Ο Firas στη βόρεια Συρία μετά τον εκτοπισμό. Χρήση με άδεια [1].
Μια ζεστή νύχτα ενός Ιουλίου, ένας νεαρός Σύριος βγήκε στο σκοτάδι, με την ελπίδα να ξεφύγει από ό,τι έλεγε κάποτε πατρίδα. Περπατούσε σε κοιλάδες και χωράφια, πάνω από βουνά και τείχη κουβαλώντας στην αγκαλιά του τον μικρότερο αδερφό του. Από την καταγραφή των φρικαλεοτήτων του πολέμου έως το ταξίδι μέσα από σκοτεινά χωράφια, καθώς ούρλιαζαν οι ύαινες στο βάθος, αυτή είναι η ιστορία του Firas Al Abdullah.
Ο Firas κατάγεται από τη Ντούμα, μια συριακή πόλη στην περιοχή της Γκούτα, βορειοανατολικά της πρωτεύουσας. Η περιοχή έχει βιώσει μερικές από τις πιο αδιανόητες θηριωδίες καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου.
Μετά από δύο επιθετικές επιθέσεις που έδιωξαν τις δυνάμεις του καθεστώτος, το καθεστώς Άσαντ, με την υποστήριξη του Ιράν και της Χεζμπολάχ, αντεπιτέθηκε και διεξήγε πολιορκία γύρω από την Ανατολική Γκούτα το 2013.
Μεταξύ των πολιορκημένων πόλεων ήταν η γενέτειρα του Firas, η Ντούμα. Η εξεταστική επιτροπή του ΟΗΕ για τη Συρία [2] χαρακτήρισε την πολιορκία ως “βάρβαρη και μεσαιωνική”. Πολυάριθμα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια της πεντάχρονης πολιορκίας, από τη χρήση απαγορευμένων όπλων έως την ανάπτυξη της πείνας ως μεθόδου πολέμου.
Μετά τις στιγμές του μαζικού βομβαρδισμού, πάνω από 100 πυραύλους πέταξε ο στρατός του καθεστώτος Άσαντ σε γειτονιές αμάχων της Ντούμα στην Ανατολική Γκούτα
Το πιο θανατηφόρο μεμονωμένο περιστατικό εναντίον αμάχων στην περιοχή ήταν η χημική επίθεση της 21ης Αυγούστου 2013. Αυτή η επίθεση [3] αποτέλεσε επίσης την πιο θανατηφόρα χρήση χημικών όπλων τα τελευταία 25 χρόνια.
Μια έκθεση [4] του ΟΗΕ επιβεβαίωσε ότι η επίθεση πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας πυραύλους γεμάτους έως και 60 λίτρα με νευροπαραλυτικό αέριο σαρίν. Σύμφωνα με μια προκαταρκτική εκτίμηση [5] της κυβέρνησης των ΗΠΑ, η επίθεση στοίχισε τη ζωή περισσότερων από 1.400 ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον 426 παιδιών.
Ενώ η έκθεση του ΟΗΕ απέτυχε να βρει τους δράστες της επίθεσης, αρκετές ανεξάρτητες πηγές ανέφεραν ότι εκτελέστηκε από το συριακό καθεστώς. Ο Peter Bouckaert [3], ειδικός όπλων στο Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εξήγησε ότι τα συστήματα πυραύλων, που προσδιορίζονται στην έκθεση του ΟΗΕ, είναι γνωστό ότι βρίσκονται στο οπλοστάσιο των συριακών ενόπλων δυνάμεων.
Στις αρχές του 2018, εντάθηκαν οι επίμονες επιθέσεις στην Ανατολική Γκούτα. Μια δημοσίευση από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ [6]) περιέγραψε την κατάσταση ως “μια εξωφρενική, αδυσώπητη καταστροφή με πάμπολλα θύματα”.
Η έκθεση δημοσίευσε ιατρικά δεδομένα από εγκαταστάσεις, που υποστηρίζει ο οργανισμός, που συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων εβδομάδων της στρατιωτικής επίθεσης. Αποκάλυψε ότι από τις 18 Φεβρουαρίου έως τις 3 Μαρτίου, κατά μέσο όρο σκοτώθηκαν 71 άτομα κάθε ημέρα.
Στιγμές στην κόλαση, η Ντούμα καίγεται από τον Άσαντ, τρομοκρατία της Ρωσίας ενάντια στους αμάχους της Ανατολικής Γκούτα.
Το Ολοκαύτωμα του 2018.
23 Μαρτίου
Μέχρι το τέλος Μαρτίου, η Ντούμα παρέμεινε ο τελευταίος θύλακας των ανταρτών.
