- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

Τρανς γυναίκες στη βιομηχανία του σεξ στο Αζερμπαϊτζάν: Ελεύθερη επιλογή ή απλώς μια ψευδαίσθηση επιλογής;

Κατηγορίες: Κεντρική Ασία και Καύκασος, Αζερμπαϊτζάν, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διακυβέρνηση, Εκπαίδευση, Εργασία, ΛΟΑΤΚΙΑ+, Μέσα των πολιτών, Οικονομικά & επιχειρηματικότητα, Πολιτική, Υγεία, Φύλο & ισότητα, Γέφυρα, Pride 2022: Κοινοτική αντίσταση

Εικόνα: Arzu Geybullayeva

Η ζωή των τρανς γυναικών στο Αζερμπαϊτζάν είναι επίπονη και επικίνδυνη. Η δυστυχία τους είναι να ζουν με διαρκή φόβο για τις οικογένειές τους, την κοινωνία και το κράτος. Στερούνται βασικών δικαιωμάτων και δεν υπάρχουν ουσιαστικά μηχανισμοί, που να προσφέρουν ένδικα μέσα: νομικά, κοινωνικά ή οικονομικά.

Το όνομά μου είναι Vusala. Είμαι μια 27χρονη τρανς γυναίκα από το Αζερμπαϊτζάν. Λόγω οικονομικών δυσκολιών, αναγκάστηκα να αναβάλω τις σπουδές μου στο στάδιο της τελικής διατριβής.

Επρόκειτο για μια αγωνιώδη οδύσσεια για να γίνω ο εαυτός μου. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη διαδικασία φυλομετάβασης. Αυτό το ταξίδι είναι γεμάτο εμπόδια. Όχι μόνο για το άτομο που περνάει τη μετάβαση, αλλά και για τους γύρω. Υπάρχει ο ψυχολογικός αντίκτυπος, καθώς και το υψηλό οικονομικό κόστος. Για μένα, η διαδικασία ξεκίνησε με ορμονική θεραπεία, ακολουθούμενη από χειρουργική επέμβαση φύλου και σημαντικές αισθητικές επεμβάσεις.

Το κόστος ξεκινά από μόλις 100 μανάτ (58 δολάρια) και μπορεί να φτάσει έως και 20.057 μανάτ (11.764 δολάρια), αλλά συχνά είναι υψηλότερο. Αυτή η απότομη επένδυση απαιτεί σταθερότητα εισοδήματος, αλλά σε μια χώρα, όπου τα τρανς άτομα δεν έχουν εγγυήσεις για την απασχόληση, το οικονομικό κόστος μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο για όσα άτομα επιδιώκουν τον επαναπροσδιορισμό τους. Σχεδίαζα να ξεκινήσω την ορμονική μου θεραπεία, όταν ήμουν 16 ετών, αλλά η έλλειψη απασχόλησης, η έλλειψη γιατρών και η συνταγογραφημένη φαρμακευτική αγωγή προκάλεσαν καθυστέρηση εννέα ετών.

Μόλις ξεκινήσεις το ταξίδι της φυλομετάβασης, το να το καθυστερήσεις μοιάζει με τη λήψη μιας μικρής ημερήσιας δόσης δηλητηρίου. Αυτή η κατάσταση προκαλεί σε ένα άτομο δυσφορία φύλου [1]. Στην περίπτωσή μου, πάλεψα με την τάση για αυτοκαταστροφή. Η κοινωνική μου ζωή άρχισε να καταρρέει. Κράτησα τις παρέες μου σε απόσταση. Ήξερα τι ήθελα. Απλώς δεν είχα τα χρήματα να το κάνω. Συνειδητοποίησα πόσο σοβαρή ήταν η ψυχική επίπτωση αυτού σε έναν άνθρωπο. Αποφάσισα πως, αν παρατούσα τον εαυτό μου και δούλευα κάπου “κανονικά”, όπως με ήθελε η κοινωνία και η οικογένειά μου, θα μπορούσα τουλάχιστον να εξοικονομήσω το απαιτούμενο αρχικό ποσό για το πρώτο στάδιο της θεραπείας.

Πώς όμως να βρεις δουλειά σε μια χώρα, όπου οι τρανς γυναίκες έχουν πολύ λίγες επιλογές;

Οι τρανς γυναίκες συχνά ωθούνται σε σεξουαλικές εργασίες, ινστιτούτα αισθητικής ή πρέπει να καθυστερήσουν τη φυλομετάβαση.

