[1]Συλλαλητήριο κατά του πραξικοπήματος στη Μιανμάρ. Φωτογραφία που κοινοποίησε δημοσιογράφος πολίτης. Χρησιμοποιήθηκε με άδεια
Τρεις μήνες μετά την κατάληψη της εξουσίας, η στρατιωτική κυβέρνηση της Μιανμάρ συνεχίζει [2] να αντιμετωπίζει ερωτήματα σχετικά με τη νομιμότητά της να κυβερνά τη χώρα. Παρά την εκδίωξη εκλεγμένων μελών του κοινοβουλίου και τη σύλληψη βασικών ηγετών του πρώην κυβερνώντος κόμματος, η χούντα απέτυχε να πείσει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού να αποδεχθούν την εξουσία της για την εγκαθίδρυση μεταβατικής κυβέρνησης.
Στις 22 Απριλίου, το Global Voices οργάνωσε ένα διαδικτυακό σεμινάριο, που ασχολήθηκε με την κατάσταση [3] στη Μιανμάρ και τις προοπτικές του κινήματος αντίστασης. Το διαδικτυακό σεμινάριο [4] παρουσίασε αρκετές μαρτυρίες από κατοίκους της Μιανμάρ, που μοιράστηκαν τον αντίκτυπο του πραξικοπήματος στις κοινότητές τους και πώς οι άνθρωποι αντιστέκονται στη χούντα. Για προφανείς λόγους ασφαλείας, αποφασίσαμε να μην τους προσκαλέσουμε κατά τη διάρκεια του διαδικτυακού σεμιναρίου ή να μην δημοσιεύσουμε τα ονόματά τους σε αυτό το άρθρο.
Το κίνημα αντίστασης εμφανίστηκε από την πρώτη ημέρα του πραξικοπήματος και συνεχίζει να συγκεντρώνει υποστήριξη σε ολόκληρη τη χώρα παρά τις τρομοκρατικές τακτικές, που εξαπέλυσε ο Στρατός εναντίον διαδηλωτών, κατοίκων, δημοσιογράφων και άλλων ύποπτων φίλων της αντιπολίτευσης. Ένας κάτοικος μας είπε για τη σημασία του Κινήματος Πολιτικής Ανυπακοής (CDM) στο να δίνει ελπίδα σε όσους θέλουν να αποκατασταθεί η πολιτική εξουσία:
Since the coup, the civil disobedience movement—which most people call the CDM—has gathered support from people from a wide range of professions, led by medical and healthcare workers and later by Myanmar train workers. Bankers, lawyers, teachers and engineers across the nation have also demanded the military return the elected government to power, and are refusing to return to work. Many civilians are supporting the CDM by donating and fundraising to support CDM participants financially.
As a citizen of Myanmar, I would like to emphasize that we the people of Myanmar support the CDM and believe that it is important to resist the junta in every possible way, and the CDM is the sign of that resistance.
Από το πραξικόπημα και μετά, το κίνημα πολιτικής ανυπακοής – το οποίο οι περισσότεροι αποκαλούν CDM – έχει συγκεντρώσει υποστήριξη από ανθρώπους από ένα ευρύ φάσμα επαγγελμάτων, με επικεφαλής τους ιατρούς και τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και αργότερα από τους εργαζομένους στους σιδηροδρόμους της Μιανμάρ. Τραπεζίτες, δικηγόροι, δάσκαλοι και μηχανικοί σε ολόκληρο το έθνος ζήτησαν επίσης από τον στρατό να επαναφέρει την εκλεγμένη κυβέρνηση στην εξουσία και αρνούνται να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Πολλοί πολίτες υποστηρίζουν το CDM κάνοντας δωρεές και συγκεντρώνοντας χρήματα για να υποστηρίξουν οικονομικά τους συμμετέχοντες στο CDM.
Ως πολίτης της Μιανμάρ, θα ήθελα να τονίσω ότι εμείς, ο λαός της Μιανμάρ, υποστηρίζουμε το CDM και πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να αντισταθούμε στη χούντα με κάθε δυνατό τρόπο και το CDM είναι το σημάδι αυτής της αντίστασης.
Ολόκληρη η μαρτυρία [5] ακούστηκε από τον αρχισυντάκτη του Global Voices, Mohamed ElGohary:
Μια άλλη μαρτυρία μίλησε για την επικίνδυνη κατάσταση στη Γιανγκόν, το κύριο αστικό κέντρο της χώρας.
Yangon, the commercial capital where I live, has been taken over by the military junta. All you see is small undernourished boys carrying guns that weigh more than them cordoning off roads, harassing and intimidating innocent civilians at checkpoints. I leave my smartphone home when I go to my local wet market. Most of us have switched to keypad phones to stay safe, plus there is no point in taking a smartphone because there is no cellular data or internet available. On top of that, there is a night curfew and night raids that have increased. If you have a house guest you need to register them. If you don’t, the ‘informers’ will do the job for you.
