[1]Οι Samathai Drummers for Justice από τη Μπατικαλόα παίζουν στις πύλες της Προεδρικής Γραμματείας στο Κολόμπο. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Η παρούσα δημοσίευση εμφανίστηκε [1] αρχικά στο Groundviews, έναν βραβευμένο ιστότοπο μέσων ενημέρωσης πολιτών στη Σρι Λάνκα. Μια επεξεργασμένη έκδοση δημοσιεύεται εδώ ως μέρος συμφωνίας διαμοιρασμού περιεχομένου με το Global Voices.
Στα τέλη Απριλίου, γυναίκες από κινήματα και συλλογικότητες στο βόρειο και ανατολικό τμήμα της Σρι Λάνκα διαδήλωσαν στο χωριό κατάληψης GotaGoGama [2] (“Gota [3] Γύρνα Σπίτι”) στο Galle Face στο Κολόμπο για να εκφράσουν τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους σε αλληλεγγύη με τον αγώνα στο νότο. Από τη διοργάνωση σατυαγκράχα [4] (ειρηνικής πολιτικής αντίστασης) στους δρόμους ενάντια σε μια πληθώρα ζητημάτων μέχρι τη συνεργασία με νοικοκυριά με γυναίκες επικεφαλής για λύσεις για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης [5], οι γυναικείες συλλογικότητες παίζουν καθοριστικό ρόλο στον ευαίσθητο κοινωνικό ιστό και τις τοπικές οικονομίες των κοινοτήτων στο βορρά και τα ανατολικά.
[1]Οι Samathai Drummers for Justice από τη Μπατικαλόα από κοντά. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Οι κακουχίες, που έπρεπε να αντιμετωπίσουν καθημερινά αυτές οι γυναίκες, δημιούργησαν την εφευρετικότητα να βοηθήσουν να διατηρήσουν τις κοινότητές τους. Η παρουσία τους στο GotaGoGama δεν ήταν μία γενική δήλωση κατά της χρήσης [6] του νόμου για την πρόληψη της τρομοκρατίας (PTA [7]) για την κράτηση μελών της οικογένειας μετά τις επιθέσεις της Κυριακής του Πάσχα [8] στις 21 Απριλίου 2019 ή την επείγουσα ανάγκη για δικαιοσύνη και λογοδοσία μετά τον εμφύλιο πόλεμο, [9] που έμοιαζε άπιαστη για περισσότερο από μια δεκαετία.
Αυτές οι ανησυχίες σίγουρα κοινοποιήθηκαν, αλλά όπως και χιλιάδες άλλες [10] στο GotaGoGama, ο πρωταρχικός σκοπός των γυναικών ήταν να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους για τις οικονομικές συνθήκες που είχαν ωθήσει τις κοινότητές τους, τους ανθρώπους τους και τα μέσα διαβίωσής τους στο χείλος του γκρεμού.
Οι γυναίκες πραγματοποίησαν πορεία μέχρι τις πύλες της Προεδρικής Γραμματείας [11], που αποτελεί το κέντρο του κινήματος διαμαρτυρίας [10] στο GotaGoGama, γύρω στις 10.30 π.μ. Εδώ οι Samathai Feminist Friends από τη Μπατικαλόα έπαιξαν με τα τύμπανα parai [12] τους. Οι ομιλίες και τα τραγούδια του συνόλου αντηχούσαν- επικλήσεις της φεμινίστριας ακτιβίστριας Kamla Bhasin [13] και της κριτικής των ιεραρχιών εξουσίας και της πατριαρχικής βίας, που έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην ιστορία της Σρι Λάνκα.
[1]Γυναίκες από το βορρά και την ανατολή παρελαύνουν στο GotaGoGama. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
“Θέλουμε εξουσία της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αγάπης. Όχι αγάπη για την εξουσία”
Ήταν μια δυνατή στιγμή στο ευρύτερο πλαίσιο των διαδηλώσεων στο GotaGoGama. Μετά την πορεία τους προς το GotaGoGama, συνέχισαν προς τη σκηνή People’s Voices [14] όπου έστησαν τον καταυλισμό τους για την ημέρα. Το Groundviews μίλησε με μερικές από τις γυναίκες που είχαν κάνει το ολονύκτιο ταξίδι από την Μπατικαλόα.
