- Global Voices στα Ελληνικά - https://el.globalvoices.org -

“Καλύτερα να μην ξυπνήσεις!”: Πώς οι χρήστες του Twitter θυμούνται την ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία το 2022

· Σύνταξη Daria Dergacheva Μετάφραση Evangelia Batra

Κατηγορίες: Ουκρανία, Ρωσία, Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διαδηλώσεις, Ελευθερία του Λόγου, Ιστορία, Μέσα των πολιτών, Πόλεμος - Συγκρούσεις, Πρόσφυγες, Φυσικές Καταστροφές, RuNet Echo, Η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία: Ένας χρόνος μετά

Εικονογράφηση που δημιουργήθηκε με OpenAI από το Global Voices

Πριν από ένα χρόνο, στις 24 Φεβρουαρίου, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία και άρχισε να βομβαρδίζει τη χώρα. Η χρήστης του Twitter @KantWilde, η οποία χαρακτηρίζεται δημοσιογράφος με έδρα το Τορόντο, που σήμερα εργάζεται για το BBC World Service, ρώτησε τους χρήστες του διαδικτύου πώς θυμούνται εκείνη τη μοιραία ημέρα. Μέχρι σήμερα, έχει συγκεντρώσει 173 απαντήσεις από ανθρώπους διαφόρων χωρών και εθνικοτήτων. Το Global Voices μετέφρασε μερικά από αυτά τα τουίτ.

Η ίδια δήλωσε:

Προσπάθησα να θυμηθώ τι συνέβη στις 24 Φεβρουαρίου πέρυσι. Σε γενικές γραμμές, ξεκίνησε για μένα στις 23:00 στις 10 μ.μ. ώρα μας, ένας από τους OSINT-λογαριασμούς στο twitter έγραψε ότι υπήρχε δραστηριότητα στις συχνότητες ενδοεπικοινωνίας των ρωσικών μαχητικών αεροσκαφών

Ακολουθούν μερικές από τις αναμνήσεις από την ημέρα της πλήρους ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου 2022.

ο σύζυγός μου με ξύπνησε το πρωί, μου έφερε ένα φλιτζάνι καφέ στο κρεβάτι, κουβεντιάσαμε λίγο για κάτι και, όταν τελείωσα τον καφέ, είπε: “Άρχισε ο πόλεμος”. Έτσι μου απέσπασε την προσοχή από το τηλέφωνό μου, ώστε να έχω χρόνο να πιω τον τελευταίο καφέ εκείνης της ζωής, που είχε τελειώσει. Είναι υπέροχος.

Μια άλλη χρήστρια του Twitter έγραψε:

Ξύπνησα, διάβασα τις ειδήσεις, αγόρασα τρία εισιτήρια φυγής από τη χώρα μέσα σε 20 λεπτά. Για μένα, τον γιο μου και τον σκύλο. Από τότε δεν έχουμε γυρίσει σπίτι.

Να τι έχει να πει ένας άλλος χρήστης του Twitter για εκείνη την ημέρα:

Κοιμόμουν. Ένας φίλος που ζει στη ζώνη ώρας +4 ώρες από τη δική μου ώρα έστειλε ένα μήνυμα “Καλύτερα να μην ξυπνήσεις”. Γενικά, δεν μπορείς να περιγράψεις πιο εύστοχα τις πρώτες αισθήσεις από την ανάγνωση των ειδήσεων. Μόνο η επιθυμία να μην ξυπνήσεις. Και μετά έκλαιγα για πολλή ώρα στο μπάνιο. Αισθάνομαι σαν να πέρασε μια αιωνιότητα.

Η αίσθηση του εξωπραγματικού αντανακλάται σε αυτό το τουίτ:

Για κάποιο λόγο, ο σκύλος σηκώθηκε νωρίς, στις 6. Πήγα ήσυχα μια βόλτα μαζί της, όπως πάντα άρχισα να ξεφυλλίζω τις ειδήσεις στο κινητό μου. Έτρεξα πίσω τρέχοντας και ξύπνησα τον σύζυγό μου με τα λόγια “βομβαρδίζουμε το Κίεβο, τι πρέπει να κάνουμε;”.

Κάποιοι θυμούνται πως η πρώτη τους αντίδραση ήταν να διαμαρτυρηθούν:

Ήταν 2 ημέρες μετά την επιστροφή των υπαλλήλων μου από την αναρρωτική τους άδεια και θα πήγαινα για σκι στις 25 του μήνα για το Σαββατοκύριακο μετά από 14 εργάσιμες ημέρες. Ως αποτέλεσμα, όλο το πρωί της 24ης τηλεφωνούσα/έγραφα σε φίλους στην Ουκρανία και ήμουν εντελώς τρομοκρατημένος, μετά τη δουλειά με χτύπησαν στην πλατεία, ενώ διαμαρτυρόμουν με τους συναδέλφους μου.

Για πολλούς, η ημερομηνία της 24ης Φεβρουαρίου είναι μια υπενθύμιση των γρήγορων θανάτων φίλων:

Σχεδόν δεν θυμάμαι. Αποκοιμήθηκα νωρίς, διάβαζα κάτι στη δουλειά, και με ξύπνησε στις 7 το πρωί ένας φίλος που έφευγε για τη δουλειά – ζήτησε άδεια και δεν πήγε πουθενά – και η κραυγή του “Ginny, ξύπνα ρε γαμώτο, άρχισε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος”. Δύο εβδομάδες αργότερα, μάθαμε ότι ο φίλος μας, ένας σκηνοθέτης από το Χάρκοβο, είχε πεθάνει.

