Ένα γκράφιτι του Ντιέγκο Μαραντόνα σε έναν τοίχο στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής.
Φωτογραφία από τον Wagner Fontoura στο Flickr, άδεια CC BY 2.0.

Ο Αργεντίνος βιρτουόζος του ποδοσφαίρου Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, γνωστός για το συγκλονιστικό φυσικό ταλέντο που οδήγησε την ομάδα του στην δόξα του Παγκοσμίου Κυπέλου FIFA το 1986 και διαβόητος για το “χέρι του Θεού”, που άνοιξε τον δρόμο για την τελική νίκη, πέθανε από καρδιακή προσβολή στο σπίτι του στο Μπουένος Άιρες στις 25 Νοεμβρίου του 2020, έχοντας πρόσφατα υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση
εγκεφαλικού αιματώματος. Ήταν 60 χρονών.

Μικρός στο ανάστημα αλλά γίγαντας στο γήπεδο, είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί τον Μαραντόνα, ο οποίος όφειλε να παρουσιάζει μια κορυφαία φυσική κατάσταση, να ταλαιπωρείται από προβλήματα υγείας. Κατά την διάρκεια της σταδιοδρομίας του, παρόλ’ αυτά, πάλευε με εθισμό στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά, που τον οδήγησαν σε μία σειρά άλλων προκλήσεων, συμπεριλαμβανομένης της παχυσαρκίας, και σε σοβαρές ασθένειες, όπως για παράδειγμα η ηπατίτιδα.

Το 1991, ο Μαραντόνα αποκλείστηκε από το άθλημα, που λάτρευε, για 15 μήνες, αφού είχε διαγνωστεί θετικός στην κοκαΐνη πριν από έναν αγώνα. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, συνελήφθη για κατοχή ναρκωτικών και του επιβλήθηκε ποινή 14 μηνών με αναστολή.

Στο Παγκόσμιο Κύπελο του 1994, ο Αργεντίνος αστέρας ήταν και πάλι μέλος της εθνικής ομάδας, αλλά, πριν καν ολοκληρωθεί η φάση των ομίλων του τουρνουά, η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Αργεντινής τον απέσυρε από την αποστολή, γιατί διαγνώστηκε θετικός σε ντοπινγκ τεστ. Η FIFA απέκλεισε τον Μαραντόνα λόγω του περιστατικού και ουσιαστικά έβαλε τέλος στη διεθνή του σταδιοδρομία, η οποία συμπεριλάμβανε και κορυφαίες ομάδες όπως η Μπόκα Τζούνιορς, η Μπαρτσελόνα και η Νάπολι.

Παρόλα αυτά, ο Μαραντόνα θα μνημονεύεται για πάντα για τις επιδόσεις του στο γήπεδο.

Ο τρόπος παιχνιδιού του, γεμάτος από ντρίμπλες και γρήγορες κινήσεις, ήταν ατρόμητος. Από τις πλάγιες γραμμές, έμοιαζε παιχνίδι. Δεν υπήρχε κάποιος ταχύτερος ή πιο σίγουρος στο πόδι. Παρουσίαζε άψογο έλεγχο της μπάλας, ακόμη και με πολλούς αμυντικούς πάνω του. Είχε το ένστικτο να βρίσκει χώρους και να δημιουργεί ευκαιρίες, αλλά δεν ήταν από αυτούς που κρατούσαν την μπάλα θέλοντας να δοξαστούν.

Ήταν, πρωτίστως και κυρίως, ομαδικός παίκτης, που πάσαρε την μπάλα, όταν χρειαζόταν, που ηγήθηκε δημιουργικά και βοήθησε να γίνει η Αργεντινή μια ομάδα που χαίρεσαι να τη βλέπεις, ισάξια στη δόξα του σαγηνευτικού στιλ σάμπα, τη συναρπαστική δεξιοτεχνία με τα πόδια, για την οποία ήταν διάσημη η αντίπαλος της, Βραζιλία. Οι δημιουργικές κινήσεις των “Αλπισελέστε“, όπως αποκαλείται η εθνική ομάδα της Αργεντινής, έδιναν την αίσθηση (υπό την  επιρροή του Μαραντόνα) αρμονίας και ακρίβειας, ενός περίτεχνου τανγκό πάνω στο χορτάρι.

Η Αργεντινή κήρυξε τρεις μέρες εθνικού πένθους. Αναμένονταν ένα εκατομμύριο άνθρωποι στο λαϊκό προσκύνημα της σορού στην Casa Rosada του Μπουένος Άιρες, την έδρα της κυβέρνησης της Αργεντινής.

Ταυτόχρονα, ο χαμός του Μαραντόνα έχει γίνει αισθητός σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της παθιασμένης με το ποδόσφαιρο Καραϊβικής.

Ο Τζαμαϊκανός δρομέας Γιουσέιν Μπολτ, σούπερσταρ στο δικό του άθλημα, ανέβασε μία φωτογραφία με τον Μαραντόνα στο Facebook, με
την λεζάντα “RIP στον θρύλο #Maradona”.

Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο Μαραντόνα ήταν ένας προβληματικός και περίπλοκος ήρωας. Οι προημιτελικοί στο Παγκόσμιο Κύπελο του 1986 στο Μεξικό – όταν αυτός και η υπόλοιπη ομάδα της Αργεντινής αντιμετώπισαν την Αγγλία, σε μία στιγμή όπου η ένταση μεταξύ των δύο χωρών ήταν ακόμα τεταμένη λόγω του Πολέμου των Φώκλαντς – ήταν το τέλειο και αδιάλειπτο παράδειγμα του να είναι κάποιος ταυτόχρονα και άγιος και αμαρτωλός.

Το πρώτο γκολ του αγώνα ήταν ένα απελπισμένο “χέρι” μετά από 51 ολόκληρα λεπτά, το οποίο ο διαιτητής μέτρησε ως κανονικό παρά τις αντιρρήσεις πολλών. Ο Μαραντόνα σκόραρε ξανά μετά από τέσσερα λεπτά, αφού ντρίμπλαρε εκθαμβωτικά πέντε Άγγλους παίχτες και πέρασε την μπάλα πάνω από τον τερματοφύλακα, ένα γκολ που οι περισσότεροι ειδικοί το αναγνωρίζουν ως το “γκολ του αιώνα”.

Ο Terry Fenwick, ένας από τους αμυντικούς της Αγγλίας που απέτυχε να σταματήσει τον Μαραντόνα σε εκείνον τον προημιτελικό του 1986, συμφωνεί. Μόλις έμαθε για τον θάνατο του Μαραντόνα, ο Fenwick, ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι πρώτος προπονητής της εθνικής ομάδας του Τρινιντάντ και Τομπάγκο, είπε:

Today is an extremely sad day for world football. I would like to extend condolences to Diego’s family, his friends and all of his former teammates, especially all the guys who were on the field that day in ’86.

I can recall it like yesterday. It is one of the matches and moments that never leaves you. For me, he was undoubtedly the greatest to ever play the game and certainly the best I have ever encountered.

As much as we were steaming mad about the [first] goal that was allowed and the fact that we lost and had to pack our bags after that game, we were all in awe of what he was capable of—what he did generally in that game and the tournament as a whole. It was just pure genius.

Indeed a privilege to share the same pitch and come up against such a unique figure. RIP Diego.

Σήμερα είναι μια πολύ θλιβερή μέρα για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Θα ήθελα να εκφράσω τα συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του Μαραντόνα, στους φίλους του και στους πρώην συμπαίκτες του, συγκεκριμένα σε όλα τα παιδιά, που ήταν εκείνη την μέρα στο γήπεδο το '86.

Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Είναι από εκείνους τους αγώνες και τις στιγμές, που δε σε αφήνουν ποτέ. Για μένα, ήταν αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος, που έχει παίξει στο άθλημα και σίγουρα ο καλύτερος, που έχω ανταγωνιστεί.

Όσο απίστευτα νευριασμένοι και αν ήμασταν με το πρώτο γκολ που μέτρησε κανονικά και με το γεγονός ότι θα έπρεπε να ετοιμάσουμε τις
βαλίτσες μας μετά το παιχνίδι, τον θαυμάζαμε όλοι για το τι ήταν ικανός να κάνει και τι έκανε γενικά σε εκείνο το παιχνίδι και σε όλη τη
διοργάνωση. Ήταν μία γνήσια ιδιοφυία.

Πραγματικά τιμή μου να έχω μοιραστεί το γήπεδο και να έχω συναντήσει μία τέτοια μοναδική φυσιογνωμία. Αναπαύσου εν ειρήνη Ντιέγκο

Το 2000 η FIFA δημιούργησε το βραβείο “Παίκτης του Αιώνα“, όπου ο Μαραντόνα κέρδισε από κοινού με τον Βραζιλιάνο Πελέ.

Την ίδια χρονιά, η ιταλική Νάπολι, στην οποία ο Μαραντόνα έπαιξε από το 1984 ως το 1991, χρόνια τα οποία ήταν τα πιο επιτυχημένα στην ιστορία του συλλόγου, απέσυρε τον αριθμό 10 από τις φανέλες προς τιμή των κατορθωμάτων του. Η Νάπολι κέρδισε δύο πρωταθλήματα Ιταλίας εκείνη την περίοδο και έγινε ο πρώτος σύλλογος της Νότιας Ιταλίας που κέρδισε το Σκουντέτο, το μεγαλύτερο τρόπαιο στο ιταλικό ποδόσφαιρο.

Το 2001, η Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου της Αργεντινής ζήτησε από τη FIFA με τη σειρά της να αποσύρει το νούμερο δέκα από την φανέλα της εθνικής ομάδας της Αργεντινής, αίτημα το οποίο δεν έγινε δεκτό από το διεθνές ποδοσφαιρικό σωματείο.