Θέατρο της Τασκένδης θυμίζει τη φυλάκιση Ιαπώνων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

navoi theatre tashkent

Το θέατρο Navoi στην Τασκένδη, Ουζμπεκιστάν 2019. Φωτογραφία από τον Filip Noubel.

Ένα ιστορικό θέατρο στην Κεντρική Ασία δείχνει μια συνεχή σύνδεση μεταξύ της Ιαπωνίας και του Ουζμπεκιστάν.

Ανοιχτό από το 1947, το θέατρο Όπερας και Μπαλέτου Alisher Navoi σε σοβιετικό ανατολίτικο στυλ, 1.400 θέσεων, στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν χτίστηκε εν μέρει από καταναγκαστική εργασία Ιαπώνων στρατιωτών, που είχαν μεταφερθεί στο Ουζμπεκιστάν μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τον Αύγουστο του 1945.

Το θέατρο στην Τασκένδη ρίχνει φως όχι μόνο στη συνεχιζόμενη σύνδεση μεταξύ της Κεντρικής Ασίας και της Ιαπωνίας, αλλά και στη μοίρα εκατομμυρίων ιαπωνικών στρατευμάτων και αμάχων, που ξέμειναν σε όλη την Ασία κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τον Αύγουστο του 1945, περίπου 6,6 εκατομμύρια Ιάπωνες στρατιώτες, αποικιακοί διοικητές, άποικοι και άλλα μέλη του στρατού και των κατοχικών δυνάμεων – περίπου το 9% του συνολικού πληθυσμού της Ιαπωνίας – βρίσκονταν σε όλη την Ασία και την Ωκεανία. Στο τέλος του πολέμου, όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με την πρόκληση του να καταφέρουν να επιστρέψουν στην Ιαπωνία.

Δεν θα επέστρεφαν όλοι στην Ιαπωνία αμέσως, αν όχι καθόλου. Για παράδειγμα, μετά τη σοβιετική εισβολή στη Μαντζουρία το 1945, 456.000 στρατιώτες και άμαχοι, που απασχολούνταν από το ιαπωνικό καθεστώς Κατοχής κατά τον πόλεμο, μεταφέρθηκαν από ρωσικές δυνάμεις σε στρατόπεδα εργασίας σε όλη τη Σοβιετική Ένωση. Για την επόμενη δεκαετία, οι κρατούμενοι διεξήγαν καταναγκαστική εργασία, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής εργοστασίων παραγωγής ενέργειας, της εξόρυξης άνθρακα και της κατασκευής γεφυρών και δρόμων ως μορφή πολεμικών αποζημιώσεων στη Σοβιετική Ένωση.

Από τους Ιάπωνες στρατιώτες και αμάχους σε καταναγκαστική εργασία από τη Σοβιετική Ένωση μετά το τέλος του πολέμου, περίπου 25.000 μεταφέρθηκαν στο Ουζμπεκιστάν. Ένα από τα έργα τους ήταν και το θέατρο Navoi. Στο εξωτερικό του κτηρίου υπάρχει ακόμα μια τιμητική πλάκα για τη δουλειά τους.

Navoi plaque
Navoi plaque

Τιμητική πλάκα στα πλαϊνά του θεάτρου Navoi, που εγκωμιάζει τους Ιάπωνες στρατιώτες των καταναγκαστικών εργασιών. Φωτογραφία από τον Filip Noubel.

Ακόμα και αν επιζούσαν χρόνια σκληρών χειμώνων, εξοντωτικών εργασιών και ελάχιστου φαγητού, πολλοί Ιάπωνες κρατούμενοι περίμεναν έως και μια δεκαετία, πριν επαναπατριστούν (引き揚げ) στην Ιαπωνία. Ο επαναπατρισμός των 6,6 εκατομμυρίων Ιαπώνων στρατιωτών, αποίκων και άλλων πρώην κατοχικών δυνάμεων στο τέλος του πολέμου ήταν μια τεράστια προσπάθεια. Για να αντιμετωπίσει την εισροή επαναπατριζόμενων, η ιαπωνική κυβέρνηση δημιούργησε κέντρα επαναπατρισμού σε διάφορα εξέχοντα λιμάνια σε όλη την Ιαπωνία, συμπεριλαμβανομένου του Μαϊζούρου.

