[1]Εικόνα Deya, μέσω Canva [1].
Αυτό το κείμενο αναδημοσιεύεται από την ανάρτηση της Shivanee Ramlochan για την γιορτή του Ντιβάλι [2] στο προφίλ της στο Facebook [3]με την ευγενική της άδεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο ως μέρος της περιοδείας Bocas Lit Fest UK Tour [4].
Απόψε, είμαι ένα κορίτσι με ινδουιστική καρδιά, μακριά από την πατρίδα.
Αγανακτώ λιγότερο με τους χριστιανούς ζηλωτές, αν με αποκαλούν δαιμόνισσα. Αντιλαμβάνομαι επαρκώς την μετουσίωση του Ιησού Χριστού, ώστε να γνωρίζω ότι τα οστά και το αίμα, οι προσφορές τους κατευθείαν στο ανθρώπινο στόμα, είναι απόδειξη ενός πεινασμένου Θεού, που θέλει να φάμε. Και πόσο μου αρέσει η ερημιά εκείνη του Ναζωραίου, η επαναστατική όσια καρδιά του, που βγαίνει από το στήθος του με την επιθυμία να καταναλωθεί.
Τους ζηλωτές Ινδουιστές αρνούμαι. Που νουθετούν, με τα χέρια τους βαμμένα με σχέδια χέννας, μεμφόμενοι έντονα ότι υπάρχουν λανθασμένοι τρόποι να προσευχηθείς, να μοιραστείς, να προφέρεις, να τραγουδήσεις, να αρπάξεις φωτιά. Όχι, λένε χλευαστικά, δεν λέγεται έτσι, τίποτα δεν ξέρεις; Δεν τα έμαθες στο σχολείο; Ο ναός σου, ο γκουρού σου (έχεις κιόλας;) θα ντρεπόταν. Τι Ινδουιστής, τι ινδουίστρια είσαι;
Ατίθαση.
Δεν περιφρονώ την τάξη. Δεν είμαι βίαια εναντιούμενη της διόρθωσης στην τέχνη του πώς να προσεύχεσαι. Αν ξέρεις καλύτερο τρόπο, μα τους θεούς μας, δείξε μου. Αλλά μη με επιπλήττεις. Δεν είμαι το παιδί σου με τα κοκκινισμένα μάγουλα, έτοιμο για τελετή μανδίρ [5]. Στην επαρχία μου, στην παραπαίουσα προφορά μου στα χίντι, που δεν καταλαβαίνω πώς να εκτελέσω την τελετή προς τιμήν της Λάκσμι [6] από το έγγραφο pdf που έχω κατεβάσει από το Διαδίκτυο όπως πολλοί από εσάς, υπάρχει πίστη. Πιστεύω εκεί που ορθώνω την αβέβαιη φωνή μου, τρέμοντας, προς την τετράχειρη, ευγενική Μητέρα μας.
Δεν θα φτάσεις γρηγορότερα στη σαμσάρα [7], αν την γράψεις στα σανσκριτικά. Όλοι μας, αποκομμένοι από την τάξη της υποηπείρου, ανθίζουμε στην Καραϊβική μας, σφυρηλατώντας τον δικό μας άτλαντα προσευχών. Έχουμε ό,τι έχουμε, φερμένο μέσ’ απ’ το νερό. Έχουμε ό,τι φτιάξαμε και εδώ: αγροκτήματα και ζάχαρη, γκομπάρ [8] και ιβίσκο.
Όταν προσεύχομαι στην Λάκσμι, το κάνω με ανοιχτή την καρδιά μου. Ακόμη και τώρα, έναν Ατλαντικό μακριά από το Λας Λόμας του Τρινιντάντ, όπου η οικογένειά μου κάνει την τελετή που κάνω συνήθως σταυροπόδι, με το στρογγυλό σώμα μου να λυγίζει μπροστά στα μούρτι [9] και με θυμίαμα σαν πρησμένο ρότι, ακούω τις προσευχές μας. Δεν μπορώ να τις μεταφράσω με κανέναν τρόπο που να ικανοποιεί τους γλωσσαμύντορες, αλλά αυτό δεν έχει σημασία για Εκείνη που ελπίζω να τις ακούει με όλη Της την καρδιά. Λοιπόν, προσεύχομαι, εδώ, στο Shepherd's Bush, προσκυνώ μπροστά στη λαμπερή οθόνη του φορητού υπολογιστή, χωρίς σανδαλόξυλο [10], χωρίς τίκα [11] ανάμεσα στα φρύδια μου, χωρίς φλόγα άρτι [12] να τρεμοπαίζει μέσα στο σπίτι για ευλογία. Έχω ό,τι έχω, όπως και τόσες κόρες και γιοι, παιδιά της Λάκσμι στη διασπορά, στην πατρίδα, όταν τους λείπει κοινότητα, εργαλεία, ρούχα, γλυκά, λάδι καρύδας.
Έχω την καρδιά μου. Αφιερωμένη για Εκείνη.
Εύχομαι σε όλους σας, σε κάθε ζηλωτή και προσποιητή, κάθε ακολούθο και στροβιλιζόμενο με χένα μπέτι [13], έναν τετράχειρο Ντιβάλι με ευλογία επί ευλογίας. Η Θεά ξέρει ότι υπήρξα και εγώ έτσι. Έχω πει σε άλλους ότι είπαν λάθος λόγια, ότι βάδιζαν σε λάθος δρόμο σε αυτόν τον κόσμο. Και πόσο μοιραία ήταν τότε η σκέψη μου, πόσο φτωχή ήταν η όρασή μου για όλα όσα μπορεί να κρατήσει η ανθρώπινη καρδιά. Αν όλες οι αποθήκες puja [14] σε όλο τον κόσμο άδειαζαν αύριο, αν κάθε κοίτη πνιγόταν σε ένα κενό από πηλό, ώστε να μην κατασκευάζονται άλλα σκάφη που φέρουν φως, πώς θα προσευχόσουν αυτήν την ημέρα; Ποια εργαλεία, εισαγόμενα από την Ινδία, τώρα χαμένα λόγω οικολογικής καταστροφής, θα κρατούσες; Α, αν έχεις ένα κερί ρεσώ, άναψέ το. Εάν το μόνο που έχεις στο μικρό μουχλιασμένο διαμέρισμά σου είναι μια εκτύπωση ClipArt ενός πορτοκαλί Ωμ [15], κόλλα το στον τοίχο σου και άσε το να σε τραγουδήσει μες στο σκοτάδι, άσε το να πυρακτωθεί τη νύχτα.
Εσύ. Όπως ακριβώς είσαι, με αφοσίωση στη Θεά. Είσαι εμποτισμένη με όλα όσα χρειάζεσαι για να προσευχηθείς σωστά. Πέσε στα γόνατα. Χόρεψε με τη φούστα σου. Σήκωσε τα ζωγραφισμένα με σχέδια χέρια σου, να στροβιλίζονται προς το φως. Η Λάκσμι δεν θα σου ζητήσει ποτέ να ζητήσεις συγγνώμη για την ευημερία της χαράς σου. Κοίτα τη που χαμογελάει, ένα ακριβό murti έναν ή δέκα τόνους λευκότερο, ένα περίγραμμα με κιμωλία σε δημοτικό πεζοδρόμιο, ένα gif στο Twitter με ρέοντα χρυσό.
Είναι εδώ για σένα απόψε. Είναι εδώ για όλους μας. Τείνε τα δύο τρεμάμενα χέρια σου στα τέσσερα δικά της με αυτοπεποίθηση. Άσε την να χύσει αγάπη σε όλη την εκπληκτική, όμορφη ζωή σου.