Ο Sheriff και ο γράφων στην Κωνσταντινούπολη. Φωτογραφία: John Lubbock

Έχω περάσει μεγάλο μέρος του περασμένου έτους στην Κωνσταντινούπολη, δουλεύοντας ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος και κάνοντας ταινίες. Εκεί, γνώρισα πολλούς Σύριους πρόσφυγες, συμπεριλαμβανομένου του Sheriff, από τον οποίο ζήτησα οδηγίες μια μέρα στην οδό Ιστικλάλ. Ήρθε μαζί μου με τους φίλους μου για τσάι και με εντυπωσίασε ο ιδεαλισμός και η ελπίδα του, ειδικά υπό το φως της δύσκολης κατάστασής του. Μετά από αυτήν την πρώτη συνάντηση, ο Sheriff και εγώ συναντιόμαστε συχνά για ανταλλαγή μαθήματα αραβικών και αγγλικών και για να μιλήσουμε για την πολιτική της Μέσης Ανατολής.

Οι Σύριοι επιτρέπεται να εργάζονται και να σπουδάζουν στην Τουρκία, αν και η κυβέρνηση παραμένει με αμφιβολίες γι’ αυτούς, επειδή, όπως ο Sheriff, πολλοί είναι μέλη της κουρδικής εθνοτικής ομάδας. Η Τουρκία έχει τον μεγαλύτερο κουρδικό πληθυσμό στον κόσμο και η Κωνσταντινούπολη τον μεγαλύτερο κουρδικό πληθυσμό απ’ ό,τι οποιαδήποτε άλλη πόλη. Οι εντάσεις αυξάνονται, καθώς η Τουρκία ανησυχεί για τους Κούρδους, που σχηματίζουν ένα ανεξάρτητο κράτος στο βόρειο τμήμα της Συρίας και του Ιράκ.

Τώρα που επέστρεψα στο Λονδίνο, και καθώς τα νέα γεμίζουν καθημερινά με ιστορίες ανθρώπων, που πνίγονται στη Μεσόγειο, συχνά σκέφτομαι τους πρόσφυγες, που γνώρισα στην Κωνσταντινούπολη. Όλοι ήταν νέοι, ταλαντούχοι με διαφορετικούς τρόπους και απίστευτα γενναίοι. Για ανθρώπους σαν αυτούς, η Συρία δεν προσφέρει τίποτε άλλο παρά θάνατο και φτώχεια.

Ο Sheriff επέλεξε να επιστρέψει στη Συρία, επειδή εμείς στην Ευρώπη αποτύχαμε να του προσφέρουμε ασφάλεια, και επιθυμεί να βοηθήσει στη φροντίδα της οικογένειάς του. Μπορούμε να τα πάμε και καλύτερα. Πρέπει να προσφέρουμε σε αυτόν και την οικογένειά του ασφαλές πέρασμα στην Ευρώπη, αντί να τους καταδικάσουμε σε μια επικίνδυνη διαβίωση στη Συρία. Το οφείλουμε στον κόσμο να επεκτείνουμε τη γενναιοδωρία, που μας έδωσε, σε όσους είναι λιγότερο τυχεροί. Χρωστάμε σε αυτούς τους ανθρώπους, ως ανθρώπινα όντα, την ασφαλή διέλευση ως πρόσφυγες και την βοήθεια να σταθούν στα πόδια τους οι χώρες, από τις οποίες προέρχονται, έτσι ώστε μια μέρα να ελπίζουν να επιστρέψουν. 

______________________________________________________________________

Το όνομά μου είναι Mihemed Sheriff Musa, αλλά μπορείτε απλά να με λέτε Sheriff. Γεννήθηκα στην Αμούδα στην κουρδική περιοχή της Συρίας στα μέσα της δεκαετίας του '80. Εκείνη την εποχή, υπήρχε μεγάλη αδικία από το καθεστώς του Άσαντ, το οποίο σφάγιαζε μέλη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στη Χάμα και στο Χαλέπι.

Υπήρχε επίσης φυλετική διάκριση κατά του κουρδικού λαού. Δεν μας επιτρεπόταν καν να μιλήσουμε στη μητρική μας γλώσσα, πολλοί είχαν στερηθεί την υπηκοότητά τους και απαγορεύονταν τα κουρδικά πολιτικά κόμματα και συλλαμβάνονταν τα μέλη τους.

Η οικογένειά μου ήταν φτωχή. Ο πατέρας μου υπέφερε από επιληψία. Τελικά, πέθανε και οι δύο θείοι μου ανέλαβαν την ευθύνη να μας μεγαλώσουν. Έχω δύο αδελφές και έναν αδερφό, αλλά ο αδερφός μου και μία από τις αδερφές μου είναι άτομα με αναπηρία, οπότε έπρεπε να εργαστώ για να στηρίξω όλη την οικογένειά μου.

