Ο τρανσφοβικός λόγος είναι ο πραγματικός “Δούρειος Ίππος” του μεξικανικού φεμινισμού

Φωτογραφία και εικονογράφηση: Laurel Miranda, χρήση με άδεια.

Το πρωτότυπο κείμενο γράφτηκε από τη δημοσιογράφο και τρανς Láurel Miranda. Έχει δημοσιευτεί στο μεξικάνικο μέσο ενημέρωσης Milenio, πριν αποσυρθεί, αφότου το επέκρινε μεξικάνικη φεμινιστική ομάδα. Η αρχική μετάφραση στα αγγλικά βρίσκεται στο ιστολόγιο της μεταφράστριας, NorthernLauren.

Αν είσαι φεμινίστρια και δε διαμαρτύρεσαι για άτομα, που κακοποιούν τρανς και μη δυαδικά άτομα στο όνομα του εν λόγω πολιτικού κινήματος, φοβάμαι που το λέω, αυτό ονομάζεται συνενοχή. Με τον ίδιο τρόπο που κατακρίνουμε την πατριαρχική “Λέσχη Ανδρών” για να καταγγείλουμε την αρσενική συνενοχή (μέσω της σιωπής τους ή της παθητικότητάς τους ενώπιον του μισογυνισμού των συνανθρώπων τους), μπορούμε και πρέπει να μιλήσουμε και για τις cis φεμινίστριες γυναίκες, που επιλέγουν να παραβλέπουν τις τρανσφοβικές ενέργειες των υποτιθέμενων αδελφών τους.

Η τρανσφoβία έχει επιτραπεί να φτάσει τόσο μακριά στο Μεξικό, ώστε να υπάρχουν τώρα “φεμινιστικές πορείες”, που δεν παλεύουν για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά για να εμποδίσουν την πρόσβαση της τρανς κοινότητας σε αυτές. Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε μέρη όπως η πολιτεία της Πουέμπλα, όπου μια συλλογικότητα radfem [ριζοσπαστικού φεμινισμού] έχει αναγνωρίσει ως κύριο εγχείρημά τους τον αποκλεισμό της Νομοθεσίας Agnes, μιας πρωτοβουλίας που επιτρέπει στα τρανς άτομα να αναγνωριστεί η ταυτότητα φύλου τους μέσω διοικητικής διαδικασίας. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στην πολιτεία του Μεξικού, όπου μια άλλη συλλογικότητα έκανε έκκληση να είναι η φεμινιστική πορεία στις 8 Μαρτίου “ενάντια στην εξάλειψη των γυναικών”.

Τι σημαίνει “εξάλειψη των γυναικών”; Ποιων γυναικών; Λευκών, φυλετικοποιημένων, φτωχών, εργαζομένων του σεξ, τρανς; Πώς θα μπορούσε να εξαλειφθεί περισσότερος από τον μισό παγκόσμιο πληθυσμό; Ε, λοιπόν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που έννοιες όπως “ιδεολογία του φύλου” ή “γκέι ατζέντα” πέρασαν από τα πιο συντηρητικά τμήματα της κοινωνίας για να εξαλείψουν τη σεξουαλική και την έμφυλη ποικιλομορφία, αντιμετωπίζουμε τώρα την υποτιθέμενη “εξάλειψη των γυναικών”. Αυτό προφανώς δε βασίζεται σε ιδέα ούτε της εκκλησίας ούτε της ακροδεξιάς, αλλά στις φωνές φεμινιστριών δημοσιογράφων, συγγραφέων και διανοούμενων, όπως του πρώην μέλους του κοινοβουλίου για το ισπανικό κόμμα PSOE, Ángeles Álvarez, της Μεξικανής ανθρωπολόγου και ακαδημαϊκού Mαρσέλα Λαγκάρντ ή της δημιουργού του Χάρι Πότερ Τζ. Κ. Ρόουλινγκ.

Αυτός ο αγώνας έχει εμφανιστεί σε χώρες όπως η Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, και τώρα το Μεξικό, για να εμποδιστούν νομοθεσίες, που θα επέτρεπαν σε τρανς και μη δυαδικά άτομα να αναγνωριστεί το φύλο τους μέσω διοικητικών διαδικασιών αντί δικαστικών αποφάσεων ή πιστοποιητικών φύλου, για τα οποία θα χρειαζόταν παρουσία ψυχολόγου ή ψυχιάτρου, καθώς και ορμονικές θεραπείες, οι οποίες ιστορικά συνέβαλαν στην παθολογικοποίηση των τρανς ατόμων.

