[Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στα ισπανικά στο El Diario [1]. Η αγγλική μετάφραση είναι της Ellery Roberts Biddle.]
[2]Άδειες καρέκλες για όσους δεν ήταν στο #AB14. Φωτογραφία του Hisham Almiraat στο Flickr (CC BY-NC-SA 2.0)
“Όσοι ζουν στον δυτικό κόσμο δεν αντιλαμβάνονται τη σημασία του να μπορούν να ασκούν κριτική στις ενέργειες της κυβέρνησής τους. Πρόκειται για ένα δικαίωμα, που δεν έχουμε στη χώρα μας”. Με αυτά τα λόγια, ο Walid Al-Saqaf [3], ιδρυτής της Πύλης Υεμένη,
άνοιξε τη συζήτηση για τη λογοκρισία και την ψηφιακή παρακολούθηση στη συνάντηση #AB14 των Αράβων bloggers, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Αμμάν της Ιορδανίας από τις 20 έως τις 23 Ιανουαρίου 2014.
Ένα πανό που απευθύνει έκκληση υπέρ της αποφυλάκισης των Alaa Abd El Fattah και Bassel Safadi, δύο πρώην συμμετεχόντων στη συνάντηση των Αράβων bloggers.
Το πολιτικό πλαίσιο αυτής της εκδήλωσης έχει αλλάξει εντελώς από την τελευταία
συνάντηση τον Σεπτέμβριο του 2011, όταν bloggers και ακτιβιστές από όλες τις αραβικές χώρες συναντήθηκαν στην Τυνησία και συγκεντρώθηκαν γύρω από ένα πανό που έγραφε: “Καλώς ήρθατε σε μία ελεύθερη Τυνησία”. Από τότε, η λογοκρισία και η καταπίεση έχουν ενταθεί περαιτέρω. Οι ελπίδες που είχαν τροφοδοτηθεί από τις εξεγέρσεις κατά των δικτατοριών στην περιοχή έγιναν έντονα αισθητές στην τελευταία συνάντηση και οδήγησαν σε ορισμένες περιπτώσεις σε δύσκολες μεταβάσεις και σε άλλες σε ένοπλες συγκρούσεις, τις οποίες μπορούμε εύκολα να παρακολουθήσουμε στον κόσμο του [4]διαδικτύου [en]. [4]
“Δεν πρέπει να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι η τεχνολογία θα λύσει όλα μας τα προβλήματα”, δηλώνει ο Al-Saqaf. “Η λογοκρισία υπήρχε και θα υπάρχει, ανεξάρτητα από τα τεχνολογικά μέσα. Πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε να έχουμε εμμονή με αυτά και να
σκεφτόμαστε μακροπρόθεσμα”.
Η συνάντηση επικεντρώθηκε στη στρατηγική αντιμετώπιση της λογοκρισίας και της παρακολούθησης, καθώς και στην ενίσχυση των συνδέσμων σε ένα περιβάλλον, που καθημερινά κατακερματίζεται όλο και περισσότερο. Ένα φωτογραφικό εγχείρημα [5], που
υλοποιήθηκε στη συνάντηση, δείχνει κάθε συμμετέχοντα με ένα μήνυμα:
[6]“Εμείς παρακολουθούμε την κυβέρνηση και όχι το αντίστροφο”, είναι το μήνυμα της Μαροκινής blogger Zineb Belmkaddem στη συνάντηση των bloggers στο Αμμάν. Φωτογραφία κατόπιν αδείας του Amer Sweidan.
Αυτή τη χρονιά, η απουσία δύο bloggers, που συμμετείχαν σε προηγούμενες συναντήσεις, είναι εξαιρετικά αισθητή: του Αιγύπτιου blogger Alaa Abd El Fattah [7] και του Σύριου web developer Bassel Safadi [8]. Η συνάντηση ήταν αφιερωμένη σε αυτούς και σε άλλους κρατούμενους δημοσιογράφους και ακτιβιστές της περιοχής. Μια σχετική ανακοίνωση [9] ζητά την απελευθέρωση της Σύριας δικηγόρου ανθρωπίνων δικαιωμάτων Razan Zaitouneh [10], η οποία απήχθη στη Δαμασκό τον Δεκέμβριο του 2013 και ήταν συνιδρύτρια του Κέντρου Τεκμηρίωσης Βίας, το οποίο καταγράφει παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Εμείς, ως συλλογικότητα, οφείλουμε να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους ακτιβιστές, που υπερασπίζονται την ελευθερία και καταδεικνύουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εμείς στην AB14, απαιτούμε από τα Ηνωμένα Έθνη και όλες τις
άλλες χώρες που συμμετέχουν στη διάσκεψη για τη Συρία στη Γενεύη [11] να θεσπίσουν νέους λειτουργικούς μηχανισμούς για την προστασία και την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων και των απαχθέντων.
Δεν ήταν όμως οι μόνοι απόντες. Ένας Σύριος που συμμετείχε στο Syria Untold [12], ένα εγχείρημα του τοπικού ανεξάρτητου Τύπου, που ιδρύθηκε στην αρχή της Επανάστασης τον Μάρτιο του 2011, στάλθηκε πίσω στην Τουρκία μετά από πολύωρη ανάκριση στο αεροδρόμιο του Αμμάν. Σε δύο Ιρακινούς συμμετέχοντες δεν δόθηκε ταξιδιωτική βίζα. Τα συνεχή εμπόδια στις μετακινήσεις των πολιτών μεταξύ των χωρών (κατά την τελευταία συνάντηση, οι Παλαιστίνιοι συμμετέχοντες δεν μπορούσαν να εισέλθουν στην Τυνησία) δείχνουν μια πραγματικότητα, που έρχεται σε αντίθεση με την προβαλλόμενη ενότητα στην περιοχή αυτή.
“Δεν βρίσκω λόγια, αισθάνομαι μόνο ντροπή, όταν χρειάζεται να περιγράψω τον τρόπο, με τον οποίο τα αραβικά καθεστώτα αντιμετωπίζουν τους πολίτες άλλων αραβικών κρατών, ενώ κάποιος με ευρωπαϊκό διαβατήριο μπορεί ουσιαστικά να κυκλοφορεί ελεύθερα σε όλη την περιοχή χωρίς βίζα”, γράφει η Abir Kopty [13]. Και συνεχίζει: “Θα αγωνιστούμε μέχρι να μην μπορούν να μας χωρίσουν ούτε τα εθνικά σύνορα ούτε οι αυταρχικές κυβερνήσεις”.