Ένας από τους θείους μου εργαζόταν στο απαγορευμένο κουρδικό κόμμα Hevgirtina Gel (Λαϊκή Ένωση). Το σύνθημα του Hevgirtina Gel είναι “το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης για τον κουρδικό λαό στη Συρία”. Σήμερα, το κόμμα έχει ενωθεί με άλλες πολιτικές ομάδες για να σχηματίσει έναν συνασπισμό ονόματι PDK-S.

Η Αμούδα, στη Βόρεια Συρία, όπου μεγάλωσα, χαρακτηρίζεται η πόλη της πολιτικής και του πολιτισμού, της ποίησης και της τρέλας. Ο πολιτισμός και η πολιτική μας είναι σαν δίδυμα, επειδή η πολιτική αδικία, που υποφέρουμε, οφείλεται στην πολιτιστική μας ταυτότητα ως Κούρδοι.

Όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία το 2011, ήμουν φοιτητής στο δεύτερο έτος στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού στη Μετάφραση αγγλικών σε αραβικά.

Μπήκα στη Συριακή Επανάσταση από τα πρώτα γεγονότα και διαδηλώσεις, οπότε δεν μπορούσα να επιστρέψω στο πανεπιστήμιο, γιατί ήμουν καταζητούμενος από το καθεστώς. Επέστρεψα στην Αμούδα, καθώς ο πόλεμος κατέστρεψε αργά όλη τη Συρία.

Ήθελα να αποτρέψω τα παιδιά της περιοχής μου από το να χάσουν την ευκαιρία να μορφωθούν κι έτσι άρχισα να διδάσκω μαθητές γυμνασίου δωρεάν για να τους βοηθήσω στις εξετάσεις τους.

Το 2013, συμμετείχα σε απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθώ για τη σύλληψη τοπικών πολιτικών ακτιβιστών από το κουρδικό πολιτικό κόμμα, το PYD, που διεκδικούσαν τον έλεγχο στην περιοχή Ροζάβα. Στις 27 Ιουλίου 2013, η πολιτοφυλακή του PYD, το YPG, επιτέθηκε στην ειρηνική διαμαρτυρία μας και σκότωσε έξι πολίτες, τραυμάτισε περισσότερους από 30 και συνέλαβε περισσότερους από 90. Διέρρηξαν το σπίτι μου τρεις φορές…Ευτυχώς δεν ήμουν εκεί. Έτσι έφυγα για την Τουρκία.

Ήταν τόσο δύσκολο για μένα να ζήσω στην Τουρκία, επειδή η οικογένειά μου είναι πολύ μακριά. Δεν μπορώ να τους φέρω εδώ να ζήσουν μαζί μου, γιατί όλα εδώ είναι πολύ ακριβά. Εδώ στην Κωνσταντινούπολη εργάζομαι ως καθηγητής αγγλικών σε ένα συριακό σχολείο. Μερικές φορές δίνω δωρεάν μαθήματα αγγλικών για να βοηθήσω τους Σύριους να βρουν καλύτερες δουλειές, και παίζω σάζι και μπαγλαμά και τραγουδάω με το συγκρότημά μου, Freedom Lovers [Εραστές της Ελευθερίας].

Θέλω να επιστρέψω στην Αμούδα, γιατί κάθε φυτό μεγαλώνει στο δικό του έδαφος. Θα ήθελα να πάω στην Ευρώπη μια μέρα, αλλά δεν μπορώ να εγκαταλείψω την οικογένειά μου στην πατρίδα. Θέλω να χτίσω μια μορφωμένη γενιά, που θα πιστεύει στην ελευθερία, την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και τον σεβασμό για τους άλλους ανεξάρτητα από τη θρησκεία, τις πολιτικές τάσεις ή την εθνικότητα: μια γενιά που απορρίπτει τον ρατσισμό και αγαπά την ομορφιά της ζωής.

Θέλω να δημιουργήσω κέντρα για δωρεάν μαθήματα και χόμπι για παιδιά και μαθητές για να τους βοηθήσω να συνεχίσουν να ζουν την παιδική τους ηλικία μακριά από τον πόλεμο και τη βία.

Έχω πάρα πολλά όνειρα και φιλοδοξίες: ελευθερία για όλους, ειρήνη και δικαιοσύνη για τα παιδιά και τον λαό της Συρίας. Μια μέρα, θα ήθελα να μπορώ να μελετήσω πολιτικές επιστήμες σε κάποιο πανεπιστήμιο της Βρετανίας, που υπήρξε πάντα φάρος ειρήνης και ελπίδας για πολλούς Κούρδους.

Θέλω να δω ένα Ελεύθερο Κουρδιστάν, πριν πεθάνω. Ίσως μια μέρα, αν μπορέσω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου, θα μπορέσω να συμβάλω στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου και ειρηνικού κράτους για τον λαό μου.

Διαβάστε περισσότερα στο ειδικό μας αφιέρωμα Ρεύματα προσφύγων αναζητούν καταφύγιο στην Ευρώπη