«Η ελεύθερη Παλαιστίνη δεν θα ακυρωθεί». Διαδήλωση στο Βερολίνο, 4 Νοεμβρίου 2023, οργανωμένη από παλαιστινιακές και εβραϊκές ομάδες. Φωτογραφία από Streets of Berlin στο Flickr.com ( CC BY-SA 2.0 )

Στο Βερολίνο, οι Άραβες αλληλοϋποστηρίζονται επεκτείνοντας τα ιδιωτικά τους καταφύγια για να θρηνήσουν για τη Γάζα. Ενώ η καταστολή των φιλοπαλαιστινιακών αισθημάτων δεν είναι κάτι καινούργιο, οι πρόσφατες καταστολές στη Γερμανία έχουν αγγίξει μια βαθύτερη χορδή. Ο τελευταίος πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα έχει σκοτώσει τουλάχιστον 28.663 Παλαιστίνιους και έχει τραυματίσει 67.984 άλλους μέχρι στιγμής. 

Από τις 7 Οκτωβρίου, η Γερμανία έχει εντείνει την καταστολή της παλαιστινιακής ταυτότητας και αλληλεγγύης καταπνίγοντας την ειρηνική έκφραση. Οι διαμαρτυρίες έχουν απαγορευτεί ή ακυρωθεί και οι Aρχές στοχοποιούν άτομα που επιδεικνύουν παλαιστινιακά σύμβολα, όπως τη σημαία και την κεφίγια. Επιπλέον, νόμιμες φράσεις αντίστασης όπως «Ελεύθερη Παλαιστίνη» και «Από το ποτάμι στη θάλασσα» έχουν ποινικοποιηθεί.

Το Global Voices πήρε συνέντευξη από έξι Άραβες στο Βερολίνο, που εξέφρασαν ανησυχίες για την καταστολή της διαφωνίας και την διαγραφή της παλαιστινιακής ταυτότητας στη Γερμανία. Για λόγους ασφαλείας, οι ταυτότητές τους παραμένουν απόρρητες και χρησιμοποιούνται ψευδώνυμα.

Μια συντριπτική αίσθηση ευθραυστότητας

Ο 30χρονος Fouad, γραφίστας και Ιρακινός πρόσφυγας που ζει στη Γερμανία εδώ και μια δεκαετία, εξέφρασε την απογοήτευσή του για την έλλειψη δέσμευσης του Βερολίνου για ειρήνη και ελευθερία, δηλώνοντας:

Αν και η καταστολή δεν είναι κάτι καινούργιο, αυτή είναι η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά σαν πρόσφυγας στο Βερολίνο, το οποίο έβλεπα ως καταφύγιο. Η Γερμανία για άλλη μια φορά δεν στέκεται στην πλευρά, που ζητά ειρήνη και ελευθερία. Με πονάει που τα χρήματα των φόρων μου βοηθούν την καταπίεση. Υπάρχει μια αρνητική ενέργεια παντού. Νιώθω ότι με παρακολουθούν και είμαι σε εγρήγορση – δεν νιώθω ασφαλής.

Ο Fouad δεν είναι ο μόνος. Η 25χρονη Αιγύπτια Hanan, που μετακόμισε στη Γερμανία ως έφηβη, είναι απογοητευμένη που τα οκτώ χρόνια που πέρασε στη Γερμανία έχουν σημαδευτεί από ανειλικρίνεια: «Ένιωθα πιο ασφαλής πριν. Δεν φοβάμαι να αντιμετωπίσω ρατσιστικά σχόλια ή βλέμματα. Απλώς ένιωθα πιο ασφαλής παρέα με γνήσιους ανθρώπους, που μοιράζονταν τις ίδιες αξίες και αρχές στη ζωή. Τώρα, όλα φαίνονται ψεύτικα».

Η 39χρονη Omniya, Αιγυπτιοπολωνέζα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία, συμμερίζεται τα συναισθήματά τους νιώθοντας έναν διαρκή κίνδυνο εκτοπισμού. Εκφράζει μια παρόμοια λαχτάρα για ασφάλεια:

Όταν ήμουν παιδί, ένας από τους γονείς μου απελάθηκε. Τώρα, οι πολιτικοί συζητούν μαζικές απελάσεις. Το δεξιό κόμμα AfD κερδίζει δύναμη στο κοινοβούλιο και συγκεντρώνει υποστήριξη, με στόχο να μετατρέψει τη Γερμανία σε ένα εθνοτικό κράτος. 

Αν το AfD καταφέρει να εφαρμόσει την ατζέντα του —μαζί με άλλα κόμματα που κλίνουν προς αυτή την κατεύθυνση— αυτό θα μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες. Δεν θα έλεγα ότι ένιωθα «ασφαλής» πριν, αλλά ένιωθα «πιο ασφαλής». Τώρα, νιώθω πολύ ανασφαλής.