Τελειώνοντας το λύκειο, άρχισα να ασχολούμαι με τη μουσική. Έγραψα μουσική σε εναλλακτικά είδη. Ασχολήθηκα με τη σχεδίαση ήχου. Αφού έμαθα μερικά από τα βασικά προγράμματα, άρχισα να εργάζομαι ως ανεξάρτητη sound designer. Τα προηγούμενα χρόνια δούλευα σε στούντιο, αλλά αυτή τη φορά βρήκα μια δουλειά, που θα με βοηθούσε να βάλω κάποια χρήματα στην άκρη, ώστε να περάσω τους επόμενους έξι μήνες.

Η δουλειά ήταν σκληρή. Είχα ευθύνη για τις φορολογικές εργασίες, το ταμείο, την καθαριότητα και άλλα. Η τοποθεσία του συλλόγου ήταν σε μια γειτονιά, της οποίας η φήμη προηγούνταν. Οι κύριοι πελάτες μας ήταν νέοι, που έχασαν τη ζωή τους εμπλεκόμενοι στο έγκλημα, και ηλικιωμένοι άνδρες. Το να είμαι γύρω από τον τρόπο ζωής τους με έκανε εξαιρετικά πιεσμένη.

Το βράδυ φοβόμουν να πάω σπίτι. Συχνά έπρεπε να φροντίζω τα αγόρια, που είχαν πάρει υπερβολική δόση κι είχαν λιποθυμήσει στην τουαλέτα του κλαμπ, και να τα παραδώσω στους συγγενείς τους. Μια από τις τελευταίες μου εργάσιμες μέρες, ξέσπασε ένας καυγάς. Ένας από τους τακτικούς πελάτες μαχαίρωσε ένα άλλο άτομο. Ήταν ανήλικος και έπρεπε να τον πάω στο νοσοκομείο. Καθώς έκλαιγα και έπλενα τα ίχνη αίματος από τα χέρια μου, έριξα μια ματιά στον εαυτό μου στον καθρέφτη όλη μίσος. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Πώς μοιάζει η βιομηχανία του σεξ;

Επέλεξα να μην ασχοληθώ με τη σεξεργασία, γιατί πάντα πίστευα ότι η σεξεργασία (εθελοντική ή υποχρεωτική) είναι απλώς ένας άλλος τρόπος εκμετάλλευσης των γυναικών. Το σώμα είναι ο ναός ενός ανθρώπου. Δεν είναι για όλους. Δεν μπορεί να αγοραστεί ή να πουληθεί για χρήματα. Όπως το βλέπω εγώ, το πρόβλημα δεν είναι αν η σεξεργασία είναι ανήθικη, αλλά ότι οι γυναίκες υφίστανται εκμετάλλευση ως αποτέλεσμα οικονομικών δυσκολιών. Αλλά αυτές είναι οι αρχές μου. Και απλά δεν μπορούσα να κάνω συμβιβασμούς.

Άλλα άτομα διαφωνούν. Κάποιοι πιστεύουν ότι είναι μια ελεύθερη επιλογή. Στο Αζερμπαϊτζάν, όπως ανέφερα προηγουμένως, η σεξεργασία είναι συχνά η μόνη επιλογή για τρανς γυναίκες, που αναζητούν εργασία. Ως εκ τούτου, κάθε άλλο παρά ελεύθερη επιλογή είναι.

Αυτό που χαρακτηρίζει ο νεοφιλελεύθερος φεμινισμός ως “ελεύθερη επιλογή” ή “δικαίωμα στην επιλογή” είναι απλώς μια πρόσοψη για τη διατήρηση της εκμεταλλευόμενης πλειοψηφίας στη σκιά των λίγων γυναικών, που επιλέγουν οικειοθελώς να εργαστούν στη βιομηχανία του σεξ.

Σε χώρες όπως το Αζερμπαϊτζάν, όπου οι τρανς γυναίκες καταλήγουν ως εργαζόμενες του σεξ, η νομιμοποίηση της σεξουαλικής εργασίας θεωρείται λύση στο πρόβλημα. Πράγματι, η νομιμοποίηση της σεξουαλικής εργασίας μπορεί να λύσει ορισμένα προβλήματα, όπως η αστυνομική αυθαιρεσία, οι παράνομες συλλήψεις [2] και τα βασανιστήρια κατά τη διάρκεια των κρατήσεων [3]. Αλλά η ύπαρξη νόμων και η εφαρμογή τους είναι δύο διαφορετικά πράγματα, ειδικά σε χώρες όπως η δική μας, όπου οι νόμοι επιβάλλονται αποκλειστικά στα χαρτιά.

