Σκίτσο: Lucia Jiménez Peñuela, σχέδιο: Giovana Fleck.
Στην Κολομβία, το μέσο ύψος είναι 1,54 μέτρα [1] για τις γυναίκες και 1,71 μέτρα για τους άνδρες. Cisgender [2] άνδρες και γυναίκες, φυσικά. Το σώμα μου, το οποίο έχει ύψος 1,88 μέτρα, προσελκύει την προσοχή τώρα περισσότερο από ποτέ. Στην “προηγούμενη ζωή” μου, δεχόμουν κοπλιμέντα για το ύψος μου, δεδομένου ότι για τον ανδρικό πληθυσμό, είναι γενικά καλό να είσαι ψηλός. Ήμουν πάντα η πρώτη επιλογή, όταν έπρεπε να σηκώσω κάτι βαρύ, επειδή οι άνδρες είναι δυνατοί. Ήταν πάντα δυνατοί, από την Εποχή του Λίθου, σωστά [3];
Αυτό το σώμα θεωρούνταν τότε σαν ένας “δυνατός άνδρας ντυμένος γυναίκα”. Αργότερα, σταμάτησε να είναι ανθρώπινο σώμα και έγινε αντικείμενο δημόσιου ελέγχου.
Πιο διακριτικοί άνθρωποι θα σου έλεγαν ότι είναι έκπληκτοι που βλέπουν ένα τόσο ψηλό άτομο. Τις περισσότερες φορές, ωστόσο, τα μάτια σαρώνουν το σώμα σου, μέχρι να νιώσεις άβολα, ανεξάρτητα από τα ρούχα, που φοράς. Τα σώματα των γυναικών, που πραγματοποιούν φυλομετάβαση από αρσενικό προς θηλυκό, σεξουαλικοποιούνται συνεχώς. Τα γεννητικά τους όργανα ελέγχονται και πάντα επικρίνονται σε σύγκριση με ένα ίνδαλμα άφθαστης λευκής σις γυναίκας [4]. Μιλάω για το πέρασμα [5]: τον βαθμό, στον οποίο μοιάζουμε ή δεν μοιάζουμε σε αυτό το πρότυπο γυναίκας. Ή, για να χρησιμοποιήσουμε πιο παραδοσιακή ορολογία, τον βαθμό, στον οποίο δεν φαινόμαστε τρανς.
Ανεξάρτητα από το πόσο αλλάζουμε τα σχήματα του σώματός μας, τα γεννητικά όργανα, το στήθος, τα ρούχα και πολλά άλλα, ποτέ δεν είναι αρκετό αυτό. Μπορεί να έχουμε ακόμη και έμμηνο ρύση, ακόμη και αυτό δεν θα ήταν αρκετό. Η επιστήμη θα προχωρήσει και οι τρανς γυναίκες θα είναι σε θέση να μείνουν έγκυες και, ακόμα και έτσι, θα τους πουν ότι δεν είναι πραγματικά σαν τις άλλες γυναίκες.
Έτσι, φτάνω και εγώ εδώ σε αυτό το σημείο: μια ψηλή γυναίκα με χάλκινο δέρμα, η οποία μέχρι πέρυσι λάμβανε κατά μέσο όρο τρία σχόλια την ημέρα από αγνώστους για το πόσο λάθος ήταν το σώμα μου. Βλέμματα αηδίας, φόβου και πόθου. Χωρίς να συμπεριλαμβάνω τις λεκτικές και σωματικές επιθέσεις, που έχω δεχθεί λόγω της θηλυκής μου ταυτότητας.
Πριν από ένα χρόνο, η κινητικότητά μου επιδεινώθηκε ως αποτέλεσμα μακρών καθιστικών ημερών εργασίας χωρίς διαλείμματα. Αυτό μου προκάλεσε χρόνιο, παραλυτικό πόνο και αστάθεια, ενώ περπατούσα, και έτσι τώρα χρησιμοποιώ ένα μπαστούνι. Ενώ τα βλέμματα, τα σχόλια και τα εγκλήματα μίσους εναντίον μου δεν εξαφανίστηκαν εντελώς, τώρα που είμαι ανάπηρη, μπορώ να αισθανθώ πώς τα βλέμματα άλλαξαν σε βλέμματα οίκτου. Δεν θα έπρεπε να γίνεται έτσι, αλλά τουλάχιστον αυτός ο οίκτος μου έδωσε πίσω ένα μέρος της ανθρωπιάς, που μου είχε αφαιρεθεί. Προτιμώ να με κοιτάζουν με οίκτο παρά με το συνηθισμένο μίσος.
Παλιότερα, κάποια σχόλια, σφυρίγματα και “καμάκι”, σχετίζονταν με το γεγονός ότι μάλλον αναγκαστικά είμαι πόρνη (γιατί νομίζουν ότι μόνο γι’ αυτό είμαι καλή [6]). Τώρα, το σώμα μου με το μπαστούνι έχει χάσει εν μέρει την έλξη του για όσους κάνουν τέτοιου είδους σχόλια.
Πού το πάω με όλα αυτά; Δεν είναι σκοπός μου να εμπνεύσω οίκτο στους αναγνώστες μου. Θέλω να τονίσω ότι οι άνθρωποι, που επικρίνουν διαφορετικά σώματα, δεν έχουν ιδέα τι έπρεπε να υποστούμε για να αποκτήσουμε, να θεραπεύσουμε ή/και να διατηρήσουμε τα σώματα, στα οποία ζούμε.
