Μου αρέσει να περπατάω τη νύχτα τραβώντας στιγμιότυπα της Βικτώριας στη Βρετανική Κολομβία. Δεν μπορούν όλοι να το κάνουν τώρα. Φωτογραφία από τον Nevin Thompson. Άδεια: CC-A 3.0.
Αυτό το άρθρο προσαρμόστηκε από ένα προσωπικό δοκίμιο, που δημοσιεύτηκε αρχικά στο Facebook και το Medium [1].
Την Τετάρτη 17 Μαρτίου, σε μια τρομερή επίθεση [2] στην Ατλάντα της Γεωργίας σκοτώθηκαν οκτώ γυναίκες μετά από πυροβολισμούς. Ένας λευκός άνδρας στόχευε Ασιάτες, γυναίκες και τυπικά ευάλωτους και στιγματισμένους ανθρώπους, που βασίζονται σε δουλειές, που συχνά κατηγοριοποιούνται ως σεξουαλική εργασία, για να μπορέσουν να βγάλουν τα προς το ζην.
Ζω στη Βικτώρια της Βρετανικής Κολομβίας. Σε σύγκριση με το κοντινό Βανκούβερ, η Βικτώρια είναι μια κατά κύριο λόγο λευκή πόλη. Είμαστε επίσης σε ένα νησί και έχω την αίσθηση ότι οι πυροβολισμοί και η λοιπή φυλετική βία θεωρείται ότι συμβαίνουν κάπου αλλού. Ωστόσο, πιστεύω ότι η λευκή υπεροχή και ο μισογυνισμός, για τα οποία διαβάζουμε στις ειδήσεις, δεν είναι καθόλου μακριά. Αντ’ αυτού, ο ρατσισμός και η καταπίεση ενσωματώνονται στον ιστό της καναδικής κοινωνίας.
Για παράδειγμα, μου αρέσει να τραβάω φωτογραφικά στιγμιότυπα, ιδιαίτερα τη νύχτα. Το βράδυ πριν από την επίθεση με τους πυροβολισμούς, χρησιμοποίησα το μαραφέτι απ’ το τηλέφωνό μου για να δοκιμάσω τη λειτουργία της “αστροφωτογραφίας”. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να σταθώ στο σκοτάδι στο πάρκο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τράβηξα μερικές ωραίες λήψεις. Πιο πάνω, στην αρχή αυτού του κειμένου, είναι ένα στιγμιότυπο, που τράβηξα τις προάλλες.
“Πρέπει να είναι ωραία να μπορείς να περπατάς έξω στο σκοτάδι”, είπε η γυναίκα μου, η Μ, όταν επέστρεψα στο σπίτι. Ήταν μια γνήσια και ειλικρινής παρατήρηση. “Πρέπει να είναι ωραία”.
“Βλέπω πολλές γυναίκες να κάνουν τζόκινγκ το σούρουπο”, είπα, αρκετά ανίδεος (κάτι που με κάνει μέρος του προβλήματος).
“Ναι, είναι λευκές”, είπε η Μ. Είναι από την Ιαπωνία και, σε αυτήν την κυριαρχούμενη από λευκούς πόλη, φαίνεται Ασιάτισσα. “Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να περπατήσω έξω τη νύχτα αυτή τη στιγμή. Είναι πολύ επικίνδυνο για τους Ασιάτες”.
Την επόμενη μέρα, έλαβαν χώρα οι στοχευμένες επιθέσεις στην Ατλάντα. Δεν είμαι σίγουρος πόσοι από τους φίλους μου στον Καναδά το παρακολουθούν σαν είδηση, αλλά οι φυλετικές επιθέσεις εναντίον Ασιατών-Αμερικανών έχουν αυξηθεί [3] δραματικά από την έναρξη της πανδημίας πριν από ένα χρόνο. Πιστεύεται ότι ο αρχικός χαρακτηρισμός του COVID-19 ως “ιός της Κίνας” και ο όρος “γρίπη της Γουχάν” μπορεί να πυροδότησε αυτά τα περιστατικά, μαζί με την αυξανόμενη ρατσιστική συμπεριφορά, που επέτρεψε ο Τραμπισμός.
Υπάρχει επίσης μακρά [4] ιστορία νόμων, [5] που απέκλειαν ή στόχευαν άτομα ασιατικής καταγωγής τόσο στον Καναδά [6] όσο και στις ΗΠΑ, τα αποτελέσματα των οποίων επιβιώνουν στον τρόπο, με τον οποίο η κοινωνία [7] μας αντιμετωπίζει ανθρώπους, που μοιάζουν σαν τη γυναίκα μου.
Ο αυξημένος αριθμός επιθέσεων εναντίον ατόμων ασιατικής καταγωγής δεν περιορίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά το παρελθόν έτος, η περιοχή του Βανκούβερ έχει βιώσει τακτικές στοχευμένες επιθέσεις εναντίον Ασιατών. Το Τορόντο και άλλες πόλεις στον Καναδά έχουν επίσης τέτοιες επιθέσεις. Εδώ στη Βικτώρια, οι ειδήσεις και οι αναφορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για στοχευμένη βία εναντίον Ασιατισσών αποτελούν διαρκή πηγή ανησυχίας για μένα, όταν η Μ βγαίνει έξω για ψώνια.
Μέχρι στιγμής δεν έχει βιώσει καμία βία, αλλά, με τον γλυκό, ευγενικό και καλό χαρακτήρα της, η Μ έχει αναφέρει ότι (λευκοί) άνθρωποι είναι αγενείς μαζί της στα μαγαζιά, την παρακάμπτουν ή ακόμα και την σκουντάνε επίτηδες.
