Εργοτάξιο στο Κατάρ. Φωτογραφία μέσω Nepali Times, χρησιμοποιείται με άδεια.

Αυτό το άρθρο μεταφράστηκε για πρώτη φορά από συνομιλία στα νεπαλέζικα και δημοσιεύτηκε στους Nepali Times. Μια επεξεργασμένη έκδοση αναδημοσιεύεται στο Global Voices ως μέρος συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου.

Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Νεπαλέζοι εργάζονται στις χώρες της Μέσης Ανατολής και εκτιμάται ότι το 12,5% του πληθυσμού του Κατάρ των 2,8 εκατομμυρίων κατοίκων είναι από το Νεπάλ.

Τα τελευταία χρόνια, χιλιάδες άνθρωποι προσλήφθηκαν από το Νεπάλ για να εργαστούν στην κατασκευή γηπέδων, ξενοδοχείων και άλλων υποδομών, που προετοιμάζονται για το Παγκόσμιο Κύπελλο FIFA 2022, που θα διεξαχθεί στο Κατάρ, ενώ υπάρχουν ρεπορτάζ για κακές συνθήκες εργασίας και μεγάλο αριθμό ανεξήγητων θανάτων μεταναστών εργαζομένων. Ακολουθεί η αφήγηση Νεπαλέζου μετανάστη εργάτη στο Κατάρ, που επέστρεψε στην πατρίδα του το 2021:

Μοιράζομαι την ιστορία μου για να μάθουν άλλοι την εμπειρία μου. Προτιμώ να παραμείνω ανώνυμος.

Δεν έχουν περάσει ούτε τρεις μήνες από τότε που είπα αντίο στην οικογένειά μου, αλλά είμαι ήδη πίσω στο Νεπάλ από το Κατάρ.

Μου υποσχέθηκαν μια δουλειά οροφοκομίας σε ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων, αλλά κατέληξα σε εργοτάξιο, όπου ήθελαν να κουβαλάω βαριά πράγματα όλη μέρα. Πλήρωσα πάνω από 100.000 ρουπίες Νεπάλ (837 δολάρια) για αυτήν τη δουλειά, με δάνεια και πουλώντας τα κοσμήματα των αδελφών μου. Αλλά δεν είχα συμφωνήσει να κάνω τέτοια.

Ακόμα και τότε, δεν είχα άλλη επιλογή από το να αποδεχτώ τη μοίρα μου. Αλλά μετά από ένα μήνα σωματικής εργασίας, αρρώστησα και συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν για αυτή τη δουλειά. Η εταιρεία μου ποτέ δεν ρώτησε για την υγεία μου, όσο ήμουν στο νοσοκομείο ή ανάρρωνα στο δωμάτιό μου.

Ήθελα να επιστρέψω στην πατρίδα, αλλά ο εργοδότης μου δεν ήθελε να με αφήσει να φύγω και τελικά έπρεπε να δραπετεύσω χωρίς να τους ενημερώσω. Είναι γνωστό ότι οι εργοδότες υποβάλλουν καταγγελίες κατηγορώντας ανθρώπους σαν εμένα ότι κλέβουν, ώστε οι εργαζόμενοι να μην μπορούν να φύγουν από τη χώρα.

Ήμουν άτυχος

Τα κατάφερα, μόνο επειδή είχα την υποστήριξη ορισμένων εξυπηρετικών αδελφών Νεπαλέζων στο Κατάρ. Ούτε της πρεσβείας. Ούτε του εργοδότη. Ούτε του υπεύθυνου προσλήψεων. Μόνο μερικών Νεπαλέζων με μεγάλη καρδιά.

Ήταν γενναιόδωροι με τις συμβουλές τους για το τι να κάνω και μου παρείχαν ναύλο ταξί. Αγόρασαν από κοινού το εισιτήριό μου. Με πήραν τηλέφωνο για να μου θυμίσουν να μη χάνω το κέφι μου. Ακόμη και τώρα, στο Κατμαντού, η διαμονή μου σε αυτό το ξενοδοχείο έχει χρηματοδοτηθεί από έναν συνάδελφο Νεπαλέζο στο Κατάρ.

Σε μια ξένη χώρα, το να είσαι Νεπαλέζος κάνει τους ανθρώπους να δένονται μεταξύ τους και οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν αγνώστους. Είναι ένα ανεξήγητο είδος αδελφοσύνης, που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω ή να ανταποδώσω.

Παρά την κακή μου τύχη, ήμουν τυχερός με πολλούς άλλους τρόπους. Είμαι νέος, ζήτησα βοήθεια και βοήθεια ήρθε αυθόρμητα από πολλούς ανθρώπους. Αλλά το ξέρω ειλικρινά ότι υπάρχουν πολλοί σαν εμένα που είναι ακόμα χειρότερα, υποφέρουν σιωπηλά και παλεύουν.

Δεν είναι άσχημα για όλους. Ξέρω άλλους Νεπαλέζους, που είναι στο Κατάρ για χρόνια και είναι ευχαριστημένοι με τη δουλειά τους. Είναι αν θα σου “κάτσει” το λαχείο, εμένα δεν μου “έκατσε” αυτή τη φορά. Η εταιρεία, στην οποία αποσπάστηκα, έτυχε να είναι η χειρότερη.

Ήμουν τυχερός στο παρελθόν. Εργάστηκα στη Μαλαισία σε ένα ξενοδοχείο για τρία χρόνια από το 2011 και έβγαζα 480 δολάρια τον μήνα (57.356 ρουπίες Νεπάλ), που τότε ήταν ένα τεράστιο ποσό για μένα. Όταν επέστρεψα, εργάστηκα σε ένα ξενοδοχείο στο Νεπάλ. Μα έπρεπε να βγάζω περισσότερα και αυτό θα συνέβαινε, μόνο αν έβρισκα ξανά δουλειά στο εξωτερικό. Επέλεξα τον Κόλπο αυτή τη φορά, αλλά δεν είχα τύχη.

