Συρία: Από τα “σαγόνια” του θανάτου στην αγκαλιά της μοίρας

Ένας διασώστης από τα Λευκά Κράνη παρηγορεί έναν Σύριο, που έχασε την οικογένειά του στον σεισμό. Φωτογραφία: Baynana, δόθηκε με άδεια.

Αυτό το κείμενο του Ayham Al Sati δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από την Baynana, μια αραβική πλατφόρμα πολυμέσων, στις 10 Φεβρουαρίου 2023. Μια επεξεργασμένη έκδοση αναδημοσιεύεται εδώ, στο πλαίσιο συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου.

Μπορούμε να αποχαιρετήσουμε τον θάνατο; Δεν μας ακούει ούτε ανταποκρίνεται. Αρνείται να μας αφήσει ακολουθώντας όπου κι αν πάμε. Μπορεί να φεύγουμε σε ασφαλέστερες περιοχές και χώρες, αλλά η ασφάλεια παραμένει άπιαστο όνειρο.

Θανατηφόρες δονήσεις διαπέρασαν την ηρεμία και έσεισαν με μανία το βράδυ της 6ης Φεβρουαρίου την Τουρκία. Κτίρια κατέρρευσαν εγκλωβίζοντας κατοίκους μέσα τους εν ριπή οφθαλμού. Στη συνέχεια, η οργή του σεισμού εξαπλώθηκε στη Συρία προκαλώντας όλεθρο στη Λατάκεια, την Ταρτούςτην Χάμα, το Χαλέπι και τη βορειοδυτική περιφέρεια.

Ο θάνατος είναι πολύ οικείος στις κωμοπόλεις και πόλεις της Συρίας, όπου κυριαρχεί η καταπίεση, μόνιμος σύντροφος κατά τη διάρκεια του 11χρονου πολέμος. Ο φόβος και η καταστροφή φέρουν πικρές γεύσεις, δοκιμασμένες από πολλούς αθρώπους. Τα κτίρια που έχουν καταρρεύσει και οι αγωνιώδεις κραυγές έχουν γίνει ένα πολύ οικείο soundtrack, ενώ η ζοφερή αναμονή για την ανάσυρση των σορών από τα ερείπια έχει γίνει ρουτίνα. Η γεύση του θανάτου είναι πικρή κι ας έχει αλλάξει η επίγευση.

Στη νότια Τουρκία, ο Ahmed Saad Eldin Alsalamat, η σύζυγός του, Sahab Riyadh Abou Hosainy, και οι κόρες τους, Dima και Bana, θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια. Τα ονόματά τους και η σχέση τους με συνοδεύει και ταυτίζομαι. Μια τετραμελής οικογένεια όπως και η οικογένειά μου, με καταγωγή από τη γενέτειρά μου, το Τασίλ, που βρίσκεται στη νότια περιφέρεια Νταράα της Συρίας. Είχαν ξεφύγει από τον μακροχρόνιο θάνατο από τη Συρία αναζητώντας καταφύγιο στην Τουρκία, μα βρήκαν τον θάνατο να τους περιμένει εκεί. Υπάρχουν χιλιάδες χιλιάδες ονόματα σαν τα δικά τους. Άνθρωποι που άφησαν την ύστατη πνοή τους στην Τουρκία και τη Συρία.

Ο Ahmed και η Sahab είχαν δύο υπέροχες κόρες, τη Dima και την Bana, και οι δύο κάτω των έξι ετών. Και οι τέσσερίς τους βρέθηκαν αγκαλιασμένοι κάτω από τα ερείπια του σπιτιού τους, που τους είχε παρασχεθεί ως άσυλο. Εν ζωή, είχαν προσκολληθεί ο ένας στον άλλον για χρόνια, αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουν τον θάνατο ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Αφού ξέφυγαν από τον πικρό θάνατο στη χώρα τους, υπέμειναν την πικρία του εκτοπισμού και βρήκαν καταφύγιο σε μια ξένη γη, μα ο θάνατος τους βρήκε τελικά εκεί.

Ο σεισμός έπληξε τη βορειοδυτική Συρία, που αναφέρεται ως περιοχή “εκτός κρατικού ελέγχου” από τη Ρωσία και τη Συρία, αλλά θέλουμε να τις αποκαλούμε περιοχές “απαλλαγμένες από δικτατορικό έλεγχο”. Λαμβάνουμε συχνά αναφορές για δεκάδες ανθρώπους, που σκοτώθηκαν από ρωσικές και συριακές αεροπορικές επιδρομές. Οι άνθρωποι εκεί έχουν κουραστεί από τον καθημερινό θάνατο, το συνεχές ρεύμα της καταστροφής και την αναπόφευκτη φυγή σε υπερπλήρεις καταυλισμούς.

Σήμερα, αυτές οι περιοχές στη βορειοδυτική Συρία βρίσκονται στο κατώφλι μιας πραγματικής ανθρωπιστικής κρίσης. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, 14,6 εκατομμύρια άνθρωποι στην περιοχή είχαν άμεση ανάγκη βοήθειας λόγω της ανελέητης πολιορκίας και των βομβαρδισμών, που είχαν υπομείνει, ακόμη και πριν από τον σεισμό. Σήμερα, μετακινούνται από εκτοπισμό σε εκτοπισμό, από τον ένα καταυλισμό στον άλλο και από τον ένα σωρό μπάζα στον άλλο.