Στην Ισπανία, για παράδειγμα, η Ángeles Álvarez και η πτέρυγα του ισπανικού φεμινισμού, που αποκλείει τα τρανς άτομα, πιστεύουν ότι η έγκριση της “Νομοθεσίας περί Τρανς” θα έθετε σε κίνδυνο την εκπροσώπηση των γυναικών σε διάφορους τομείς της δημόσιας ζωής, όπως η πολιτική, ο αθλητισμός, η ψυχαγωγία κ.λπ. Και πάλι, για ποιες γυναίκες μιλάμε; Το επιχείρημα της Álvarez καταρρέει, όταν λαμβάνουμε υπόψη τα στατιστικά στοιχεία, που αφορούν τα τρανς άτομα. Είμαστε μειονότητες σε όλο τον κόσμο και όμως ερχόμαστε αντιμέτωπα με υψηλό ποσοστό εγκλημάτων μίσους και αυτοκτονιών, καθώς και μειωμένο προσδόκιμο ζωής. Αντίθετα, υπάρχουν πολύ λίγα τρανς άτομα στους προαναφερθέντες τομείς, αλλά, παρόλ’ αυτά, παραγκωνίζονται εντυπωσιακά, ειδικά στον αθλητικό χώρο, υποδηλώνοντας ότι η παρουσία τρανς γυναικών απειλεί την πιθανότητα νίκης των “βιολογικών γυναικών” [sic].

Μου φαίνεται απίστευτο ότι το 2021, μετά από δεκαετίες φεμινισμού και μελετών φύλου, φράσεις όπως “βιολογικές γυναίκες” και “βιολογικοί άνδρες” [sic] συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται ως επιχειρήματα για να μειωθεί η νομιμότητα των τρανς ταυτοτήτων και για να ξεκινήσει ανοιχτά πόλεμος ενάντια στα πιο βασικά δικαιώματά μας: ταυτότητα, ελεύθερη ανάπτυξη προσωπικότητας, απουσία διακρίσεων, πρόσβαση στην εκπαίδευση και αξιοπρεπή εργασία.

Και το θέμα είναι ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από το να είσαι κατά της “εξάλειψης των γυναικών”. Οι φωνές υπέρ του αποκλεισμού των τρανς τάσσονται ενάντια στο φύλο και υπέρ της αναθέρμανσης της υλικής πραγματικότητας του σεξ ως μοναδικού και αποφασιστικού παράγοντα για να προσδιοριστεί αν ένα άτομο είναι ή δεν είναι γυναίκα. Έτσι, πρόκειται για μια ουσιοκρατική στάση, την οποία πολεμά εδώ και χρόνια ο φεμινισμός. Σκέψου επίσης ότι η σεξουαλική τους πραγματικότητα συνεπάγεται μια “πρωταρχική καταπίεση”, με την οποία καθολικεύουν τις εμπειρίες όλων των γυναικών. Αυτό περιβάλλει πτυχές της ταυτότητας όπως η φυλή, η τάξη ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός, που για ορισμένες γυναίκες είναι οι κύριες καταπιέσεις, υπό τις οποίες ζουν.

“Υπάρχουν μαύρες γυναίκες, γυναίκες λεσβίες, τρανς και φτωχές γυναίκες. Υφίστανται διακρίσεις, όχι μόνο επειδή είναι γυναίκες, αλλά και για τη φυλή τους, το φύλο τους ή την κοινωνικοοικονομική τους κατάσταση […]. Ο φεμινισμός είναι ενάντια στην καταπίεση και εκμετάλλευση του φύλου και, αν υπάρχουν γυναίκες, που επηρεάζονται από ρατσισμό ή ομοφοβία ή τρανσφοβία, ο αγώνας ενάντια σε αυτά είναι κομμάτι της απελευθέρωσης”, λέει η Βρετανίδα φεμινίστρια και δημοσιογράφος Reni Eddo-Lodge.

Δεδομένης της ιδιαιτερότητας της πραγματικότητάς μας και των διακριτών βιαιοπραγιών που υφίστανται τα τρανς άτομα, πιστεύω ότι πρέπει να επισημάνω εκ των προτέρων ότι, εδώ, μιλάω για τους κινδύνους της ρητορικής αποκλεισμού για τις τρανς γυναίκες, ιδίως. Ωστόσο, θα ήθελα να τονίσω ότι αυτή η ρητορική απειλεί επίσης άλλους τρόπους ζωής. Οι τρανς άντρες, για παράδειγμα, ονομάζονται “αδελφές”, εάν αποφασίσουν να αντιστρέψουν την φυλομετάβασή τους, ή προδότες και “λεσβόφοβοι”, εάν αποφασίσουν να παραμείνουν σταθεροί στην δήλωση του φύλου τους. Αρκεί να δούμε τη βία, που ασκείται στους τρανς άνδρες, οι οποίοι, δεδομένου ότι μπορούν επίσης να μείνουν έγκυοι, έχουν λάβει μέρος σε πορείες υπέρ της αποποινικοποίησης της άμβλωσης.

