Ο Chan-ho Kim στο 4ο Διεθνές Συνέδριο για την κρατική βία και ψυχικά τραύματα το 2016, που πραγματοποιήθηκε από το Κέντρο Ψυχικού Τραύματος Γκουάνγκτζου. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Η Νότια Κορέα είναι παγκοσμίως γνωστή για τις δημιουργικές της επιχειρήσεις, τις εμπορικές μάρκες υψηλής τεχνολογίας, τα αυτοκίνητα και φυσικά το Hallyu Wave, [1] το κορεατικό πολιτιστικό φαινόμενο που περιλαμβάνει ψηφιακό περιεχόμενο, μουσική, προγράμματα για ηλικιωμένους και γλώσσα. Λιγότεροι, όμως, είναι εξοικειωμένοι με την εντυπωσιακή κληρονομιά της Νότιας Κορέας ως δημοκρατικού έθνους.
Το 1988, η Νότια Κορέα ολοκλήρωσε μια επιτυχή μετάβαση [2] από ένα απολυταρχικό στρατιωτικό κράτος (1948–1987) σε ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό πολιτικό κράτος. Μέσω μιας σειράς ανταλλαγών email, η συντάκτρια του Global Voices Juke Carolina Rumuat (GV) πήρε συνέντευξη από τον Chan-ho Kim (CHK), Διευθυντή Προγράμματος Διεθνών Σχέσεων στο Κορεατικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία [3] (KDF) στη Σεούλ σχετικά με τη δημοκρατική μετάβαση στη Νότια Κορέα.
Ο στόχος του KDF, που ιδρύθηκε το 2001, είναι να ενισχύσει τη δημοκρατία της Κορέας μέσω της διατήρησης της ιστορίας της χώρας στη δημοκρατική μετάβαση, την εκπαίδευση και τις διεθνείς ανταλλαγές. Ένα από τα έργα του είναι το Δημοκρατικό Φόρουμ Σεούλ, [4] που πραγματοποιήθηκε τον Μάιο του 2021, και το φετινό θέμα ήταν οι ρόλοι της νεολαίας και των γυναικών στη διεθνή συνεργασία για τη δημοκρατία.
GV: Γεια, Chanho Kim! Θα μπορούσατε να συστηθείτε στους αναγνώστες μας;
CHK: Ονομάζομαι Chan-ho Kim, είμαι Διευθυντής Διεθνών Σχέσεων στο Κορεατικό Φόρουμ για τη Δημοκρατία. Πριν από το KDF, εργάστηκα για το Ίδρυμα Μνήμης της 18ης Μαΐου [5] για περίπου 20 χρόνια. Η κύρια ευθύνη μου είναι να προωθήσω το Δημοκρατικό Κίνημα της 18ης Μαΐου και να αναπτύξω δίκτυα και συμμαχίες με Ασιάτες ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών και υπερασπιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε εθνικές και διεθνείς εκδηλώσεις.
Ενδιαφέρθηκα για τα κοινωνικά κινήματα από τότε που ήμουν μαθητής λυκείου το 1988, όταν έλαβε χώρα ένα κίνημα υπέρ της δημοκρατίας στη Νότια Κορέα.
Μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο, μετακόμισα από τη Σεούλ και παρακολούθησα το Πανεπιστήμιο Γκουάνγκτζου (χανγκούλ: 광주시). Δεν είναι πανεπιστήμιο κύρους, αλλά η ίδια η πόλη ήταν γνωστή ως το κέντρο ενός γνωστού φιλοδημοκρατικού κινήματος, γνωστού ως Εξέγερση Γκουάνγκτζου το 1980.
