Η εικόνα είναι ευγενική προσφορά της Ameya Nagarajan.

Τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν από καιρό μια περίπλοκη σχέση με τα ΜΜΕ και τις τεχνολογίες επικοινωνιών. Το Παρατηρητήριο Ανελευθερίας είναι μια ερευνητική πρωτοβουλία του Global Voices Advox, που εξετάζει το αυξανόμενο φαινόμενο του δικτυωμένου ή ψηφιακού αυταρχισμού. Αυτό το απόσπασμα είναι η περίληψη της έκθεσης για την Ινδία, από τη σειρά εκθέσεων που θα προκύψουν από την έρευνα στο πλαίσιο του Παρατηρητηρίου Ανελευθερίας. Διαβάστε την πλήρη έκθεση εδώ.

Αυτή η έκθεση στοχεύει να αναλύσει τα βασικά κίνητρα, τις μεθόδους και τις απαντήσεις στον ψηφιακό αυταρχισμό στην Ινδία. Ως η μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο, η εκλεγμένη κυβέρνηση διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην προστασία των πολιτών από απειλές και αναθέτει καθήκοντα στο πλαίσιο του να είναι ένα κράτος πρόνοιας. Ωστόσο, αυτή η έκθεση διαπιστώνει ότι αυτές οι ίδιες αφηγήσεις χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν ένα ευρύ φάσμα ψηφιακών αυταρχικών πρακτικών, που καταλήγουν να περιορίζουν τις ψηφιακές ελευθερίες των πολιτών. Η επιτήρηση και η λογοκρισία πραγματοποιούνται για λόγους εθνικής ασφάλειας, νόμου και τάξης και δημόσιας ασφάλειας. Ένα τουίτ που υποστηρίζει τις διαμαρτυρίες του αγρότη στο διαδίκτυο γίνεται “απειλή”, που πρέπει να καταργηθεί, και μια συγκέντρωση ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης γίνεται “απειλή”, που δικαιολογεί το κλείσιμο του Διαδικτύου. Οι συχνές προσπάθειες του ινδικού κράτους να λογοκρίνει περιεχόμενο, τόσο στο διαδίκτυο όσο και εκτός αυτού, για το οποίο θεωρεί ότι είναι ενάντια σε έναν κανόνα ή αξία, είναι μια εκδήλωση του ίδιου φαινομένου. Για παράδειγμα, μια “αντεθνική” ανάρτηση αποτελεί απειλή κατά της Ινδίας, που απαιτεί λογοκρισία.

Εκτός από την προστασία από απειλές, το καλοπροαίρετο “ηλεκτρονικό κράτος πρόνοιας”, που στοχεύει στη διευκόλυνση της ζωής των πολιτών, καταλήγει να παραβιάζει τις ψηφιακές ελευθερίες. Η τεχνολογία χρησιμοποιείται γρήγορα για διακυβέρνηση. Σε αυτό το πνεύμα, η ψηφιακή δημόσια σφαίρα στη χώρα είναι σχεδόν μια καλά επιμελημένη σφαίρα, όπου υπάρχουν αρκετά δεδομένα για όλους και μια ισχυρή λαβή για το ποιος και τι γίνεται αποδεκτό. Τα ψηφιακά αναγνωριστικά, οι εφαρμογές για κινητά και οι κεντρικές βάσεις δεδομένων φέρνουν μαζί τους ζητήματα αποκλεισμού, επιτήρησης και παραβίασης του απορρήτου.

Η Ινδία χρησιμοποιεί πολλές μεθόδους για να περιορίσει τα ψηφιακά δικαιώματα και ελευθερίες σε θέματα διαχείρισης δεδομένων, ομιλίας, πρόσβασης και πληροφοριών. Μαζί, αντικατοπτρίζουν ένα σύστημα, όπου οι κινήσεις των πολιτών παρακολουθούνται και ο λόγος περιορίζεται. Ταυτόχρονα, υπάρχει ισχυρή ώθηση εναντίον αυτών των πρακτικών. Οι ψηφιακές αυταρχικές πρακτικές αναφέρονται ευρέως, εξετάζονται και αμφισβητούνται από μέλη της κοινωνίας των πολιτών, μέσα ενημέρωσης, το δικαστικό σύστημα και πολιτικούς ηγέτες, δημιουργώντας ένα σύστημα ελέγχων και ισορροπιών.

Διαβάστε την πλήρη έκθεση εδώ.