[1]Η Ρωσίδα ακτιβίστρια Yulia Tsvetkova έξω από δικαστήριο. Φωτογραφία (c): Yulia Tsvetkova / Anna Khodyreva. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Η Yulia Tsvetkova, ακτιβίστρια ΛΟΑΤ και φεμινίστρια καλλιτέχνις, που αντιμετωπίζει [2] ποινή φυλάκισης με την κατηγορία της διανομής πορνογραφικών εικόνων για κοινή χρήση σχεδίων “θετικών με το σώμα” στα κοινωνικά μέσα, ανακοίνωσε ότι θα κάνει απεργία πείνας.
Καθώς η ίδια η Tsvetkova απαγορεύεται να χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η μητέρα της, Anna Khodyreva, μοιράστηκε μια ενημέρωση στο Facebook [3] εξ ονόματος της κόρης της την 1η Μαΐου. Στην ανάρτηση, η Tsvetkova αναφέρει ότι το κύριο αίτημα πίσω από την απόφασή της είναι να διεξάγει το δικαστήριο την δίκη της πιο γρήγορα. Η έρευνα και οι ποινικές διαδικασίες στην υπόθεση της ακτιβίστριας συνεχίζονται για σχεδόν δύο χρόνια.
Διαβάστε περισσότερα για την υπόθεση της Yulia Tsvetkova: Φεμινίστρια ακτιβίστρια στη Ρωσία αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης για σχέδια “θετικά για το σώμα” [2]
Στη μακροσκελή δήλωση στο Facebook, την “πρώτη δημόσια ανάρτησή της εδώ και οκτώ μήνες”, η Yulia Tsvetkova συλλογίζεται τα κίνητρά της να ξεκινήσει απεργία πείνας:
Говорят, что голодовку объявляют от отчаяния, и с этим, да, трудно не согласиться. Еще считается, что это средство, к которому люди прибегают только в тюрьмах_колониях. Вот это не так. Голодовка – это способ мирного протеста против несправедливости, который использовали многие активисты и активистки по всему миру, в и вне физического ограничения свободы. А еще голодовка – это способ привлечь внимание к проблеме личной, или глобальной.
Λένε ότι η απεργία πείνας δηλώνεται από απελπισία και, ναι, είναι δύσκολο να διαφωνήσω με αυτό. Πιστεύεται επίσης ότι είναι ένα μέτρο, που χρησιμοποιεί ο κόσμος σε σωφρονιστικές αποικίες. Αυτό δεν είναι απολύτως αλήθεια. Η απεργία πείνας είναι ένα μέσο ειρηνικής διαμαρτυρίας ενάντια στην αδικία, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς καλλιτέχνες και ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο εντός και εκτός του φυσικού περιορισμού της ελευθερίας τους. Η απεργία πείνας είναι επίσης ένας τρόπος για να τραβήξει κανείς την προσοχή σε ένα προσωπικό ή παγκόσμιο πρόβλημα.
Αναγνωρίζοντας τους πολλούς πολιτικούς κρατούμενους της Ρωσίας και τις “αδιανόητες ποινές για λόγια και σκέψεις”, η Tsvetkova επικεντρώνεται σε ένα “ελαφρώς διαφορετικό πρόβλημα, ίσως λιγότερο εύκολα αντιληπτό”: το πρόβλημα των παρατεταμένων ποινικών διαδικασιών και δικαστικών ακροάσεων, κάτι συνηθισμένο στη Ρωσία, όπου τα κατηγορούμενα άτομα περνούν μήνες ή χρόνια σε προδικαστική κράτηση ή σε κατ’ οίκον περιορισμό.
2 года следствия. 2 года украденной жизни. За репосты. И эти 2 года даже не зачтуться в срок, потому что я под самой мягкой мерой пресечения.
И мое дело не уникально. Многие люди годами просиживают в сизо, под арестом, или под следствием. Многие проходят через ад, еще до того, как им назначат срок. У системы есть все время, ей некуда торопиться. И ей все равно на людей, и их жизни. А защититься от системы почти не возможно.
Δύο χρόνια έρευνας. Δύο χρόνια κλεμμένης ζωής. Για αναδημοσιεύσεις. Και αυτά τα δύο χρόνια δεν μπορούν καν να προσμετρηθούν στη συνολική έκτιση ποινής, γιατί θεωρείται ότι βρίσκομαι υπό το χαλαρότερο μέτρο κράτησης.
