Αυτή η ανάρτηση γράφτηκε από τον Khalid Ibrahim, εκτελεστικό διευθυντή του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Κόλπου (GCHR), ενός ανεξάρτητου μη κερδοσκοπικού οργανισμού, που προάγει την ελευθερία της έκφρασης, του συνεταιρίζεσθαι και της ειρηνικής συνέλευσης στην περιοχή Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής (MENA).
Οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν έχουν παρά λόγια για να υπερασπιστούν τα αστικά και ανθρώπινα δικαιώματα του λαού τους. Οι εχθροί τους, από την άλλη πλευρά, έχουν στη διάθεσή τους όλα τα συμβατικά όπλα, συμπεριλαμβανομένης της φυλάκισης, στην προσπάθειά τους να τερματίσουν το ειρηνικό έργο, που στοχεύει στην οικοδόμηση ενός ευημερούντος μέλλοντος για όλους.
Ο ακτιβισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνεχίζει, ωστόσο, ακόμη και μέσα στα όρια ενός κελιού φυλακής. “Το έργο για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τελειώνει με φυλάκιση”, λέει ο υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Μπαχρέιν Abdulhadi Al-Khawaja, ο οποίος το 2017 πραγματοποίησε έξι απεργίες πείνας για να απαιτήσει τα δικαιώματά του και τα δικαιώματα άλλων κρατουμένων συνείδησης, ενώ εκτίει ισόβια κάθειρξη για το ειρηνικό του αγώνα για ανθρώπινα δικαιώματα.
Τα λόγια του ενέπνευσαν μια διαδικτυακή εκδήλωση στα αραβικά, αγγλικά και περσικά με τίτλο “Ο Κρατούμενος κι η Πένα”, που πραγματοποιήθηκε από το Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Κόλπου (GCHR) και την Αμνηστία Westminster Bayswater στις 22 Οκτωβρίου 2020. Εδώ παρουσιάζουμε μερικές από τις σκέψεις των φυλακισμένων υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όσων άλλων συμμετείχαν.
Στο ποίημά της “Επιστολή στον πατέρα μου”, η Maryam Al-Khawaja, κι η ίδια ακτιβίστρια, συνοψίζει το πύρινο ποτάμι του πόνου, που κυλά στις καρδιές των οικογενειών κρατουμένων συνείδησης:
How do I tell you
That there are days I long to be a child again
To live in a world I thought I understood
In a world I felt safeBecause you and mama were my superheroes
Πώς να στο πω
Υπάρχουν μέρες που λαχταρώ να γίνω ξανά παιδί
να ζω σε έναν κόσμο που πίστευα πως καταλάβαινα
Σε έναν κόσμο που ένιωθα ασφαλήςΓιατί εσύ κι η μαμά ήσαστε οι σούπερ ήρωές μου
Σε ένα άλλο απόσπασμα, που εκφράζει την απογοήτευσή της που δεν πέτυχε τα όνειρά της σε έναν ελεύθερο και δίκαιο κόσμο, προσθέτει:
Baba you’ve been in their prison for 9 years
And to understand me,
I need to tell you about the world
The dreams we had
The dreams we fought for
The price you paid so your daughters could grow up in a better world
Did not go as we hoped
Μπαμπά, ήσουν στη φυλακή τους εννιά χρόνια
Και για να με καταλάβεις,
Πρέπει να σου πω για τον κόσμο
Τα όνειρα που είχαμε
Τα όνειρα, που γι’ αυτά παλέψαμε,
Το τίμημα που πλήρωσες για να μεγαλώσουν οι κόρες σου σε έναν καλύτερο κόσμο
Δεν πήγαν και τόσο όπως ελπίζαμε
Έπειτα, μιλά με σθένος και σαφήνεια για την υποστήριξη, που λαμβάνουν οι καταπιεστικές κυβερνήσεις, και το τι υποφέρουν οι ακτιβιστές, όσο αναζητούν καταφύγιο:
And the suffering of the immigrant activists
We live in the same world
Where the West talks about human rights
Then props up those who violate them
In the name of creating jobs and economics
Then rears its ugly head
To those who dare seek refuge from the prop ups
To punish them for existing
Και τα δεινά των μεταναστών ακτιβιστών
Ζούμε στον ίδιο κόσμο
Όπου η Δύση μιλά για τα ανθρώπινα δικαιώματα
Στη συνέχεια στηρίζει όσους τα παραβιάζουν
Εις το όνομα των θέσεων εργασίας και της οικονομίας
Έπειτα σηκώνει το άσχημο κεφάλι της
Σε όσους τολμούν να ζητήσουν καταφύγιο
για να τους τιμωρήσει που υπάρχουν
Ο Ahmed Mansoor είναι ένας ονειρεμένος ποιητής, ο οποίος διασκορπίζει την αγάπη σαν μαλακές σταγόνες βροχής σε όλους και λέει: “Θα φτιάξω για σένα έναν ήλιο με τα χέρια μου και θα τον κρεμάσω στο μπαλκόνι της καρδιάς μου”. Το 2007, ο ποιητής από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα δημοσίευσε την πρώτη του ανθολογία με τίτλο “Beyond the Failure” [Πέρα από την Αποτυχία]. Ένα απόσπασμα από ένα από τα ποιήματα αυτής της συλλογής, με τίτλο “Περίσσια Φωτιά” μιλά για τον χρόνο και τον πόνο:
Time does not bore my wound anymore
For I have no wound and there is no such a thing as time and no consolation
Ο χρόνος δεν διαπερνά πλέον την πληγή μου
Γιατί δεν είμαι πληγωμένος και δεν υπάρχει χρόνος μήτε παρηγοριά
Η Σύρια δικηγόρος και ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων Razan Zaitouneh επέλεξε να ζήσει ανάμεσα στο λαό της, να μοιραστεί τον πόνο τους και να τους βοηθήσει και δεν προσπάθησε να φύγει για να γλιτώσει από τις σοβαρές απειλές, που λάμβανε πριν από την απαγωγή της, παρά τις προσκλήσεις που έλαβε για μετανάστευση στη Δύση. Έζησε όλη την πολιορκία της Γούτα στην ύπαιθρο έξω από τη Δαμασκό και στις 18 Νοεμβρίου 2013, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο “Στα ημερολόγια της πολιορκίας…Η αντίσταση εξανεμίζεται στην αναμονή“, δηλώνοντας:
“Ήταν γραφτό να βιώσω την πολιορκία με μια φίλη μου, που πέρασε πολλά χρόνια στη φυλακή. Τίποτα δε συμβαίνει και να μην συγκρίνει την πολιορκία με τη φυλακή, λέγοντας ότι οι δύο εμπειρίες είναι πολύ παρόμοιες με περισσότερους τρόπους από έναν”.
