Φωτογραφία της γράφουσας, Lucía Jiménez Peñuela. Χρήση με άδεια

Μια φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε ένα κορίτσι. Μόνο όταν ενηλικιώθηκε, όμως, μπόρεσε να αρχίσει να ζει πραγματικά.

Η Lucía, που μου φώναζε σε όλη μου τη ζωή να δω το φως [ΣτΜ: To όνομα Lucia προέρχεται από το λατινικό lux, που σημαίνει φως]. Η Lucía, που με έκανε να δω τον εαυτό μου. Και έτσι ήρθα στο φως το 2018, έχοντας περάσει περισσότερο από μια δεκαετία να διδάσκω και να είμαι περήφανη μητέρα.

Είναι ασύγκριτο να κοιτάς στον καθρέφτη και να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Να μην βλέπεις κάποιον άλλο, αλλά τον εαυτό σου. Να κοιτάς το είδωλό σου και να δηλώνεις περίτρανα: “Αυτό είμαι εγώ”. Να ανακαλύπτεις τι είσαι και να το επαναλαμβάνεις στο κεφάλι σου, γιατί ξέρεις πόσο ανακουφιστικό είναι να ζεις ως ο εαυτός σου. Πιστεύω ότι είναι ο ορισμός της ευτυχίας: να ζεις ανάλογα με το τι είσαι μέσα σου, όχι ανάλογα με το πώς γεννήθηκες. Η ευτυχία είναι να μπορείς, από το σούρουπο ως την αυγή, να είσαι ο εαυτός σου: η Lucía.

Όμως, το να γίνω η γυναίκα, που είμαι τώρα, με έκανε να συνειδητοποιήσω, για πρώτη φορά, τον κίνδυνο του να βγω έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Έκτοτε, δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχω δεχτεί προσβολές, να μην με έχουν κοροϊδέψει άγνωστοι και να μην αντιμετωπίζω την απτή πραγματικότητα του “τρέχα να σωθείς”. Του να αναγκάζεσαι να μετακομίσεις σε νέα γειτονιά, επειδή δεν μπορείς πλέον να ζεις στα ίδια μέρη με πριν. Ακόμη και ο χώρος εργασίας σου γίνεται ένα βίαιο περιβάλλον.

Στα μάτια των γονέων και των δασκάλων, είμαι η κακιά επιρροή στα παιδιά τους. Είμαι η “ομοφυλοφιλική ανωμαλία”, η κατήχηση της “ιδεολογίας των φύλων”, ένα διεστραμμένο άτομο, που πρέπει να τεθεί στην άκρη. Ακούς τους συναδέλφους σου, τους ίδιους εκπαιδευτικούς, που κάποτε ήταν φίλοι σου, να λένε ότι θα προτιμούσαν τα παιδιά τους να γίνουν κλέφτες ή ναρκομανείς παρά “κάτι σαν εσένα”. Δεν το ακούς, όμως, μόνο από αυτούς. Αναδύεται συχνά στις συνομιλίες ανθρώπων, που δεν γνωρίζεις καν, των “καλών και φρόνιμων ανθρώπων”, που σε κάνουν το αντικείμενο της αποδοκιμασίας τους, όταν τυχαίνει να περπατάς μπροστά τους.

Δεν ξέρω πότε έπαψα να είμαι άνθρωπος, θηλαστικό, ζώο, προκαρυωτικός οργανισμός: όταν έγινα κάτι λιγότερο σημαντικό από ένα βακτήριο και πιο επικίνδυνο από έναν ιό. Ακούς πράγματα, που λέγονται για σένα. Σχετικά με το πώς, και καλά, “τον παίρνεις από πίσω”, για το πόσο διεφθαρμένος είσαι, για το πώς πρέπει να βγάζεις εκατομμύρια με το στόμα σου, που είναι καλό μόνο για να παίρνεις πίπες. Είναι εκπληκτικό το να παρατηρείς, όταν περνάς μπροστά από συνεργεία, αστυνομικά τμήματα ή πλανόδιους πωλητές, πόσο εμμονικοί είναι αυτοί οι άνδρες με το σεξ και τα περί φαλλών.

