Μνημείο στο Κουρασάο σε φόρο τιμής στον Tula, ένα σκλαβωμένο Αφρικανό, που απελευθερώθηκε και ηγήθηκε της εξέγερσης σκλάβων του Κουρασάο το 1795. Φωτογραφία: Kattiel / Wikimedia Commons (CC BY-SA 4.0).

Η συνεχιζόμενη αστυνόμευση των μαύρων σωμάτων και η διαρκής δομή της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και της δουλείας είναι μια κληρονομιά, που γεννήθηκε από το διατλαντικό εμπόριο σκλάβων και τα επακόλουθά του στην αφρικανική διασπορά.

Λαμβάνοντας υπόψη τους πρόσφατους θανάτους των Breonna Taylor, George Floyd και Tony McDade στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και την έκκληση για τερματισμό κάθε μορφής αστυνομικής και κρατικής βίας σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, τη Λατινική Αμερική και την Ευρώπη, οι δεσμοί με την αποικιοκρατία και τη δουλεία σε όλη τη διασπορά έχουν γίνει ολοένα και πιο εμφανείς.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1500 έως τα τέλη του 1900, έως και 15 εκατομμύρια Αφρικανοί αιχμαλωτίστηκαν και υποδουλώθηκαν από Ευρωπαίους και μεταφέρθηκαν βίαια στα νησιά της Αμερικής και της Καραϊβικής.

Ένα από τα χειρότερα παραδείγματα παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ιστορία έχει δημιουργήσει μια απίστευτα δυναμική, όμορφη και πολιτισμικά διαφορετική αφρικανική διασπορά. Αυτή η παγκόσμια κοινότητα αποτελείται από άτομα, που είναι άμεσοι απόγονοι κυρίως υποσαχάριων Αφρικανών, που ζουν κυρίως στην Αμερική ως αποτέλεσμα αυτού του δουλεμπορίου.

Οι μαύροι στην Αμερική και την Καραϊβική έχουν διατηρήσει ιερά και προγονικά τελετουργικά, ιθαγενή στην αφρικανική ήπειρο, και έχουν επίσης δημιουργήσει νέες πρακτικές και πολιτισμό μετά το Ενδιάμεσο Πέρασμα. Αυτό περιλαμβάνει τα πάντα: από παραδοσιακά χτενίσματα ή ρούχα από την πατρίδα έως δημιουργία νέων θρησκειών εμπνευσμένων από όσες ασκούνται στη Δυτική Αφρική. Για παράδειγμα, η Σαντερία και το Βούντου εξελίχτηκαν ως παρακλάδια της θρησκείας και του πολιτισμού Γιορούμπα της Νιγηρίας.

Η αστυνόμευση αυτών των διαφορετικών Μαύρων κοινοτήτων έχει βαθιές ιστορικές ρίζες, που συνεχίζουν να αντηχούν μέχρι σήμερα, τόσο στη Διασπορά όσο και στην αφρικανική ήπειρο.

Στις αρχές του 1700, η ​​πολιτεία της Νότιας Καρολίνας των ΗΠΑ εγκαθίδρυσε την πρώτη αστυνομική μονάδα περιπολίας σκλάβων, η οποία ενέπνευσε σχεδόν κάθε πολιτεία με νόμους περί δουλείας να κάνει το ίδιο. Οι περιπολίες ήταν υπεύθυνες για το κυνήγι των δραπετών σκλάβων, τη διακοπή και διάλυση πιθανών εξεγέρσεων σκλάβων και την τιμωρία όσων κρίνονταν ένοχοι ότι αψηφούσαν τα αφεντικά τους και την εξουσία στις φυτείες.

Οι πολιτικές των ΗΠΑ όπως η Νομοθεσία περί Φυγόδικων Σκλάβων του 1850, που απαιτούσε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να συλλάβει και να επιστρέψει τους σκλάβους στα αφεντικά τους – ακόμη και σε ελεύθερες πολιτείες – βοήθησε απλά στην ενίσχυση της ιδέας ότι η αστυνομία χρησιμεύει για την προστασία των λευκών συμφερόντων και περιουσίας. Η αστυνομική βαρβαρότητα συνεχίζεται στις ΗΠΑ μαζί με την καταπολέμησή της μέσω του κινήματος Black Lives Matter [Οι Ζωές των Μαύρων Μετράνε].