“Αυτό είναι πολύ διαφορετικό για εμάς. Παλαιότερα είχαμε τρόπους να τα βγάλουμε πέρα, τα καταφέρναμε γιατί πάντα βρίσκαμε λύσεις”, λέει η Vanie Simon. “Αλλά τα οικονομικά ζητήματα βαραίνουν πολύ τις γυναίκες με τις οποίες δουλεύουμε”.
Η Simon είναι ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Δράσης Γυναικών από το Akkaraipattu. Μας διηγείται πως ένα από τα πιο οικεία πράγματα μεγαλώνοντας στην Ανατολή ήταν το άκουσμα πυροβολισμών. Οι Απελευθερωτικοί Τίγρεις του Ταμίλ Ιλάμ (LTTE [15]), η Επαναστατική Οργάνωση Φοιτητών Ιλάμ (EROS [16]), η Ινδική Ειρηνευτική Δύναμη (IPKF [17]), ο στρατός της Σρι Λάνκα, δεν είχε πραγματικά σημασία. Ούτε υπήρχε διαφορά.
[1]Η Vanie Simon είναι ιδρυτικό μέλος του Δικτύου Δράσης Γυναικών από το Akkaraipattu. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Ο ήχος των πυροβολισμών ήταν ένα σύμβολο, που καθόρισε την παιδική της ηλικία, λέει. Ήταν αυτή η συνεχής ανάμνηση και ο προάγγελος της βίας, που την ενδυνάμωσε να αντισταθεί σε ένα εκκολαπτόμενο οικοσύστημα μαχητικότητας, πολέμου [9] και βίας που συγκρατείται από χρόνια συστημικών και δομικών διακρίσεων. Είναι αυτό που καθόρισε όλη την εργασία της για τα δικαιώματα στις πιο επικίνδυνες και απαιτητικές καταστάσεις και περιβάλλοντα.
Κι όμως.
Παρά τα 30 χρόνια πολέμου [9] και βίας, ο αντίκτυπος της τρέχουσας κρίσης είναι αυτός που θεωρεί δοκιμασία:
Σε όλα τα χρόνια που εργάζομαι για τα δικαιώματα, αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά. Ποτέ δεν χρειάστηκε να αγωνιστώ για λογαριασμό γυναικών που πεινούν. Νομίζαμε ότι είχαμε συνηθίσει αυτή την κατάσταση και ότι υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις, που μπορούσαμε να βρούμε. Εμείς οι γυναίκες διατηρούσαμε μια αυτάρκη οικονομία ακόμη και κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπου τα καταφέρναμε με όσα λίγα μπορούσαμε να παράγουμε. Υπήρχε πρόσβαση σε κάποιο είδος τροφίμων, όπου μπορούσαμε να διατηρήσουμε μια βασική τοπική οικονομία, αλλά αυτό είναι τελείως διαφορετικό.
[1]Πλακάτ και αφίσες στη ‘Σκηνή People's Voices’, GotaGoGama. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Οι γυναικείες ομάδες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της τοπικής οικονομίας στα ανατολικά. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19 [18], όταν το εμπόριο είχε σχεδόν σταματήσει, οι γυναίκες ήταν αυτές που αναβίωσαν τις πανάρχαιες στρατηγικές διατροφής και τις κουλτούρες που είχαν στηρίξει τις κοινότητες μέσα από τη στενότητα. Είναι οι γυναίκες που αποτελούν τον πυρήνα των τοπικών οικονομιών εκεί.
Η Anuradha Rajaratnam από το Κέντρο Ανάπτυξης Γυναικών Suriya [19] μας λέει ότι οι σημερινές κρίσεις και ελλείψεις προβλέφθηκαν στα τέλη του περασμένου έτους μετά από διαβουλεύσεις με την κοινότητα. Είχαν σαφή κατανόηση των εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων εντός της οικονομίας, ιδίως κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Όντας καλά εξοικειωμένες με τη γεωργία και τη διανομή τροφίμων, είχαν αντιληφθεί πώς μια ήδη επιβαρυμένη οικονομία επρόκειτο να επιδεινωθεί από την απαγόρευση [20] των χημικών λιπασμάτων:
Γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να συμβεί, οπότε συγκεντρωθήκαμε και διαδηλώσαμε μαζί τον περασμένο Δεκέμβριο, προειδοποιώντας την κυβέρνηση ότι έχουμε αυτή την κρίση στα χέρια μας, αλλά κανείς δεν μας έλαβε υπόψη του.
“Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε εδώ και να δείξουμε την υποστήριξή μας σε ό,τι συμβαίνει, αλλά και να δείξουμε τις ταυτότητές μας και την ιστορία μας που καθόρισαν τους αγώνες που έχουμε δώσει και τις μάχες που δίνουμε”, λέει η Kamala Vasuki, καλλιτέχνης και ντράμερ των Samathai Feminist Friends. Οι γελοιογραφίες της κοσμούν τη σκηνή στην οποία έχει εγκατασταθεί η ομάδα για την ημέρα.
[1]Στην καρδιά των διαδηλώσεων. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Το τύμπανο parai [12] αποτελεί μέρος της ιστορίας για την οποία μιλάει [21] η Kamala, που ενσαρκώνει κάθε φορά που το χτυπάει σε ρυθμό. Το parai έχει χρησιμοποιηθεί ιστορικά για να κάνει ανακοινώσεις κατά τη διάρκεια ειδικών περιστάσεων. Η παρουσία του εδώ ως οργάνου για την επισήμανση ειδικών περιστάσεων έχει επίσης σημασία, καθώς δεν είναι ένα όργανο που παίζεται συχνά από γυναίκες, καθώς αποτελεί ένα συλλογικό πολιτιστικό σύμβολο μολυσμένο από ένα πανάρχαιο στίγμα και προκατάληψη. Είναι οι γυναίκες που σηκώνουν το βάρος πολλών από αυτά τα ζητήματα, αλλά είναι και οι γυναίκες που έχουν προσφέρει τις εναλλακτικές λύσεις, προσθέτει η ίδια.
Ως φεμινιστικά κινήματα, οι συλλογικότητες βρήκαν την υπεράσπιση και τους αγώνες τους ενάντια στις σχέσεις εξουσίας. Είναι κάτι που έχουν συνηθίσει να βλέπουν σε πολλές μορφές: από τις οικογενειακές διαφορές και την ενδοοικογενειακή βία μέχρι τους αγενείς κυβερνητικούς αξιωματούχους και την αδιαφορία τους για τη δράση μιας γυναίκας μέσα σε μια κοινότητα. Ο αντίκτυπος των ιεραρχιών εξουσίας είναι κάτι που πηγαίνει και προς τις δύο κατευθύνσεις, ρέει τόσο προς τα κάτω όσο και προς τα πάνω, ανιχνεύοντας τον εαυτό τους μέχρι την εκτελεστική προεδρία. Η Anuradha λέει:
Όποιος κι αν έρθει στην εξουσία, όλη αυτή η εξουσία δεν μπορεί να ανήκει σε ένα άτομο. Η εκτελεστική προεδρία πρέπει να καταργηθεί. Σε κανένα επίπεδο δεν πρέπει να υπάρχει ούτε η εξουσία πρέπει να συγκεντρωθεί σε ένα πρόσωπο. Η εξουσία πρέπει να αποκεντρωθεί και όλοι πρέπει να μοιράζονται τις εξουσίες, αυτή είναι η χώρα που αναζητούμε.
[1]Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Εμείς ως φεμινίστριες προσπαθούμε να αλλάξουμε αυτές τις κουλτούρες και να καταργήσουμε αυτές τις πατριαρχικές δομές. Οι φωνές των γυναικών πρέπει να ακουστούν. Η αλλαγή πρέπει να γίνει μέσω της εκπροσώπησης των γυναικών: η εκπροσώπηση υπερβαίνει ακόμη και την πολιτική, πέρα από το να λέμε απλώς ότι υπάρχει ισότητα επειδή είναι οι τροπολογίες και το σύνταγμα. Πρέπει να το διαπιστώσουμε στη ζωή μας. Οι γυναίκες ζητούν αυτή την απλή αναγνώριση και την ισότητα εδώ και πολύ καιρό.
