Εικονογράφηση από το Global Voices

Έφτασε η 7η Δεκεμβρίου, η μέρα των κεριών στην Κολομβία. Είναι μια σημαντική γιορτή, όπου τα σπίτια και οι δρόμοι φωτίζονται με κεριά για να γιορτάσουν την Παναγία πριν από τα Χριστούγεννα. Τα νοικοκυριά ακολουθούν αυτή την παράδοση με ένα ειδικό γεύμα, μια novena ή προσευχή με ροζάριο. Στη μητέρα μου είπαν ότι τα κεριά άναβαν για να φωτίσουν τον δρόμο προς την Παναγία. Τα φώτα είναι μια επιβεβαίωση, ένας οδηγός στο σκοτάδι. Έχουμε πει στον γιο μου ότι ανάβει ένα κερί από ευγνωμοσύνη και για την προστασία της οικογένειας.

Είμαι μια μητέρα που μεγαλώνει ένα παιδί. Δεν υπήρχε σύλληψη στη μήτρα μου, αλλά για μένα, είναι θαύμα: γιατί το σημαντικό είναι να μεγαλώσω ένα παιδί και όχι απλώς να παρέχω μια ποσόστωση σπέρματος.

Στις 8 Δεκεμβρίου θα υποβληθώ σε εγχείρηση και χαίρομαι πολύ για αυτό γιατί αυτή η επέμβαση θα μειώσει τον πόνο, που προκαλείται από την δισκοκήλη μου. Έμεινα στη Μπογκοτά με τη μητέρα μου. Και αυτή και εγώ έχουμε μειωμένη κινητικότητα. Μιλήσαμε ενώ έφτιαχνε φανάρια για εκείνη την ιδιαίτερη μέρα με τα κεριά, περιμένοντας να έρθουν οι νοσοκόμες στο σπίτι για να της δώσουν κάποιο φάρμακο. Εν τω μεταξύ, έραβα μερικές κούκλες πάπιες, μια για τον γιο μου και μια για μένα.

Ακόμη και χωρίς επισκέψεις από την οικογένεια, νιώθαμε χαλαρά. Ωστόσο, στενοχωρήθηκα όταν το άτομο που θα ερχόταν μαζί μου την επόμενη μέρα ακύρωσε την τελευταία στιγμή. Ένιωσα απογοητευμένη, που είχα μέλη της οικογένειας, που δεν μπορώ να ζητήσω να έρθουν μαζί μου, είτε γιατί θα με περιφρονήσουν είτε γιατί απλά δεν θα εμφανιστούν λόγω της δικής τους δουλειάς.

Η Παναγία είναι μόνη. Πώς μπορεί να σκεφτεί να γίνει μητέρα χωρίς έναν άντρα στο πλευρό της; Πώς μπορεί να σκεφτεί κάτι που δεν μπορεί να είναι; Ακόμα κι αν έχει τον Υιό του Θεού στην κοιλιά της, δεν μπορεί να είναι μητέρα. Με είχαν εγκαταλείψει. Πώς μου πέρασε από το μυαλό να είμαι γυναίκα; Και αν είμαι, πώς μπορώ να μεγαλώσω το παιδί μου χωρίς πατέρα; Παρόλο που είμαι γυναίκα και έχω το παιδί μου, δεν είμαι τίποτα.

Για πολλούς ανθρώπους δεν μπορώ να είμαι ούτε γυναίκα ούτε μητέρα. Πριν από χρόνια, χαιρέτησα τον κόσμο, συστήνοντας τον εαυτό μου και δηλώνοντας: «Γεια, είμαι η Λουτσία». Οι συγγενείς και το είδος των φίλων στους οποίους συνήθως μπορείς να βασιστείς σταμάτησαν να μου μιλάνε. Δεν έκανα προσευχές, αλλά ήμουν πολύ θυμωμένη. Ήμουν υπ’ ατμόν λέγοντάς το. Όταν είχα περισσότερη κινητικότητα στο σώμα μου, συνόδευα όποιον μου το ζητούσε. Μου είναι δύσκολο να σκεφτώ ότι ήμουν ο φροντιστής της μητέρας μου. Τώρα χρειάζομαι κι εγώ φροντίδα. Τώρα, δεν μπορώ να βασιστώ στους εξ αίματος συγγενείς μου, που θα έρθουν μαζί μου.

Σιγά σιγά, απελευθερώνω τον εαυτό μου από αυτά τα συναισθήματα, οπότε μπορούσα να συγκεντρωθώ σε αυτό που ήταν σημαντικό: να μπορέσω να πάω στο χειρουργείο, που περίμενα να κάνω για περισσότερους από τέσσερις μήνες.

Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι χειρότερη, εξίσου άσχημη με τις αδερφές μου. Δεν έχουν πρόσβαση στην υγεία ή την εκπαίδευση, γεγονός που καθιστά τη ζωή τους πιο επισφαλή. Χωρίς δικαίωμα κατάληψης δημόσιων χώρων. Τουλάχιστον 56 τρανς άτομα δολοφονήθηκαν φέτος στην Κολομβία, στο δρόμο, με σκληρότητα, και κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται. Αντίθετα, μια παγκόσμια αθλητική διοργάνωση διεξάγεται σε μια χώρα, που φημίζεται για τη βία κατά των τρανς ατόμων.

