Η αρρενωπότητα μες στα παντελόνια μου και στα γονίδιά μου

Φωτογραφία τζιν παντελονιών από τον Jason Leung στο Unsplash.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά από τον Promundo, στο “/masc: συνομιλίες για τη σύγχρονη αρρενωπότητα”. Μία επεξεργασμένη έκδοση δημοσιεύεται εδώ με άδεια.

“Γίνε άντρας!” είπε ο αστυνομικός, όταν ένιωθε ότι ο φίλος μου δεν απάντησε στις ερωτήσεις του αρκετά καθαρά και δυνατά. Ο αξιωματικός ρωτούσε για έναν αγώνα, που είχε ακούσει ότι θα πραγματοποιηθεί εκείνη την Παρασκευή το απόγευμα κοντά στο σχολείο μου. Εν τω μεταξύ, πιο ψηλά στο δρόμο, αγόρια με τις στολές της σχολής τους στάθηκαν στο πεζοδρόμιο με σιωπηλή αναμονή, προετοιμασμένοι για μάχη με σιδερένιες ράβδους, σανίδες από ξύλο, αλυσίδες σκύλων, μπουκάλια από το κατάστημα του χωριού και μαχαίρια. Αυτά ήταν τα αγόρια, που σε ηλικία 15 και 16 ετών ήταν απασχολημένα με το “να είναι άντρες”.

Η γλώσσα είναι ένα αστείο πράγμα. Η επίσημη εκπαίδευση μας έμαθε να γνωρίζουμε την Κοινή Αγγλική. Στα μαθήματα λογοτεχνίας και αγγλικών, μέσω της διόρθωσης και της απαγγελίας της πεζογραφίας, ενθαρρυνόμαστε να είμαστε “μεσαίας τάξης, μορφωμένοι, μετα-αποικιακοί άντρες”. Όμως, τα αγόρια, που γνώριζαν την εθνική γλώσσα (“Κρεολικά“), δεν είχαν χρόνο για όσους μιλούσαν απλά αγγλικά. Απαίτησαν ο καθένας να είναι άνθρωπος “αυτού του πολιτισμού και αυτού του εδάφους!”

Η εναλλαγή της γλώσσας εξαρτάται από την κοινωνική κατάσταση, όσο και από το άτομο, στο οποίο μιλούσατε. Σε μια περίπτωση, δύο αστυνομικοί παρέταξαν μια ομάδα αγοριών στο δρόμο για να τους κάνουν σωματικό έλεγχο, επειδή “δρούσαν ύποπτα”. Έδωσαν οδηγίες στα αγόρια να βάλουν τα χέρια τους στο κεφάλι τους και να γονατίσουν, καθώς έστρεφαν ένα όπλο στα εφηβικά τους πρόσωπα. Ένα από τα αγόρια επικοινώνησε κάθε ενέργειά του στα αγγλικά για να δείξει ότι ακολουθούσε τις εντολές με επιμέλεια και σεβασμό. Η απάντηση, που έλαβε, ήταν: “Γιατί μιλάς έτσι; Σου αρέσουν τα αγόρια μήπως;” Τα αγγλικά, που σαν γλώσσα προοριζόταν να τον ξεχωρίσει από τους φτωχούς, τους αμόρφωτους, από εκείνους που ήταν πιθανότατα στόχοι κρατικής βίας, δεν χάρισαν περισσότερη ασφάλεια σε αυτόν τον νεαρό άνδρα.

Ποτέ δεν κάθισα να γράψω τι ακριβώς σήμαινε να είμαι άντρας. Δεν ήξερα ότι υπήρχε λέξη — “αρρενωπότητα” — που συνόψιζε τους αυθαίρετους ορισμούς και τις έννοιες της ανδρικότητας, που θα μπορούσαν να αλλάξουν από άτομο σε άτομο, ανάλογα με το χρόνο και το πλαίσιο. Η κραυγή, που μας καλούσε να είμαστε άντρες, υποθέτει ότι υπήρχε ένα DNA ανδρικότητας, που ζούσε ήδη μέσα μας και μερικές φορές περιμένει να ενεργοποιηθεί.