Όταν ρωτήθηκε ποιες θετικές αλλαγές μπορεί κανείς να αποκομίσει από τις διαδηλώσεις στο Galle Face, η Vanie Simon αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι εδώ για πρώτη φορά θέτουν τους Ραγιαπάκσα [22] προ των ευθυνών τους. Ως επί το πλείστον, είναι τα οικονομικά εγκλήματα, ίσως, αλλά αυτό εξακολουθεί να είναι ένα είδος λογοδοσίας. “Ήταν ένα πρόσωπο που ήταν ανέγγιχτο για τόσο πολύ καιρό. Τώρα λογοδοτεί η πλειοψηφία, οπότε έχουμε κάποια ελπίδα ότι κάποιες από τις ανησυχίες και τα αιτήματά μας θα ακουστούν μέσα σε όλα αυτά”.
[1]Οι τοπικοί πολιτικοί και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι στην Ανατολή είναι ένοχοι για την κατάληψη φυσικών εκτάσεων για οικοδομές. Ένα άλλο σημαντικό σημείο ανησυχίας. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Πρόκειται για μια αλλαγή που οι συλλογικότητες εδώ δεν θα μπορούσαν να περιμένουν, ούτε κανένας στα βόρεια και ανατολικά. Μια αλλαγή, ωστόσο, που αντιμετωπίζεται με μια πρέζα αλάτι. “Νιώθουμε ότι δεν έχουμε λόγο για τον GotaGoHome, για να είμαστε ειλικρινείς, γιατί ποτέ δεν του ζητήσαμε να έρθει εξαρχής!” λέει η Kamala Vasuki. Οι κοινότητες και η οικογένεια στην πατρίδα πείραζαν την ομάδα καθώς κατευθυνόταν προς το Κολόμπο, μας ενημερώνει η ίδια.
Είναι ακόμη πολύ νωρίς για να πούμε αν οι διαμαρτυρίες στο Galle Face θα επηρεάσουν τις αλλαγές που χρειάζονται στο βορρά και τα ανατολικά. Ακόμη και αν αυτό σηματοδοτεί το τέλος της εποχής Ραγιαπάκσα στη Σρι Λάνκα, πολλές από τις αδικίες που διαπράχθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως όπλα από το καθεστώς είναι συστημικές και βαθιά ριζωμένες. Πρόκειται για ένα σύστημα που ιστορικά στρέφεται εναντίον των κοινοτήτων των Ταμίλ και των μουσουλμάνων της Σρι Λάνκα.
Είναι πολύ διαφορετικά εδώ στο Κολόμπο. Υπάρχει πολύς ανοιχτός θυμός και προσβολές. Οι άνθρωποι δεν φοβούνται να τα εκφράσουν αυτά ακόμη και μπροστά στην αστυνομία και τον στρατό. Αν συλληφθούν, οι δικηγόροι τους εμφανίζονται στο δικαστήριο για λογαριασμό τους. Εμείς δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια.
Πάρτε, για παράδειγμα, αυτό που συνέβη με τον βουλευτή της αντιπολίτευσης Shanikyan: εκδόθηκε δικαστική απόφαση [23] για να τον εμποδίσει να διαμαρτυρηθεί. Υπάρχει ανοιχτός εκφοβισμός στο βορρά και στα ανατολικά, οπότε υπάρχει μεγάλη διαφορά εδώ και στα μέρη που βρισκόμαστε. Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο πώς η κυβέρνηση και ακόμη και ο στρατός φοβούνται τον λαό. Ανησυχούν πολύ και φοβούνται μια εξέγερση στο νότο. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό στο βορρά και την ανατολή. Δεν μας θεωρούν καν ως ανθρώπους που διαμαρτύρονται”.
[1]Η αστυνομία παρακολουθεί τους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές απέναντι από το σημείο διαμαρτυρίας MynaGoGama, Temple Trees. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Μια Σρι Λάνκα χωρίς Γκοταμπάγια Ραγιαπάκσα, μια σταθερή παροχή βασικών αγαθών και μια σταθερή οικονομία μπορεί να είναι σημαντικά αιτήματα για πολλούς κατοίκους της Σρι Λάνκα στο νότο, ωστόσο για μια πραγματική, διαρκή και συνολική αλλαγή σε όλους τους τομείς, πρέπει να ασχοληθούμε με δύσκολες ιστορίες και σκληρές αλήθειες, να τις αναλογιστούμε και να τις συνειδητοποιήσουμε.
