[1]Εικόνα μέσω EngageMedia [1]. Χρησιμοποιείται με άδεια.
Αυτό το άρθρο είναι μέρος της “Πανδημίας ελέγχου” [2], μιας σειράς που στοχεύει στην περαιτέρω δημόσια συζήτηση σχετικά με την άνοδο του ψηφιακού αυταρχισμού στην Ασία και τον Ειρηνικό εν μέσω του COVID-19. Η “Πανδημία Ελέγχου” [3] είναι μια πρωτοβουλία της EngageMedia, σε συνεργασία με την CommonEdge. Αυτή η επεξεργασμένη έκδοση του άρθρου της Preeti Raghunath [1]αναδημοσιεύεται στο Global Voices στο πλαίσιο συνεργασίας περιεχομένου.
Καθώς μαινόταν στη μεγαλύτερη υποβαθμισμένη δημοκρατία [4] στον κόσμο, η πανδημία COVID-19 [5] όχι μόνο οδήγησε σε μεγάλες απώλειες ζωών στην Ινδία, αλλά έδωσε επίσης ώθηση για αυταρχικό έλεγχο. Η αύξηση της συλλογής δεδομένων, που δικαιολογείται από την πανδημία, έχει οδηγήσει σε μια λαϊκιστική-προστατευτική μορφή ψηφιακού αυταρχισμού.
Το 2017, ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες του Aadhaar [6] της Ινδίας , του μεγαλύτερου βιομετρικού προγράμματος στον κόσμο, έκανε μια παρουσίαση [7] για το πώς η Ινδία πρέπει να αγκαλιάσει τη δημοκρατία δεδομένων αναγνωρίζοντας τις τεράστιες δυνατότητες χρήσης προσβάσιμων δεδομένων για κέρδος.
Τα τελευταία χρόνια, η Ινδία έχει επικεντρωθεί σε μια ντετερμινιστική χρήση της τεχνολογίας με σοβαρές επιπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως φαίνεται στη χρήση συστημάτων επιτήρησης τεχνητής νοημοσύνης για αστυνόμευση [8] και προτάσεις για τη διαχείριση προσωπικών και μη προσωπικών δεδομένων.
Στοίβαξη αυταρχισμού: προς ένα έθνος ID
Το India Stack [9] είναι ένα σύνολο εργαλείων και μονοπατιών για τη δημιουργία αρχιτεκτονικής τεχνολογίας. Με επικεφαλής το iSpirt, ένας πλήθος εθελοντών και προγραμματιστών λογισμικού εργάζονται στο πολυεπίπεδο India Stack για να δημιουργήσουν ψηφιακά “δημόσια” αγαθά, καλύπτοντας τις ανάγκες ψηφιακής διακυβέρνησης της χώρας. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αυτού είναι η ενοποιημένη διεπαφή πληρωμών (UPI), η οποία ονομάστηκε επανάσταση fintech [10] στην Ινδία για ψηφιακές πληρωμές σε πραγματικό χρόνο. Συνδυάζοντας την υποδομή ψηφιακών πληρωμών [9] με το βιομετρικό σύστημα Aadhaar, το India Stack είναι μια προσπάθεια εκμετάλλευσης αυτού που θεωρείται μια ακμάζουσα ψηφιακή οικονομία. Ωστόσο, όσα άτομα παρακολουθούν την ιστορία του India Stack (και του iSpirt) γνωρίζουν ότι η ομάδα έχει καταφύγει [11] σε υπεράσπιση των επεμβατικών τεχνολογιών και της ιδιωτικοποίησης τεχνολογίας, που θα έπρεπε να είναι δημόσια, παράλληλα με τη συμβολή στο τρολάρισμα και τη ρητορική μίσους στο διαδίκτυο [12] κατά επικριτικών φωνών. Ένας τέτοιος ανώνυμος λογαριασμός Twitter, που παρενοχλούσε τους επικριτές του Aadhar στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προφανώς δημιουργήθηκε και λειτουργούσε από τον συνιδρυτή του iSpirt, Sharad Sharma [13].