Στην πραγματικότητα, από τότε που μετακομίσαμε στον Καναδά το 2004, η Μ αντιμετώπιζε τακτικά αυτό το είδος συμπεριφοράς στη Βικτώρια. Συχνά βιώνει έντονη παρενόχληση στη στάση του λεωφορείου (“Αλλά φορούσα τα ακουστικά μου, οπότε μπορούσα να προσποιούμαι ότι τους αγνοώ”). Την έχουν ακολουθήσει μάλιστα και ως το σπίτι αρκετές φορές. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε εάν αυτό συμβαίνει, επειδή φαίνεται Ασιάτισσα ή επειδή είναι γυναίκα και αυτή η παρενόχληση είναι κάτι που βιώνουν όλες οι γυναίκες ή, τέλος πάντων, ένα συνδυασμό και των δύο.
Φαίνεται ότι υπάρχουν λίγες, αν υπάρχουν, σημαντικές θεραπείες, όταν βιώνεις ρατσιστική συμπεριφορά. Τον περασμένο Μάρτιο, ο μικρότερος γιος μας χλευάστηκε ρατσιστικά στο δημοτικό. Φαίνεται Ιάπωνας. Δύο άλλα αγόρια τον κατηγόρησαν για τη διάδοση της “γρίπης Γουχάν”. Τον αναστάτωσε εκείνη την περίοδο, κυρίως επειδή τα ίδια αγόρια είχαν κλέψει και βανδαλίσει το έλκηθρό του την προηγούμενη εβδομάδα και στη συνέχεια είπαν ψέματα γι’ αυτό.
Με το έλκηθρο, το σχολείο κινήθηκε γρήγορα για να διορθώσει την κατάσταση αποβάλλοντας τα αγόρια. Η γονέας ενός από τα αγόρια αγόρασε ένα νέο έλκηθρο. Δεν ήταν εξαιρετική λύση, αλλά τουλάχιστον αναγνώρισε το τραύμα, που είχε προκαλέσει ο γιος της.
Ωστόσο, όταν ανέφερα την επακόλουθη παρενόχληση – αυτό συνέβη αφού τα δύο αγόρια είχαν κλέψει το έλκηθρο του! – το σχολείο υποβάθμισε το ζήτημα.
“Θα το συζητήσω μαζί τους”, είπε ο διευθυντής. Αλλά δεν υπήρξε συνέχεια ούτε αναγνώριση κάποιου ψυχολογικού τραύματος.
Ενημέρωσα επίσης την γονέα ενός από τα αγόρια ότι ο γιος της είχε κάνει ρατσιστικά σχόλια. Η απάντησή της ήταν: “Νιώθει άθλια, που είπες ότι είναι ρατσιστής”.
Το μάθημα για μένα ήταν ότι, ακόμη και εγώ, ένας μεγαλόσωμος, ευφραδής λευκός άνδρας, που, χάρη στην προηγούμενη σταδιοδρομία του ως καθηγητής λυκείου, γνωρίζει την επαγγελματική αργκό που χρησιμοποιούν οι δάσκαλοι, δεν μπορούσε να κάνει ένα λευκό άτομο να πάρει στα σοβαρά τον ρατσισμό.
Αναρωτήθηκα τι είδους παρενόχληση ή συνεχιζόμενες, σιγοβράζουσες μικροεπιθέσεις (ή βίαιη επιθετικότητα [8]) πρέπει να υπομένουν μέρα με τη μέρα οικογένειες, που δεν είναι λευκές .
Το θέμα εδώ δεν είναι να μιζεριάσω μαζί με τη γυναίκα μου (είναι σκληρή) ή τον μικρότερο γιο μου (είναι ευτυχισμένος που ζει την καλύτερή του χρονιά φέτος στο γυμνάσιο).
Επίσης, δεν κατηγορώ το σχολείο ότι δεν έκανε το σωστό, όταν ειδοποιήθηκε για ρατσιστικό συμβάν. Είναι ένα συστημικό και πολιτιστικό πρόβλημα με το πώς εμείς ως κοινωνία αποτυγχάνουμε να δώσουμε προτεραιότητα ή ακόμη και να κατανοήσουμε τη δικαιοσύνη και την ευθύνη. Στο πλαίσιο του συστημικού ρατσισμού, ο διευθυντής δεν ήταν εξοπλισμένος με εργαλεία ή κατανόηση του πώς να απονείμει δικαιοσύνη.
Έτσι λοιπόν, μετά από μια ακόμη ρατσιστική επίθεση με πυροβολισμούς, θα ήθελα να καλέσω τη λευκή πλειοψηφία της Βικτώριας να κρατήσει στη μνήμη της [9] τα ονόματα των γυναικών, που σκοτώθηκαν στην Ατλάντα.
Θα ήθελα επίσης να καλέσω τους ανθρώπους στη Βικτώρια να σκεφτούν σε τι είδους ρατσιστική κοινωνία λευκής υπεροχής ζούμε – μια κοινωνία χτισμένη σε κλεμμένη γη – και από την οποία συχνά επωφελούμαστε. Πρέπει να ενδιαφερθούμε ενεργά για το τι βλέπουμε, τι παραβλέπουμε [10] και αγνοούμε, πώς ενεργούμε, καθώς περνάμε την ημέρα μας, και πώς μπορούμε να βοηθήσουμε για να βελτιωθούν τα πράγματα.
Η λευκή υπεροχή είναι ενσωματωμένη στον καναδικό πολιτισμό. Ο μισογυνισμός είναι ενσωματωμένος στον καναδικό πολιτισμό. Αυτή η καταπίεση κάνει την καθημερινή μας ζωή αρκετά εύκολη για ανθρώπους σαν εμένα, αλλά δυνητικά θανατηφόρα για πολλούς άλλους ανθρώπους.