Αυτά πρέπει να αποτελέσουν τον πυρήνα της Σρι Λάνκα που επιθυμούμε να δούμε.
Οι άνθρωποι πρέπει να συμμετέχουν και να έχουν μακρές συζητήσεις για το τι συνέβη στους ανθρώπους κατά τη διάρκεια του πολέμου, είναι κάτι που πρέπει να συμβεί σε όλα τα επίπεδα. Ο διάλογος και η επικοινωνία είναι απαραίτητη.
[1]Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Στο οικονομικό μέτωπο, μία από τις κύριες ανησυχίες των γυναικών είναι η κατάρρευση του Samurdhi, ενός απαραίτητου δικτύου κοινωνικής ασφάλισης από το οποίο εξαρτώνται οι κοινότητες στα ανατολικά. Οι Simon, Rajaratam και Vasuki είναι ωστόσο επιφυλακτικοί σχετικά με το πόσο αυτές οι επιδοτήσεις διαχέονται και φτάνουν στους ανθρώπους που τις χρειάζονται περισσότερο και πόσο αποτελεσματικά διαχειρίζονται οι επιδοτήσεις. Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού του COVID-19, το επίδομα που δόθηκε στις κοινότητες ήταν στην πραγματικότητα από το αποθεματικό του ταμείου Samurdhi [24] και τώρα υπάρχουν ανησυχίες σχετικά με το πόσα χρήματα παραμένουν στο ταμείο, λέει η Simon. Με τα επιδόματα Samurdhi να μην έρχονται όπως θα έπρεπε και με τα αποθεματικά να είναι κοντά στην εξάντληση, αυτό θα επηρεάσει τους φτωχότερους των φτωχών.
“Ουσιαστικά μας κλέβουν”
Εν μέσω αυτού, οι γυναίκες ανησυχούν επίσης για το πώς ένα πρόγραμμα του ΔΝΤ μπορεί να επηρεάσει [25] τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης όπως το Samurdhi, από τα οποία εξαρτώνται (παρά τα προβλήματά του). Οι χωρικοί εξακολουθούν να προσπαθούν να τα καταφέρουν μόνοι τους, καλλιεργώντας ό,τι μπορούν.
[1]Τέχνη από την Kamala Vasuki. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Ο ορυζώνας, το καλαμπόκι, τα αραχίδια, οτιδήποτε άλλο θα δώσει κάποια συγκομιδή χωρίς πολλά λιπάσματα. Αυτή συχνά καταλήγει να μην επαρκεί για κατανάλωση, πόσο μάλλον για να πωληθεί. Ό,τι μπορεί να πωληθεί, καταλήγει εκτός της περιοχής. Εκείνοι που είχαν γη κατά την εποχή της συγκομιδής τότε μπορούσαν να παράγουν αρκετό ορυζώνα για να θρέψουν το νοικοκυριό τους με πλεόνασμα. Τώρα πρέπει να αγοράσουν τρόφιμα που κάποτε μπορούσαν να καλλιεργήσουν, επειδή οι δικές τους σοδειές είναι τόσο κακές και χωρίς εισόδημα, υπάρχει δυσκολία ακόμη και στην αγορά ενός βασικού βασικού προϊόντος διατροφής ενός αγρότη.
[1]Τέχνη από την Kamala Vasuki. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Οι ψαράδες δεν μπορούν να βγουν στη θάλασσα λόγω της κρίσης καυσίμων. Οι λίγοι που μπορούν να φέρουν τα αλιεύματα τα πουλάνε σε εταιρείες. “Οι κοινότητές μας δεν μπορούν πλέον να αγοράζουν φρέσκα ψάρια, πρέπει να καταφεύγουμε στην αγορά κονσερβοποιημένων ψαριών, αν και τα ίδια ψάρια αλιεύονται από τους δικούς μας ψαράδες”, λέει η Kamala.
Δεν υπάρχει καλλιέργεια λόγω της κρίσης λιπασμάτων [26]. Η εκτίναξη των τιμών του τσιμέντου έχει ως αποτέλεσμα να μην υπάρχουν σχεδόν καθόλου οικοδομικές εργασίες. Οι άνδρες είναι άνεργοι και όσο περισσότερο μένουν στο σπίτι, τόσο περισσότερο αυξάνεται η απογοήτευσή τους και αναδύονται οικογενειακές διαμάχες. Δεν εκπλήσσει κανέναν το γεγονός ότι η ενδοοικογενειακή βία αυξάνεται, λέει η Simon.
