Η εικόνα είναι ευγενική προσφορά της Ameya Nagarajan.

Τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν από καιρό μια περίπλοκη σχέση με τα μέσα ενημέρωσης και τις τεχνολογίες επικοινωνιών. Το Παρατηρητήριο Ανελευθερίας είναι μια ερευνητική πρωτοβουλία του Global Voices Advox, που εξετάζει το αυξανόμενο φαινόμενο του δικτυωμένου ή ψηφιακού αυταρχισμού. Αυτό το απόσπασμα, σχετικά με τον έλεγχο και τη λογοκρισία του διαδικτύου από την Τουρκία, προέρχεται από τη σειρά εκθέσεων, που θα προκύψουν από την έρευνα στο πλαίσιο του Παρατηρητηρίου Ανελευθερίας. Διαβάστε ολόκληρη την έκθεση εδώ.

Στις πρώτες μέρες του διαδικτύου, ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς τα αυταρχικά καθεστώτα θα μπορούσαν να ελέγχουν μια τόσο «ισχυρή πηγή πληροφοριών». Ωστόσο, καθώς οι παγκόσμιες ελευθερίες στο διαδίκτυο συνεχίζουν να μειώνονται για ενδέκατη συνεχόμενη χρονιά, τα παραδείγματα ελέγχου και λογοκρισίας είναι άφθονα. Το 2011, οι Ronald Deibert και Rafal Rohozinski περιέγραψαν εκτενώς πώς τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν γίνει έξυπνα στον περιορισμό της πρόσβασης στους χρήστες τους, βασιζόμενοι στην τεχνολογία, σε νόμιμες και εξωδικαστικές τεχνικές. Για το σκοπό αυτό, οι συγγραφείς περιγράφουν αυτές τις τεχνικές ως ελέγχους πρόσβασης σε πληροφορίες επόμενης γενιάς. Οι έλεγχοι πρώτης γενιάς περιλαμβάνουν «αμυντικές» τεχνικές, όπως εκτεταμένο φιλτράρισμα και άμεση λογοκρισία.

Οι έλεγχοι δεύτερης γενιάς περιλαμβάνουν τεχνικές νομικών μέτρων, που περιλαμβάνουν τη χρήση νομοθεσίας για την αφαίρεση περιεχομένου ή την εφαρμογή τεχνικών διακοπών λειτουργίας ιστοσελίδων. Οι έλεγχοι τρίτης και τελευταίας γενιάς περιλαμβάνουν «επιθετικές» τεχνικές, όπως κρατικές εκστρατείες αντιπληροφόρησης, τη χρήση επιτήρησης και την εξόρυξη δεδομένων. Η τρίτη κατηγορία είναι μια «εξαιρετικά εξελιγμένη, πολυδιάστατη προσέγγιση για την ενίσχυση του κρατικού ελέγχου στον εθνικό κυβερνοχώρο και την ανάπτυξη δυνατοτήτων για ανταγωνισμό στον πληροφοριακό χώρο με πιθανούς αντιπάλους και ανταγωνιστές».

Όπως δείχνει η επισκόπηση της χώρας στην Τουρκία παρακάτω, είναι δυνατό να εντοπιστούν και οι τρεις τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην Τουρκία για τον περιορισμό των ελευθεριών στο διαδίκτυο. Όταν η Τουρκία εισήγαγε τον διαβόητο νόμο αριθ. 5651, γνωστό και ως Νομοσχέδιο για το Διαδίκτυο, το 2007, το κράτος άρχισε να εφαρμόζει ελέγχους πρώτης και δεύτερης γενιάς. Ωστόσο, άρχισαν να εμφανίζονται πιο εξελιγμένα μέτρα μετά τις λαϊκές αναταραχές σε όλη τη χώρα το 2013 (διαμαρτυρίες στο Γκεζί) και το σκάνδαλο διαφθοράς που στόχευε βασικά μέλη του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, καθώς και το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 2016. «Μετά τις διαμαρτυρίες στο Γκεζί και το σκάνδαλο διαφθοράς, η κυβέρνηση του AKP συνειδητοποίησε έντονα τον ρόλο των πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης στην πολιτική εμπλοκή και την κινητοποίηση των πολιτών, καθώς και στην οικοδόμηση και επέκταση της διαδικτυακής/μη διαδικτυακής αλληλεγγύης». Για το σκοπό αυτό, τα σημάδια και τα στοιχεία των ελέγχων τρίτης γενιάς που τέθηκαν σε εφαρμογή έγιναν πιο εμφανή, υποδεικνύοντας μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης «ενός αποκεντρωμένου και κατανεμημένου δικτύου διαδικτυακής λογοκρισίας».

Ως αποτέλεσμα, η κοινωνία των πολιτών και το ευρύ κοινό που ασκούν κριτική στο κράτος έχουν φιμωθεί μέσω ενός συνδυασμού παραδοσιακών μορφών λογοκρισίας, όπως συλλήψεις, κρατήσεις, εκφοβισμός και κρίσιμες νομικές τροποποιήσεις, σε συνδυασμό με καταστολή του διαδικτύου με τη χρήση αδιαφανών διοικητικών και δικαστικών αποφάσεων υψηλού επιπέδου που μπλοκάρουν, απαγορεύουν και παρακρατούν διαδικτυακό περιεχόμενο.

Διαβάστε ολόκληρη την έκθεση εδώ.