Μετά την ολοκλήρωση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας μου, έφυγα στο εξωτερικό. Πήγα στη Νορβηγία με φοιτητικές ανταλλαγές ενός προγράμματος ονόματι Διεθνής Πολιτιστική Ανταλλαγή Νέων για να διδαχθώ νορβηγική γλώσσα και πολιτισμό στη Λαϊκή Σχολή. Η Νορβηγία είχε τεράστιο αντίκτυπο σε εμένα και στη μετέπειτα ζωή μου, καθώς η εμπειρία μου στη χώρα διεύρυνε τις απόψεις μου για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η πόλη Γκουάνγκτζου ήταν το κέντρο των κινημάτων εκδημοκρατισμού της Νότιας Κορέας τη δεκαετία του '80. Στις 18 Μαΐου 1980 [6], μια σειρά από διαδηλώσεις στους δρόμους έλαβε χώρα στην πόλη και η στρατιωτική κυβέρνηση ανέπτυξε στρατεύματα, που σκότωσαν τουλάχιστον 196 άτομα [7]. Για πολλά χρόνια, τα γεγονότα λογοκρίθηκαν έντονα. Αν και η εξέγερση αναφέρθηκε ελάχιστα στα παγκόσμια ιστορικά εγχειρίδια, η εξέγερση της Γκουάνγκτζου [8] ενέπνευσε κινήματα αντίστασης στο εξωτερικό ενάντια σε αυταρχικά καθεστώτα σε διάφορα μέρη της Ασίας, συμπεριλαμβανομένου του Χονγκ Κονγκ. [9]
GV: Μπορείτε να μας πείτε περισσότερα για την προσωπική σας εμπειρία σχετικά με τον εκδημοκρατισμό της Κορέας;
CHK: Μεγάλωσα στη Σεούλ, η οποία απέχει περίπου 166 μίλια από την Γκουάνγκτζου. Πήγα στο Πανεπιστήμιο της Γκουάνγκτζου τη δεκαετία του '80. Η κυβέρνηση είχε αυστηρές αντικομουνιστικές πολιτικές. Εκείνη την εποχή, η πλειοψηφία του πληθυσμού προτιμούσε να μην αμφιβάλλει ή να αμφισβητεί, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Ο (λαϊκός) αγώνας κατά των βίαιων καταστολών της κυβέρνησης δεν ήταν έντονος στην αρχή.
Τα πράγματα ξεκίνησαν στους δρόμους και αργότερα διαδόθηκαν με τη μορφή φυλλαδίων. Οι γείτονες σε μεγάλες πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Σεούλ, άρχισαν να ψιθυρίζουν, καθώς λαμβάναμε ανώνυμα φυλλάδια στα γραμματοκιβώτιά μας με φωτογραφίες του Δημοκρατικού Κινήματος της 18ης Μαΐου. Ήταν μια περίπλοκη και αιματηρή διαδικασία (για το έθνος), αλλά τελικά τερμάτισε το αυταρχικό στρατιωτικό καθεστώς της Νότιας Κορέας και μεταβήκαμε σε ένα δημοκρατικό κράτος. Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος, η κρατική βία διαπραττόταν σε κοινή θέα, μια τέτοια ιστορία δεν θα πρέπει να επαναληφθεί στο μέλλον.
Θεωρώ ότι οι σπουδές στην Γκουάνγκτζου είναι μέρος της μοίρας μου, καθώς με οδήγησε στο Ίδρυμα Μνήμης της 18ης Μαΐου, όπου έμαθα πώς οι διαδηλωτές της 18ης Μαΐου έζησαν δύσκολες ζωές ως επιζώντες της ακραίας κρατικής βίας. Είχα την ευκαιρία να ακούσω τις ιστορίες αυτών των επιζώντων. Πολλοί φοιτητές, εργαζόμενοι και ακτιβιστές του κινήματος εκδημοκρατισμού συνελήφθησαν παράνομα και βασανίστηκαν κατά τη διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων.
Η εξέγερση της 18ης Μαΐου ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για την απελευθέρωση των πολιτών από την υποταγή στην πολιτική εξουσία. Έκτοτε, ο αγώνας συνεχίζεται μνημονεύοντας την αλήθεια για τη Δημοκρατική Εξέγερση, που ξεκίνησε από το 1980. Χάρη σε αυτόν τον άξονα στην ιστορία της Νότιας Κορέας, σε αυτήν τη συλλογική ιστορία που περάσαμε, η Νότια Κορέα έχει τώρα το σύστημα των άμεσων προεδρικών εκλογών.
GV: Πέρυσι, ένα σχόλιο, που δημοσιεύτηκε στο Foreign Policy, ανέφερε [10] ότι η επιτυχία της Νότιας Κορέας στον χειρισμό της πανδημίας COVID-19 υπονομεύτηκε από την πολιτική και τον θρησκευτικό συντηρητισμό. Επηρεάζει η παγκόσμια πανδημία την πρακτική της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Νότια Κορέα;
CHK: Η πανδημία COVID-19 περιορίζει την ελευθερία κινήσεων, όπως ακριβώς συνέβη σε άλλες χώρες. Η παγκόσμια πανδημία επηρέασε τους Νοτιοκορεάτες οικονομικά και κοινωνικά. Για παράδειγμα, οι αλλοδαποί μετανάστες εργαζόμενοι θεωρούνται “αόρατοι” κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής καραντίνας και οι παράτυποι εργαζόμενοι στη Νότια Κορέα υποφέρουν από θανατηφόρους κινδύνους για την υγεία σε ένα δύσκολο εργασιακό περιβάλλον και χάνουν τη δουλειά τους.
