Ο Raju Subedi στη λίμνη Tilicho κοντά στην Ποκάρα του Νεπάλ, ενώ ξεναγεί Κορεάτες πεζοπόρους επισκέπτες. Εικόνα από τον συγγραφέα, που χρησιμοποιείται με άδεια.

Αυτό το άρθρο του Raju Subedi δημοσιεύθηκε αρχικά στους Nepali Times ως μέρος της σειράς Ημερολόγια Διασποράς και μια επεξεργασμένη έκδοση αναδημοσιεύεται στο Global Voices ως μέρος συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου.

Ποτέ δεν είχα σκοπό να μεταναστεύσω στο εξωτερικό για δουλειά. Είχε όμως συζητηθεί ότι οικογένειες, που επλήγησαν κατά τη διάρκεια της μαοϊκής περιόδου, θα λάμβαναν ειδική ποσόστωση εργασίας στη Νότια Κορέα στο πλαίσιο του Συστήματος Άδειας Απασχόλησης (EPS). Ο πατέρας μου, ο οποίος είχε τραυματιστεί κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, με ενθάρρυνε να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις κορεατικής γλώσσας EPS. Και το έκανα.

Η φήμη για την ειδική ποσόστωση αποδείχθηκε ψευδής, αλλά η προετοιμασία μου δεν πήγε χαμένη. Πέρασα τις εξετάσεις, για τις οποίες είχα προετοιμαστεί στην ταξιδιωτική εταιρεία, στην οποία εργαζόμουν. Σύντομα, το 2008, βρισκόμουν σε ένα αεροπλάνο γεμάτο Νεπαλέζους με καπέλα και μπουφάν EPS με προορισμό τη Νότια Κορέα.

Μου έλειπε η πατρίδα και η δουλειά σε μια κατασκευαστική εταιρεία ήταν σωματικά επίπονη. Ήταν δύσκολοι οι πρώτοι τρεις μήνες.

Μερικές φορές, τα χέρια μου πονούσαν τόσο πολύ, όταν ξυπνούσα μετά από 12 ώρες δουλειάς την προηγούμενη μέρα, που δυσκολευόμουν ακόμη και να ανοίξω την πόρτα. Η πλάτη μου άρχισε επίσης να πονάει και ήταν ξεκάθαρο ότι η δουλειά αυτή δεν ήταν για μένα. Έτσι, ζήτησα από τον εργοδότη μου να μου δώσει μια επιστολή αποδέσμευσης για να μπορέσω να μεταφερθώ σε άλλη δουλειά. Με λίγη καθυστέρηση, συμφώνησε απρόθυμα.

Κατέληξα να αλλάξω δουλειά πολλές φορές. Σε μια δουλειά, μάζευα χαρτοκιβώτια σε άλλη εταιρεία. Σκέφτηκα ότι ήταν επίσης πολύ επίπονο και απλά συνειδητοποίησα ότι η επόμενη δουλειά σε μια εταιρεία ανταλλακτικών αυτοκινήτων ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Στην εταιρεία απαγορευόταν από τους μεταναστευτικούς κανονισμούς η ανανέωση βίζας αλλοδαπών εργαζομένων, παρόλο που τους άρεσε η δουλειά μου, καθώς είχαν μόλις απολύσει δύο ντόπιους υπαλλήλους. Μια ομάδα υποστήριξης μεταναστών εργαζομένων παρενέβη και αποφάσισε να μηνύσει την εταιρεία και την κυβέρνηση για λογαριασμό μου.

Είχα τρεις επιλογές: να επιστρέψω στο Νεπάλ, να παραμείνω παράνομα ή να δώσω μια δικαστική μάχη. Το τελευταίο μου φαινόταν και το πιο λογικό. Η δικαστική υπόθεση μου έδωσε χρόνο για να μείνω νόμιμα στη Νότια Κορέα, όσο εκκρεμούσε η υπόθεση, αλλά δεν είχα άδεια εργασίας και έτσι έπρεπε να εργαστώ παράνομα.

