- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Ιρανός δημοσιογράφος Omid Memarian: “Είναι τέχνη το να μετατρέπεις αυτόν τον εκρηκτικό θυμό σε κάτι εποικοδομητικό”

Κατηγορίες: Μέση Ανατολή & Βόρεια Αφρική, Ιράν, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διεθνείς Σχέσεις, Ελευθερία του Λόγου, Λογοκρισία, Μέσα & δημοσιογραφία, Μέσα των πολιτών, Γέφυρα
Iranian journalist Omid Memarian. PHOTO: Courtesy Omid Memarian.

Ιρανός δημοσιογράφος Omid Memarian. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Παραχώρηση από τον Omid Memarian.

Αυτή είναι η πέμπτη από μια σειρά συνεντεύξεων [1] από Ιρανούς δημοσιογράφους και συντάκτες που έχουν αφιερώσει την καριέρα τους στο να ενημερώσουν τον έξω κόσμο για την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις του Ιράν. Διαβάστε όλες τις συνεντεύξεις εδώ [1].

Κύριε Omid Memarian [2], δεδομένου ότι είστε ένας επιτυχημένος και ευρέως γνωστός δημοσιογράφος στο Ιράν και πλέον και στις ΗΠΑ, με άρθρα για το Ιράν που απευθύνονται τόσο στο ιρανικό όσο και σε αγγλόφωνα κοινά, πώς είναι για εσάς να μετακινείστε μεταξύ αυτών των δύο περιβαλλόντων ενημέρωσης;

Όταν εργαζόμουν στο Ιράν ως δημοσιογράφος, έκανα παρέα με δημοσιογράφους από άλλες χώρες. Είχα περιέργεια για το πώς προσέγγιζαν τις ιστορίες, ιδιαίτερα σε μια χώρα, όπου τα πάντα απαιτούν ένα πολύ ισχυρό πλαίσιο, και με δεδομένο ότι πολλοί από εκείνους τους δημοσιογράφους δεν έμεναν ποτέ περισσότερο από δύο εβδομάδες στη χώρα. Επίσης, συζητούσαμε πολύ για τη δεοντολογία της δημοσιογραφίας. Όλα αυτά μου προξένησαν ένα έντονο και όλο και βαθύτερο ενδιαφέρον για την αμερικανική δημοσιογραφία.

Όταν έφτασα στη Σχολή Δημοσιογραφίας UC Berkeley, είχα τόσο πολλά πράγματα να μάθω. Είχα ήδη τις απαιτούμενες γνώσεις ώστε να παίρνω συνεντεύξεις, να συλλέγω πληροφορίες, να αντιλαμβάνομαι τη γενική εικόνα και να απευθύνομαι στο ευρύ κοινό. Ωστόσο, στο Berkeley έμαθα πολλά πράγματα για τη δομή της αφήγησης και την οργάνωση της εξιστόρησης γεγονότων. Επιπλέον, έμαθα τη σημασία των απλών και σαφών προτάσεων καθώς και τον ρόλο του ανθρώπινου στοιχείου στις ιστορίες. Η αντίληψή μου για τις ειδήσεις και τις ιστορίες μεταμορφώθηκε. Έμαθα επίσης για την εξέλιξη των νόμων και της δεοντολογίας στη δημοσιογραφία τους τελευταίους δύο αιώνες, πράγμα που με βοήθησε να κατανοήσω γιατί τα μέσα ενημέρωσης παίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και στη λογοδοσία των ισχυρών.

Ως δημοσιογράφος με σπουδές στην Αμερική, ποιες διαφορές εντοπίζετε μεταξύ της αμερικανικής και της ιρανικής δημοσιογραφίας;

Στις ΗΠΑ, υπάρχει έντονη σύνδεση μεταξύ των σχολών δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ. Στο Ιράν, δεν υπάρχει τέτοια παράδοση. Οι δημοσιογράφοι μαθαίνουν τη δουλειά τους στην πράξη, μέσα από τα λάθη τους. Υπάρχουν ακόμα και περιπτώσεις δημοσιογράφων, που εκφράζονται υποτιμητικά για συναδέλφους που καταλήγουν σε αίθουσες σύνταξης απευθείας μετά την αποφοίτησή τους από τη σχολή δημοσιογραφίας, διότι θεωρούν ότι η δημοσιογραφία μαθαίνεται στην πράξη και όχι μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Στην πραγματικότητα, στις ιρανικές αίθουσες σύνταξης, επικρατεί ένα αίσθημα ανταγωνισμού προς τα άτομα με ακαδημαϊκή εκπαίδευση.