Δεν έχουν ιδέα για την αυστηρή ρουτίνα, που ακολουθώ για να μπορώ να περπατάω με όσο το δυνατόν λιγότερο πόνο.
Δεν έχουν ιδέα πόση γενναιότητα [7] πρέπει να έχεις για να υπερασπίζεσαι την εγκυρότητα του σώματός σου συνεχώς.
Δεν έχουν ιδέα ότι αυτή η φωνή, με την οποία γελούν, επειδή είναι “αντρική φωνή”, βρίσκεται κανονικά στην γυναικεία φωνητική έκταση και ότι έχω κάνει αρκετή λογοθεραπεία [8] για να το πετύχω, όπως ένας τραγουδιστής που προετοιμάζεται για μια παράσταση.
Δεν έχουν ιδέα σε πόσους γιατρούς έπρεπε να αποδείξω ότι είμαι γυναίκα για να έχω πρόσβαση στο δικαίωμα μου στην υγειονομική περίθαλψη. Σε γιατρούς, που με βλέπουν ως τον “δυνατό άνδρα”, ο οποίος πηγαίνει απλά στο ραντεβού και φαντάζεται πράγματα μες στο κεφάλι του. Το ότι δεν έχω έμμηνο ρύση αρκεί για να μην αναγνωρίζομαι ως ανθρώπινο ον.
Δεν έχουν ιδέα για το μετατραυματικό μου στρες, επειδή με έχουν παρακολουθήσει ή σχεδόν ξυλοκοπήσει, ή πόσο κουραστικό είναι να κλείνω τα μάτια μου ή να κοιτάζω το πάτωμα στο λεωφορείο για να μην διασταυρώνεται το βλέμμα μου με επιβάτες γύρω μου, λες και είμαι προωθητικό προϊόν σε σούπερ μάρκετ.
Δεν έχουν ιδέα για τον χλευασμό, τα βλέμματα, τα νεύματα με το χέρι και τις επιθέσεις όλων των ειδών, που έχουν αντιμετωπίσει στους δρόμους και κατά τη διάρκεια ιατρικών ραντεβού φιλικά μου πρόσωπα [9], που έχουν πιο σύνθετες αναπηρίες από τις δικές μου.
Δεν έχουν ιδέα πόσο επώδυνη μπορεί να είναι η ηλεκτρόλυση και οι επιπλοκές κατά την αποτρίχωση με λέιζερ για τρίχες στο πρόσωπο [10]. Λες και οι μόνοι έγκυροι πόνοι για μια γυναίκα είναι οι κράμπες της περιόδου και ο τοκετός. Πονάει το σώμα και η ψυχή μου, σαν να είχαν μείνει ουλές στην καρδιά μου.
Κάποια στιγμή, όλοι έχουμε επικρίνει σώματα, που δεν ήταν δικά μας. Κάνουμε κριτική από τη δική μας προνομιακή θέση. Πόσο εύκολο είναι να πεις σε ένα τρανς κορίτσι ότι δεν είναι γυναίκα και να ακυρώσεις τον τρόπο που δημιουργήθηκε, όταν δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνεις τίποτα για να είσαι ο εαυτός σου, όταν δεν αμφισβητείς καν εσύ τι άτομο είσαι. Έχεις κόλπο, έχεις περίοδο και έχεις μείνει έγκυος ή είσαι σε θέση να μείνεις έγκυος. Αυτό είναι αρκετό για να θεωρείσαι γυναίκα. Έχεις πέος; Είσαι άνδρας.
Λες ξανά και ξανά ότι οι τρανς γυναίκες είναι άνδρες, επειδή έχουν αδένα προστάτη. Σε ευχαριστούμε που νοιάζεσαι για την υγεία μας, αν και ίσως θα ήταν καλή ιδέα αυτή την ανησυχία να την εκμεταλλευτείς για το δικό σου σώμα και να πας για έναν ετήσιο ιατρικό έλεγχο. Πρέπει να φροντίζεις πραγματικά τον προστάτη και το πέος σου, ειδικά όταν είναι το μόνο πράγμα που έχεις, που σε κάνει άνδρα.
Κάθεσαι στις θέσεις, που προορίζονται για άτομα με κινητικά προβλήματα και άλλες συνθήκες, και αποφασίζεις αν αξίζω ή όχι να τις χρησιμοποιώ. Δεν σε νοιάζει, όταν με βλέπεις να χάνω την ισορροπία μου και να πέφτω από την απότομη κίνηση του λεωφορείου, ενώ με εξετάζεις από την κορυφή ως τα νύχια με αυτό το βλέμμα, που διαπερνά κατευθείαν τα γεννητικά μου όργανα. Ακριβώς το ίδιο με τις δημόσιες τουαλέτες, που αποφασίζεις ποιος θα κατουρήσει πού [11]. Αποφασίζεις και ποιος έχει κινητικές δυσκολίες.
Έτσι, σε προσκαλώ να κοιτάξεις το δικό σου σώμα, όχι το δικό μου ούτε κανενός άλλου ατόμου. Δεν είσαι σε θέση να το κρίνεις, πολύ απλά επειδή δεν είσαι αυτό το άλλο άτομο. Είσαι ο εαυτός σου. Να θυμάσαι ότι τα σώματα, που επικρίνεις, έχουν περάσει από ένα μακρύ και δύσκολο ταξίδι για να γίνουν ή να μείνουν ως έχουν.