Η ιστορία του India Stack είναι επίσης μια ιστορία του ευαγγελικού τμήματος της ιδεολογίας της διεθνικής ινδικής τεχνολογικής κοινότητας. Ο τεχνολογικός ντετερμινισμός, τον οποίο ασπάζονται οι υποστηρικτές του India Stack, είναι μια μονογραμμική ιδέα ανάπτυξης και προόδου, η οποία αγνοεί τις ιδέες, τις βιωμένες εμπειρίες και τα δικαιώματα των άλλων. Επιδιώκει να θεσμοθετήσει την εμπιστοσύνη στην τεχνολογία από τους ανθρώπους. Η πιο πρόσφατη περίπτωση ταξικής διάκρισης [14] από την Google κατά της Thenmozhi Soundararajan του Equality Lab είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μια ισχυρή πίστη σε ένα περίεργο μείγμα προστατευτισμού για την ινδική βιομηχανία τεχνολογίας και λαϊκιστική ρητορική και πολιτικές φαίνεται να καθοδηγούν μεγάλο μέρος της λειτουργίας τους.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η εφαρμογή CoWIN [15] εισήχθη ως ο μοναδικός μηχανισμός [16] για την παροχή εμβολιασμού στον πολύ μεγάλο πληθυσμό της Ινδίας. Αλλά αυτή η προσέγγιση απέκλεισε μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού της Ινδίας. Σύμφωνα με την Έκθεση Δείκτης Απόδοσης Υπηρεσιών της Ινδίας, μόνο το 34,60% του αγροτικού πληθυσμού [17] έχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο, αφήνοντας πολλά άτομα χωρίς την επιλογή της ενημερωμένης συναίνεσης.
Διαβάστε περισσότερα: Το σύστημα ψηφιακής ταυτότητας της Ινδίας εντείνει τον αποκλεισμό των ευάλωτων κοινοτήτων εν μέσω πανδημίας [18]
Επιπλέον, αντί να λειτουργεί ως δημόσια υποδομή, ακτιβιστές και τεχνολόγοι ηθικής κατηγόρησαν την CoWIN για “πλυντήριο” ανοιχτού κώδικα (παρουσίαση μιας πρωτοβουλίας ως ανοιχτού κώδικα παρόλο που δεν πληρούσε όλα τα κριτήρια). Σε αυτό το δελτίο ειδήσεων [19], ο ακτιβιστής Anivar Aravind δήλωσε ότι τα Open API στην τρέχουσα δημόσια ψηφιακή υποδομή της Ινδίας δεν είναι στην πραγματικότητα ανοιχτά και προωθούν μόνο την κυβερνητική πρόσβαση και την ενοποίηση ιδιωτικών ιδιόκτητων συμφερόντων.
Εκτός από πολλά σφάλματα, ανησυχίες για το απόρρητο και τεχνολογικά ζητήματα [20], η εφαρμογή CoWIN χρησιμοποιήθηκε επίσης για τη συλλογή δεδομένων για τη δημιουργία της βάσης δεδομένων για το πρόγραμμα Εθνική Ψηφιακή Υγεία ID της Ινδίας. Με το GovTech να αποτελεί μεγάλο μέρος της διακυβέρνησης σήμερα, η Ινδία ενεργοποιεί μια σειρά από μέτρα, εκμεταλλευόμενη το India Stack για να ιδιωτικοποιήσει και να αποκλείσει τις τεχνολογικές αρχιτεκτονικές από το κοινό. Αν και αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η άλλη είναι ότι τέτοιες τεχνολογίες, χωρίς επαρκείς διασφαλίσεις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να τροφοδοτήσουν το μίσος και τις διακρίσεις, τονίζοντας την εχθρότητα και διασφαλίζοντας καταστροφή για τον κοινωνικό ιστό της Ινδίας. Αυτό φάνηκε στον τρόπο, με τον οποίο οι ψηφιακές πλατφόρμες έχουν χρησιμοποιηθεί για την ενδυνάμωση του αντιμουσουλμανικού μίσους [21] κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Στα τέλη Μαρτίου 2020, υπήρξε ένα κύμα παραπληροφόρησης [22] με στόχο μουσουλμανικές κοινότητες, μετά από ξέσπασμα του COVID-19 που συνδέεται με την ομάδα Tablighi Jamaat [23]. Λίστες που ταυτοποιούν ορισμένα από τα μέλη της ομάδας και περιέχουν τα προσωπικά τους στοιχεία κυκλοφόρησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης [24]. Αν και δεν είναι σαφές εάν αυτές οι πληροφορίες προέρχονται από πλατφόρμες GovTech, οι περισσότερες από τις λίστες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο προετοιμάστηκαν από τις Αρχές [25] και έφεραν υπογραφές αξιωματούχων. Αυτό το περιστατικό έδειξε πώς ολόκληρες κοινότητες μπορούν να στοχοποιηθούν και να γελοιοποιηθούν ως “υπερδιαδότες”, με την τεχνολογία που χρησιμοποιείται για την προώθηση του προφίλ των ατόμων.