Η οικονομία των μέσων ενημέρωσης, της διαχείρισής τους και των σχετικών νόμων στο Ιράν είναι πολύ πρωτόγονη σε σχέση με τις ΗΠΑ. Τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης είναι πολύ προσαρμοστικά και καινοτόμα. Την τελευταία δεκαετία, τα επαγγελματικά πρότυπα των αμερικανικών μέσων ενημέρωσης έχουν παρουσιάσει εξέλιξη. Οι περισσότερες εφημερίδες στο Ιράν λειτουργούν χάρη στις κρατικές επιδοτήσεις. Τα μεγαλύτερα έντυπα που καλύπτουν πολιτικά και κοινωνικά θέματα υφίστανται λογοκρισία σε ακραίο βαθμό και κινδυνεύουν να κλείσουν ανά πάσα στιγμή, εάν δημοσιεύσουν κάποιο θέμα μη αρεστό σε κυβερνητικές οντότητες ή ισχυρούς παράγοντες της χώρας.

Αυτές οι επιδοτήσεις έχουν καταστροφικό αντίκτυπο, καθώς δεν επιτρέπουν στα μέσα ενημέρωσης να λειτουργούν με τους κανόνες του επαγγέλματος και με κύριο γνώμονα τον επαγγελματισμό. Λειτουργούν σαν εισοδηματίες: οτιδήποτε συμβεί και ανεξάρτητα από την απόδοσή τους, στο τέλος κάθε μήνα, καταφθάνουν τα χρήματα που απαιτούνται για την επιβίωσή τους. Η αστάθεια του πολιτικού περιβάλλοντος συντελεί επίσης στη διατήρηση της αδυναμίας και ευπάθειας των ανεξάρτητων ιρανικών μέσων ενημέρωσης. Τα ιρανικά μέσα ενημέρωσης πάσχουν σε μεγάλο βαθμό από την έλλειψη ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας και την κυριαρχία των υπηρεσιών πληροφοριών του Ιράν. Έτσι, εξοντώνεται η καινοτομία, τα ποιοτικά ρεπορτάζ και οι επενδύσεις, τόσο από οικονομικής πλευράς όσο και από πλευράς ανθρωπίνων πόρων.

Πώς διαφοροποιείται ο τρόπος που γράφετε όταν απευθύνεστε σε ιρανικά κοινά και σε αγγλόφωνα κοινά;

Όταν κανείς γράφει για αγγλόφωνο κοινό, πρέπει να εντοπίζει τα ζητήματα που απασχολούν περισσότερο το συγκεκριμένο κοινό. Για παράδειγμα, εάν αρχίσω να γράφω ένα άρθρο για τις κοινοβουλευτικές εκλογές του Ιράν, θα το παρουσιάσω με γνώμονα τη σχέση ΗΠΑ-Ιράν και το πώς εκείνη θα επηρεαζόταν από το εκλογικό αποτέλεσμα. Αφού αυτό γίνει σαφές, μπορώ να αναλύσω τη δύναμη της εξουσίας και τα εσωτερικά πολιτικά παιχνίδια.

Και το ενδιαφέρον των αμερικανικών μέσων κατά την κάλυψη θεμάτων που σχετίζονται με το Ιράν μεταβάλλεται. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα, μπορούσε κανείς να γράψει άρθρα σχετικά με κυρώσεις, οικονομικές δυσχέρειες, την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ μετριοπαθών και σκληροπυρηνικών ή ακόμα και τουρισμό. Όλα θεωρούνταν επίκαιρα, αρκεί να μπορούσες να συνδέσεις το θέμα με τις διαπραγματεύσεις περί πυρηνικών.