Μια παράτυπη κατάσταση σε καθιστά ευάλωτο και κάνεις ευκολότερα διακρίσεις ως προς την αμοιβή ή το πώς αντιμετωπίζεται συνολικά ένας εργαζόμενος από τους εργοδότες και τους συναδέλφους. Η ετυμηγορία του δικαστηρίου ανάγκασε τελικά την εταιρεία να μου καταβάλει τον βασικό μισθό ενός μήνα ως αποζημίωση, αλλά η βίζα μου δεν ανανεώθηκε. Στη συνέχεια, έκανα αίτηση για καθεστώς πρόσφυγα, το οποίο επίσης τελικά απορρίφθηκε. Δεν έκανα τον κόπο να ασκήσω έφεση κατά της απόφασης και μετά από επτά χρόνια στην Κορέα, γύρισα οριστικά στην πατρίδα.

Η θετική πλευρά της δικαστικής μάχης ήταν ότι με ανάγκασε να μάθω κορεάτικα. Νωρίτερα, είχα μάθει κορεάτικα μόνο για να περάσω τις εξετάσεις, και, μέχρι να βρω δουλειά, είχαν περάσει δύο χρόνια και είχα ξεχάσει τα περισσότερα από όσα είχα μάθει.

Μόνο όταν παράτησα τη δουλειά μου και έκανα αίτηση για μια νέα, συνειδητοποίησα πόσο “σκουριασμένες” ήταν οι γλωσσικές μου δεξιότητες. Έψαχνα να βρω ηλικιωμένους από το Νεπάλ, που μιλούσαν άπταιστα τη γλώσσα, κάθε φορά που με καλούσαν για μια πιθανή ευκαιρία απασχόλησης.

Ωστόσο, στο δικαστήριο, η απελπισία να εκφραστώ με έκανε να μάθω κορεάτικα πιο επιμελώς, μεταξύ άλλων παρακολουθώντας κορεάτικες ταινίες για μερικές ώρες κάθε μέρα. Δεν ήταν επίσημη εκπαίδευση, αλλά εμπειρίες ζωής που με ώθησαν να μάθω τη γλώσσα.

Δεν είναι εύκολο να δώσεις έναν δικαστικό αγώνα σε μια ξένη χώρα. Ήταν δύσκολο να πάρεις άδεια από τη δουλειά, γιατί η αξία ενός εργάτη μετριέται αποκλειστικά από το πόσα παράγουμε. Στη συνέχεια, όταν οι εργοδότες μου έμαθαν ότι έδινα δικαστική μάχη, θέλησαν να αποσυνδεθούν από εμένα. Δεν ήθελαν να μάθουν ότι προσέλαβαν παράτυπο εργαζόμενο.

Όσο δύσκολα κι αν ήταν για μένα στην Κορέα, η σκέψη να επιστρέψω στο Νεπάλ δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου. Είχα αγοράσει γη στο Νεπάλ και ήθελα να μείνω μέχρι να εξοφλήσω τα δάνειά μου. Επιπλέον, αν δεν τα κατάφερνα στην Κορέα, ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα τα κατάφερνα στη ζωή. Κι εγώ ήθελα να γίνω μια “κορεάτικη ιστορία επιτυχίας”, όπως και πολλοί άλλοι παλιννοστούντες, που είχα γνωρίσει στην Κορέα και το Νεπάλ.

Πάλεψα πολύ. Εμείς οι Νεπαλέζοι αναφερόμαστε στο αστραφτερό “κορεατικό όνειρο” ως «दुई गुणा अन्ठाउन्न” (Δύο φορές πενήντα οκτώ), αναφερόμενοι στις αποδοχές των 200.000 νεπαλέζικων ρουπιών (1.518 δολάρια) ανά μήνα για μια περίοδο 58 μηνών, που ήταν ο στόχος μας. Αυτά τα χρήματα θα άλλαζαν τη ζωή μου.