Το να είμαστε άντρες σήμαινε ότι ήμαστε σκληροί, σίγουροι, ότι έχουμε τον έλεγχο και είμαστε κυρίαρχοι. Αλλά η αρρενωπότητα ήταν μια ιδέα ανδρικότητας, που προσπάθησαν να ταιριάξουν στο σώμα μας σαν ένα τζιν παντελόνι. Αυτά τα παντελόνια αρρενωπότητας μου δόθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Η έννοια του χρόνου, ειδικά ο φόβος του “χαμένου χρόνου”, είναι σημαντικός για την ανδρικότητα. Ο πολιτισμός στην πατριαρχία οδηγεί τα αγόρια στο να γίνουν άντρες το συντομότερο δυνατό.

Τα αγόρια αναζητούν επικύρωση από συνομηλίκους και μεγαλύτερους άντρες για να επιβεβαιώνουν συνεχώς την “ανδρεία” τους. Αυτό, εν μέρει, οδηγεί το κίνημα στο δημόσιο διάλογο εναντίον των μονογονεϊκών νοικοκυριών με τον αρχηγό της οικογένειας να είναι μία γυναίκα. Τα αγόρια μεγαλώνουν μαθαίνοντας να κατηγορούν τις μητέρες τους ότι δεν τους συνοδεύουν κατά μήκος των μέτρων της ανδρικής ηλικίας σε αυτό που θεωρείται ως κατάλληλη στιγμή. Μερικά από τα “αγόρια της μαμάς”, που από καιρό ταυτίζονταν με τη φροντίδα και το παράδειγμα μιας γυναίκας, μπορούν, αργότερα, να απορρίψουν αυτήν την κηδεμονία. Αυτή είναι μια άλλη μορφή “γυναικείας ευθύνης” στην κοινωνία μας.

Οι μητέρες μπορεί επίσης να έχουν κάποιες επενδύσεις στην πατριαρχία, που είναι επιβλαβείς για τον εαυτό τους και τους γιους τους. Ωστόσο, οι γυναίκες τελικά δεν ανατρέφουν τους πατριαρχικούς γιους τόσο αποτελεσματικά όσο κάνει η κυρίαρχη ανδρική κουλτούρα: η βία και οι συγκρούσεις από άντρες, η σεξουαλική βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών και η βίαιη ρύθμιση της ετεροφυλόφιλης ανδρικής κουλτούρας σε κοινωνικούς και θεσμικούς χώρους δεν πραγματοποιείται από γυναίκες. Ο πυρήνας αυτού του διλήμματος είναι ότι οι άνδρες μπορούν να απολαμβάνουν κοινωνικούς χώρους και εμπειρίες, που έρχονται σε αντίθεση με την κυρίαρχη πατριαρχική κουλτούρα, αλλά διατηρούν τον βαθύ φόβο ότι είναι πιο ευάλωτοι στη συμμετοχή σε αυτά τα περιβάλλοντα και, τελικά, αισθάνονται λιγότερο εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουν την πατριαρχία.

Υπήρξαν πάνω από 500 ανθρωποκτονίες τα τελευταία δύο χρόνια στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο. Φυσικά, καμία κυβέρνηση δεν θέλει να έχει ένα πρόβλημα εγκλήματος “στα χέρια της”, αλλά η απάντηση του κράτους είναι πάντα να μεταφέρει την ευθύνη στο κοινό για την έλλειψη ηθών και σε μια κουλτούρα αμελούς γονικής μέριμνας, που υποτίθεται ότι προκάλεσε διακρατική διακίνηση όπλων και ναρκωτικών, επιχειρηματική διαφθορά στην προμήθεια συμβάσεων, σχηματισμό συμμοριών σε αστικές κοινότητες με λιγότερους πόρους και αυξανόμενη ανάπτυξη “περιφραγμένων κοινοτήτων” για την κατάρτιση γραμμών κοινωνικής απόστασης των τάξεων, κοινωνικών αποτελεσμάτων και ευκαιριών. Ως ένδειξη της πολιτικής δυσλειτουργίας και της αδύναμης ικανότητας του κράτους να δημιουργήσει δημόσια ασφάλεια, οι ανθρωποκτονίες, οι βιασμοί, η αστυνομική βαρβαρότητα και η κοινωνική “κακία” γενικά δεν ανιχνεύονται και μένουν ατιμώρητα. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως λαός είναι να μνημονεύσουμε τους νεκρούς μας για να ξαναβάλουμε στο κέντρο την αξία της ανθρώπινης ζωής και να εκθέσουμε το ημιτελές έργο της διακυβέρνησης.