Και η υπόθεσή μου δεν είναι μοναδική. Πολλοί άνθρωποι περνούν χρόνια σε προδικαστική κράτηση, υπό σύλληψη ή υπό έρευνα. Πολλοί περνούν μια ζωή κόλαση, ακόμη και πριν καταδικαστούν. Το σύστημα έχει όσο χρόνο θέλει. Δεν βιάζεται καθόλου. Δεν ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και τις ζωές τους. Και είναι σχεδόν αδύνατο να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ενάντια στο σύστημα.
Στην ανάρτησή της, η Tsvetkova υπογραμμίζει το βάρος και τον πόνο του “αόρατου βασανιστηρίου” των λιγότερο εμφανών περιορισμών στην πολιτική ελευθερία, που επιβάλλει το κρατικό δικαστικό σύστημα. Δηλώνει ότι μετά βίας μπορεί να αντέξει την απομόνωση και την αδυναμία εργασίας, λόγω της απαγόρευσης του να έχει οποιαδήποτε κοινωνική επαφή.
Люди, проходящие через пытку ожиданием, неизвестностью, изоляцией достойны того, чтобы про них не забывали. Нельзя мерить кто страдает сильнее или больше или правильнее. Простая истина – никто не должен подвергаться преследованию по причине своей инакости или неудобности.
Άτομα, που υπομένουν τα βασανιστήρια της αναμονής, του άγνωστου, της απομόνωσης δεν αξίζουν να ξεχνιούνται. Δεν μπορείς να μετρήσεις ποιος υποφέρει περισσότερο ή πιο έντονα ή πιο σωστά. Η μόνη αλήθεια είναι ότι κανένα άτομο δεν πρέπει να αντιμετωπίζει δίωξη, επειδή είναι διαφορετικό ή “ακατάλληλο”.
Σκιαγραφώντας γιατί κάνει απεργία πείνας, η ακτιβίστρια γράφει ότι είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει φυλάκιση και δεν ζητά να αθωωθεί, αλλά απαιτεί ταχεία διαδικασία, ανοιχτή δίκη και πρόσβαση σε δημόσιο συνήγορο για να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της.
Мое требование просто. Я прошу государство “быть мужиком”.
Хотите меня осудить? Пожалуйста. Но делайте это открыто.
Я требую открыть мой процесс для общественности, тк основания для его закрытия притянуты за уши.
Я требую дать мне возможность защищаться всеми законными методами, и допустить в процесс общественного защитника. И я требую не затягивать мой процесс. Назначать заседания не по одному в месяц, а чаще.
Το αίτημά μου είναι απλό. Ζητώ από το κράτος να “φανεί άντρας”.
Θες να με καταδικάσεις; Εντάξει. Κάνε το δημόσια.
Ζητώ η δίκη μου να είναι ανοιχτή στο κοινό, καθώς οι λόγοι του αποκλεισμού της είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αδύναμοι.
Ζητώ την ευκαιρία να υπερασπιστώ τον εαυτό μου με κάθε νομικό μέσο και να δοθεί πρόσβαση σε δημόσιο συνήγορο στη δίκη. Και ζητώ να προχωρήσει η δίκη μου χωρίς καθυστέρηση. Οι ακροάσεις να προγραμματίζονται συχνότερα από μία φορά το μήνα.
Η δήλωση [3] της Tsvetkova καταλήγει με μια ευάλωτη σημείωση: παραδέχεται τον φόβο της, αλλά επίσης δηλώνει ότι δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τις τρέχουσες συνθήκες και δεν έχει την πολυτέλεια του “να βγει από το εγώ και να σκεφτεί παγκόσμια”.
Страшно ли мне? Да, пожалуй. Но терять мне особо нечего. Здоровье у меня подорвано уже достаточно давно. Каких то привязок ввидя работы, коллег или друзей, благодаря действием государства, тоже почти не осталось. У меня есть только мое достоинство, и сейчас я рада, что поступаю так, как говорит совесть.
Φοβάμαι; Ναι, έτσι νομίζω. Αλλά δεν έχω πολλά να χάσω. Η υγεία μου χειροτερεύει εδώ και αρκετό καιρό. Χάρη στις ενέργειες του κράτους, δεν έχω σχεδόν καθόλου δεσμούς με τη δουλειά, με κάποιους συναδέλφους ή φίλους. Μου έχει μείνει μόνο η αξιοπρέπειά μου και τώρα χαίρομαι που κάνω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου.