[1]Οι Μουσαχάρ στο Μαχοτάρι ζεσταίνονται δίπλα σε μια φωτιά. Εικόνα του συντάκτη. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Αυτό το άρθρο του Rakesh Prasad Chaudhary δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο The Record (Νεπάλ). [1] Μια επεξεργασμένη έκδοση αναδημοσιεύεται παρακάτω ως μέρος συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου με το Global Voices.
Ο 52χρονος Chhathu Majhi του χωριού Μπίτα του Μπιχάρ φτάνει στο Χάιρα του δήμου Τζαλεσβόρ στην περιοχή Μαχοτάρι στο Νεπάλ, στις έξι το πρωί. Μαζί με πολλούς άλλους άνδρες και γυναίκες από την κοινότητα Μουσαχάρ, ο Majhi ταξιδεύει στο Μαχέντρα Τσοκ στο Τζαλεσβόρ, επίσης γνωστό ως Εργατικό Τσοκ, όπου ψάχνει για μεροκάματο. Στο τέλος της ημέρας, ο Majhi και οι άλλοι περπατούν δύο χιλιόμετρα πίσω στα σπίτια τους πέρα από τα σύνορα. Οι Μουσαχάρ [2] είναι μια κοινότητα Ντάλιτ [3] στην ανατολική περιοχή Τεράι [4] του Νεπάλ και αντιμετωπίζουν δυσκολίες λόγω της συνεχιζόμενης πανδημίας COVID-19.
Στα σύνορα Νεπάλ-Ινδίας στην περιοχή Μαχοτάρι, το χωριό Χάιρα βρίσκεται στην πλευρά του Νεπάλ, ενώ το χωριό Μπίτα βρίσκεται στην ινδική επικράτεια. Η κοινότητα Μουσαχάρ, η οποία μοιράζεται οικογένειες και συγγενείς, κατοικεί και στα δύο αυτά χωριά. Είναι σύνηθες φαινόμενο οι Ινδοί Μουσαχάρ να εισέρχονται στο Νεπάλ για αναζήτηση εργασίας και οι Νεπαλέζοι να κάνουν το ίδιο στην Ινδία λόγω των ανοιχτών συνόρων μεταξύ των δύο χωρών.
Ο πληθυσμός της κοινότητας Μουσαχάρ στο Νεπάλ και στην ινδική πολιτεία Μπιχάρ είναι περίπου 2,5 εκατομμύρια. Στο Ταράι του Νεπάλ, οι Σαμάρ [5] αποτελούν τον μεγαλύτερο πληθυσμό Ντάλιτ, ακολουθούμενοι από Μουσαχάρ και μετά Ντουσάδ/Πασβάν [6]. Παρά το μέγεθος του πληθυσμού τους, οι Μουσαχάρ παραμένουν μια από τις πιο περιθωριοποιημένες [7] κοινότητες τόσο στην Ινδία όσο και στο Νεπάλ. Σύμφωνα με την έκθεση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργασίας με τίτλο “Ντάλιτ και Εργασία στο Νεπάλ: Διακρίσεις και καταναγκαστική εργασία” [8], μεταξύ των Ταράι Ντάλιτ, οι Μουσαχάρ κατατάσσονται στην τρίτη θέση στην κοινωνική ιεραρχία, ακολουθούμενοι από τους Χαλκόρ και τους Ντομ. Οι υψηλότεροι στην ιεραρχία της κάστας των Ταράι Ντάλιτ είναι οι Πασβάν, ακολουθούμενοι από τους Τάτμα, Κάτβε, Ντόμπι, Σαμάρ, Μπατάρα και Παρμαντίγια.
Στην απογραφή [9] του 2011, οι Μουσαχάρ ήταν οι δεύτεροι τελευταίοι όσον αφορά τον αλφαβητισμό με ποσοστό μόλις 20%, μετά την κοινότητα Ντομ. Η συντριπτική πλειονότητα της κοινότητας είναι ακτήμονες [10] και εξακολουθούν να είναι θύματα του συστήματος των καστών [11] και εθνοτικών διακρίσεων, σύμφωνα με τον Sijendra Sada, ακτιβιστή Μουσαχάρ. Το ίδιο το όνομά τους, Μουσαχάρ ή ποντικοφάγοι, παραπέμπει στη θέση τους μέσα στην κοινωνία.
Σύμφωνα με τον Pramod Sada, ακτιβιστή από την περιοχή Σιράχα του Νεπάλ, οι Μουσαχάρ συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν διακρίσεις στην καθημερινή ζωή, όπως το να αντιμετωπίζονται ως “ανέγγιχτοι”, Ντάλιτ. Η κατάστασή τους συχνά αγνοείται από τις λεγόμενες ανώτερες κάστες, [12] όταν αναζητούν δικαιοσύνη για εθνοτικές και άλλες μορφές διακρίσεων.
Για παράδειγμα, στο χωριό Μάντβα στις συνοικίες Μαχοτάρι, επρόκειτο να δημιουργηθεί μια επιτροπή καταναλωτών για τη σύνδεση σωλήνων για πόσιμο νερό. Παρά το ότι το πόσιμο νερό επηρεάζει κυρίως τα μέλη της κοινότητας Μουσαχάρ, πρόεδρος της κοινότητας έγινε ένας Βραχμάνος [13]. Ακόμη και τώρα, οι Μουσαχάρ δεν είναι σε θέση να διεκδικήσουν δικαιώματα, λέει ο κοινωνικός ακτιβιστής Suresh Thakur.
[1]Πολλά μέλη της κοινότητας Μουσαχάρ ζουν σε φτωχογειτονιές. Εικόνα από τον συντάκτη. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Πέρα από τα σύνορα στην Ινδία, τα πράγματα είναι οριακά καλύτερα για τους Μουσαχάρ. Αν και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν διακρίσεις, μπόρεσαν να έχουν πρόσβαση σε βοήθεια από την πολιτειακή κυβέρνηση. Στο Νεπάλ, οι Μουσαχάρ αντιμετωπίζουν δυσκολίες [14] ακόμη και για την απόκτηση υπηκοότητας.
Ωστόσο, οι Μουσαχάρ παραμένουν πολιτικά περιθωριοποιημένοι τόσο στην Ινδία όσο και στο Νεπάλ. Στην Ινδία, μία στις τέσσερις θέσεις στα χωριάτικα παντσαγιάτ [15] προορίζεται για Χαριζάν, δηλαδή Ντάλιτ. Παρά την ρύθμιση αυτή, είναι δύσκολο να βρεις Μουσαχάρ μουκίγια [16] (επικεφαλής κοινότητας) ή σαρπάντς [17] (λήπτες αποφάσεων). Στις εκλογές των χωριάτικων παντσαγιάτ του 2021 [18], από 8.072 μουκίγια και σαρπάντς, 91 και 1.342 θέσεις προορίζονταν για Ντάλιτ και κατώτερες κάστες. Ωστόσο, ο αριθμός όσων έχουν κερδίσει αυτές τις θέσεις από την κάστα των Μουσαχάρ είναι αμελητέος.
Στο Νεπάλ, η πολιτική κατάσταση των Μουσαχάρ δεν είναι διαφορετική. Είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος αρχηγός αγροτικού δήμου ή αναπληρωτής αρχηγός από την κοινότητα Μουσαχάρ. Στις τοπικές εκλογές που διεξήχθησαν το 2017, μόνο έξι Ντάλιτ εξελέγησαν ως δήμαρχοι και 11 ως αντιδήμαρχοι, σύμφωνα [19] με το Ίδρυμα Samata, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που υποστηρίζει περιθωριοποιημένα άτομα. Παρά το γεγονός ότι οι Ντάλιτ αποτελούν περισσότερο από το 13%, μόνο 19 από τα 275 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων είναι [20] Ντάλιτ. Η αναλογία των Μουσαχάρ μεταξύ αυτών είναι αμελητέα [21].
