[1]Λόγω έλλειψης ανοιχτού χώρου, οι νέοι καταφεύγουν να παίζουν κρίκετ στους δρόμους της Βομβάης. Εικόνα από το Flickr από τον Mohamed Nanabhay. CC BY 2.0
Η ανάρτηση εμφανίστηκε αρχικά στο Video Volunteers [2], έναν βραβευμένο διεθνή οργανισμό ΜΜΕ με έδρα την Ινδία. Μια τροποποιημένη έκδοση δημοσιεύεται παρακάτω ως μέρος μιας συμφωνίας ανταλλαγής περιεχομένου.
Η Μουμπάι (Βομβάη) [3] είναι η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη στην Ινδία με εκτιμώμενο πληθυσμό 18,4 εκατομμύρια κατοίκους. Η περιοχή αρχικά ήταν ένα σύνολο επτά νησιών, αλλά η πόλη έφτασε στο σημερινό της σχήμα χάρη σε ένα έργο αποκατάστασης γης κατά τα μέσα του 18ου αιώνα. Ούσα η οικονομική [4], εμπορική και ψυχαγωγική πρωτεύουσα της Ινδίας, προσέλκυσε πολλούς ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια και οι ανοιχτοί χώροι της άρχισαν να γεμίζουν. Ακόμα και τα προστατευμένα πάρκα της καταπατούνται [5] ή εκμισθώνονται [6].
Οι συρρικνούμενοι ανοιχτοί χώροι στα προάστια της Βομβάης επηρεάζουν τα παιδιά, που λαχταρούν να τρέχουν, να παίζουν και να διασκεδάζουν. Υπάρχουν αθλητικές εγκαταστάσεις, που ενοικιάζουν χώρο και εξοπλισμό έναντι αμοιβής [7], αλλά μόνο για λίγους ανθρώπους που μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, αφήνοντας την πλειοψηφία ακόμη σε ανάγκη. Αυτή η έλλειψη ανοιχτού χώρου αναγκάζει τους νεαρούς Ινδούς να βρουν μέρη για να παίξουν, που μπορεί να μην είναι το καλύτερο μέρος για αυτούς, όπως οι δρόμοι.
Ο Amol Lalzare [8], κοινοτικός ανταποκριτής του Video Volunteers στη Βομβάη, υπήρξε υποστηρικτής για τη δημιουργία χώρων για παιδιά στις προαστιακές παραγκουπόλεις της Βομβάης για σχεδόν 10 χρόνια. Μας φέρνει ένα βιντεο-ρεπορτάζ [9] για το πώς τα παιδιά στα πυκνοκατοικημένα προάστια του Μανκούρντ της Βομβάης αγωνίζονται να παίξουν.
Ο 10χρονος Dinesh και οι φίλοι του παίζουν κρίκετ σε μια περιοχή, που περιβάλλεται από αφοδεύοντες γείτονες, μεθυσμένους εφήβους, θραύσματα από γυαλί και άλλες βρωμιές. Κρύβουν την κατάσταση της “παιδικής χαράς” τους από τους γονείς τους. “Δεν λέμε στους γονείς μας ότι παίζουμε εδώ. Νομίζουν ότι πάμε σε κατάλληλο μέρος για να παίξουμε. Αν ξέρανε ότι παίζουμε εδώ, δεν θα μας άφηναν να παίξουμε ξανά”, είπε ο Dinesh στον Amol.
Το παιχνίδι στην περιοχή αυτή εκθέτει τα παιδιά σε εκφοβισμό, σωματική βλάβη ή, στη χειρότερη περίπτωση, σεξουαλική παρενόχληση. Η έλλειψη ανοιχτού χώρου δημιουργεί ιδιαιτέρως εμπόδια για τα κορίτσια [10], καθώς η ασφάλειά τους είναι η πρωταρχική μέριμνα για τους γονείς, όπως δείχνει το βίντεο του Amol εδώ. Πρόσφατη έρευνα από την Pukar, μια ΜΚΟ με έδρα στη Βομβάη, δηλώνει ότι η έλλειψη χώρου αναγκάζει τα κορίτσια να σταματήσουν να παίζουν [10] στην ηλικία των 12 ετών. Συγκρίνετέ το με τα αγόρια που παίζουν μέχρι την ηλικία των 20 ετών.
“Όποια κι αν είναι τα παιχνίδια, το παιχνίδι είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής μας”, λέει ο Amol στο βίντεο. “Τα παιδιά της γειτονιάς μου αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες αναζητώντας ένα ασφαλές μέρος για να παίξουν και σκοπεύω να το αλλάξω αυτό για χάρη τους”.
Γιατί οι παιδικές χαρές είναι απαραίτητες για τα παιδιά
Με τους ανοιχτούς χώρους να συρρικνώνονται στις αστικές περιοχές, ειδικά στις εγκαταστάσεις παιχνιδιού, δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπουμε τα παιδιά να παίζουν σε πολυσύχναστους δρόμους και σε παρόμοια μέρη.
“Διάφορα στοιχεία απεικονίζουν την κατά κεφαλήν αναλογία ανοιχτού χώρου της Βομβάης σε κατάταξη μεταξύ των χαμηλότερων από τις μεγαλύτερες μητροπολιτικές περιοχές του κόσμου, και ειδικά μάλιστα εάν το εθνικό πάρκο και οι μαγκρόβιοι κολπίσκοι δεν περιλαμβάνονται ως ανοιχτοί χώροι”, λέει ο φυσιολάτρης και συγγραφέας της φύσης Sunjoy Monga [11].
Σε σύγκριση με άλλες μεγαλουπόλεις στα κυβικά της, όπως η Νέα Υόρκη και η Σιγκαπούρη, η Βομβάη έχει μια αβυσσαλέα έλλειψη κήπων και παιδικών χαρών. Μια ανάλυση του 2012 με πρωτοβουλία του Open Mumbai [12] αποκαλύπτει τη φριχτή αναλογία 0,03 στρεμμάτων ανοιχτού χώρου για κάθε 1.000 άτομα, κάτι που απέχει παρασάγγας από τα 12 στρέμματα του Λονδίνου, τα τέσσερα στρέμματα της Νέας Υόρκης και τα έξι στρέμματα της Σιγκαπούρης ανά 1.000 άτομα.
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Βομβάης, σε απόφαση [13] για μια γη ελαιοτριβείου το 2005, σημείωσε ότι τα παιδιά στην πόλη μπορεί να γεννηθούν με ψυχικές και σωματικές αναπηρίες, εάν τα επίπεδα οξυγόνου μειώνονται σταδιακά λόγω έλλειψης ανοιχτών χώρων και ψυχαγωγικών εγκαταστάσεων.
Ο Amol, από την πλευρά του, θέλει τα παιδιά του Μανκούρντ να έχουν ένα ασφαλές καταφύγιο για να τρέχουν, να παίζουν και να είναι ελεύθερα, όπως πρέπει να είναι τα παιδιά, και έχει υποβάλει αίτημα στον τοπικό σύμβουλο.