Απουσία, Έργο “Σειρήνες”. Χρήση με άδεια.
Στο Μεξικό, 10 γυναίκες δολοφονούνται [1] κάθε ημέρα. Φεμινιστικές οργανώσεις και καλλιτέχνες καταγγέλλουν [2] αυτό το βίαιο πανόραμα, που εμφανίζεται πίσω από κλειδωμένες πόρτες και στον δρόμο και την έλλειψη πολιτικής αντίδρασης. Από την ένωσή του, ο φωτογράφος Pablo Tonatiuh Álvarez Reyes θέλει να ρίξει μια μεταφορική ματιά στις δολοφονίες για να αφυπνίσει μερικούς Μεξικανούς από την απάθειά τους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με τα δυστυχώς επαναλαμβανόμενα και νοσηρά δελτία Τύπου.
Ο Alvarez Reyes επέλεξε τη μεταφορά της Σειρήνας στο φωτογραφικό του έργο, επειδή αυτό το μυθολογικό ον “είχε μια ανδροκρατική χρήση σε εικονογραφήσεις σε όλη την ιστορία της τέχνης”, όπως μου αναφέρει μέσω email. “Συνδέεται με τον σεξουαλικό πειρασμό, τον οποίο οι άνδρες πρέπει να αποφύγουν για να συνεχίσουν στο σωστό δρόμο, δηλαδή, τις αντιλαμβανόμαστε μόνο σε σχέση με τους άνδρες, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η δική τους ηθική ή οι δικοί τους πειρασμοί”.
Ήθελε να προσδώσει σε αυτό έναν συμβολικό επαναπροσδιορισμό, αφού σε αυτή τη σειρά “είναι τα θύματα ενός συστήματος που πουλά, αγοράζει, περιορίζει και σκοτώνει, θεωρώντας τις κατώτερα όντα, υποκείμενες στην θέληση των άλλων”.
Κρέας Σειρήνας 1, Έργο “Σειρήνες”. Χρήση με άδεια.
Και παρόλο που το έργο “Σειρήνες” απευθύνεται σε ένα ποικιλόμορφο κοινό, ο Álvarez Reyes προσθέτει ότι “ενδιαφέρεται για διάλογο με τους άνδρες, καθώς είναι ζωτικής σημασίας οι άνδρες να διαδραματίσουν ενεργό και κρίσιμο ρόλο στην καταπολέμηση όλης της συστηματοποίησης, που διαιωνίζει τη βία κατά των γυναικών”.
Οι φωτογραφίες του Álvarez Reyes, δεκατρείς συνολικά, παρουσιάζουν μια σειρά γυναικών-ψαριών σε διαφορετικές απάνθρωπες καταστάσεις. Πολλές ίσως είναι σκληρές να τις δει κανείς, καθώς τονίζουν την ευαλωτότητα των γυναικών και πώς, σύμφωνα με το όραμα του καλλιτέχνη, γίνονται αντιληπτές στη μεξικανική κοινωνία: ως κρέας.
Οι φωτογραφίες έχουν την ιδιαιτερότητα ότι δείχνουν ημίγυμνα μοντέλα, κάτι που προκαλεί το ερώτημα γιατί προβάλλονται οι γυναίκες με αυτόν τον τρόπο, αφού ορισμένοι θα μπορούσαν αυτή την απόφαση να την κρίνουν ως μια ιδιαίτερα αρσενική θέαση του θέματος. Ο Álvarez Reyes απαντά ότι ήθελε να είναι πιστός στην εικόνα της Σειρήνας, που είναι μισός άνθρωπος, μισό ψάρι, για να αποφύγει τη σύνδεση με διάφορες εικόνες με ρομαντικές γοργόνες από την ποπ κουλτούρα και να δείξει ότι τα άτομα, που δέχτηκαν βία, είναι πραγματικές γυναίκες.
Σειρήνα στον δρόμο, έργο “Σειρήνες”. Χρήση με άδεια.
Στο ερώτημα γιατί έβαζε τις Σειρήνες σε υπαινικτικές, ευάλωτες ή αιματοβαμμένες πόζες, ο Álvarez Reyes απαντά ότι το υπονοούμενο χρησιμοποιήθηκε “για να επισημάνει ότι πολλαπλοί τύποι βίας έχουν σεξουαλικό χαρακτήρα” και οι φωτογραφίες, που δείχνουν εξαιρετικά βίαιες καταστάσεις, τονίζουν την αδιαφορία της κοινωνίας.
Για παράδειγμα, στη φωτογραφία Μάθημα Ανατομίας, “η νεκρή γοργόνα μελετάται σαν να ήταν βάτραχος στο σχολικό εργαστήριο, με αδιαφορία για διάλογο μαζί της στη ζωή και αναγνώριση της ατομικότητάς της. Μεταξύ πολλών άλλων ερμηνειών, είναι η κριτική σε ένα δικαστικό σύστημα και έναν Τύπο, που παρουσιάζει τις γυναίκες θύματα γυναικοκτονιών ως αριθμούς ή στατιστικές, που προσφέρουν ανεπιτυχείς “λύσεις” στο πρόβλημα της βίας, για το οποίο προσποιούνται ότι δεν κατανοούν την προέλευση και τις αιτίες του”.
Η πλειοψηφία όσων συμμετέχουν δεν είναι μοντέλα. Είναι γυναίκες διαφορετικών περιοχών, ηλικιών και επαγγελμάτων, που τάσσονται υπέρ της καταπολέμησης της βίας κατά των γυναικών.
Τρόπαιο, έργο Σειρήνες. Χρήση με άδεια.
Προς το παρόν, το έργο δεν παρουσιάστηκε σε έκθεση λόγω των συνθηκών περιορισμού λόγω COVID-19. Το αρχικό του σχέδιο ήταν να κάνει μια περιοδεία σε γυμνάσια και λύκεια. Τώρα, σχεδιάζει να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τις δεκατρείς φωτογραφίες και φωτογραφίες από τα παρασκήνια, προκειμένου να δείξει ποια ήταν η εξέλιξη του έργου, μαζί με σχετικές πληροφορίες για τις γυναίκες και τη βία.
Με μια λέξη, αυτό που θέλει περισσότερο ο φωτογράφος με αυτό το έργο είναι: διάλογος. Θέλει να ενθαρρύνει “έναν διάλογο, που θα μας ξυπνά από την αδιαφορία. Αυτό θα ήταν ο καλύτερος αντίκτυπος. Ο κόσμος να βλέπει τις φωτογραφίες και να θέλει να πάρει μέρος σε έναν διάλογο ενώπιον του έργου. Θέλουμε να προκαλέσουμε τα συναισθήματα των θεατών, έτσι ώστε να προβληματιστούν για τις αιτίες και την προέλευση της βίας κατά των γυναικών και πώς διάφορες βλαβερές πρακτικές οδηγούν τελικά σε μια γυναικοκτονία”.