Όπως επισημαίνουν οι Gracia Trujillo και Moira Pérez: “Αυτό που συχνά ξεχωρίζει στον ριζοσπαστικό φεμινισμό τρανς αποκλεισμού είναι μια άρνηση να συμπεριληφθούν οι τρανς γυναίκες στο γυναικείο κίνημα (ή στην ίδια τη συλλογικότητα). Ωστόσο, πρόκειται πραγματικά για τον αποκλειστικό φεμινισμό με ευρύτερους όρους, ο οποίος αντιτίθεται – από τη θέση του προνομίου – σε ξεχωριστές μορφές αυτονομίας λήψης αποφάσεων, σωματική αυτονομία, δικαίωμα στην ταυτότητα, δικαίωμα σε μια ζωή χωρίς βία… Το φεμινιστικό κίνημα αποκλεισμού έρχεται ενάντια σε πολλούς μορφές ύπαρξης: ολόκληρο το τρανς και μη δυαδικό φάσμα, τα εργαζόμενα άτομα του σεξ ή όποιο καταφεύγει σε παρένθετη μητρότητα, μεταξύ άλλων. Στην περίπτωση αυτών των δύο τελευταίων, η σεξουαλική εργασία και η παρένθετη μητρότητα θεωρούνται ανά πάσα στιγμή ότι συνιστούν βία κατά των γυναικών. Αυτή η ανάλυση δεν προσαρμόζεται στην πραγματικότητα. Αντίθετα, αναστέλλει την προώθηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων, που εμπλέκονται άμεσα σε αυτές τις πρακτικές και τους τοποθετεί ως παθητικά θύματα χωρίς καν να τους ακούει”.

Ο κίνδυνος αυτού του λόγου δεν έγκειται αποκλειστικά στον αγώνα του για τον περιορισμό των δικαιωμάτων, αλλά ελλοχεύει και στον τρόπο, με τον οποίο λειτουργεί ως γόνιμο έδαφος για ενισχυμένα στίγματα και προκαταλήψεις κατά της κοινότητάς μας. Για παράδειγμα, πάρτε την πρόσφατη περίπτωση γκράφιτι από τρανσφοβικούς διαδηλωτές και διαδηλώτριες σε αντίθεση με την Νομοθεσία Ταυτότητας Φύλου). Ωστόσο, αποδόθηκε λανθασμένα σε τρανς άτομα από τοπικές πηγές, πιθανότατα σε μια προσπάθεια απαξίωσής τους. Στην τελική, το πώς κατασκευάζονται οι ταυτότητές μας τόσο από τον Τύπο όσο και από τον λόγο, ο οποίος μας ευθυγραμμίζει με το ανώμαλο, το παράταιρο, το οξύθυμο, τροφοδοτεί τα εγκλήματα μίσους, που διαπράττονται εναντίον μας, ιδιαίτερα τις τρανσοκτονίες.

Το να μην ακολουθείς τρανσφοβικό λόγο ή η αποστασιοποίηση από αυτόν απλά δεν αρκεί στο σημερινό κλίμα. Πρέπει επίσης να τοποθετηθούμε απέναντι σε αυτό. Γι’ αυτό επικροτώ την συλλογικότητα Dignas Hijas. Αφού εντόπισαν τον τρόπο, με τον οποίο ο φεμινισμός οπλιζόταν για τρανσφοβικούς σκοπούς, ξεκίνησαν μια πρωτοβουλία τον περασμένο Αύγουστο με την ονομασία #NoEnNuestroNombre (#ΌχιΑπόΕμάς) για να υπογραμμίσουν ότι “τα τρανς δικαιώματα είναι ανθρώπινα δικαιώματα, όχι απειλή”.

Αγαπητοί σύμμαχοι, αγαπητές cis φεμινίστριες: αν θέλετε να εντοπίσετε τον δούρειο ίππο στο κίνημά σας, σας προσκαλώ να εξετάσετε ποιος λόγος ευθυγραμμίζεται περισσότερο με αυτόν της ακροδεξιάς. Αυτός που αγωνίζεται για τα δικαιώματα και την έντιμη ύπαρξη των τρανς ατόμων; Ή μήπως αυτός των πολέμιων “αδερφών” σας, που αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο στην ετερότητα; Ας μην κάνουμε λάθος: η παύση των νόμων, που επιτρέπουν την αναγνώριση διαφορετικών ταυτοτήτων φύλου, δεν σημαίνει ότι υπάρχουν λιγότερα τρανς άτομα. Θα κάνει τη ζωή μας πιο δύσκολη, περιορίζοντας την πρόσβασή μας στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτή τη στιγμή, τα στρατεύματα βαδίζουν εναντίον των τρανς ατόμων και των εργαζομένων του σεξ και, αν συνεχίσουμε με αυτές τις χλιαρές αντικρούσεις, δεν θα πληρώσει το τίμημα η (cis) πατριαρχία. Θα το πληρώσεις εσύ.

Ξεκινήστε τη συζήτηση

Συντάκτες, παρακαλώ σύνδεση »

Οδηγίες

  • Όλα τα σχόλια ελέγχονται. Μην καταχωρείτε το σχόλιο σας πάνω από μία φορά γιατί θα θεωρηθεί spam.
  • Παρακαλούμε, δείξτε σεβασμό στους άλλους. Σχόλια τα οποία περιέχουν ρητορική μίσους, προσβολές ή προσωπικές επιθέσεις δεν θα καταχωρούνται.