Η εξέχουσα φεμινίστρια ακτιβίστρια Δρ Hala Al-Dosari διάβασε μια επιστολή της Nouf Abdulaziz, που δημοσιεύτηκε μετά τη σύλληψή της στις 6 Ιουνίου 2018, συμπεριλαμβανομένης της ακόλουθης παραγράφου, που εξηγεί την τραγωδία, που αντιμετωπίζουν οι υπερασπιστές και ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν αντιμετωπίζονται ως εχθροί λόγω των ειρηνικών τους δραστηριοτήτων για τα ανθρώπινα δικαιώματα:
“Γεια σας, το όνομά μου είναι Nouf και δεν είμαι δράστις, υποκινήτρια ούτε καταστροφέας ούτε τρομοκράτισσα ούτε εγκληματίας ή προδότρα. Είμαι η κόρη μιας σπουδαίας μητέρας, που υποφέρει εξαιτίας μου – όπως νομίζω – και η κόρη μιας έντιμης και τιμημένης οικογένειας, που υπέστη πολύ κακό λόγω αυτού που μου συνέβη. Είμαι μεταπτυχιακή φοιτήτρια, που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να τελειώσει την εκπαίδευσή της. Συνοψίζω συνήθως την περιγραφή μου με μερικά χαρακτηριστικά: συγγραφέας, εθισμένη στην ανάγνωση βιβλίων από τότε που ήμουν έξι ετών, ο πατέρας μού λέει ότι είμαι έξυπνη. Είμαι ένα ήσυχο κορίτσι εκτός από τις ερωτήσεις, που βασανίζουν το μυαλό μου.
“Σε προσπάθειες τερματισμού αυτής της ανόητης εισαγωγής, θα σας μιλήσω και θα μοιραστώ μερικά από τα ερωτήματα, που διαπερνούν το μυαλό μου. Γιατί η πατρίδα μας είναι τόσο μικρή και στριφνή και γιατί θεωρούμαι εγκληματίας ή εχθρός, που την απειλεί!”
Η Nassima Al-Sada είναι εξέχουσα υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη Σαουδική Αραβία, η οποία συνελήφθη στις 30 Ιουλίου 2018. Έγραψε πολλά άρθρα, που υπερασπίζονται τα αστικά και πολιτικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των γυναικών, όπως το δικαίωμά της να οδηγεί αυτοκίνητο. Σε αυτό το απόσπασμα από το “Dreams of 2014 for the Advancement of Saudi Women” [Όνειρα του 2014 για την πρόοδο των γυναικών της Σαουδικής Αραβίας], μιλάει για ανεκπλήρωτα όνειρα:
“Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να επιτύχουμε τα εναπομείναντα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία χαρακτηρίζονται ως αδιαίρετα και αναφαίρετα. Για να τα ασκήσουν οι άνθρωποι, πρέπει να υπάρχουν γραπτοί μηχανισμοί και διαδικασίες και μια αποτελεσματική θεσμική δομή, που προστατεύει, παρακολουθεί και επιβλέπει την εφαρμογή τους”.
Τέλος, ένα απόσπασμα από το ποίημα “Στη μητέρα μου” του Παλαιστίνιου ποιητή Mahmoud Darwish:
I yearn for my mother's bread,
My mother's coffee,
Mother's brushing touch.
Childhood is raised in me,
Day upon day in me.
And I so cherish life
Because if I died
My mother's tears would shame me.
Λαχταρώ το ψωμί της μάνας μου,
Της μάνας μου τον καφέ,
Το άγγιγμα της μάνας.
Η παιδική ηλικία μεγαλώνει μέσα μου,
Μέρα με τη μέρα.
Κι έτσι λατρεύω τη ζωή
Γιατί αν πέθαινα
Τα δάκρυα της μάνας μου θα τα ντρεπόμουν.
Η λαχτάρα μας για τους κρατούμενους συναδέλφους μας δεν εξασθενεί, αλλά μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, έτσι ώστε τα όνειρά μας να μεγαλώνουν για να κάνουν τις χώρες μας να διέπονται από αρχές δικαιοσύνης, ελευθερίας, ισότητας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.