Japanese_Soldiers_Returning_from_Siberia_1946

Επαναπατριζόμενοι Ιάπωνες στρατιώτες κατά την επιστροφή τους από τη Σιβηρία, περιμένουν να αποβιβαστούν από ένα πλοίο στο Μαΐζούρου. Κιότο, 1946. Από το Wikimedia, για δημόσια χρήση.

Σε αυτά τα κέντρα επαναπατρισμού, οι επαναπατριζόμενοι λαμβάνονταν και υποβάλλονταν σε μια διαδικασία, προκειμένου να επιστρέψουν στις κοινότητές τους, συχνά σε ένα αβέβαιο μέλλον σε μια Ιαπωνία, που αγωνίζεται να ανοικοδομηθεί μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο. Για παράδειγμα, για πολλούς επαναπατριζόμενους υπήρχε η υποψία ότι ήταν υποστηρικτές του κομουνισμού, αφού πέρασαν πολλά χρόνια δουλεύοντας σε καταναγκαστιά έργα στη Σοβιετική Ένωση:

Το γεωγραφικά απομονωμένο λιμάνι της Ιαπωνίας Μαϊζούρου στο Νομό Κιότο στις ακτές της Ιαπωνίας φιλοξένησε το μοναδικό εναπομείναν κέντρο επαναπατρισμού, έως ότου έκλεισε τις πόρτες του το 1958 και οι προσπάθειες επαναπατρισμού μεγάλης κλίμακας τερματίστηκαν. Συνολικά, 346 πλοία, που μετέφεραν περίπου 660.000 άτομα, έφτασαν στο Μαϊζούρου από το 1945 έως το 1958.

repatriation pier maizuru

Ανακατασκευή της αποβάθρας στην τοποθεσία της πρώην προβλήτας στο Γραφείο Επαναπατρισμού στην Taira του Μαϊζούρου, όπου επαναπατρίστηκαν οι παλιννοστούντες. Τα ερείπια από τους στύλους αγκυροβόλησης φαίνονται έξω στον κόλπο. Φωτογραφία από τον Nevin Thompson.

Σήμερα, το Μουσείο Μνημείου Επαναπατρισμού Μαϊζούρου του Κιότο τεκμηριώνει την ιστορία της φυλάκισης στη μεταπολεμική Σοβιετική Ένωση και τον επαναπατρισμό Ιαπώνων στρατιωτών και πολιτών. Τα αντικείμενα και οι εκθέσεις στο μουσείο περιλαμβάνουν μια εγκατάσταση, που απεικονίζει μια σχέση μεταξύ της Ιαπωνίας και του Ουζμπεκιστάν, που έχει εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου “από την κράτηση σε (φιλική) συνδιαλλαγή” (抑留から交流ヘ). Το 2020, το Μαϊζούρου φιλοξενεί την εθνική ολυμπιακή ομάδα πάλης του Ουζμπεκιστάν.

Maizuru Uzbekistan

Έκθεση διαφημιστικών αφισών σχετικά με τον εγκλεισμό των Ιαπώνων στο Ουζμπεκιστάν. Φωτογραφία από τον Nevin Thompson.

Υπάρχει επίσης κάποια υπερηφάνεια στην Ιαπωνία για τη συμβολή των κρατουμένων στο Ουζμπεκιστάν. Μια ​αρχειοθετημένη​​ ιστοσελίδα στον ιστότοπο του ιαπωνικού εμπορικού οίκου Marubeni αναφέρει:

When the great earthquake occurred in 1966 that toppled most of the buildings in the city, only the Navoi Theater escaped unscathed, clearly demonstrating the architectural skills of Japan.

Όταν σημειώθηκε ο μεγάλος σεισμός το 1966, που γκρέμισε τα περισσότερα κτίρια στην πόλη, μόνο το θέατρο Navoi έμεινε αλώβητο, δείχνοντας ξεκάθαρα τις αρχιτεκτονικές δεξιότητες της Ιαπωνίας.

Μάθετε περισσότερα για την Ουζμπεκική κοινότητα εδώ.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.