Η Souad, μια 36χρονη Παλαιστίνια εκπαιδευτικός γεννημένη στις ΗΠΑ, η οποία ζει στη Γερμανία για πάνω από δέκα χρόνια, μοιράζεται συναισθήματα σύγχυσης εν μέσω των απρόβλεπτων κανονισμών στη χώρα. Επεσήμανε:

Η Γερμανία αλλάζει τους κανόνες μέρα με τη μέρα, όμως δεν καταγράφονται επίσημα πουθενά. Είναι απίστευτα συγκεχυμένο. Τη μία μέρα, το να λες «Ελεύθερη Παλαιστίνη» είναι αποδεκτό. Την επόμενη, είναι «απαγορευμένο». Την άλλη μέρα, η συζήτηση για «γενοκτονία» είναι εντάξει. Και ξαφνικά, είναι απαγορευμένο. Θα βρούμε τρόπους να εκφραστούμε, αλλά χρειαζόμαστε σαφήνεια σχετικά με το τι υπάρχει στη λίστα τους. Γιατί να παίζουν παιχνίδια μυαλού μαζί μας, όταν ο λαός μας σφαγιάζεται;

Η Rania, μια 40χρονη Παλαιστινιογερμανίδα ανθρωπίστρια, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία, αμφισβητεί την κατάσταση του πολιτικού τοπίου στη χώρα:

Δεν με κατακλύζει φόβος, όταν διαβάζω τρελούς τίτλους (που μας χαρακτηρίζουν ως τους νέους Ισλαμιστές και υποστηρίζουν την απέλασή μας), αλλά καθαρός θυμός. Τον ίδιο θυμό νιώθω όταν η κυβέρνηση, την οποία ψήφισα, απέχει από το δημοψήφισμα του ΟΗΕ για κατάπαυση πυρός.

Η πραγματική μου ανησυχία: υπάρχει ακόμα κάποιο πολιτικό κόμμα, το οποίο μπορούν να εμπιστευτούν άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως Μαύροι, Αυτόχθονες και Έγχρωμοι (BIPOC);

Η Marwa, μια 35χρονη Ιορδανή μηχανικός με τρίμηνη υποτροφία στο Βερολίνο, ένιωθε αναστατωμένη καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής της.

Πινακίδα από μια ειρηνική φιλοπαλαιστινιακή διαδήλωση στο Βερολίνο στις 20 Οκτωβρίου 2023. Φωτογραφία του συγγραφέα, χρησιμοποιείται με άδεια.

«Από την άφιξή μου στο αεροδρόμιο, ένιωθα ανασφαλής στο Βερολίνο. Ήμουν η μόνη επιβάτις που σταμάτησε η αστυνομία για έλεγχο λόγω της χιτζάμπ μου και της αραβικής μουσουλμανικής εμφάνισής μου. 

Η ανασφάλειά μου έχει αυξηθεί από τις 7 Οκτωβρίου, που συμπίπτει με την αυξημένη ρητορική μίσους εναντίον Αράβων και Μουσουλμάνων. Τώρα, νιώθω την ανάγκη να δικαιολογήσω γιατί είμαι Μουσουλμάνα, γιατί είμαι Άραβας, γιατί υποστηρίζω την Παλαιστίνη.

Απόηχοι της ισλαμοφοβίας και του αντιαραβικού ρατσισμού μετά την 11η Σεπτεμβρίου στη Γερμανία

Μετά την απάντηση της Γερμανίας στην 7η Οκτωβρίου, τα ερωτηθέντα άτομα έκαναν παραλληλισμούς με τις αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Οι σκέψεις τους υπογραμμίζουν τις διαρκείς επιπτώσεις των διακρίσεων, που εκτείνονται σε διαφορετικές χώρες και πλαίσια. Σημείωσαν μια επανεμφάνιση φόβου, θλίψης και ισλαμοφοβίας στη ζωή τους. Η Souad επεσήμανε: 

Στα 13 μου, ζώντας στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της 11ης Σεπτεμβρίου, υπέστησα μια από τις πιο δύσκολες περιόδους, καθώς οι Άραβες και οι Μουσουλμάνοι απανθρωποποιήθηκαν. Το να ακούω λευκούς να επευφημούν θανάτους Αράβων και Μουσουλμάνων πολιτών άφησε ανεξίτηλα σημάδια. Χρειάστηκαν χρόνια για να ξεπεραστεί ο πόνος, αλλά αυτοί οι τελευταίοι μήνες στη Γερμανία άνοιξαν ξανά αυτή την πληγή.

Η Omniya επανέλαβε παρόμοια δυσπιστία και αγωνία, λέγοντας:

Η τρέχουσα εμπειρία μου με την καταστολή μου δίνει μια νέα ψυχική οδύνη, δεδομένου ότι ενηλικιωνόμουν κατά τη διάρκεια της 11ης Σεπτεμβρίου. Τότε, δεν μπορούσα να πιστέψω πώς μιλούσε ο Τζορτζ Μπους για τους Άραβες και τους Μουσουλμάνους και πώς όλα αυτά οδήγησαν στην επίθεση στο Ιράκ. Τώρα, παρακολουθώντας τη γενοκτονία στη Γάζα, αναγνωρίζω παραλληλισμούς με το κλίμα μετά την 11η Σεπτεμβρίου, που προκαλούν τα ίδια συναισθήματα.