Τον επόμενο μήνα, μια βόμβα βαρελιού με σαρίν ρίχτηκε πάνω από την πόλη, σκοτώνοντας τουλάχιστον 70 άτομα. Οι γιατροί [7] επί τόπου ανέφεραν ότι τα συμπτώματα όσων περιέθαλψαν ήταν συνεπή με αυτά της έκθεσης σε νευροπαραλυτικά αέρια.
Η επίθεση αποδόθηκε στο συριακό καθεστώς από τοπικούς ακτιβιστές, μέλη ανθρωπιστικής βοήθειας και ορισμένα έθνη. Η Ρωσία [8], βασική σύμμαχος του καθεστώτος, ισχυρίστηκε ότι δεν πραγματοποιήθηκε επίθεση και ότι οι λήψεις βίντεο ως αποδεικτικά στοιχεία ήταν “στημένα” και σκηνοθετημένα από βρετανικές Υπηρεσίες Πληροφοριών.
Και τα πέντε χρόνια της πολιορκίας, ο Firas και οι σύντροφοί του διέσχιζαν τους ερειπωμένους δρόμους κάνοντας βιντεο-ρεπορτάζ για τις πολλές σφαγές που διαπράχθηκαν, τα οποία έπειτα δημοσίευε στους λογαριασμούς του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μετά από μια αδίστακτη στρατιωτική εκστρατεία, ο Firas και η οικογένειά του εκτοπίστηκαν βίαια στη βόρεια Συρία ως μέρος μιας συμφωνίας εκκένωσης την 1η Απριλίου. Σε μια συνέντευξη με το Global Voices, ο Firas έδωσε μια ειλικρινή περιγραφή όλων όσων είχε βιώσει.
“Η ζωή στο Βορρά ήταν πολύ δύσκολη. Ακούγαμε τακτικά για δολοφονίες και απαγωγές, ειδικά ακτιβιστών. Έτσι ήταν πολύ δύσκολο για μένα εκεί”. Κατά συνέπεια, η οικογένειά του αποφάσισε να μετακομίσει στην Τουρκία. Εξηγεί: “Θέλαμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας, αλλά, φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι θέλαμε να ξεχάσουμε. Δεν μπορεί κάποιος να ξεχάσει την επανάσταση…Αν το κάναμε αυτό, θα ήταν σαν να απογοητεύουμε όλους τους μάρτυρες, όλους όσοι κρατούνται ακόμα, όλους”.
Αυτοί είναι οι τάφοι, στους οποίους ζουν οι άμαχοι της Ανατολικής Γκούτα στις μέρες μας.
Αυτές οι οικογένειες ζουν εδώ για περισσότερες από 72 ώρες.
Οι άνθρωποι εδώ υποφέρουν από έλλειψη τροφής και νερού. Καμία θέρμανση, συν τοις άλλοις και κακές υγειονομικές συνθήκες, στις οποίες ζουν εκεί σε καταφύγια, τα οποία προκαλούν σοβαρά προβλήματα στην υγεία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι στα καταφύγια είναι γυναίκες και παιδιά.
Ανατολική Γκούτα, το νέο Ολοκαύτωμα
#ΣώστεΤηνΓκούτα
Ο Firas και η οικογένειά του είχαν κάνει μια συμφωνία με έναν λαθρέμπορο για να φτάσουν στην Τουρκία. Το επικίνδυνο ταξίδι τους είχε αρχίσει αργά το βράδυ της 21ης Ιουλίου, καθώς περπατούσαν στους ελαιώνες του Ντέιρ Σαβάν. Το ουρλιαχτό της ύανας δεν ατόνησε την αποφασιστικότητά τους. Ξεκουράστηκαν κάτω από μια ελιά, καθώς περίμεναν το σήμα του λαθρέμπορου ότι η ακτή ήταν καθαρή.
Αργότερα μες στη νύχτα, τελικά έφτασαν στο συνοριακό τείχος, σκαρφαλωμένο σε ένα βουνό. Ο Firas, μαζί με τους γονείς και τα αδέλφια του, περπατούσαν σε μια ευθεία γραμμή στην κορυφή του τείχους, το οποίο είχε πλάτος μόλις 15 εκατοστά. Δεν υπήρχε χώρος για να πατήσεις και με τα δυο πόδια ενωμένα. Όσο πιο μακριά περπατούσαν σε αυτό το στενό άκρο, τόσο ψηλότερα ανέβαιναν. Ο Firas κοίταξε κάτω και συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν πάνω από μια κοιλάδα βάθους 30 μέτρων.