Ενώ η νομιμοποίηση μπορεί να λύσει τα προβλήματα των cis γυναικών (μιας γυναίκας που ζει με το φύλο που της έχει ανατεθεί από τη γέννηση) εργαζομένων του σεξ, για τις τρανς γυναίκες δεν αρκεί. Αυτό συμβαίνει, επειδή οι cis γυναίκες μπορούν να βρουν άλλη δουλειά πέρα ​​από τη βιομηχανία του σεξ, ενώ οι τρανς γυναίκες δεν έχουν αυτή την επιλογή.

Η νομιμοποίηση της σεξουαλικής εργασίας στερεί από τις τρανς γυναίκες εναλλακτική απασχόληση. Αν μπορούσα να βρω δουλειά σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο, όταν τη χρειάζομαι, δεν θα είχα υποστεί τόσο μεγάλο τραύμα. Αντίθετα, θα μπορούσα να ήμουν πιο υγιής, πιο χαρούμενη και ψυχικά σταθερή. Δυστυχώς, δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία τρανς γυναίκα που τα έζησε όλα αυτά, γιατί τα προβλήματα, για τα οποία μιλάω, δεν εμπίπτουν στο πεδίο των κρατικών συμφερόντων, ούτε αφορούν τους φορείς της κοινωνίας των πολιτών. Σήμερα, ουσιαστικά κανείς δεν λέει ότι οι τρανς γυναίκες πρέπει να συμπεριληφθούν στην αγορά εργασίας.

Η φωνή όσων μιλούν ανοιχτά ακούγεται σαν ψίθυρος, ενώ η συσπείρωση γύρω από τη νομιμοποίηση της σεξουαλικής εργασίας γίνεται κύριο σύνθημα. Μας λένε να περιμένουμε θετικά αποτελέσματα από τη νομιμοποίηση.

Αλλά δεν πρέπει να είναι έτσι.

Υπάρχουν τρόποι για τη δημιουργία μιας αγοράς εργασίας χωρίς αποκλεισμούς, που θα περιλαμβάνει ιδιωτικές επιχειρήσεις, διεθνή franchise επωνυμιών, ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και τη βιομηχανία της ψυχαγωγίας. Η διοργάνωση μαθημάτων και η συμμετοχή σε διαγωνισμούς θα μπορούσε να βοηθήσει να γίνει η αγορά εργασίας φιλόξενη για τις τρανς γυναίκες. Τα μαθήματα μπορούν να επικεντρωθούν στη δημιουργία συνθηκών για ευκαιρίες εργασίας από απόσταση, όπως η εσωτερική διακόσμηση, η γραφιστική και πολλά άλλα. Εάν η προτεραιότητα ήταν να λυθούν τα ζητήματα απασχόλησης των τρανς γυναικών, αυτές οι ιδέες θα έπρεπε να είχαν εκφραστεί δυνατά. Αντίθετα, η σιωπή και η αδράνεια επικρατούν, καθώς οι τρανς εργαζόμενες του σεξ περνούν τις μέρες τους ζώντας σε κίνδυνο, φόβο και βάσανα. Όταν σκοτώθηκε [4] η Nuray, τρανς γυναίκα, αυτό που ανησύχησε τις τρανς εργαζόμενες του σεξ όπως αυτή δεν ήταν η νομιμοποίηση της σεξουαλικής εργασίας, αλλά το αν θα ζήσουν άλλη μια μέρα.

Ενάντια σε αυτή τη σκοτεινή πραγματικότητα, δεκάδες τρανς γυναίκες εγκαταλείπουν την ταυτότητά τους, επειδή δε δέχονται να εργαστούν στη βιομηχανία του σεξ και αντ’ αυτού δίνουν τέλος στη ζωή τους ή συνεχίζουν να ζουν σε αγωνία και απόγνωση.

Η ζωή που ζούμε είναι ένα κενό δύο όψεων. Όχι άλλο, λέμε. Μιλάμε τώρα, υψώνουμε τις φωνές μας. Είναι κανείς έτοιμος να μας ακούσει; Αυτό είναι το ερώτημα. Ελπίζουμε να μας ακούσετε.