Φωτογραφία της Salome Kinkladze. Κοινοποιήθηκε στο πλαίσιο συμφωνίας συνεργασίας με την Chaikhana Media.

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Chaikhana Media. Μια επεξεργασμένη έκδοση έχει αναδημοσιευτεί εδώ στο πλαίσιο μιας συμφωνίας συνεργασίας περιεχομένου.

Οι γυναίκες στον αλιευτικό κλάδο στη Γεωργία είναι συνήθως άτυπες εργαζόμενες, επομένως τα στοιχεία για τα εισοδήματα και τις συνεισφορές τους στον κλάδο είναι ελάχιστα. Ωστόσο, παρόλο που η δουλειά αυτών των γυναικών είναι συχνά αόρατη, είναι απαραίτητη. Οι περισσότερες ταξινομούν, καθαρίζουν, στεγνώνουν και πουλάνε ψάρια: όλα κρίσιμα στάδια στην αλυσίδα εφοδιασμού θαλασσινών. Ωστόσο, οι μισθολογικές διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών εξακολουθούν να είναι έντονες: οι γυναίκες χρειάζονται περίπου τρία χρόνια εμπειρίας στον κλάδο για να βγάζουν τα ίδια με τον αρχικό μισθό ενός άνδρα.

Το πιο αόρατο μέρος της βιομηχανίας είναι η προετοιμασία πριν από το ψάρεμα, όπως η ύφανση των διχτυών.

Οι ανθρωπολόγοι έχουν μελετήσει εδώ και καιρό τον ρόλο των γυναικών στο ψάρεμα, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου, με τον οποίο η εργασία επηρεάζει την κινητικότητα γυναικών και ανδρών. Σε ορισμένους πολιτισμούς, οι άνδρες πήγαιναν στη θάλασσα και είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν, ενώ οι γυναίκες έμεναν στο σπίτι στη στεριά. Οι ανθολόγοι έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται εάν η παραμονή στη γη σημαίνει όντως παραίτηση από την εξουσία, μια μακροχρόνια πεποίθηση. Για παράδειγμα, στις αλιευτικές κοινότητες, το γεγονός ότι οι άνδρες περνούσαν μεγάλες περιόδους στη θάλασσα  ενίσχυε την κυριαρχία, τη δύναμη και την ελευθερία των γυναικών στη λεγόμενη ιδιωτική σφαίρα του σπιτιού. Εδώ είναι μερικές από τις γυναίκες, που εργάζονται σε αυτόν τον κλάδο σήμερα.

Nona, 37 ετών

Στην Τσκαλτσμίντα, ένα χωριό στη δυτική Γεωργία, η Nona στέκεται δίπλα σε ένα καλυμμένο υπόστεγο στον αυτοκινητόδρομο ανεξαρτήτως καιρού και πουλάει ψάρια με περίπου 12 άλλες γυναίκες. Φεύγουν κάθε πρωί τα ξημερώματα και συχνά εργάζονται 16 ώρες την ημέρα. Για τις ηλικιωμένες γυναίκες, η σωματική επιβάρυνση είναι χειρότερη, καθώς οι πολλές ώρες παραμονής στο δρόμο επηρεάζουν αρνητικά.

Το εισόδημα εδώ είναι ασήμαντο. Χρειάζεται πολλή σκληρή δουλειά για να βγάλεις 10 λάρι την ημέρα (περίπου 3,5 δολάρια). Θυσιάζεις την υγεία σου και φθείρεσαι.

Η ακτή της Μαύρης Θάλασσας στο Πότι, κοντά στον φάρο, όπου πολλές από τις γυναίκες πουλάνε ψάρια. Φωτογραφία που χρησιμοποιείται με άδεια.

Lili, 67 ετών

Εκτός από τον καθαρισμό, την επεξεργασία και την πώληση ψαριών, η Lili, μαζί με άλλους ψαράδες, χρησιμοποιεί ένα δίχτυ για να βγάζει ψάρια από τη Μαύρη Θάλασσα κοντά στα χωριά Ουρέκι, Σεκβετίλι και Γκριγκολέτι και από τους κοντινούς ποταμούς Σούπσα και Νατανέμπι. Είναι οικονομολόγος στο επάγγελμα και εργάστηκε για χρόνια στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, πριν χάσει τη δουλειά της.

Οι καιροί αλλάζουν, όλα αλλάζουν και αλλάζω κι εγώ. Τότε πρέπει να βρεις κάποια λύση για να μην πεθάνεις από την πείνα.

Παρόλο που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ με τις άλλες γυναίκες, το εισόδημά της είναι μικρό, οπότε πρέπει να διαχειριστεί και το οικογενειακό της αγρόκτημα.

Όταν οι άντρες πιάνουν ψάρια, μάλλον πληρώνονται πολύ περισσότερο και πιάνουν πολλά ψάρια. Ωστόσο, εργάζονται σε ομάδες και πρέπει να μοιράζονται το εισόδημά τους. Και ποιος είναι ο μισθός τους;! Έχουν τόσα έξοδα! Πρέπει να αγοράσουν φυσικό αέριο. Να φάνε. Ακόμα και 100 κιλά ψάρια να πιάσουν, δεν είναι τίποτα για 20 άτομα. Ωστόσο, σε όλους μας μένουν κάποια χρήματα για φαγητό. Δεν πεινάμε.