Οι άθλιοι άνδρες, που δολοφόνησαν τις συντρόφους τους, είναι πάρα πολλοί για να τους αναφέρουμε. Σε μια περίπτωση τον περασμένο Ιανουάριο, αφότου μια γυναίκα προσπάθησε να απελευθερωθεί από μια τοξική σχέση, ο πρώην σύντροφός της πήγε στον τόπο εργασίας της, μετά από μήνες διαδικτυακής καταδίωξης, την πυροβόλησε δύο φορές και στη συνέχεια αυτοκτόνησε. Ήταν περίπου στις 8:00 π.μ., μια στιγμή που κάποιοι μόλις έπιναν το πρώτο τους φλιτζάνι καφέ, κάποιοι είχαν ήδη κάνει το δρόμο προς την δουλειά, και μερικά κορίτσια του σχολείου τσέκαραν τα πρόσωπα των ανδρών στην πιάτσα των ταξί, προτού αποφασίσουν ποιο ταξί θα πάρουν: “Ποιος είναι ο λιγότερο απειλητικός;” “Τον έχω ξαναδεί” “Ακριβώς επειδή είναι πολύ μεγάλος δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι ο βιαστής μου”. Περίπου στις 8:00 π.μ., οδηγούσα προς την τάξη. Κόρναρα μία φορά, αν έβλεπα μια γυναίκα να περπατάει, που θα ήταν ελκυστική, δύο φορές αν ήταν τόσο εντυπωσιακή, και, αν την έβρισκα σέξι (“bess”), θα ένιωθα την ανάγκη να βομβαρδίζω τα αυτιά της και την ηρεμία της με τον θόρυβο της παρενόχλησης. Εάν δεν μπορείτε να δείτε πώς αυτές οι καθημερινές πρακτικές οδηγούν σε νεκρές γυναίκες, τότε έχετε επιλέξει να αγνοήσετε τι περιέχει και κρύβει το “να είσαι άντρας”.

Αυτός είναι ο λόγος, που, όταν οι γυναίκες διαδηλώνουν για αναγνώριση και εγγύηση των δικαιωμάτων τους από το κράτος και τα κοινά μέλη της κοινωνίας, ρωτούν “Πού είναι οι άντρες;” Οι διαδηλωτές, οι δημόσιες επιδείξεις αλληλεγγύης και οι σύντροφοί μας είναι πολύ λίγοι για να πιστέψουμε πραγματικά την αντισταθμιστική κραυγή: “Δεν είναι όλοι οι άνδρες κακοί”. Μερικοί άντρες ζουν τη ζωή τους στο “σωστό δρόμο”—εξαιρετική αγάπη για τις κόρες και “παρουσία” στο σπίτι. Και ναι, δεν είναι κακοί όλοι οι άντρες, αλλά πάρα πολλοί είναι σιωπηλοί και πολύ λίγοι είναι αξιόπιστοι στον αγώνα για τη δικαιοσύνη των φύλων.

Ίσως οι άντρες, που πρέπει να μιλήσουν και να ενεργήσουν, είναι πολύ απασχολημένοι με το να είναι προσεκτικοί, προσπαθώντας να κουμπώσουν λάθος τζιν ή/και να μένουν ήσυχοι, αγνοώντας μόνιμα ελαττώματα σε αυτό το τελετουργικό της ντουλάπας. Η σκέψη ότι η ανδρική ηλικία ήταν μια κληρονομιά, που κινήθηκε μέσα στους αιώνες, ως μια αμετάβλητη και αναπόφευκτη αλήθεια του σύμπαντος, είναι νεκροτομείο για την ανθρωπότητα. Έχουμε επιλογές να κάνουμε, προσωπικές και πολιτικές. Τα τζιν παντελόνια μας μπορούν να πεταχτούν ανά πάσα στιγμή, ειδικά όταν δεν ταιριάζουν, ή έχουν αναδιαμορφωθεί και αυτό—όπως ακριβώς και η ανδρικότητά μας—είναι δική μας ευθύνη και δική μας ελευθερία.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.