Δεν συνειδητοποιήσαμε ότι μπορεί να μην κερδίζουμε πάντα την υποσχεθείσα αμοιβή ανά μήνα, επειδή μπορεί να μην έχουμε πάντα υπερωρίες για να συμπληρώνουμε τον βασικό μας μισθό. Ή μπορεί να μην είμαστε σωματικά σε θέση να κάνουμε σωματικά απαιτητικές υπερωρίες. Εκτός από το ότι είναι δύσκολες, οι καθημερινές και επαναλαμβανόμενες εργασίες καθημερινά μπορεί να είναι και ψυχικά επιβαρυντικές. Από την εποχή που ήμουν εκεί, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί για τους αλλοδαπούς εργάτες στην Κορέα και ίσως τα μαθήματα από τις εμπειρίες προκατόχων του EPS όπως εμείς βοήθησαν να γίνουν προσαρμογές στο πρόγραμμα.

Το ταξίδι της ζωής μου ήταν γεμάτο προκλήσεις, αλλά γνώρισα τους πιο ευγενικούς Κορεάτες. Κάποιος μου έμαθε πώς να επισκευάζω κινητά τηλέφωνα, μια δεξιότητα πολύ χρήσιμη. Ένας άλλος με προσέλαβε ξανά, παρόλο που είχα παραιτηθεί, αφού έμαθε ότι δυσκολευόμουν με τη δικαστική υπόθεση. Μου προσφέρθηκε στέγη και νομική υποστήριξη από άγνωστους, που ήθελαν απλώς να βοηθήσουν μετανάστες, που βρίσκονται σε κίνδυνο. Πριν φύγω από την Κορέα, οι συνάδελφοί μου μάζευαν ακόμη και χρήματα για να τα ξοδέψουν σε οτιδήποτε ήθελα. Υπήρξαν στιγμές και άνθρωποι, που με άγγιξαν βαθιά.

Αποδεικνύεται ότι η σύνδεσή μου με την Κορέα έγινε ισχυρότερη, μόλις επέστρεψα στο Νεπάλ το 2015. Ενώ ακόμη προσπαθούσα να αποφασίσω τι θα ακολουθούσε, ένας φίλος με σύστησε στον Κορεάτη πελάτη του, που ήθελε να κάνει πεζοπορία στο Νεπάλ. Εκείνη την εποχή, δεν ήξερα καν ότι πολλοί Κορεάτες έρχονταν στο Νεπάλ για πεζοπορία και ότι η πλειονότητα τους πεζοπορούσε στον καταυλισμό Αναπούρνα. Ο πελάτης διηύθυνε επίσης μια εταιρεία ρούχων πεζοπορίας στην Κορέα και άρχισε να με προτείνει σε ανθρώπους.

Ο Raju Subedi μετράει το Langtang από το μονοπάτι Gosainkunda. Εικόνα από τον συγγραφέα, που χρησιμοποιείται με άδεια.

Άρχισα να οργανώνω οδοιπορικά για όλο και περισσότερους Κορεάτες επισκέπτες και σύντομα το Seoul-Pokhara Travel and Tours έγινε γνωστό στην Κορέα ως μία από τις καλύτερες ταξιδιωτικές εταιρείες του Νεπάλ. Έχω απασχολήσει τέσσερις Νεπαλέζους παλιννοστούντες από την Κορέα και δύο, που έχουν περάσει τις εξετάσεις και περιμένουν να πάνε στην Κορέα για δουλειά.

Οι πελάτες μου είναι εξ ολοκλήρου Κορεάτες και η επιχείρηση πήγαινε αρκετά καλά, μέχρι που χτύπησε η πανδημία COVID-19. Ο τουρισμός έχει αναβιώσει από τότε και, μόνο στις 12 Σεπτεμβρίου 2022, για παράδειγμα, είχα αναλάβει ταυτόχρονα 12 κορεατικές ομάδες πεζοπορίας. Υπάρχουν μερικά άλλα πρακτορεία πεζοπορίας στην Ποκάρα που εξυπηρετούν επίσης Κορεάτες πελάτες. Σύντομα, σκοπεύω να ξεκινήσω επίσης ένα κορεάτικο εστιατόριο στην Ποκάρα.

Μπορεί να έμαθα κορεάτικα από την απελπισία μου να πω την ιστορία μου στην Κορέα, αλλά με εξυπηρετεί καλά σήμερα στην πατρίδα μου στο Νεπάλ.