Διαβάστε περισσότερα: Πώς οι οικονομικά περιθωριοποιημένοι πλοηγούνται στην ψηφιακή υιοθέτηση στην Ινδία εν μέσω της πανδημίας [26]
Κουλτούρες επιτήρησης: Πόλεις ελέγχου
Μία από τις πιο κοινές εκδηλώσεις του ψηφιακού αυταρχισμού είναι η ανάπτυξη τεχνολογίας παρακολούθησης στην αστυνομία, τον έλεγχο και την οριοθέτηση των ανθρώπων. Η ανάπτυξη της τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπου (FRT) από το Δελχί και το Χιντεραμπάντ οδήγησε τη Διεθνή Αμνηστία να αποκαλέσει το Χιντεραμπάντ “αστυνομικό κράτος [27]“. Το Χιντεραμπάντ, έδρα μερικών από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες τεχνολογίας, έχει αναπτύξει περίπου 600.000 κάμερες CCTV. Αυτό, επιπλέον των διαφόρων άλλων εφαρμογών και τεχνολογιών, που διαθέτει το αστυνομικό τμήμα του Χιντεραμπάντ για τη σήμανση, την οριοθέτηση και την επιτήρηση.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αναπτύχθηκαν συστήματα αναγνώρισης προσώπου, που βασίζονται σε τεχνητή νοημοσύνη για εντοπισμό των παραβατ(ρι)ών των κανόνων πανδημίας, [28] που ορίστηκαν από τις κρατικές και κεντρικές κυβερνήσεις. Αυτή η διαδικασία κανονικοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας και εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη και το δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή. Επιπλέον, προσαρμόζοντας τις πανδημικές απαντήσεις στην τάση για επίλυση προβλημάτων μέσω τεχνολογίας, η κυβέρνηση και οι υπηρεσίες της ανέπτυξαν επεμβατικές τεχνολογίες για να υποκαταστήσουν τη διακυβέρνηση. Αυτό έχει καταστροφικές συνέπειες. Για παράδειγμα, το FRT μπορεί να παρερμηνεύσει και να αναγνωρίσει εσφαλμένα όσα άτομα έχουν επισημανθεί ως εγκληματίες και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να στοχεύσει ορισμένες γειτονιές στο όνομα της προγνωστικής και στοχευμένης αστυνόμευσης, της ενσωμάτωσης και της αυξανόμενης μεροληψίας στα υπάρχοντα συστήματα.
Η πανδημία έχει χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για έξυπνη αστυνόμευση και ολική επιτήρηση στο όνομα της διατήρησης των πρωτοκόλλων COVID-19. Οι Αρχές χρησιμοποίησαν πιλοτικά τη χρήση συστημάτων FRT για “ανεπαφική” παράδοση εμβολίων, μια κίνηση που έχει εγείρει ανησυχίες για το απόρρητο [29] και φόβους ότι αυτό θα περιθωριοποιήσει εκατομμύρια ευάλωτα άτομα [30].
Ροές και ρωγμές: Διακυβέρνηση δεδομένων στην Ινδία
Μια τρίτη αρένα που έχει καταγράψει τεράστιες ροές κατά τη διάρκεια της πανδημίας είναι αυτή της διακυβέρνησης δεδομένων. Σε μια προσπάθεια να γίνει μια από τις λίγες χώρες που θα διέπουν τον τομέα των μη προσωπικών δεδομένων και για να αντιμετωπίσει επίσης την προστασία των προσωπικών δεδομένων, η ινδική κυβέρνηση ανέπτυξε μια επιτροπή, που εξέτασε νομιμότητα και μηχανισμούς διακυβέρνησης για προσωπικά και μη δεδομένα (οριοθέτηση που έγινε από την κυβέρνηση).