Iamze, 63 ετών

Η Iamze είναι 63 ετών και εργάζεται στην παραγωγή ψαριών εδώ και 25 χρόνια. Τώρα έχει και διατηρεί ιχθυοπωλείο με την αδερφή της και άλλες τρεις γυναίκες. Έχει εργαστεί σε διάφορα μέρη, συμπεριλαμβανομένης της αγοράς στο Κομπουλέτι, μια άλλη πόλη της Μαύρης Θάλασσας στην περιοχή Ατζάρα της Γεωργίας. Πριν από χρόνια, συνήθιζε να περπατάει σε σπίτια της κοινότητας για να πουλάει ψάρια από φορτωμένα κουτιά αποθήκευσης.

Έπειτα έβαλα ένα τραπέζι εδώ, στη γέφυρα Μαλτάκβα, και το σκέπασα με ένα ωραίο κάλυμμα για να θαμπώνει τον περαστικό κόσμο. Όποιος περνούσε, έβλεπε το ψάρι και σταματούσε το αυτοκίνητο. Νόμιζα ότι δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω στο Κομπουλέτι, καθώς θα κέρδιζα περισσότερα χρήματα εδώ. Αγόραζα και πουλούσα φρέσκα ​​ψάρια. Μετά έφτιαξα έναν πάγκο κοντά στη γέφυρα, τον σκέπασα και συνέχισα να δουλεύω. Άλλες γυναίκες ενώθηκαν μαζί μου και αρχίσαμε να δουλεύουμε και οι τέσσερις μαζί. Μέχρι που μας είπαν να φύγουμε από τη γέφυρα. Άλλες γυναίκες επέστρεψαν ξανά στην αγορά, νιώθοντας απογοητευμένες. Αλλά ήρθα εδώ, πιο κοντά στο νερό, και νοίκιασα αυτό το κτίριο.

Τώρα παίρνω φρέσκα ψάρια από τους ψαράδες και τα πουλάω. Υπάρχουν ψάρια από τη θάλασσα, καθώς και από τη λίμνη Παλιάστομη. Πιάνουμε γατόψαρο, κέφαλο, σολομό και «barrabulka» (κουτσομούρα Μαύρης Θάλασσας). Καθαρίζουμε τα ψάρια μόλις τα πάρουμε. Τώρα σκέφτομαι να φτιάξω ένα μέρος να μπορώ να τηγανίζω ψάρια για πελάτες, ώστε να μπορούν να δειπνήσουν σε μια καθαρή περιοχή δίπλα στο νερό. Θα απασχολήσω και νέες γυναίκες.

Η Iamze ξέρει πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η εργασία στην αγορά για τις γυναίκες. Οι συνθήκες είναι δύσκολες, η αμοιβή χαμηλή. Πληρώνει τις γυναίκες που απασχολεί 50 λάρι την ημέρα (περίπου 17 δολάρια). Όταν πωλούνται λιγότερα ψάρια, 30 λάρι.

Lali, 56 ετών

Η Lali μεγάλωσε σε οικογένεια ψαράδων και ύφαινε δίχτυα από τότε που ήταν κορίτσι. Φωτογραφία που χρησιμοποιείται με άδεια.

Πριν από λίγα χρόνια η Lali, μαζί με τα δύο της παιδιά, νοίκιασε ένα κτίριο στην οδό Γκούρια στο Πότι και έστησε εκεί μια μικρή καντίνα. Οι περαστικοί μπορούν να δοκιμάσουν ψάρια επί τόπου. Άλλοτε παίρνει φρέσκο ​​ψάρι από τους ψαράδες και άλλοτε πηγαίνει η ίδια για ψάρεμα. Αλλά είναι δύσκολο να διατηρείς μια επιχείρηση, πόσο μάλλον προσωπική ζωή. Η Lali παραπονέθηκε πόσο λίγα απομένουν μετά την κάλυψη του ενοικίου, των φόρων και άλλων εξόδων.

Marina, 62 ετών

Η Μαρίνα εργάζεται στον κλάδο της αλιείας εδώ και 42 χρόνια. Μαζί με περίπου 50 άλλες γυναίκες που εργάζονται στην ψαραγορά, αλληλεπιδρά με τουρίστες από διαφορετικές χώρες καθημερινά.

Όλοι οι πελάτες που μπαίνουν στο χώρο μου, είτε είναι Ουκρανοί, Ρώσοι, Ουζμπέκοι ή Τατζίκοι, είναι σαν μέλη της οικογένειάς μου. Η ενσυναίσθηση, η σύνδεση και η αγάπη είναι απαραίτητα στη δουλειά μας.

Είναι μια απαιτητική δουλειά: η απογραφή, το γέμισμα, ο καθαρισμός, ακόμη και η τοποθέτηση προϊόντων είναι σημαντικά, εξηγεί η Marina.

Τα ψάρια είναι σαν ένα παιδί που πρέπει να φροντίζεις. Θα πρέπει να είναι εντελώς καθαρά ανά πάσα στιγμή και πρέπει να πλένεις τα χέρια σου κάθε φορά που αγγίζεις ψάρι. Επίσης, δεν μπορείς να βάλεις πολλά εξ αυτών μαζί, καθώς μπορεί να στριμωχτούν. Αν το κάνεις, σύντομα θα χαλάσουν. Έχω τόση εμπειρία που, αν δω ψάρια να πωλούνται οπουδήποτε, στην Τιφλίδα ή αλλού, μπορώ να καταλάβω αμέσως αν είναι φρέσκα ​​ή μπαγιάτικα. Τα ψάρια χρειάζονται αγάπη. Χρειάζονται φροντίδα.