Σήμερα, πολίτες πολλών αφρικανικών χωρών – όπως η Νιγηρία, η Ουγκάντα, η Ζιμπάμπουε, η Κένυα και η Νότια Αφρική – αντιμετωπίζουν επίσης υψηλά περιστατικά αστυνομικής βίας. Όλες αυτές οι χώρες καθιέρωσαν αστυνομικές υπηρεσίες κατά τη διάρκεια της αποκορύφωσης της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας.

Στη Νιγηρία, ακτιβιστές νεολαίας ζήτησαν τον τερματισμό λειτουργίας της Ειδικής Μονάδας κατά των Ληστειών της αστυνομίας της Νιγηρίας, γνωστή ως SARS, σε ένα κίνημα γνωστό ως #EndSARS. Η SARS έχει τουλάχιστον 82 περιπτώσεις ανθρώπινων βασανιστηρίων, κακομεταχείρισης και εξωδικαστικών δολοφονιών από τον Ιανουάριο του 2017 – όταν ιδρύθηκε η μονάδα – έως τον Μάιο του 2020. Η κυβέρνηση της Νιγηρίας κατέστειλε βίαια το κίνημα #EndSARS τον Οκτώβριο.

Αυτή η δομική βία μιλά για την κληρονομιά της βρετανικής αποικιοκρατίας στη Νιγηρία. Υπό τους Βρετανούς, στη μελλοντική Νιγηρία, το Στέμμα βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στις πολλές επιχειρηματικές του δραστηριότητες για τη διεξαγωγή εξωτερικών υποθέσεων και την επίβλεψη των αποικιών του. Η Βρετανική Αυτοκρατορία επέτρεψε σε αυτές τις επιχειρήσεις να καθιερώσουν εμπορικά και κυβερνητικά δικαιώματα και στρατιωτικές δυνάμεις. Οι αστυνομικές υπηρεσίες της Νιγηρίας διαμορφώθηκαν σύμφωνα με αυτά τα συστήματα και τις μεθόδους ελέγχου, που επιδίωξαν να προστατεύσουν και να επιβάλουν τη βρετανική αποικιακή κυριαρχία.

Παρόμοια πρότυπα βίας απηχούν το αποικιακό παρελθόν στο πλαίσιο αστυνόμευσης της Νότιας Αφρικής. Κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ, το κράτος χρησιμοποίησε την επιβολή του νόμου για να διατηρήσει και να επιβάλει φυλετικό διαχωρισμό και να εκτελέσει εξέχουσες φυσιογνωμίες, που τάσσονταν κατά του απαρτχάιντ. Με τη σειρά της, η αστυνομία χρησιμοποίησε δυσανάλογα υπερβολική βία σε μη λευκούς Νοτιοαφρικανούς και δημιούργησε μακροχρόνιους διαχωρισμούς εντός των κοινοτήτων, που τρομοκρατούσε. Αυτή η καταπιεστική συμπεριφορά εναντίον των Μαύρων, που εισήχθη από λευκούς αποικιοκράτες, συνεχίζει να επηρεάζει τις Μαύρες νοτιοαφρικανικές κοινότητες σήμερα.

Το περασμένο καλοκαίρι στο Γιοχάνεσμπουργκ, ο Nathaniel Julies, ένα 16χρονο αγόρι με σύνδρομο Ντάουν, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από την αστυνομία. Η δολοφονία του Nathaniel, ιδιαίτερα, προκάλεσε διαμαρτυρίες, επειδή ήταν παιδί με αναπηρία και οι λεπτομέρειες της υπόθεσης ήταν ασαφείς. Οι γονείς του Nathaniel πιστεύουν ότι η αστυνομία τον πυροβόλησε, επειδή δεν μιλούσε και δεν μπορούσε εύκολα να απαντήσει στις ερωτήσεις τους.