Η κοινότητα Μουσαχάρ εργάζεται κυρίως στη γεωργία. Όμως, η μείωση [22] της γεωργικής εργασίας στο Νεπάλ και το Μπιχάρ τους οδήγησε να μεταναστεύσουν αλλού για εργασία. Παρά τα προβλήματα στην εκπαίδευση, την υγεία, την απασχόληση και την πρόσβαση στη δικαιοσύνη, οι Μουσαχάρ του Νεπάλ έχουν αρχίσει να μεταναστεύουν στο Κατάρ, τη Μαλαισία και τη Σαουδική Αραβία για απασχόληση. Οι περισσότεροι, όμως, Μουσαχάρ εξακολουθούν να εργάζονται στη Χαριάνα και στο Παντζάμπ στην Ινδία ως εργάτες στα χωράφια. Τα παιδιά των Μουσαχάρ εργάζονται επίσης στις αγορές εργασίας του Δελχί, της Βομβάης, του Τσενάι και της Καλκούτας. Ομοίως, πολλοί Ινδοί Μουσαχάρ πηγαίνουν στο Νεπάλ για δουλειά είτε ως εργάτες με ημερομίσθιο είτε σε εργοστάσια τούβλων.
Δυστυχώς, η πανδημία του COVID-19 έχει ωθήσει [23] τους Μουσαχάρ ακόμα περισσότερο στο περιθώριο. Οι διακρίσεις λόγω κάστας συνεχίστηκαν [24] εις βάρος των μελών της κοινότητας Ντάλιτ, ιδιαίτερα των Μουσαχάρ, στην κυβερνητική καραντίνα. Το 2020, κατά τη διάρκεια του λοκντάουν, ο Malar Sada του Σαπτάρι πέθανε από πείνα [25]. Παρόλο που διανέμονταν τρόφιμα, δεν έφταναν [26] πολλούς Μουσαχάρ και, ακόμη και όταν είχαν πρόσβαση σε αυτά, τελείωναν μέσα σε μια εβδομάδα.
Οι κοινότητες Ντάλιτ απαιτούν χρηματική βοήθεια ή δάνεια με ευνοϊκούς όρους από την κυβέρνηση, αλλά αυτές οι φωνές δεν έχουν ακουστεί. Πολλοί Ντάλιτ έχουν πεθάνει όχι μόνο από την πείνα, αλλά και από έλλειψη μετρητών για ιατρική περίθαλψη. Ο Raju Sada πέθανε [27] στην απομόνωση, αφού δεν έλαβε φάρμακα για τη διάρροια.
[1]Μια γυναίκα Μουσαχάρ από το χωριό Ανάιτα στο Μαχοτάρι ετοιμάζει φαγητό χρησιμοποιώντας καυσόξυλα. Εικόνα του συντάκτη. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Σύμφωνα με έκθεση [28] του Ιδρύματος Samata σχετικά με τον αντίκτυπο του COVID-19 στην κοινότητα Ντάλιτ, από τους 1.500 ερωτηθέντες Ντάλιτ από όλη τη χώρα, το 82% ανέφερε οικονομικές δυσκολίες και το 45% έχασε τη δουλειά του. Το 52% είπε ότι αντιμετώπισε επισιτιστική κρίση. Παρόλο που δεν είναι διαθέσιμα συγκεντρωτικά δεδομένα, είναι πιθανό ότι οι Μουσαχάρ επηρεάστηκαν δυσανάλογα και σε αυτές τις περιπτώσεις.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας στο Μπιχάρ, παρασχέθηκαν μερίδες τροφίμων σε κατώτερες κάστες και στους φτωχούς. Κατά τη διάρκεια του λοκντάουν, η κυβέρνηση κατέθεσε [29] 1.000 ινδικές ρουπίες (13,35 δολάρια) στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς. Οι Ντάλιτ του Νεπάλ δεν έλαβαν τέτοια στοχευμένα επιδόματα, παρόλο που κινδυνεύουν πολύ περισσότερο.