Αντιθέτως, ο Fouad μοιράστηκε τα δυσοίωνα συναισθήματά του για το μέλλον εξηγώντας: 

Τη στιγμή που είδα τα νέα [στις 7 Οκτωβρίου], σκέφτηκα αμέσως τις συνέπειες και ένιωσα θλίψη για το τι θα ακολουθούσε. Σκέφτηκα πώς θα τα ερμήνευε η Δύση. Μου έφερε στο μυαλό αναμνήσεις από την 11η Σεπτεμβρίου και την έξαρση της ισλαμοφοβίας που ακολούθησε.

Οι αντιδράσεις των φίλων πληγώνουν βαθιά

Τα συνεντευξιαζόμενα άτομα μετέδωσαν μια βαθιά απομόνωση, που πηγάζει από την έλλειψη ενσυναίσθησης από τη γερμανική κοινωνία και από αισθήματα προδοσίας στις προσωπικές σχέσεις και τη κοινωνική δυναμική.

Η Hanan ένιωσε πληγωμένη, όταν μια πρώην φίλη της υποτίμησε τη θλίψη της για τη Γάζα, την οποία είχε μοιραστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: 

Αυτή είναι η πιο δύσκολη στιγμή μέχρι στιγμής. Σκέφτομαι τις καλές στιγμές που μοιραστήκαμε ως φίλοι, όμως τώρα νιώθω πολύ αποστασιοποιημένη από όλους. Το συναίσθημα της προδοσίας επηρεάζει την αίσθηση ασφάλειας που έχω περισσότερο από τα «μη ασφαλή» και βίαια ρατσιστικά σχόλια που είχαμε συνηθίσει πριν από τις 7 Οκτωβρίου.

Η Omniya νιώθει επίσης απομονωμένη. Διευκρίνισε:

Νιώθω συνέχεια τρομερή μοναξιά. Η γερμανική κοινωνία όχι μόνο δεν καταλαβαίνει, αλλά ούτε θέλει να καταλάβει. Ακόμα και οι στενοί φίλοι δεν έχουν ιδέα για το βάθος της θλίψης μου. Δεν με αγγίζουν και, αν το κάνουν, είναι για άλλους λόγους. 

Δεν έχουν ιδέα για τον αντίκτυπο στους Άραβες εδώ. Αυτό δεν περιορίζεται στους φίλους μου. Το βλέπω παντού. Ως Άραβες, μοιραζόμαστε ένα συλλογικό συναίσθημα, αλλά οι λευκοί φαίνεται να το αγνοούν. Αυτή τη στιγμή, νιώθω ότι δεν μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν.

Η Rania εξηγεί την ιδιαίτερη προσοχή που δίνει στις λεπτομέρειες, όταν συζητά για την Παλαιστίνη:

Μοιράστηκα στατιστικά στοιχεία για τα θύματα αμάχων στην Παλαιστίνη από τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Καθώς πάτησα το κουμπί «κοινοποίηση», η καρδιά μου χτύπησε δυνατά και έκλεισα τα μάτια μου. Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι ακόλουθοί μου δεν θέλουν να διαβάσουν αυτό το περιεχόμενο.  Ωστόσο, ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Ξέρω τους υπολογισμούς μου. Όταν αναφέρω ότι τα ΜΜΕ δεν κάνουν ρεπορτάζ για «τον λαό μας», αναφέρομαι σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα.

Είπε ότι οι Παλαιστίνιοι συμβολίζουν κάτι περισσότερο από τον αγώνα για την Παλαιστίνη.

Αντιπροσωπεύουν την περιφρόνηση για τις ζωές των Αράβων που δεν έχουν σημασία, τις ζωές των μαύρων, αυτόχθονων και έγχρωμων, που δεν έχουν σημασία, και είναι θύματα της αποικιοκρατίας.

Τέσσερις μήνες από τις 7 Οκτωβρίου, η κατάσταση για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη συνεχίζει να επιδεινώνεται. Παρά την εντολή του Διεθνούς Δικαστηρίου προς το Ισραήλ να αποτρέψει πράξεις γενοκτονίας, οι επιθέσεις εναντίον εκτοπισμένων Παλαιστινίων, κυρίως παιδιών, συνεχίζονται. Η Oxfam έχει κηρύξει «μια ανθρωπιστική κρίση άνευ προηγουμένου σοβαρότητας και κλίμακας» στη Γάζα υπογραμμίζοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Η εξαγωγή όπλων αξίας εκατομμυρίων ευρώ από τη Γερμανία στο Ισραήλ έρχεται σε αντίθεση με τη δέσμευσή της στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η πρόσφατη επιβεβαίωση της υποστήριξης προς το Ισραήλ από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση της Γερμανίας αγνοεί τη δεινή θέση των Αράβων και των Μουσουλμάνων στη Γερμανία. Αυτή η ασυνέπεια δεν μπορεί να περάσει χωρίς αμφισβήτηση, καθώς ζωές συνεχίζουν να αγνοούνται στη Γάζα και πέρα ​​από αυτήν.