Στη Βραζιλία, που φιλοξενεί τον μεγαλύτερο πληθυσμό Μαύρων εκτός της ηπείρου της Αφρικής, η αστυνομία του Ρίο το 2019 δολοφόνησε πάνω από 1.800 άτομα – και σχεδόν οκτώ στους 10 από όσους σκοτώθηκαν ήταν Μαύροι. Η Μπαΐα, μια πολιτεία της Βραζιλίας με πληθυσμό Μαύρων 80%, ήρθε τρίτη, πίσω από το Ρίο, σε δολοφονίες από την αστυνομία πέρυσι.

Η Βραζιλία δέχτηκε τους περισσότερους σκλάβους στο νότιο ημισφαίριο και ήταν η τελευταία, που κατάργησε τη δουλεία στην Αμερική. Επομένως, οι Αφροβραζιλιάνοι ακτιβιστές υποστηρίζουν ότι η κρατική βία στη Βραζιλία συνδέεται με την εμπορευματοποίηση των Μαύρων σωμάτων και τον ρόλο της κυβέρνησης της Βραζιλίας στην ατελή μετάβαση από τη δουλεία στην υποτιθέμενη ελευθερία.

“Σκοτώνουν τους μαύρους, επειδή αυτή είναι η δομή της βραζιλιάνικης κοινωνίας”, εξηγεί η Aline Maia, εκτελεστική συντονίστρια του Observatório de Favelas [Παρατηρητήριο Φαβελών], ενός ιδρύματος στο Ρίο ντε Τζανέιρο που αναπτύσσει δημόσια πολιτική για τη Βραζιλία. “[Αυτή η γενοκτονία] είναι κάτι που γεννά χρήματα και παράγει θέαμα, που κάνει τους λευκούς να αισθάνονται ασφαλέστεροι, επειδή συμβαίνει κάτι κάπου μακριά. Βοηθά τους πολιτικούς να κερδίσουν ψήφους”.

Πλακάτ με το σύνθημα #VidasNegrasImportam (μετάφραση του “Οι Ζωές των Μαύρων Μετράνε”) πολλαπλασιάστηκαν στη Βραζιλία τον Φεβρουάριο του 2019, αφότου ένας Μαύρος σκοτώθηκε από φρουρό ασφαλείας σούπερ μάρκετ στο Ρίο. Στις 20 Νοεμβρίου 2020, άλλος ένας Μαύρος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από δύο λευκούς φρουρούς ασφαλείας σε ένα κατάστημα Carrefour στο Πόρτο Αλέγκρε, κάτι που πυροδότησε νέο κύμα διαμαρτυριών στη Βραζιλία.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η αστυνομία έχει τέσσερις φορές περισσότερες πιθανότητες να χρησιμοποιήσει υπερβολική βία εναντίον των Μαύρων, παρά το ότι αντιπροσωπεύουν μόνο το 3,3% του συνολικού πληθυσμού. Επιπλέον, οι Μαύροι στη Βρετανία έχουν διπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν από το χέρι αστυνομικού.

Στον Καναδά, μεταξύ 2013 και 2017, οι Μαύροι Καναδοί αντιπροσώπευαν το 32% όλων των παραβάσεων, το 30% των περιπτώσεων υπερβολικής βίας και το 70% των επιθέσεων με πυρά της αστυνομίας. Μόνο στο Τορόντο, οι Μαύροι Καναδοί είχαν 20 φορές περισσότερες πιθανότητες να δολοφονηθούν από έναν αστυνομικό.

Η λευκή υπεροχή και η αποικιοκρατία δεν είναι αποκλειστικότητα των ΗΠΑ ή της αφρικανικής ηπείρου. Η αστυνομική βαρβαρότητα είναι παγκόσμια, η λευκή υπεροχή είναι παγκόσμια και οι μηχανισμοί της αποικιοκρατίας συνεχίζουν να λειτουργούν, γι’ αυτό σκοτώνονται καθημερινά Μαύροι σε όλο τον κόσμο.

Επομένως, σε όλη τη διασπορά, οι Μαύροι συνεχίζουν να αγωνίζονται ακούραστα για τη ζωή τους, τις κοινότητες και τις μελλοντικές γενιές. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, λέμε #BlackLivesMatter! Στη Νιγηρία, λέμε #EndSARS! Και στη Βραζιλία, λέμε #VidasNegrasImportam!