Σημειώσαμε επίσης ότι η κυβέρνηση της Κορέας έχει θεσπίσει σχετικούς νόμους για την καταστολή των ατόμων, που διαδίδουν ψεύτικες ειδήσεις μέσω του YouTube λόγω του κορωνοϊού από πέρυσι. Ο συντηρητισμός παραμένει ένα ζήτημα εδώ. Για παράδειγμα, χιλιάδες ακροδεξιές συντηρητικές ομάδες πραγματοποίησαν μαζικές διαδηλώσεις απαιτώντας την απελευθέρωση της πρώην προέδρου Παρκ Γκουν-χιέ και απαίτησαν την παραίτηση της σημερινής κυβέρνησης. Ορισμένοι ακροδεξιοί YouTubers βρίσκονται υπό έρευνα από την αστυνομία για διάδοση αφηγημάτων κατά των εμβολίων.
Η πρώην πρόεδρος Παρκ Γκουν-χιέ [11] κατηγορήθηκε για κατάχρηση εξουσίας και διαφθορά το 2017. Νωρίτερα φέτος, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας απέρριψε την έφεσή της και επικύρωσε ποινή φυλάκισης 20 ετών [12]. Συντηρητικές χριστιανικές ομάδες θεωρούνται συχνά σύμμαχοι των Νοτιοκορεατών ακροδεξιών συντηρητικών [13] και είναι συχνά επικριτικοί απέναντι στην κυβέρνηση του σημερινού προέδρου Μουν Τζε-ιν.
GV: Μπορείτε να μας δώσετε λίγο περισσότερο υπόβαθρο για τον αυξανόμενο συντηρητισμό στη Νότια Κορέα;
CHK: Πρέπει να ξέρετε ότι υπάρχει σοβαρό χάσμα μεταξύ των συντηρητικών και όσων αγωνίζονται για ειρηνική συνύπαρξη μέσω του διαλόγου με τη Βόρεια Κορέα. Η τελευταία προσπαθεί να εγκαταλείψει το ξεπερασμένο ιδεολογικό πλαίσιο, που βλέπει την ύπαρξη της Βόρειας Κορέας ως σκέτη απειλή για τη χώρα.
Ευτυχώς, η συμμετοχή των νέων και η ενασχόληση με την πολιτική είναι πολλά υποσχόμενη. Αναμένουμε να δούμε λιγότερη ιδεολογία και περισσότερη περιεκτικότητα στην πολιτική χάρη στη νεολαία. Τέλος, βλέπω ότι το πολιτικό σύστημα της Νότιας Κορέας αναπτύσσεται σταδιακά και το ευρύ κοινό ασπάζεται θεσμοθετημένες δημοκρατικές πρακτικές.
Η κορεατική χερσόνησος ήταν αρχικά ένα ενιαίο έθνος, που προσαρτήθηκε από την Ιαπωνία το 1910. Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945, η χώρα χωρίστηκε στη Βόρεια Κορέα, υποστηριζόμενη από την Σοβιετική Ένωση, και στη Νότια Κορέα, υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ, υπό την ηγεσία του Κιμ Ιλ-σουνγκ. Η Βόρεια Κορέα υιοθέτησε ένα σοβιετικό μοντέλο πολιτικής δικτατορίας και οικονομικού κολεκτιβισμού, ενώ η Νότια Κορέα βρισκόταν υπό μια αντικομουνιστική στρατιωτική δικτατορία μέχρι το 1987, όταν διεξήχθησαν οι πρώτες δημοκρατικές προεδρικές εκλογές [14]. Ο Ρο Τάε-γου του Δημοκρατικού Κόμματος Δικαιοσύνης κέρδισε την προεδρία και τερμάτισε το στρατιωτικό καθεστώς της Νότιας Κορέας με μια σειρά πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων.
Οι συμμετέχοντες του Δημοκρατικού Φόρουμ Σεούλ 2021 ποζάρουν σε ένδειξη αλληλεγγύης με τον λαό της Μιανμάρ. Λόγω της παγκόσμιας πανδημίας, το μεγαλύτερο μέρος της εκδήλωσης πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά με λίγες συνεδρίες επιτόπου στην πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας. Φωτογραφία από το Κορεάτικο Φόρουμ για την Δημοκρατία, που χρησιμοποιείται με άδεια.