Ο μικρότερος αδελφός του Firas, Muhammed, είναι τόσων ετών όσο κι ο πόλεμος. Του είχε πει πριν φύγει: “Θα είσαι ευτυχισμένος στην Τουρκία. Θα μπορείς να βγαίνεις από το σπίτι και να παίζεις σε όμορφους, καθαρούς δρόμους”. Καθώς συνέχισαν να περπατούν στην άκρη του τείχους, μήκους 1 χιλιομέτρου, το πόδι του Muhammed ξαφνικά γλίστρησε προς τα αριστερά και, λίγο πριν πέσει, πρόλαβε ο Firas να αρπάξει τον καρπό του στον αέρα.
Μεταξύ των αντικειμένων στο εικοσάκιλο σακίδιο, που κουβαλούσε ο Firas, ήταν τα κλειδιά του σπιτιού του, το οποίο υπέστη σοβαρές ζημιές από αεροπορικές επιδρομές.
Τις πρώτες πρωινές ώρες, οι Al Abdullah είχαν φτάσει τελικά στο τέλος του τείχους, του οποίου η κατασκευή δεν ολοκληρώθηκε. Βγαίνοντας από την άκρη του, έκαναν τα πρώτα τους βήματα σε τουρκικό έδαφος.
Το επίπονο ταξίδι τους συνεχίστηκε, καθώς περπατούσαν για άλλες τρεις ώρες ανάμεσα σε βουνά και μέσα από βραχώδεις κοιλάδες. Σε ένα σημείο, ο Firas έπρεπε να μεταφέρει τον Muhammed, καθώς πηδούσε πάνω από ένα ποτάμι. Η μητέρα του κουράστηκε επίσης, οπότε κουβαλούσε εναλλάξ τη μητέρα του και τον αδερφό του. “Ήταν μια εξαιρετικά κουραστική πορεία και ήταν πολύ σκοτεινά. Το φως του φεγγαριού δεν ήταν αρκετό”, λέει.
Αφού περπατούσαν πάνω από 5 χιλιόμετρα από το συνοριακό τείχος, έφτασαν στην τουρκική πόλη Κιλίς. Ένα ταξί, με το οποίο είχε κάνει συμφωνία ο λαθρέμπορος, τους πήγε κατακουρασμένους σε ένα διαμέρισμα για να ξεκουραστούν. Λίγο αργότερα, ένα άλλο ταξί τους μετέφερε σε ένα οδικό ταξίδι 16 ωρών στην Κωνσταντινούπολη, όπου τους περίμεναν οι συγγενείς τους. Έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη στις 22:30 στις 22 Ιουλίου.
Όταν του ζητήθηκε να εκφράσει τις σκέψεις του, όταν έφτασε στην Κωνσταντινούπολη, εξήγησε: “Ένιωσα αρκετά σοκαρισμένος για περίπου μια εβδομάδα και δεν πίστευα ότι έφυγα από τη Συρία και είμαι τώρα σε ένα μέρος, όπου οι άνθρωποι ζουν κανονικά. Είχα φτάσει στον “πραγματικό κόσμο” – έτσι τον αποκαλώ – όπου ζούσαν όλοι, αλλά εμάς μας απέκλεισαν λόγω της βάναυσης καταπίεσης, που υπομέναμε υπό το συριακό καθεστώς. [Το καθεστώς] μας έκανε να ζούμε σε ένα είδος οπισθοδρομικής, βάρβαρης εποχής μέσα σε αυτόν τον ευρύτερο “πραγματικό κόσμο””.
Εξέφρασε την χαρά του που έβλεπε φανάρια για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια. “Για πρώτη φορά, εδώ και χρόνια, είδαμε δρόμους χωρίς ζημιές από πυραύλους, πεζοδρόμια άθικτα από θραύσματα και τοίχους άθικτους από τον πόλεμο”, είπε.
Οι τρόμοι, που βίωσε ο Firas στη Συρία, ωστόσο, τον ακολούθησαν στη νέα του πατρίδα.
“Τη στιγμή που ένα εμπορικό αεροπλάνο ή ελικόπτερο πετάει από πάνω μας, καλύπτουμε αυτόματα τα κεφάλια μας ανάμεσα στους ώμους και μας τυλίγει τρόμος. Μου έρχεται αμέσως να προειδοποιήσω τους άλλους ότι τα πολεμικά αεροπλάνα είναι από πάνω μας, σαν να ήμουν ακόμα στη Γκούτα”, εξήγησε ο Firas. “Μπορεί να ακούγεται τρελό”, γέλασε, “αλλά χρειαζόμαστε χρόνο για να ξεχάσουμε τη φρίκη, που ζήσαμε.”
Κατέληξε: “Τα πράγματα, φυσικά, είναι καλύτερα εδώ, ειδικά για την οικογένειά μου. Και η οικογένειά μου είναι ό,τι έχει σημασία για μένα”.
Ελευθερία για πάντα.
Ας υψωθεί η περηφάνεια μας ως τα ουράνια.
“Hasta La Victoria Siempre”