω στη σύνταξη, αλλά για μένα, ακόμη και αυτό το ένα έτος είναι πολύς καιρός. Θα μπορούσα να εργαστώ σε μέρη όπως μπαρ και ξενώνες, αλλά δεν είναι διαθέσιμα τώρα”.

Η Keti υπέβαλε αίτηση για το πρόγραμμα παροχών COVID-19 της κυβέρνησης, αλλά δεν το έλαβε.

“Δεν είχα συμβόλαιο και πληρωνόμουν στο χέρι. Ίσως αυτός είναι ο λόγος”.

“Δεν θα υπάρξει τουριστική ανάκαμψη μέχρι το Μάρτιο”

Η Ana Teimurazishvili, ξεναγός και μέλος της Γεωργιανής Ένωσης Ξεναγών, έχασε επίσης το εισόδημά της λόγω του κλεισίματος των συνόρων. Από τότε αγωνίζεται να βρει χρήματα για τα φάρμακα της ηλικιωμένης μητέρας της.

“Αναγκάστηκα να πάω τα κοσμήματά μου στο ενεχυροδανειστήριο για να μπορέσω να το αγοράσω. Ο σύλλογος με βοήθησε με 150 λάρι (49 δολάρια), όταν δεν είχα χρήματα για φάρμακα, έπειτα πήγα τα κοσμήματά μου στο ενεχυροδανειστήριο και μετά ζητούσα βοήθεια από φίλους, οπότε είμαι πολύ χρεωμένη αυτή τη στιγμή. Τουλάχιστον όμως έχω κάτι και κάνω. Οι συνάδελφοί μου έχουν χάσει όλα αυτό το εισόδημα”.

Συγγενής της Ana νοίκιασε μια μικρή καντίνα κοντά στη λίμνη Turtle της Τιφλίδας, όπου η Ana εργάζεται τώρα από το μεσημέρι έως τη 01:00. Είναι ανοιχτά για λιγότερο από ένα μήνα και έτσι δεν είναι σίγουροι πόσα έσοδα θα φέρει.

“Αυτή τη στιγμή, το μόνο πράγμα που στοχεύω είναι να πληρώσω το νοίκι και να είμαι σε θέση να φροντίζω τη μητέρα μου, χωρίς να αναλαμβάνω περισσότερα χρέη”.

Στη μητέρα της Ana συνταγογραφείται το Eliquis, ένα αντιπηκτικό φάρμακο κάθε μήνα. Είναι ζωτικής σημασίας για αυτήν, καθώς διατρέχει υψηλό κίνδυνο θρόμβωσης στο αίμα.

Η Ana το έφερνε από το εξωτερικό, επειδή η δόση μιάμιση μήνα ήταν φθηνότερη αλλού από τη δόση ενός μήνα στη Γεωργία. Δεν γνώριζε ότι η Γεωργία είχε ένα πρόγραμμα Eliquis, έως ότου της το είπε ένας φίλος. Ωστόσο, ακόμα και με κρατικές επιδοτήσεις, η Ana μετά βίας το αντέχει οικονομικά. “Πριν από δύο μήνες η τιμή ήταν 72 λάρι και τώρα είναι 78″, λέει.

Η Nino Khunashvili, επικεφαλής καρδιολογίας στην Α’ Πανεπιστημιακή Κλινική, χαρακτήρισε το Eliquis ως ένα ισχυρό και αποτελεσματικό αντιπηκτικό, που συχνά συνταγογραφείται στη Γεωργία. “Είναι ένα ακριβό φάρμακο και όλα τα φάρμακα της ίδιας ομάδας είναι ακριβά”, είπε στο OC Media.

Η OC Media ζήτησε πληροφορίες για το Eliquis σε διάφορα γεωργιανά φαρμακεία. Το φάρμακο πρέπει να παραγγελθεί με ιατρική συνταγή από γιατρό και μεταφέρεται από την Τουρκία μετά από τρεις εβδομάδες, καθώς δεν είναι διαθέσιμο στη Γεωργία.

Συνολικά, τα φάρμακα της μητέρας της Ana κοστίζουν περίπου 400 λάρι μηνιαίως. Η σύνταξή της καλύπτει μόνο τα μισά.

Η Ana αμφιβάλλει ότι μπορεί να επιστρέψει στο επάγγελμά της σύντομα. Σύμφωνα με την ίδια, η πλειοψηφία των διεθνών τουριστών ήταν Ρώσοι ή ρωσόφωνοι και, ακόμη και αν ανοίξουν τα σύνορα, θα εξακολουθούσε να έχει ανησυχίες για την ασφάλεια.

“Δεν θα υπάρξει αναζωογόνηση του τουρισμού μέχρι τον επόμενο Μάρτιο και μέχρι τότε, άνθρωποι σαν εμένα στα πενήντα τους, θα μείνουν χωρίς τίποτα. Κανείς δεν προσλαμβάνει τη γενιά μου”.

Όταν η Ana υπέβαλε αίτηση για επείγουσα βοήθεια, δεν υπήρχε κατηγορία για τουριστικούς οδηγούς.

“Η κυβέρνηση δεν βλέπει κανέναν στον τουριστικό κλάδο πέρα ​​από το ξενοδοχείο και τον ταξιδιωτικό πράκτορα”, λέει. “Και δεν έχει νόημα να κηρυχθεί “πράσινη ζώνη” για ταξίδια. Αυτή η κρίση δεν είναι μόνο της Γεωργίας. Η Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν βρίσκονται σε χειρότερη κατάσταση. Οι άνθρωποι δεν ταξιδεύουν εδώ μόνο για τη Γεωργία”.