Η Γιανγκόν, η εμπορική πρωτεύουσα όπου ζω, έχει καταληφθεί από τη στρατιωτική χούντα. Το μόνο που βλέπεις είναι μικρά υποσιτισμένα αγόρια, που κουβαλούν όπλα, που ζυγίζουν περισσότερο από τα ίδια, να κλείνουν δρόμους, να παρενοχλούν και να εκφοβίζουν αθώους πολίτες σε σημεία ελέγχου. Αφήνω το smartphone μου στο σπίτι, όταν πηγαίνω στην τοπική υπαίθρια αγορά. Οι περισσότεροι από εμάς χρησιμοποιούν παλιά τηλέφωνα με πληκτρολόγιο για να παραμείνουμε ασφαλείς, επίσης δεν έχει νόημα να παίρνουμε smartphone, επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμα δεδομένα κινητής τηλεφωνίας ή ίντερνετ. Επιπλέον, υπάρχει νυχτερινή απαγόρευση και έχουν αυξηθεί οι νυχτερινές επιδρομές. Εάν έχεις έναν επισκέπτη στο σπίτι, πρέπει να τον δηλώσεις. Εάν δεν το κάνεις, θα κάνουν τη δουλειά για σένα οι “πληροφοριοδότες”.
Ολόκληρη η μαρτυρία [6] ακούστηκε από την αρχισυντάκτρια του Global Voices, Βερονίκη Μπαχαρίδη-Κρικώνη:
Ένας επισκέπτης στη Μιανμάρ, που ξέμεινε εκεί κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, περιέγραψε την εμπειρία να βλέπει πολλές μαζικές διαμαρτυρίες μετά το πραξικόπημα:
I witnessed thousands of people marching on the street. Everytime they passed by, the bystanders, people at the side of the street, in their cars, in their motorcycles, in their shops, in their houses, would give them a round of applause and all will flash a three-finger salute which has now become the symbol of the protest. After the march, they will hold a program where speakers will speak about the legitimacy of their cause and their demands. They will also sing revolutionary songs the most popular of which is “Kabar Ma Kyae Buu” which is sang to the tune of the “Dust in the Wind” and contained the lyrics, “we will never forgive and forget the dictators”.
Παρακολούθησα χιλιάδες ανθρώπους να περπατούν στο δρόμο. Κάθε φορά που περνούσαν, οι περαστικοί, οι άνθρωποι στην άκρη του δρόμου, στα αυτοκίνητά τους, στις μοτοσικλέτες τους, στα μαγαζιά τους, στα σπίτια τους, τους χειροκροτούσαν και όλοι έκαναν τον χαιρετισμό των τριών δακτύλων, που έχει γίνει τώρα το σύμβολο της διαμαρτυρίας. Μετά την πορεία, πραγματοποιούν ένα πρόγραμμα, όπου οι ομιλητές θα μιλήσουν για τη νομιμότητα του σκοπού τους και των αιτημάτων τους. Θα τραγουδήσουν επίσης επαναστατικά τραγούδια, το πιο δημοφιλές από τα οποία είναι το “Kabar Ma Kyae Buu”, το οποίο τραγουδείται στη μελωδία του “Dust in the Wind” και περιέχει τους στίχους: “Δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ και δεν θα ξεχάσουμε τους δικτάτορες”.
Ο επισκέπτης ζήτησε από τους ακτιβιστές να συγκρίνουν το αντιπραξικοπηματικό κίνημα σήμερα και τον αγώνα κατά της χούντας το 1988 και το 2007:
I then asked them the difference between the current protest and the 8888 protest in 1988 and the Saffron Revolution in 2007. They told me the big difference is, now they have the technology and communication to coordinate their actions and to tell the world what is happening in Myanmar.
Τότε, τους ρώτησα τη διαφορά μεταξύ της τρέχουσας διαμαρτυρίας και της διαμαρτυρίας 8888 το 1988 και της Eπανάστασης του Σαφράν το 2007. Μου είπαν ότι η μεγάλη διαφορά είναι πως τώρα έχουν την τεχνολογία και την επικοινωνία για να συντονίσουν τις ενέργειές τους και να πουν στον κόσμο τι συμβαίνει στη Μιανμάρ.
Τέλος, ένας πολίτης εξέφρασε ότι πιστεύει πως η χούντα δεν θα καταφέρει να νικήσει τις φιλοδημοκρατικές δυνάμεις στη Μιανμάρ:
Pandemic has a vaccine to protect and patients could be recovered but there is no vaccine to protect unarmed civilians from random shootings, tortures, sending back death bodies to their families next morning after being arrested and brutal oppressions by the military butchers.
The military junta could only terrorize our country but they can't rule. They could shoot, kill and arrest our young heroes called “Spring flowers” but they can't avoid Burma's Spring.
Η πανδημία έχει ένα εμβόλιο για προστασία και οι ασθενείς θα μπορούσαν να αναρρώσουν, αλλά δεν υπάρχει εμβόλιο για την προστασία των άοπλων πολιτών από τυχαίους πυροβολισμούς, βασανιστήρια, αποστολή νεκρών σωμάτων στις οικογένειές τους το επόμενο πρωί μετά τη σύλληψή τους και βάναυση καταπίεση από τους στρατιωτικούς χασάπηδες.
Η στρατιωτική χούντα μπορούσε μόνο να τρομοκρατήσει τη χώρα μας, αλλά δεν μπορούν να κυβερνήσουν. Μπορούν να πυροβολήσουν, να σκοτώσουν και να συλλάβουν τους νέους ήρωές μας, που ονομάζονται “ανοιξιάτικα λουλούδια”, αλλά δεν μπορούν να αποφύγουν την Άνοιξη της Βιρμανίας.
Παρακολουθήστε ολόκληρο το διαδικτυακό σεμινάριο: