Η ανείπωτη κατάσταση των φυλακισμένων γυναικών στην Αφρική, την Αμερική και την Ασία υπό την πανδημία

Φωτογραφία: Pexels, δημόσια χρήση.

Όταν ο COVID-19 χτύπησε τις φυλακές σε όλο τον κόσμο, μπήκε σε υπερπλήρη, δυσάρεστα και ξεχασμένα μέρη, όπου οι γυναίκες αποτελούν μειονότητα και αντιμετωπίζουν συγκεκριμένους κινδύνους. Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν μεταξύ 2-10% του παγκόσμιου πληθυσμού κρατουμένων, αλλά ο αριθμός τους αυξάνεται ταχύτερα από εκείνον των ανδρών.

Ωστόσο, οι γυναίκες σπάνια εμφανίζονται σε δεδομένα, που αναλύονται ανά φύλο. Οι ειδήσεις σχετικά με αυτές είναι σπάνιες, αν και ανύπαρκτες. Για παράδειγμα, έχουν υπάρξει ρεπορτάζ για εξάπλωση του COVID-19 στις φυλακές, αλλά σπάνια το κοινό γνωρίζει εάν οι έγκλειστες γυναίκες αποτελούν μέρος του πληθυσμού, που επηρεάζεται.

Η Olivia Rope, Διευθύντρια Πολιτικής και Διεθνούς Συνηγορίας στο Penal Reform International, λέει ότι:

Το μικρότερο ποσοστό γυναικών στους πληθυσμούς των φυλακών είναι ένας λόγος, για τον οποίο τα συστήματα ποινικής δικαιοσύνης πολύ συχνά παραμένουν σχεδιασμένα και λειτουργούν με γνώμονα τους άνδρες και συχνά από άνδρες αρμοδίους για τη λήψη αποφάσεων. Όπου οι κυβερνήσεις έχουν λάβει μέτρα για την πρόληψη ή την αντιμετώπιση του COVID-19 στις φυλακές, φαίνεται ότι έχουν επίσης στο μυαλό τους τους άνδρες, παραβλέποντας κυρίως τις διαφορετικές και μοναδικές επιπτώσεις, που μπορεί να έχουν στις γυναίκες.

Η πλειονότητα των γυναικών περνούν χρόνια προφυλακισμένες ή φυλακισμένες για μικροαδικήματα, χαμηλού επιπέδου εγκλήματα ναρκωτικών, αυτοάμυνα σε έμφυλη βία και, ανάλογα με τη χώρα, άμβλωση, αποβολές ή πολιτικό ακτιβισμό.

Τον Μάιο του 2020, το Εγχείρημα Μάρσαλ ανέφερε ότι 13 γυναίκες πέθαναν από COVID-19 στις φυλακές των ΗΠΑ και έγραψε ότι “[οι ιστορίες τους] αντικατοπτρίζουν επίσης τους πολύ συνηθισμένους τρόπους, με τους οποίους φτάνουν εκεί αρχικά: εθισμός στα ναρκωτικά και βία, όπου εμπλέκονται οι άνδρες στη ζωή τους”.

Σε αυτά τα απομονωμένα πλαίσια, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν επίσης υψηλότερο κίνδυνο σεξουαλικής κακοποίησης και προσβολών σεξουαλικής φύσης. Για παράδειγμα, τον Απρίλιο, ρεπορτάζ σχετικά με τις φερόμενες αυτοκτονίες δύο γυναικών κρατουμένων σε δύο διαφορετικές επαρχίες της Αργεντινής υπογράμμισαν τη θεσμική βία λόγω φύλου στο σωφρονιστικό σύστημα, που ήταν ήδη σοβαρή πριν από την πανδημία.

Ηγέτιδες των Γυναικών του ΟΗΕ και άλλων οργανώσεων έγραψαν:

Not only are women at risk of contracting COVID-19, they are also exposed to an increased threat of sexual violence during the pandemic due to decreased security in prisons.

Όχι μόνο οι γυναίκες κινδυνεύουν να προσβληθούν από τον COVID-19, αλλά εκτίθενται επίσης σε αυξημένη απειλή σεξουαλικής βίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας λόγω της μειωμένης ασφάλειας στις φυλακές.

Οι γυναίκες, που συνήθως δέχονται λιγότερες επισκέψεις από τους άντρες συγκρατούμενούς τους, δεν έλαβαν καμία επίσκεψη υπό τους περιορισμούς του COVID-19. Στην Τζαμάικα, η Maria Carla Gullotta, ιδρύτρια μιας ΜΚΟ που εργάζεται στον τομέα της ευημερίας και αποκατάστασης των κρατουμένων, που ονομάζεται Stand Up for Jamaica, είπε στο Global Voices:

Now, with the pandemic, contact with their children is non-existent, apart from an occasional Skype session.

Τώρα, με την πανδημία, η επαφή με τα παιδιά τους είναι ανύπαρκτη, εκτός από μια περιστασιακή συνεδρία Skype.

Αυτό προσθέτει μια αίσθηση απομόνωσης στις γυναίκες. Στην αρχή της πανδημίας στη Βραζιλία, η βραζιλιάνικη οργάνωση Pastoral Carcerária Nacional δήλωσε σε ανοιχτή επιστολή:

Ouvimos relatos do quão terrível está sendo enfrentar a pandemia dentro da prisão, sem poder receber visita ou ir à escola, que fica dentro do presídio. Não basta estar presa, a mulher tem que ser oprimida, se despir de toda a sua individualidade. Agora que elas não têm atividade nenhuma, até esquecem quem são, perdem a identidade.

Έχουμε ακούσει αναφορές για το πόσο τρομερό είναι να αντιμετωπίζεις την πανδημία μέσα στη φυλακή, χωρίς να μπορείς να δεχτείς επίσκεψη ή να πας στο σχολείο, που είναι μέσα στη φυλακή. Δεν αρκεί που βρίσκεται στη φυλακή, η γυναίκα πρέπει να καταπιέζεται ξεγυμνώνοντας όλη της την ατομικότητα. Τώρα που δεν έχουν δραστηριότητα, ξεχνούν ακόμη και ποιες είναι, χάνουν την ταυτότητά τους.

Σε ορισμένα περιβάλλοντα, όπως στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική (MENA) ή στην Αργεντινή, η έλλειψη δικαιωμάτων επίσκεψης σημαίνει επίσης έλλειψη τροφίμων, φαρμάκων, ρουχισμού και προϊόντων έμμηνου ρύσης και υγιεινής. Σύμφωνα με ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτές οι επισκέψεις αποτελούν κρίσιμο σωσίβιο για τις γυναίκες, που βασίζονται σε αυτές για βασικά είδη. Το Pastoral Carcerária επεσήμανε πρόσφατα ότι η απαγόρευση των επισκέψεων σε κρατούμενες δεν ανέκοψε τον COVID-19 στις φυλακές της Βραζιλίας και ότι η απαγόρευση καθιστά δύσκολη την παρακολούθηση των βασανιστηρίων στις φυλακές.

Στη Βενεζουέλα, για παράδειγμα, το 80% των φυλακισμένων εξαρτιόταν ήδη από τις επισκέψεις των συγγενών τους για τρόφιμα και βασικά προϊόντα το 2018, καθώς υπέφεραν από υποσιτισμό. Εκθέσεις από το 2019 δείχνουν ότι πολλές φυλακισμένες πέφτουν θύματα σεξουαλικής βίας ή ανταλλάσσουν σεξ με το προσωπικό της φυλακής για φαγητό. Δεν υπήρξε σχεδόν καμία κάλυψη για την ιδιαίτερη κατάσταση των φυλακισμένων γυναικών κατά τους τελευταίους μήνες του λοκντάουν, εκτός από μερικά ρεπορτάζ για συγκεκριμένα γεγονότα, όπως απεργίες πείνας και θάνατοι από υποσιτισμό.

Τον Ιούλιο, η ΜΚΟ Observatorio Venezolano de Prisiones [Παρατηρητήριο Φυλακών Βενεζουέλας] τόνισε την υπόθεση 107 κρατουμένων σε αστυνομικό τμήμα, που “παρακαλούσαν” τα δικαστήρια να ανοίξουν, προκειμένου να συνεχιστούν οι δίκες τους, που είχαν σταματήσει για τέσσερις μήνες ως αποτέλεσμα των λοκντάουν λόγω COVID-19.

107 κρατούμενες ζητούν ταχείες δίκες. 107 γυναίκες, που κρατούνται στο αστυνομικό τμήμα Eduardo Ramón Vizcaino στο Σαν Φέλιξ απαιτούν ταχύτερες δικαστικές διαδικασίες, αφού έχουν ήδη εκτίσει 4 μήνες χωρίς να τους επιβλέπουν τα δικαστήρια της πολιτείας Μπολίβαρ

Όπως φαίνεται στο παραπάνω βίντεο, οι φυλακές και τα αστυνομικά τμήματα είναι συχνά υπερπλήρη, αυξάνοντας τον κίνδυνο μετάδοσης. Σύμφωνα με τη Διεθνή Κοινοπραξία Πολιτικής για τα Ναρκωτικά, η Ταϊλάνδη κρατά περίπου 125.000 περισσότερα άτομα από όσα κανονικά μπορεί. Η μεγαλύτερη φυλακή της Καμπότζης κρατά πέντε φορές περισσότερους ανθρώπους από τη μέγιστη χωρητικότητά της και ο υπερπληθυσμός στις φυλακές των Φιλιππίνων έφτασε το 534% τον Μάρτιο του 2020.

Ενώ η Λατινική Αμερική έχει επίσης μερικές από τις πιο γεμάτες φυλακές στον κόσμο, οι ευρωπαϊκές χώρες και οι Ηνωμένες Πολιτείες — οι τελευταίες έχουν τα υψηλότερα ποσοστά φυλάκισης στον κόσμο — έχουν επίσης επισημανθεί για υπερπληθυσμό. Στα κέντρα κράτησης μεταναστών των ΗΠΑ, οι αναφορές πληροφοριοδοτών για εκτεταμένη ιατρική παραμέληση σχετικά με τον COVID-19 και τις αναγκαστικές υστερεκτομές σε γυναίκες έχουν γίνει πρωτοσέλιδα.

Η νιγηριανή κυβέρνηση προσπάθησε να αποσυμφορήσει τις νιγηριανές φυλακές για να ελαχιστοποιήσει τον πιθανό αντίκτυπο του COVID-19 και απελευθέρωσε “κρατούμενους χαμηλού κινδύνου” και άλλες ομάδες τον Μάιο. Ωστόσο, εκθέσεις δείχνουν ότι μόνο μία γυναίκα από τις 2.600 κρατούμενες επωφελήθηκε από το κυβερνητικό πρόγραμμα.

Η απελευθέρωση στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική ήταν επίσης ασυνεπής. Παρόλο που χιλιάδες κρατούμενοι αποφυλακίστηκαν υπό όρους τους τελευταίους μήνες, όσοι θεωρούνται πολιτικοί κρατούμενοι παρέμειναν πίσω από τα κάγκελα. Τον περασμένο Ιούλιο, δύο Αιγύπτιες καταδικάστηκαν σε δύο χρόνια φυλάκιση για “παραβίαση των οικογενειακών αξιών” στο TikTok. Στη Σαουδική Αραβία, η φεμινίστρια ακτιβίστρια Loujain al-Hathloul, η οποία αγωνίστηκε κατά της απαγόρευσης της οδήγησης των γυναικών, εξακολουθεί να κρατείται με ελάχιστη έως καθόλου επαφή με τον έξω κόσμο.

Στη Βραζιλία, τα δικαστήρια συνεχίζουν να αγνοούν ένα μέτρο, που εγκρίθηκε από το Ανώτατο Δικαστήριο το 2018, καθώς περισσότερες από 3.000 μητέρες και έγκυες γυναίκες εξακολουθούν να βρίσκονται στη φυλακή, αντί να εκτίουν τις ποινές τους υπό κατ’ οίκον περιορισμό. Αργότερα, το Intercept αποκάλυψε πώς ο καθημερινός σεξισμός βαραίνει πολύ τις αποφάσεις των δικαστών. Η πλειοψηφία των γυναικών, που είναι φυλακισμένες στη Βραζιλία, διέπραξαν εγκλήματα χωρίς βία. Το 62% των γυναικών στις φυλακές της Βραζιλίας είναι μαύρες και το 74% είναι μητέρες, σύμφωνα με στοιχεία του Infopen Mulher.

Εν μέσω αυτών των δυσκολιών, ορισμένα τοπικά ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να κάνουν γνωστές τις ιστορίες φυλακισμένων γυναικών. Στην Ινδονησία, το προοδευτικό περιοδικό Magdalene εκπαίδευσε κρατούμενες να γράφουν και να δημοσιεύουν κείμενα, ώστε να μπορούν να μοιράζονται όσα κάνουν, σκέφτονται και ελπίζουν.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.