Οι εκδοτικοί οίκοι έχουν τους δικούς τους κρυφούς στόχους και αναδεικνύουν ιστορίες που ενισχύουν τη ρητορική τους. Για παράδειγμα, μερικές εβδομάδες πριν από τη συμφωνία του Ιράν με τις λεγόμενες 5+1 χώρες για τον περιορισμό του πυρηνικού προγράμματός του, δημοσίευσα μια ιστορία στο Politico, όπου ανέλυσα μια σκληρή ομιλία που είχε δώσει ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν, Αγιατολλάχ Χαμενεΐ. Ουσιαστικά, ήθελα να τονίσω ότι ανεξάρτητα από τα σκληρά σχόλιά του, ήταν πρόθυμος να κλείσει τη συμφωνία και οι παρατηρήσεις του αφορούσαν την εγχώρια κατανάλωση. Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν θα είχε πολύ ενδιαφέρον για τα φιλοδεξιά μέσα ενημέρωσης, όπως τα Fox News, Townhall ή The Washington Times, που υπολόγιζαν στην αποτυχία των διαπραγματεύσεων περί πυρηνικών. Αλλά πέρα από εκδόσεις με μεροληπτική αντιμετώπιση/ιδεολογικό προσανατολισμό, υπάρχουν πολλά μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ, που επιδιώκουν τη σωστή μετάδοση των γεγονότων.

«Και το ενδιαφέρον των αμερικανικών μέσων κατά την κάλυψη θεμάτων που σχετίζονται με το Ιράν μεταβάλλεται. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα, μπορούσε κανείς να γράψει άρθρα σχετικά με κυρώσεις, οικονομικές δυσχέρειες, την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ μετριοπαθών και σκληροπυρηνικών ή ακόμα και τουρισμό. Όλα θεωρούνταν επίκαιρα, αρκεί να μπορούσες να συνδέσεις το θέμα με τις διαπραγματεύσεις περί πυρηνικών».

Υπάρχει μια ομάδα δημοσιογράφων στο Ιράν, που εργάζονται για φιλομεταρρυθμιστικά μέσα ενημέρωσης και ταυτίζονται πολιτικά με το συγκεκριμένο ρεύμα. Ταυτίζεστε με τη συγκεκριμένη ομάδα;

Γενικά, επικρατεί έντονη μεροληπτική τάση στην ιρανική δημοσιογραφία. Στην ιστορία της αμερικανικής δημοσιογραφίας, υπάρχει μια περίοδος στην οποία οι δημοσιογράφοι είχαν μεροληπτικά κίνητρα, εφημερίδες έκλειναν, δημοσιογράφοι έμπαιναν στη φυλακή και μάλιστα πολλά χρόνια μετά την επικύρωση του Συντάγματος. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου. Οι δημοσιογράφοι έμαθαν ότι για την προστασία των μέσων ενημέρωσης, οι ίδιοι έπρεπε να εργάζονται ανεξάρτητα και να παραμένουν αποστασιοποιημένοι από πολιτικά κόμματα και πρόσωπα.

Καταλαβαίνω τους λόγους για τους οποίους αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα στο Ιράν: κυρίως διότι το κράτος δεν αναγνωρίζει τα πολιτικά κόμματα ως σημαντικούς παράγοντες της πολιτικής ζωής της χώρας. Τα κόμματα δεν έχουν βήμα. Δεν έχουν δικά τους μέσα. Συνεπώς, οι εφημερίδες ή οι ενημερωτικοί ιστότοποι είναι το μέρος όπου μπορούν να παρουσιάσουν το πολιτικό τους πρόγραμμα. Οι δημοσιογράφοι μπορούν να υποστηρίξουν συγκεκριμένες ιδέες και αξίες, συμπεριλαμβανομένων των ιδανικών και αξιών που διέπουν τη δράση των μεταρρυθμιστών ή των συντηρητικών. Ωστόσο, η υποστήριξη αυτών των ιδεών δεν σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι οφείλουν το οτιδήποτε στα πολιτικά κόμματα ή στους πολιτικούς.

Για παράδειγμα, η δουλειά μου μπορεί να έχει ως βασικό γνώμονα τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και τη λογοδοσία της κυβέρνησης. Μέχρι ενός σημείου, οι μεταρρυθμιστές ήταν εκείνοι που αντιπροσώπευαν αυτές τις αξίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι, εάν έπρατταν ενάντια σε αυτές τις αξίες, θα έπρεπε να κλείσω τα μάτια και να κάνω ότι δεν βλέπω. Αλλά και στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος, οι δημοσιογράφοι βρίσκονται τόσο κοντά στους πολιτικούς, που φαίνεται ότι δρουν ως υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων για λογαριασμό τους. Αυτό έχει έντονα αρνητικό αντίκτυπο στους δημοσιογράφους και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης συνολικά.