Το πρόβλημά μου δεν ήταν τόσο σοβαρό και συμφώνησα με τη μαμά μου να επικοινωνήσω με μια νοσοκόμα που γνώριζε. Αν και δεν μπορούσε να είναι εκεί όταν πήγα για χειρουργείο, θα μπορούσε να με πάρει όταν τελείωνα. Το ιατρικό προσωπικό είχε έρθει να της δώσει το φάρμακο, αλλά της τρύπησαν τα χέρια και δεν βρήκαν φλέβα. Δεν κοιμηθήκαμε και μείναμε ξύπνιες μέχρι την επόμενη μέρα.

Το ρολόι έδειχνε 04:00 και έπρεπε να φύγω για την κλινική. Βγήκα έξω να πάρω το λεωφορείο. Δεν χρειάστηκε να παρακαλέσω για θέση, γιατί ελάχιστοι ταξίδευαν εκείνη την ώρα, στις 8 Δεκεμβρίου, αργία. Προσπάθησα να αποφύγω τον φόβο που έχω να με αρρενοποιήσουν στο νοσοκομείο, και, ως εκ τούτου, να με αντιμετωπίσουν με αμελή και επιθετικό τρόπο. Δεν είναι τόσο συχνό πια. Άλλοτε συμβαίνει, άλλοτε όχι. Όχι, αυτή τη φορά δεν συνέβη.

Πόσο ωραίο είναι να με αντιμετωπίζουν ως αυτό που είμαι, όχι μόνο όπως προσδιορίζω τον εαυτό μου, αλλά όπως είμαι, μια πραγματική γυναίκα, τόσο βιολογική όσο η Sanín, η Rowling ή οποιαδήποτε άλλη γυναίκα cis ή τρανς. Τόσο γυναίκα όσο η Μαντόνα. Τίποτα να κρύψω στο σώμα μου. Όσο βιολογικό μπορεί να είναι, επίσης και για τον ορθοπεδικό που θα με χειρουργούσε και που ήταν ένας μεγάλος σύμμαχος στο να αναγνωρίσω ότι η έμφυλη βία στη δουλειά μου άφησε επιπτώσεις στην υγεία μου.

Φωτογραφία του συγγραφέα, που χρησιμοποιείται με άδεια.

Με ξυπνάνε από την αναισθησία. Μια νοσοκόμα λέει «Θέλω να ντυθείς». Απάντησα: «Ντυμένη είμαι». Εκείνη απάντησε: «Θέλω να φορέσεις το φόρεμά σου». Αγνοώ το εχθρικό της πρόσωπο, φαντάζομαι ότι είναι λόγω της δουλειάς σε αργία. Δεν με νοιάζει και προτιμώ να κρατάω στη μνήμη μου την καλή φροντίδα που έλαβα από τον γιατρό και τις άλλες νοσοκόμες, για τους οποίους είμαι πολύ ευγνώμων. Κάποια πράγματα έχουν ήδη αλλάξει από πέρυσι.

Φύγαμε με τη νοσοκόμα και σύντομα φτάσαμε σπίτι. Παρατήρησα ότι η ταινία στον καρπό μου λέει ότι εισήχθηκα στις 7 Δεκεμβρίου, αντί για τις 8 Δεκεμβρίου που χειρουργήθηκα. Θα το κρατήσω για το ανέκδοτο, αλλά κυρίως για τη μνήμη ότι μου φέρθηκαν με σεβασμό και ότι ο πόνος μου λιγοστεύει.

Η Παναγία είναι γυναίκα. Ανεβαίνει στον ουρανό, όπου αναγνωρίζεται ως γυναίκα και ως μητέρα. Είμαι τόσο γυναίκα όσο και η Παναγία.

Πάνω στο τραπέζι, τα αχρησιμοποίητα φαναράκια της μαμάς μου. Στις 24 ή 31 Δεκεμβρίου σίγουρα θα τα χαρίσουμε σε όσους μας επισκεφτούν. Θα ανάψω ένα κερί σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη ζωή και για την ανακούφιση από τις παθήσεις μου και της μαμάς μου.

Άλλο, για καθεμία από τις τρανς αδερφές που εξαφανίστηκαν φέτος για να μην είναι τόσο βίαιη η ζωή σε αυτή την πόλη και σε αυτή τη χώρα απέναντί ​​μας.

Και το τελευταίο, ώστε αυτά τα κεριά να φωτίσουν τον δρόμο προς τις καρδιές που μισούν την ύπαρξη γυναικών με τρανς εμπειρία ζωής, όχι μόνο στις 7 Δεκεμβρίου αλλά κάθε μέρα της ύπαρξής μας, στην υγεία και παντού.

Για τη μέρα που, η τρανς παρθένος και ο γιος της θα περπατήσουν ανάμεσα στα κεριά, χωρίς να φοβούνται ότι θα σταυρωθούν.