“Ό,τι ακούμε στις ειδήσεις είναι απλά καταθλιπτικό, γιατί το μόνο που ακούμε είναι άσχημα νέα ξανά και ξανά”
Είναι τα τοπικά προϊόντα που έχουν κρατήσει την οικονομία αυτή ζωντανή, αλλά ένα μεγάλο μέρος τους φεύγει από τις ίδιες τις κοινότητες που τα παράγουν. Αυτό είναι μια μεγάλη ανησυχία για τις γυναίκες στο έδαφος.
Πρέπει να ωφελήσει πρώτα εμάς και μετά τους άλλους. Αυτή είναι η οικονομία που χρειαζόμαστε. Ωστόσο, κανείς δεν μας ακούει, δεν μας αναγνωρίζει και δεν μας ακούει. Απαιτείται να σπάσει αυτή η ιεραρχία.
Οι γυναίκες συνεχίζουν να λειτουργούν ως ρυθμιστικός παράγοντας για όλους τους κλυδωνισμούς και τις διαταραχές που υφίστανται οι περιοχές αυτές. Μέσα από την πανδημία, τον πόλεμο, τις φυσικές καταστροφές, αλλά και τώρα, η επινοητικότητα των γυναικών είναι αυτή που βρήκε διέξοδο.
[1]‘Ας ενωθούμε για να δημιουργήσουμε μια αξιοπρεπή κοινωνία χωρίς βία.’ Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
“Οι φωνές των γυναικών πρέπει να ακουστούν. Η αλλαγή πρέπει να γίνει μέσω της εκπροσώπησης των γυναικών: η εκπροσώπηση υπερβαίνει ακόμη και την πολιτική, πέρα από το να λέμε απλώς ότι υπάρχει ισότητα επειδή είναι οι τροπολογίες και το σύνταγμα. Πρέπει να το διαπιστώσουμε στη ζωή μας. Οι γυναίκες ζητούν αυτή την απλή αναγνώριση και την ισότητα εδώ και πολύ καιρό”.
Τι πρέπει να αποκομίσετε από την επίσκεψη στο χώρο διαμαρτυρίας στο Galle Face; Το ερώτημα προκαλεί κάποιες συγκρατημένες απαντήσεις. Σίγουρα υπάρχει αλληλεγγύη και ελπίδα στα μηνύματα που θα μεταφερθούν σε κάποιες (δικαιολογημένα) σκεπτικιστικές κοινότητες στην πατρίδα.
[1]Ένας ενωμένος αγώνας κατά της εξουσίας. Εικόνα μέσω Groundviews [1], χρήση με άδεια.
Ωστόσο, η ανάμνηση του φόβου και της καταπίεσης, με τα οποία ο Γκοταμπάγια Ραγιαπάκσα έχτισε το όνομά του είναι ακόμη νωπή στο μυαλό της Simon. Ο “Εξολοθρευτής” μπορεί να έχει αναβαθμιστεί και αφοπλιστεί από τη συλλογική οργή που συνεχίζει να τροφοδοτεί το κίνημα GotaGoHome στο νότο, αλλά το τι πρόκειται να συμβεί έξω από τα όρια του Κολόμπο, στο βορρά και τα ανατολικά, είναι ακόμη άγνωστο. Οι δικηγόροι του Δικηγορικού Συλλόγου δεν παρατάσσονται και δεν σπεύδουν στα δικαστήρια για να πολεμήσουν τη μία αδικία μετά την άλλη εκεί όπου η συνεχής καταστολή, η παρακολούθηση και ο εκφοβισμός έχουν εμπεδωθεί στο μυαλό του πολίτη. Αυτό ενημερώνει την επιφυλακτική απάντηση που μας αφήνει η Simon.
“Ποτέ δεν θέλαμε τον Gota, του λέτε να πάει σπίτι του, γι’ αυτό ήρθαμε εδώ για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας. Αλλά τι θα συμβεί μετά από όλα αυτά, αν ο Gota δεν φύγει;”
“Θα μας αποτελειώσει”.