Στην καριέρα σας ως δημοσιογράφου στο Ιράν, είχατε επιτυχίες: λάβατε βραβεία όπως το Golden Pen [2]. Ήρθατε ωστόσο και σε σύγκρουση με τις αρχές λόγω του δημοσιογραφικού σας έργου. Μιλήστε μας για αυτά τα σκαμπανεβάσματα και για τον λόγο που σας ώθησε τελικά να εγκαταλείψετε το Ιράν.

 

«Υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι στο Ιράν που πιστεύουν ότι με την ενδυνάμωση των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, των πολιτικών κομμάτων και των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης, η Ισλαμική Δημοκρατία μπορεί να αλλάξει βαθμιαία εκ των έσω. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν δυνάμεις που προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι προαναφερθέντες σφάλλουν και ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να κάνει το περιβάλλον τόσο απειλητικό ώστε κανείς δεν τολμά να μείνει ενεργός στον τομέα. Όταν επέμενα να συνεχίσω αυτό που έκανα, να γράφω και να προωθώ τα πράγματα που πίστευα, με συνέλαβαν και με πέταξαν στη φυλακή».

 

Στο Ιράν, δεν χρειάζεται να έρθει κανείς σε σύγκρουση με τις αρχές για να μπει σε μπελάδες. Αρκεί να ακολουθήσει την κοινή λογική και να θέσει ορισμένα απλά ερωτήματα που αγγίζουν τις κόκκινες γραμμές σε ένα ευρύ πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο για να στοχοποιηθεί. Ένα από τα βασικά πεδία που κάλυπτα δημοσιογραφικά ήταν η ανάπτυξη οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, η οικοδόμηση της δημοκρατίας, τα δικαιώματα των πολιτών και αντίστοιχα θέματα. Έγραφα για ειδησεογραφικά μέσα, παρευρισκόμουν σε συνέδρια στο εξωτερικό και ήμουν αρχισυντάκτης ενός περιοδικού τριμηνιαίας έκδοσης που ασχολείτο με τέτοια θεματολογία. Αυτά τα θέματα μπορεί να μην φαίνονται τόσο ευαίσθητα όσο η διαφθορά, οι πολιτικές συγκρούσεις ή οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά εκείνη την περίοδο, τα σώματα ασφαλείας και το δικαστικό σώμα ήταν πολύ καχύποπτα όσον αφορά τον ρόλο της κοινωνίας των πολιτών και όσων την προωθούσαν. Πίστευαν, και ακόμα πιστεύουν, ότι η κοινωνία των πολιτών είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιούν οι Αμερικανοί για να αλλάξουν την κοινωνία εκ των έσω και στο τέλος να ανατρέψουν το καθεστώς.

Υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι στο Ιράν που πιστεύουν ότι με την ενδυνάμωση των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών, των πολιτικών κομμάτων και των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης, η Ισλαμική Δημοκρατία μπορεί να αλλάξει βαθμιαία εκ των έσω. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν δυνάμεις που προσπαθούν να αποδείξουν ότι οι προαναφερθέντες σφάλλουν και ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να κάνει το περιβάλλον τόσο απειλητικό ώστε κανείς δεν τολμά να μείνει ενεργός στον τομέα. Όταν επέμενα να συνεχίσω αυτό που έκανα, να γράφω και να προωθώ τα πράγματα που πίστευα, με συνέλαβαν και με πέταξαν στη φυλακή.

Μετά από 55 ημέρες που έμεινα στη φυλακή, αποφάσισα ότι είχε έρθει η στιγμή να κυνηγήσω ένα από τα όνειρά μου, να σπουδάσω δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Ήξερα ότι μετά από όσα είχα περάσει, θα ήταν δύσκολο να σπουδάσω και να εργαστώ στο Ιράν. Το 2005, έλαβα το ετήσιο βραβείο του υπερμάχου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επειδή μίλησα δημόσια για όσα είχαν συμβεί την περίοδο που βρισκόμουν στη φυλακή και σκέφτηκα ότι ίσως ήταν συνετό να απομακρυνθώ από αυτή τη χαοτική κατάσταση για λίγο καιρό. Επίσης, σκέφτηκα ότι θα ήμουν πιο χρήσιμος εάν μάθαινα περισσότερα πράγματα και μετέδιδα τις γνώσεις και τις πληροφορίες μου στη νέα γενιά. Τα τελευταία χρόνια, έχω κάνει μαθήματα δημοσιογραφίας σε πολλούς συναδέλφους και νέους επίδοξους δημοσιογράφους που ζουν στο Ιράν.