Η κατάσταση είναι τουλάχιστον τραγική, με έναν εξαιρετικά ευάλωτο ιατρικό τομέα και έλλειψη δυνατοτήτων αντιμετώπισης έκτακτων περιστατικών. Η μόνη ελπίδα για τα εγκλωβισμένα άτομα είναι η Πολιτική Άμυνα, γνωστή και ως Λευκά Κράνη, που κήρυξαν την περιοχή ζώνη καταστροφής την πρώτη μέρα του σεισμού. Δυστυχώς, η τεράστια κλίμακα της καταστροφής έχει υπερνικήσει την περιορισμένη ικανότητα αυτών των αφοσιωμένων εθελοντών. Η κατάσταση παραμένει τρομερή με έλλειψη απαραίτητου εξοπλισμού και μηχανημάτων και έλλειψη σαφούς σχεδίου δράσης.

Οι ομάδες διάσωσης φωνάζουν στα παγιδευμένα άτομα κάτω από τα ερείπια των σπιτιών τους: “Παρακαλώ απαντήστε. Έχει επιζήσει κάποιος;”

Πολλοί φίλοι και συνάδελφοι σε αυτές τις κατεστραμμένες περιοχές μας λένε ότι οι φωνές των ανθρώπων, που έχουν παγιδευτεί κάτω από τα ερείπια, έχουν σιωπήσει, καθώς οι επιχειρήσεις διάσωσης έχουν καθυστερήσει. Εμείς οι Σύριοι έχουμε συνηθίσει να φωνάζουμε και να παρακαλούμε για βοήθεια χωρίς να μας ακούνε.

Οι Σύριοι πεθαίνουν πάντα σιωπηλά, με ελάχιστη βοήθεια ή βοήθεια από κανέναν. Άλλοτε από βομβαρδισμούς, άλλοτε από βασανιστήρια στις φυλακές και άλλοτε σε επικίνδυνα ταξίδια σε θάλασσες και ωκεανούς για αναζήτηση ασφάλειας. Αυτοί οι αδικοχαμένοι άνθρωποι περίμεναν 11 χρόνια για να χτυπήσει ο κόσμος το κουδούνι για να τελειώσει ο πόλεμος. Αντίθετα, τα τύμπανα του πολέμου συνεχίζουν να χτυπούν σε άλλες χώρες, αντί να φιμώνονται.

Μετά τον σεισμό, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε ότι έρχεται βοήθεια από 45 χώρες. Μόλις χιλιόμετρα μακριά, στη βορειοδυτική Συρία, δεν έφτασε καμία τέτοια βοήθεια και οι άνθρωποι αφέθηκαν να αντιμετωπίσουν τη μοίρα τους και την επικείμενη απειλή θανάτου στον απόηχο του σεισμού.

Όσα άτομα επέζησαν είναι έξω από τα σπίτια τους, παιδιά και γυναίκες και άλλοι έμειναν στους δρόμους για να αντιμετωπίσουν τον θυελλώδη καιρό από τον σεισμό. Τα σπίτια τους τώρα ερειπωμένα ή με ζημιές, ο φόβος στις καρδιές τους. Δε διαφαίνεται καμία βοήθεια ή ανακούφιση, ακόμη και προκαταρκτική βοήθεια. Οι ζωές τους, αναποδογυρισμένες.

Τα παιδιά, σαστισμένα, παλεύουν να καταλάβουν. εικάζουν μεταξύ τους: “Θα ξαναγίνει σεισμός;”

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το Υπουργείο Υγείας του συριακού καθεστώτος έχει αναφέρει έναν αριθμό νεκρών πάνω από 1.347, με πάνω από 2.300 τραυματίες, στις επαρχίες Χαλάμπ, Λατάκεια, Ταρτούς και Χάμα. Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι τα στοιχεία αυτά δεν είναι οριστικά.

Εν τω μεταξύ, στα βορειοδυτικά της Συρίας, η οργάνωση Λευκά Κράνη έχει καταγράψει περισσότερους από 2.037 θανάτους και πάνω από 3.000 τραυματισμούς, με τον αριθμό να είναι πιθανό να αυξηθεί, καθώς εκατοντάδες οικογένειες παραμένουν παγιδευμένες κάτω από τα ερείπια.

Οι κραυγές του συριακού λαού ηχούν δυνατά αυτή τη φορά και η φυσική καταστροφή φαίνεται να είναι πιο σοβαρή από τις ανθρωπογενείς καταστροφές, που έχει υποστεί. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: θα ανταποκριθεί κανείς στις εκκλήσεις μας για βοήθεια ή θα πέσει στο κενό για άλλη μια φορά η ταλαιπωρία μας, αφήνοντάς μας να ενοχλούμε τον κόσμο με τα βάσανα και τις κραυγές μας, έως ότου ξεχαστούν σε μια ή δύο μέρες;

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.