Καθώς καθόμουν στο δωμάτιό μου στο Κατάρ, όταν ανάρρωνα, και οι συγκάτοικοί μου ήταν στη δουλειά, σκεφτόμουν πολλά πράγματα, καθώς είχα πολύ χρόνο στα χέρια μου. Φεύγεις από την πατρίδα για μερικές επιπλέον χιλιάδες ρουπίες σε μια ξένη χώρα, αλλά τι χάνεις στη διαδικασία;

Νεπαλέζοι μετανάστες εργάτες στο Τμήμα Εσωτερικών στην Ντόχα. Φωτογραφία μέσω Nepali Times, χρησιμοποιείται με άδεια.

Τρομερές συνθήκες εργασίας

Η δουλειά μου στο Κατάρ απαιτούσε να σηκωθώ στις 4:00 π.μ. για το λεωφορείο, που ερχόταν να μας πάρει. Συσκευάζαμε φαγητό, που μαγειρεύαμε το προηγούμενο βράδυ, αλλά μερικές φορές χαλούσε, επειδή δεν υπήρχε ψυγείο στο εργοτάξιο. Δεν μπορείς επίσης να φας, όταν νιώθεις πως πεινάς. Μπορείς να φας, μόνο όταν σου λένε να φας.

Έπρεπε μάλιστα να ζητάω άδεια από τον προϊστάμενό μου να πάω στην τουαλέτα στο εργοτάξιο. Η δουλειά μας τελείωνε γύρω στις 18:00, αλλά μέχρι να φτάσουμε στον καταυλισμό μας, έφτανε 8 η ώρα. Στη συνέχεια έπρεπε να μαγειρέψουμε το δείπνο και το γεύμα μας για την επόμενη μέρα. Μέχρι να τελειώσουμε και να ξαπλώσουμε, είχαν περάσει τα μεσάνυχτα και θα ξυπνούσαμε πάλι στις 4 την επόμενη μέρα.

Έτσι συνεχιζόταν, ξανά και ξανά. Μας μετακόμισαν τρεις φορές στο σύντομο διάστημα που ήμουν εκεί. Δεν έχεις λόγο σε τίποτα από όλα αυτά, απλώς κάνεις ό,τι σου λένε: κάνεις ό,τι λένε.

Θυμάμαι ότι κοιτούσα φανταχτερά κτίρια στο παρελθόν και ευχόμουν να μπορούσα να δουλέψω σε αυτά. Αλλά η τρομερή εμπειρία στο Κατάρ στο εξωτερικό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι σημασία έχουν οι άνθρωποι μέσα σε αυτά τα κτίρια. Ένας Νεπαλέζος σε ένα επονομαζόμενο Wakala (μικρό μαγαζί) ήταν πολύ πιο χαρούμενος από μένα.

Όταν ανάρρωνα μόνος μου στο δωμάτιό μου και απελπισμένος για την επιστροφή στην πατρίδα, είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να μεταναστεύσω ξανά στο εξωτερικό. Ότι θα έκανα κάτι στο ίδιο το Νεπάλ. Δεν μπορώ να εξηγήσω τη βιασύνη που ένιωσα, όταν τελικά κράτησα την κάρτα επιβίβασης στο χέρι μου στο αεροδρόμιο της Ντόχα. Ήταν μια καλά σχεδιασμένη απόδραση, που θα μπορούσε να είχε πάει τρομερά στραβά.

Αυτή είναι η πραγματικότητά μας

Επιστροφή στην πραγματικότητα αμέσως μετά την άφιξή μου στο Νεπάλ. Πού είναι οι δουλειές; Τι θα κάνω εδώ; Τι θα βγάζω; Πρέπει να ταΐσω την οικογένειά μου και έχω δάνεια να ξεπληρώσω. Κάνεις πολλές θυσίες για μια δουλειά στο εξωτερικό, ακόμη και την αξιοπρέπειά σαου ενίοτε. Χρειαζόμαστε όμως και αυτές τις δουλειές.

Μοιράζομαι την ιστορία μου για να μάθουν οι άλλοι την εμπειρία μου. Προτιμώ να μείνω ανώνυμος. Εκτός από τη γυναίκα μου, κανείς στην οικογένειά μου δεν γνωρίζει τι αντιμετώπισα στο εξωτερικό. Είχα τόσο πόνο και άγχος, τι νόημα έχει να ανησυχώ την άρρωστη μητέρα μου;

Ξεκινάω μια μάχη με το γραφείο εργασίας μου για να πάρω πίσω τα χρήματά μου και έχει δείξει κάποια προθυμία να συνεργαστεί. Ίσως, τελικά, να χρειαστεί να επιστρέψω στο εξωτερικό μια μέρα και το να μοιράζομαι την ιστορία μου δημόσια μπορεί να βλάψει τις πιθανότητές μου, καθώς θα με θεωρούν “ταραχοποιό”.

Ένας συνάδελφος Νεπαλέζος στο Κατάρ, ο οποίος δεν είχε πληρωθεί για μήνες, μετατέθηκε και κατηγορήθηκε ότι ήταν “αρχηγός του κυκλώματος” μεταξύ των εργαζομένων στο στρατόπεδο, μόνο και μόνο επειδή ζήτησε από τον διευθυντή ένα εκπρόθεσμο επίδομα διατροφής.

Αυτή είναι η πραγματικότητά μας. Θέλουν τους πράους. Όσους μπορούν να φιμωθούν.