Τον Απρίλιο του 2015, το ειδησεογραφικό πρακτορείο Fars του Ιράν κατηγόρησε τον Ιρακινοαμερικανό δημοσιογράφο Jason Rezaian [3] ότι είχε φιλικές σχέσεις με δημοσιογράφους και ακτιβιστές που είχαν εξοριστεί, μεταξύ των οποίων και με εσάς. Πώς το σχολιάζετε αυτό;

Όταν ο Jason βρισκόταν υπό κράτηση στη φυλακή Εβίν, [4]το όνομά μου αναφέρθηκε κάποιες φορές. Μια από αυτές ήταν σε συζήτηση σχετικά με το ότι πουλούσα πληροφορίες για κυρώσεις, με τη συνεργασία του Jason. Δεν ξέρω πώς ένας δημοσιογράφος που ζούσε στο Μπρούκλιν θα μπορούσε να έχει πρόσβαση σε τέτοιες πληροφορίες, αλλά είναι γνωστό ότι το τμήμα μέσων μαζικής ενημέρωσης των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC), που είχαν συλλάβει τον Jason, κυνηγούν όποιον τους αντιταχθεί. Από τις πρώτες μέρες της σύλληψης του Jason, ήμουν ένας από εκείνους που μιλούσαν διαρκώς για λογαριασμό του. Έγραφα εκτενή άρθρα για την περίπτωσή του, πράγμα που τους εξόργισε.

Ο Jason είχε παγιδευτεί σε μια πολιτική υπόθεση. Από τους πρώτους μήνες της σύλληψής του, τα άτομα που τον κρατούσαν πρότειναν την ανταλλαγή κρατουμένων ως διέξοδο για εκείνον. Δεν είπαν ποτέ τι έγκλημα διέπραξε ή τι έκανε λάθος ο Jason. Ήταν σαφές ότι είχε στοχοποιηθεί επειδή είχε αμερικανικό διαβατήριο. Ασκήθηκε έντονη πίεση από τα αμερικανικά μέσα στην κυβέρνηση Ομπάμα να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που είχε για να εξασφαλίσει την απελευθέρωση του Jason, με αποτέλεσμα το IRGC να ασκεί ακόμα μεγαλύτερη πίεση για ανταλλαγή κρατουμένων. Το τμήμα μέσων μαζικής ενημέρωσης του IRGC απήγγειλε πλαστές κατηγορίες κατά του Jason για να πείσει τους Αμερικανούς ότι είχε σοβαρό πρόβλημα και ότι έπρεπε να γίνει η ανταλλαγή κρατουμένων για να μην μείνει στη φυλακή για πολύ καιρό. Η κυβέρνηση Ομπάμα υπέκυψε.

Ο Jason έμεινε περίπου 18 μήνες στη φυλακή, κυρίως επειδή οι συζητήσεις για την ανταλλαγή κρατουμένων διήρκεσαν πολύ. Όταν οι Αμερικανοί άρχισαν να συζητούν για την ανταλλαγή, η μοίρα του συνδέθηκε με τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων. Άλλοι κρατούμενοι με διπλή υπηκοότητα, όπως οι Roxana Saberi [5] και Maziar Bahari [6], αφέθηκαν ελεύθεροι πολύ νωρίτερα διότι ακολουθήθηκε μια διαδικασία ρουτίνας που δεν διήρκεσε πάνω από έξι μήνες και η πίεση της κοινής γνώμης επέδρασε σε μεγάλο βαθμό.

Σαν ένα συνολικό συμπέρασμα, είναι στενάχωρη και σκληρή η σκέψη ότι ένας δημοσιογράφος όπως ο Jason, που υποστήριξε τις προσπάθειες των Ιρανών στις πυρηνικές διαπραγματεύσεις και έγραψε τόσα άρθρα για τις αρνητικές συνέπειες των σκληρών κυρώσεων για τους απλούς πολίτες του Ιράν, υπέστη τόσο πόνο, τόση απομόνωση και ψυχολογική πίεση. Φανταστείτε πόσο αβάσταχτο πρέπει να ήταν για εκείνον να βλέπει τη σύζυγό του επίσης υπό κράτηση για δύο μήνες. Αυτό δείχνει πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν οι υπηρεσίες πληροφοριών του IRGC για πολιτικές σκοπιμότητες.