Πολλοί εκφράζουν την αίσθηση ότι η ζωή χάνει το νόημά της:

Πήγα στη δουλειά, όλα ήταν τόσο καλά. Το παραλήρημα του Παππού [έτσι αποκαλούν τον Πούτιν οι Ρώσοι που αντιτίθενται στις πολιτικές του] δεν έχει πιάσει τόπο εδώ και πολύ καιρό. Έφτασα στη δουλειά – άρχισε ο πόλεμος. Δύο μέρες με την καταστροφολογία. Έκτοτε, φέτος, δεν ένιωσα ποτέ ότι έκανα κάτι σημαντικό και απαραίτητο με φόντο τον πόλεμο. Τα πάντα είναι μικρά και άχρηστα.

Μια άλλη κοινή εμπειρία είναι η ντροπή:

Στις 23 Φεβρουαρίου τηλεφώνησα στον πατέρα μου για να τον συγχαρώ (επαγγελματίας στρατιωτικός, συνταξιούχος εδώ και 30 χρόνια) και μου απάντησε ότι δεν δέχεται συγχαρητήρια και ότι ντρέπεται για τον στρατό. Πριν πάμε για ύπνο, προσπαθήσαμε να αγοράσουμε εισιτήρια για να πετάξουμε στη Ρωσική Ομοσπονδία για τον Μάιο, η πληρωμή δεν πέρασε και πήγαμε για ύπνο. Ξυπνήσαμε στις 8 το πρωί, διαβάζοντας τις ειδήσεις, ενώ ο Ουκρανός γείτονάς μας πίσω από τον τοίχο έκλαιγε δυνατά.

Κάποιοι, αν και ζουν στη Ρωσία, είναι ακριβώς στα σύνορα με την Ουκρανία και θυμούνται εκείνη την ημέρα με τον άμεσο ήχο των βομβαρδισμών:

Ξυπνήσαμε γύρω στις 4-5 το πρωί επειδή τα παράθυρα και η πόρτα στο μπαλκόνι έτρεμαν, ζούσαμε στο Μπέλγκοροντ.
Δεν ήταν σαφές τι συνέβαινε, και στη συνέχεια, όταν μπήκαμε στις συνομιλίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όλοι κατάλαβαν.

Ο πόλεμος χώρισε επίσης πολλές οικογένειες, όπως θυμάται αυτός ο χρήστης του Twitter:

Πόλεμος

Στις 10 τηλεφώνησα στην πολωνική πρεσβεία για έγγραφα βίζας για την κόρη μου

Κανείς δεν απάντησε.

Στις 12 ήμουν στη δουλειά.

Είδα μερικούς κανίβαλους τριγύρω (συνάδελφοι που υποστήριζαν τον πόλεμο)

Είμαστε στην Πολωνία.
Η κόρη μας στη Λευκορωσία.
Ο γιος στην Αρμενία.

Δεν υπάρχει επιστροφή.

Ο πόλεμος είναι επίσης, για πολλούς, το έναυσμα για την εξορία:

Η κοπέλα, με την οποία επικοινωνούσαν, έγραψε: “Και τι θα συμβεί σε όλους μας τώρα; Τι να κάνουμε;”. Δεν κατάλαβα και άνοιξα το δεύτερο μήνυμα και εκεί ένας φίλος έγραψε: “Ενώ κοιμόσουν, άρχισε ο πόλεμος”. Μπόρεσα να φύγω μετά τις διώξεις μόλις τον Απρίλιο και όλο αυτό το διάστημα δεν είχα πάει σπίτι και προφανώς δεν θα πάω σύντομα.

Για πολλούς, οι γειτονικές χώρες έγιναν τα πιο προσιτά ασφαλή καταφύγια:

Την προηγούμενη ημέρα, ο σύζυγός μου και εγώ συζητήσαμε λίγο πριν πάμε για ύπνο ότι τελικά δεν θα γινόταν πόλεμος. Δεν μπορεί να γινόταν. Το πρωί της 24ης Φεβρουαρίου, ξύπνησα αργότερα από τον σύζυγό μου και το πρώτο πράγμα που άκουσα από εκείνον ήταν “ο πόλεμος άρχισε”. Έκλαιγα κάθε μέρα για 2 συνεχόμενες εβδομάδες μέχρι να πετάξουμε για το Καζακστάν, στη μητέρα μου.

Η απελπισία, με μια αίσθηση προαισθήματος, είναι μια κοινή εμπειρία:

Δεν θυμάμαι πώς ξύπνησα, αλλά θυμάμαι πολύ καλά ότι μπόρεσα να κοιμηθώ μόλις την 3η ημέρα. Δεν μπορούσα να φάω, να σκεφτώ τίποτα, να υπάρξω. Δεν άφηνα το τηλέφωνο, έκλαιγα και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Αν και “περίμενα” αυτόν τον πόλεμο από τα τέλη του 2020. Μια μαύρη τρύπα άνοιξε μέσα μου.

Πολλοί αναρωτιούνται επίσης πώς να συνεχίσουν την καθημερινή ζωή σε ένα τέτοιο πλαίσιο: 

Ακούω συνεχώς ειδήσεις τον τελευταίο καιρό. Μόλις είχαμε μια μέρα, πήγα για ψώνια και άκουσα ότι επιτέθηκε. Έκλαιγα στο πάρκινγκ για δύο ώρες. Και μετά πήγα σπίτι και ένιωσα περίεργα που η ζωή συνεχίζεται εδώ, τα παιδιά πάνε σχολείο, ξεκινάει η άνοιξη. Και κάπου η πατρίδα μου σκοτώνει ανθρώπους.