Το 2018 κυκλοφόρησε το πρώτο προσχέδιο του Νομοσχεδίου για την Προστασία Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, [31]το οποίο έθεσε ένα πλαίσιο για τη διακυβέρνηση των προσωπικών δεδομένων. Ωστόσο, οι μεταγενέστερες εκδόσεις του νομοσχεδίου αντανακλούσαν κρατική παρέμβαση στον τομέα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Στην αναθεωρημένη έκδοση του 2019, η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει πρόσβαση σε ιδιωτικά δεδομένα επικαλούμενη την εθνική ασφάλεια ή τη δημόσια τάξη, εξαιρώντας τις υπηρεσίες της από κανόνες που διέπουν την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων. Ακόμη και ο δικαστής Sri Krishna, ο οποίος ηγήθηκε της επιτροπής που προετοίμασε το πρώτο προσχέδιο του νομοσχεδίου, αποδοκίμασε αυτές τις μεταγενέστερες αναθεωρήσεις, λέγοντας ότι θα μπορούσαν “να μετατρέψουν την Ινδία σε οργουελικό κράτος” [32]. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, η κυβέρνηση έχει αποσύρει το Νομοσχέδιο για την Προστασία Δεδομένων 2019 και έχει δεχθεί κριτική [33] για αυτή την κίνηση.
Οι ανησυχίες σχετικά με τα μέτρα προστασίας δεδομένων έχουν επισημανθεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας, με την κυβέρνηση να επεκτείνει την πρόσβασή της στα προσωπικά δεδομένα εκατομμυρίων ανθρώπων, ιδιαίτερα στα δεδομένα υγείας. Σε ένα άρθρο στην πύλη τεχνολογικής πολιτικής MediaNama, η δικηγόρος Sarada Mahesh δήλωσε [34] ότι η κυκλοφορία του εμβολίου στην Ινδία χρειαζόταν μια πολιτική απορρήτου για την προστασία των δεδομένων των πολιτών. Η διασφάλιση της ασφάλειας των προσωπικών δεδομένων έχει γίνει ακόμη πιο περίπλοκη με το άνοιγμα των ταξιδιών και τα διαβατήρια εμβολίων [35] γίνονται σημαντικά. Ωστόσο, οι ανησυχίες σχετικά με τη χρήση προσωπικών δεδομένων από εφαρμογές ανίχνευσης επαφών παραμένουν ζωντανές, καθώς συνδέεται με την αρχιτεκτονική του ψηφιακού αναγνωριστικού υγείας της ψηφιακής δημόσιας υποδομής της Ινδίας.
Διαβάστε περισσότερα: Η Ινδία πολεμά τον COVID-19 με “μαζική επιτήρηση”; [36]
Η εστίαση της Ινδίας σε μια ντετερμινιστική και ιδεολογική χρήση της τεχνολογίας για τη διαχείριση της πανδημίας όχι μόνο έχει φέρει κακοδιαχείριση της πανδημίας, αλλά έχει ωθήσει τη χώρα να αντιμετωπίσει οργουελικές πραγματικότητες. Η προσπάθεια της Ινδίας με την επεμβατική υψηλή τεχνολογία για αστυνόμευση ως διακυβέρνηση διαβρώνει την ψηφιακή δημόσια υποδομή και εδραιώνει τον έλεγχο στα δεδομένα και τις ζωές των ανθρώπων.
Το ότι η πανδημία και η επακόλουθη κρίση υγείας χρησιμοποιήθηκαν ως ευκαιρία για επίλυση προβλημάτων μέσω τεχνολογίας, επιτήρηση και έλεγχο είναι κάτι ανησυχητικό και υπογραμμίζει την ανάγκη να δοθεί πολύ μεγαλύτερη προσοχή στον τρόπο, με τον οποίο εργαλειοποιούνται τέτοιες κρίσεις.