«Βγαίνουμε από τη φυλακή γεμάτοι θυμό που μπορεί να αποβεί καταστροφικός. Το να μετατρέψουμε αυτόν τον εκρηκτικό θυμό σε κάτι εποικοδομητικό και να τον θέσουμε υπό το σωστό πρίσμα, χωρίς να πάρουμε το θέμα προσωπικά, είναι ένα είδος τέχνης».

Ταυτίζεστε με τον Jason;

Ταυτίζομαι πάρα πολύ με τον Jason. Πλέον, είναι μέλος του «Evin [4] Club». Παλιά, η ομάδα αυτή ήταν πιο αποκλειστική, αλλά πλέον τα μέλη της έχουν αυξηθεί. Όσοι πέρασαν κάποιο διάστημα στη φυλακή Εβίν αισθάνονται ότι έχουν έναν ισχυρό δεσμό μεταξύ τους. Σε αντίθεση με τον Jason, εγώ δεν είχα αμερικανικό διαβατήριο και δεν με πήγαν στη φυλακή Εβίν στην αρχή. Πρώτα, με πήγαν σε ένα κρησφύγετο, ένα κτίριο στη μέση μιας πόλης, στην οποία η υπηρεσία πληροφοριών διερευνούσε υποθέσεις που δεν ήθελαν να γνωρίζει κανείς. Το όνομά μου δεν υπήρχε καταγεγραμμένο πουθενά για τρεις εβδομάδες. Ήταν σαν να με είχαν απαγάγει, μαζί με αρκετούς άλλους δημοσιογράφους. Σε εμένα προσωπικά, εφάρμοσαν απάνθρωπες και εξευτελιστικές πρακτικές, που δεν χρησιμοποιούν συνήθως σε φυλακισμένους, ή τουλάχιστον σε δημοσιογράφους. Ήταν όλα σχεδιασμένα, με σκοπό να εκμαιεύσουν μια αναγκαστική ομολογία. Αφού απελευθερώθηκαν και πριν φύγω από το Ιράν, είχα την ευκαιρία να μιλήσω δημόσια για όσα πέρασα. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό να μιλά κανείς για τέτοια πράγματα όταν βρίσκεται στο Ιράν, διότι όλοι γνωρίζουν ότι εκθέτοντας τις επιλήψιμες πράξεις των απαγωγέων του, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του. Ευτυχώς εμένα με ευνόησαν οι συνθήκες.

Αλλά, ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες, η φυλάκιση επιδρά ανεπανόρθωτα στην ψυχή και στο μυαλό του ανθρώπου και είναι κάτι που θα πρέπει να αντιμετωπίσει πλέον και ο Jason. Βγαίνουμε από τη φυλακή γεμάτοι θυμό που μπορεί να αποβεί καταστροφικός. Το να μετατρέψουμε αυτόν τον εκρηκτικό θυμό σε κάτι εποικοδομητικό και να τον θέσουμε υπό το σωστό πρίσμα, χωρίς να πάρουμε το θέμα προσωπικά, είναι ένα είδος τέχνης.

Το δικαστικό σύστημα στο Ιράν είναι διεφθαρμένο και δεν μπορεί να προστατέψει τους Ιρανούς πολίτες. Υπάρχουν εγκληματικές δυνάμεις μέσα στην κοινότητα των υπηρεσιών πληροφοριών του Ιράν, που δρουν σαν κυνηγοί ανθρώπων. Γι’ αυτό, πιστεύω ότι το καλύτερο θα ήταν ο θυμός και η απογοήτευσή μας να αξιοποιηθούν με στόχο να βελτιωθεί η κατάσταση, να ακουστούν όσοι δεν έχουν φωνή και να διασφαλιστεί η ολοένα και μεγαλύτερη τιμωρία όσων διαπράττουν τέτοια εγκλήματα. Έτσι, μπορεί να καταφέρουμε να ηρεμήσουμε.