“Ακόμα κι αν αρνείσαι ότι υπάρχουμε, οι τρανς γυναίκες υπάρχουν στα σχολεία. Μην αφήσεις να σε τυφλώσει η τρανσφοβία σου. Άσε με να διδάξω!”. Φωτογραφία και κολάζ της γράφουσας

Προσπαθώ πάντα να προσαρμόζομαι, να επιβιώνω και, ει δυνατόν, να πεθάνω από γηρατειά. Γίνομαι όλο και πιο “χοντρόπετση”. Δεν σημαίνει ότι δεν επηρεάζομαι πλέον, μόνο που απλά προσπαθώ να γυρίσω σελίδα, να προχωρήσω στο επόμενο κεφάλαιο και, ει δυνατόν, να γράψω εγώ τη δική μου ζωή ως το τέλος.

Γίνεται πολύ δύσκολο, όταν ζεις σε μια χώρα, όπου οι γυναίκες θεωρούνται λάφυρα πολέμου. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να σε βιάσουν σε αστυνομικό έλεγχο ή να σκοτωθείς σε στρατιωτικό σημείο ελέγχου.

Όχι μόνο σου απευθύνονται με ένα όνομα και ένα φύλο, που δεν ισχύουν για εσένα. Γονείς και εκπαιδευτικοί σχολιάζουν πώς θα σταματήσουν να στέλνουν στο σχολείο τους γιους τους, επειδή φοβούνται ότι η παρουσία σου θα τους κάνει γκέι. Ο καθηγητής καλλιτεχνικών σου λέει ότι μοιάζεις με Σκωτσέζο με φούστα. Ο δάσκαλος φυσικής αγωγής, ο ίδιος που σε κατηγόρησε ότι έκανες τον γιο του γκέι, σου φωνάζει ξανά μπροστά στους μαθητές, ξανά και ξανά, και σε σταματά στον διάδρομο, προσποιούμενος ότι θα σε χτυπήσει, και σε λέει “αδερφάρα”, όταν το αναφέρεις στη διεύθυνση. Η απάντηση, όμως, της διεύθυνσης είναι πάντα η ίδια: δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

Όταν παρουσιάζεις τον εαυτό σου ως η γυναίκα που είσαι, οι περισσότεροι θεωρούν ότι δικαιούνται να έχουν γνώμη και να λαμβάνουν αποφάσεις για τη ζωή σου. Ο καθένας έχει γνώμη: οι συνάδελφοί σου, ο τυχαίος συγγενής, που εξακολουθεί να σου μιλάει, ακόμη και ένας Χριστιανός πάστορας από την Κόστα Ρίκα, που επισκέπτεται το προφίλ σου για να κοροϊδέψει τις φωτογραφίες σου. Οι προϊστάμενοι και οι συνάδελφοί σου, με τους οποίους εξακολουθείς να μιλάς, σου ζητούν να τους δώσεις χρόνο και να αγνοήσεις τις λεκτικές και σωματικές επιθέσεις εναντίον σου, που προκάλεσες εσύ, επειδή “είσαι έτσι”. Επειδή δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα φόρεμα, ένα πράγμα, ένα πρόβλημα.

Τώρα που νιώθεις τους μήνες να ‘ναι χρόνια, ξέρω ότι το πρόβλημα δεν είναι απλώς η άγνοια, που θα εξασθενήσει με τον καιρό. Οι κακοποιήσεις συνεχίζονται και επιδεινώνονται. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται βαθύτερα και έχει να κάνει με τον σεβασμό.

Η έλλειψη σεβασμού στις πατριαρχικές κοινωνίες έχει ενσωματώσει μέσω των ΜΜΕ τους την άποψη ότι ορισμένες ζωές δεν αξίζουν και το χειρότερο είναι ότι αυτή η αντίληψη έχει διαποτίσει τις οικογένειές μας.

Έχει αποφασιστεί ότι οι ζωές των ανδρών είναι πιο πολύτιμες από τις ζωές των γυναικών. Ότι αν σου αρέσουν άτομα του ίδιου φύλου, πρέπει να φύγεις από τη γειτονιά σου και, αν τολμάς να βγεις έξω φορώντας γυναικεία ρούχα, πρέπει να το καταπολεμήσεις. Μια δευτερεύουσα σημείωση για τις φίλες μου: θυμηθείτε ότι, σε αυτήν την κλίμακα, είμαι χειρότερη από τους χειρότερους. Με άλλα λόγια, σύμφωνα με τα πρότυπα της κοινωνίας, στην οποία γεννήθηκα, θα έπρεπε να είχα πεθάνει πολύ καιρό πριν.

Είμαστε άνθρωποι, είμαστε όντα, έχουμε αισθήσεις. Ακριβώς σαν εσένα. Είμαστε γυναίκες όπως η μητέρα ή η κόρη σας. Είμαστε μητέρες, κόρες, ανύπαντρες και παντρεμένες γυναίκες, και, όπως θα έπρεπε για κάθε γυναίκα, είμαστε ελεύθερες να δημιουργήσουμε τις οικογένειές μας, να ζήσουμε τη ζωή μας σύμφωνα με ό,τι πιστεύουμε εμείς ότι είναι σωστό, χωρίς να βλάπτουμε άλλους.

Σταματήστε να μισείτε και επιτρέψτε μας να ζήσουμε περισσότερο από 25 χρόνια, να έχουμε θέσεις εργασίας, που να μην περιορίζονται στο “πόρνη” ή “κομμώτρια”, όχι επειδή υπάρχει κάτι λάθος με αυτά τα επαγγέλματα, αλλά επειδή είναι λάθος το ότι δεν μπορούμε να επιλέξουμε.

Επιλέξαμε τη ζωή. Δεν είμαστε γυναίκες λόγω ορισμένων πιστοποιητικών γέννησης, που εκδόθηκαν από γιατρούς, αλλά είμαστε γυναίκες, επειδή επιλέξαμε να είμαστε γυναίκες, παρά το μίσος και τον θάνατο.

Η κατασκευή μας ως γυναικών είναι ανώτερη, επειδή είναι συνειδητή και δεν επιβάλλεται, επειδή δεν βασίζεται σε συγκεκριμένα γεννητικά όργανα. Όπως και άλλοι άνθρωποι, γεννηθήκαμε με πέη, κόλπους, ενδιάμεσα όργανα, σε διαφορετικά στάδια ανάπτυξης. Εμείς, όμως, εκτός του ότι γεννηθήκαμε γυναίκες, έπρεπε να αγωνιστούμε γι’ αυτό, μερικές φορές, ακόμα και με κόστος την ίδια μας τη ζωή, κάτι που η πλειοψηφία των ανθρώπων, που αισθάνονται άνετα με το φύλο, που τους ανατέθηκε κατά τη γέννηση, δεν θα χρειαστεί ποτέ να αντιμετωπίσουν. Απλώς επειδή έχουμε διαφορετικά γεννητικά όργανα κάτω από τις φούστες ή τα παντελόνια μας.

Αυτό το κορίτσι, η γυναίκα, η μητέρα και εκπαιδευτικός, που σας γράφει, ελπίζει να είναι σε θέση να συνεχίσει να μεγαλώνει παρά το μίσος και την άρνηση. Για όλους αυτούς τους λόγους, τολμά να δηλώσει ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο τολμηρό από το να είσαι μια τρανς γυναίκα και να ζεις, ακόμα κι αν πεθάνεις προσπαθώντας.