Ένα τοπίο από τη Γάζα πριν τον πόλεμο. Φωτογραφία από τhν Dana Bsaiso, χρησιμοποιείται με άδεια.

Αυτό το κείμενο, γραμμένο από την Dana Bsaiso, δημοσιεύτηκε αρχικά από το We Are Not Numbers στις 15 Μαΐου 2024 ως προσωπική αφήγηση εν μέσω του ανελέητου βομβαρδισμού  της Γάζας από το Ισραήλ. Το κείμενο παραμένει χωρίς επιμέλεια,. Παρουσιάζεται ως η αφιλτράριστη μαρτυρία μιας μάρτυρα πολέμου και έχει  δημοσιευθεί ως μέρος συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου με το Global Voices.

Είναι ευρέως γνωστό ότι η θλίψη έχει πέντε στάδια: άρνηση, θυμό, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή. Μπορείς να ζήσεις και τα πέντε στάδια όλα σε μια μέρα ή μπορεί να σου πάρει μήνες, αν όχι χρόνια, για να μεταβείς από το ένα στάδιο στο άλλο.

Όταν η θλίψη έγινε ο μακροχρόνιος σύντροφός μου μετά τον θάνατο του πατέρα μου, Salem, τον Δεκέμβριο του 2020, σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που θα έπρεπε να υπομείνω.

Είχα άγνοια για το τι θα ακολουθούσε. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έπρεπε να θρηνώ και όλη μου τη ζωή.

Ο κατάλογος των ανθρώπων και των πραγμάτων που πρέπει να θρηνήσεις γίνεται μεγαλύτερος. Τώρα θρηνώ για τον πατέρα μου, τον φίλο μου, Mohammed Zaher Hamo, το εγκαταλελειμμένο σπίτι μου, την έρημη πόλη μου και τον εαυτό μου.

Πενθώ 14 χιλιόμετρα

Δεκατέσσερα χιλιόμετρα.

Κατά τη διάρκεια των ημερών εκτόπισής μου στον προσφυγικό καταυλισμό Νουσεϊράτ στην Κεντρική Λωρίδα της Γάζας, η απόσταση μεταξύ εμού και του σπιτιού μου στην πόλη της Γάζας ήταν μόλις 14 χιλιόμετρα. Έλεγχα τακτικά την απόσταση που με κρατούσε μακριά από το σπίτι. Κάθε φορά, το Google Maps ανέφερε ότι ήταν 14 χιλιόμετρα. Λαχταρούσα τη μέρα που, όταν θα έψαχνα την τοποθεσία του σπιτιού μου στο Google Maps, η μπλε κουκκίδα θα έδειχνε ότι ήμουν ήδη εκεί.

Από τις 13 Οκτωβρίου 2023, Ημέρα Μετατόπισης, κοιμάμαι κάθε βράδυ στο λεπτό βαμβακερό στρώμα στο πάτωμα, ονειρεύομαι τον εαυτό μου στο δωμάτιό μου,  να κοιμάμαι στο άνετο κρεβάτι μου.

Ονειρεύομαι να κλείσω τα 14 χιλιόμετρα και να τα κάνω μηδέν χιλιόμετρα.

Λαχταρώ το κρεβάτι μου, το κατακόκκινο πάπλωμά μου, τους κεντημένους πίνακές μου, που κρέμονταν στον τοίχο, και τα εκθαμβωτικά φωτάκια, που φώτιζαν το δωμάτιό μου τη νύχτα.

Αναρωτιέμαι τι έγινε η μπουγάδα ρούχα που στεγνώνει ακόμα στην απλώστρα από τις 12 Οκτωβρίου. Έπεσε στο έδαφος με τη δύναμη των κοντινών ισραηλινών βομβαρδισμών και τώρα χρειάζεται πάλι πλύσιμο; Σάπισαν τα τρόφιμα στο ψυγείο, αφού δεν υπήρχε ρεύμα;

Τι συνέβη στα μπουκάλια νερού που είχαμε γεμίσει η αδερφή μου, η Lama, και εγώ, αφότου ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας Yoav Gallant ανακοίνωσε την πλήρη πολιορκία της Γάζας στις 9 Οκτωβρίου: «Έχω διατάξει πλήρη πολιορκία στη Λωρίδα της Γάζας. Δεν θα υπάρχει ρεύμα, φαγητό, καύσιμα, όλα είναι κλειστά». Ξεδίψασε κάποιος με αυτά;

«Πολεμάμε τα ανθρώπινα ζώα και ενεργούμε ανάλογα», δήλωσε ο Gallant. Δεν χρειάζονται και τα ζώα τροφή και νερό;

Κάθε φορά που αυτές οι υπερβολικές ερωτήσεις περνούσαν από το μυαλό μου, έκλεινα αμέσως τον εγκέφαλό μου. Κατά βάθος, δεν ήθελα να ξέρω. Ήθελα το σπίτι —τουλάχιστον στο μυαλό μου— να μείνει όπως το άφησα.

Δεν υπήρχε χρόνος για θρήνο.

Ως μηχανισμό αντιμετώπισης, έπρεπε να καταπιέσω οποιαδήποτε συναισθήματα ή σκέψεις για να μπορέσω να επιβιώσω.

Στις 24 Νοεμβρίου του περασμένου έτους, έλαβα την είδηση ​​του θανάτου από ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη του φίλου μου Mohamed Hamo. Παρά τον συγκλονιστικό χαρακτήρα της είδησης, δεν έριξα ούτε ένα δάκρυ.

Έπρεπε να αρνηθώ τόσο έντονα συναισθήματα απώλειας για να επιβιώσω. Έπρεπε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου τα ανάλαφρα αστεία του Mohamed, που μου έστελνε πάντα μηνύματα κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας για να νιώσω ότι ήταν ακόμα εδώ.

373 χιλιόμετρα

Πρόσφατα είχα την τύχη να μπορέσω να φύγω από τη Γάζα στην Αίγυπτο μαζί με την οικογένειά μου. Ωστόσο, αυτή η εκκένωση ήταν γλυκόπικρη.

Αλ-χαμντουλιλάχ (δόξα τω Θεώ), δεν είμαι πλέον εκτεθειμένη στους βομβαρδισμούς των κανονιοφόρων, των πολεμικών αεροσκαφών που βομβαρδίζουν περιοχές και των καταστροφικών τανκς. Πάντως, έχω τεράστια νοσταλγία.

Τώρα, ανάμεσα σε μένα και το σπίτι μου βρίσκονται 373 χιλιόμετρα.

Τώρα, πρέπει να πενθήσω 373 χιλιόμετρα.

Ενώ περίμενα να συρρικνωθεί η απόσταση, έγινε μεγαλύτερη.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο Νουσεϊράτ, τα ισραηλινά τανκς που προκάλεσαν τον όλεθρο στην περιοχή Νετζαρίμ, στη Βόρεια Λωρίδα της Γάζας, χρησίμευσαν ως φράγμα. Επί του παρόντος, ο κατάλογος των εμποδίων έχει μεγαλώσει.

Για να φτάσεις στο σπίτι τώρα χρειάζεται μια μεγάλη διαδρομή με το αυτοκίνητο μέχρι τη διάβαση της Ράφα, χρόνος στα σύνορα διέλευσης της Ράφα, μία ώρα στο νεοσύστατο ισραηλινό σημείο ελέγχου στο Νετζαρίμ και μετά 20 λεπτά.

Ωστόσο, αυτό το ταξίδι δεν είναι δυνατό, καθώς οι κάτοικοι της Γάζας απαγορεύεται να επιστρέψουν στο βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας. Αν το κάνουν, Ισραηλινοί στρατιώτες θα τους πυροβολήσουν και θα τους σκοτώσουν.

Φαντάσου να σου απαγορεύουν να πας στο σπίτι σου. Επιτέλους κλαίω.

Η τεράστια συγκίνηση που ξέσπασε αφού έφτασα στην Αίγυπτο με συγκλόνισε. Παρά το γεγονός ότι η θλίψη ήταν παλιά μου φιλενάδα, δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό.

Μια μέρα, ενώ συνομιλούσα στο WhatsApp με μια ομάδα φίλων, ένας από αυτούς έστειλε ένα εικονίδιο που αγαπούσε ο Mohamed, μαζί με τις λέξεις: «Το εικονίδιο του Mohamed. Αλλάχ γιερχάμο (Είθε να αναπαυθεί εν ειρήνη)».

Μου έκανε εντύπωση εκείνη τη στιγμή που ο Mohamed δεν ήταν πια εδώ και έκλαψα.

Έκλαψα για τον Mohamed, για τον εαυτό μου, για το εγκαταλελειμμένο σπίτι μου και για όλους τους ανθρώπους που έχασα.

Όταν σκέφτομαι τον Mohamed τώρα, μου έρχεται πάντα στο μυαλό μια φράση του Τζον Γκριν: «Μερικά άπειρα είναι απλά μεγαλύτερα από άλλα άπειρα». Ο Mohamed, ένας φάρος ελπίδας, μας χάρισε, σε όλους τους φίλους του, τα πάντα μέσα στις μετρημένες μέρες που πέρασε μαζί μας. Και για αυτό, είμαι αιώνια ευγνώμων.

Ο δρόμος στο σπίτι μου έχει γίνει γκρίζος

Ένα βράδυ, σκρόλαρα stories του Instagram ελέγχοντας τις τελευταίες ενημερώσεις για τη Γάζα, όταν ένας φωτογράφος που παρέμεινε στο βόρειο τμήμα της Γάζας μοιράστηκε ένα βίντεο από τον δρόμο που έμενα.

Δεν μπορούσα να τον αναγνωρίσω στην αρχή. Ο δρόμος ήταν χλωμός. Όλα είχαν γίνει γκρίζα από τα συντρίμμια και τα ερείπια.

Πονούσε η καρδιά μου που το έβλεπα.

Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η πιο ζωντανή κάποτε και δραστήρια περιοχή μετατράπηκε σε σκόνη και στάχτη.

Πώς έγινε γκρίζα η γαλάζια θάλασσα; Πώς έπνιγε ο αέρας; Πώς ζάρωσε ξαφνικά όλη μου η ζωή;

Έκλαψα με τις εικόνες. Αν ο δρόμος ήταν σε τέτοιο χάλι, τι είχε συμβεί με τα υπόλοιπα σπίτια; Στο σπίτι μου;

Το κατακόκκινο πάπλωμά μου έγινε γκρι; Ή είναι ακόμα κατακόκκινο, όπως το θυμάμαι;

Μου λείπει το σπίτι. Μου λείπουν όλα όσα έχει και ό,τι αντιπροσωπεύει. Όπως λένε, «το σπίτι είναι σπίτι». Είτε αυτό το σπίτι είναι καλύβα είτε βίλα, η αίσθηση του ανήκειν στο μέρος το κάνει σπίτι.

Η πόλη της Γάζας ήταν το σπίτι μου. Και μου λείπει τρομερά.

Θα βρεθεί δρόμος για το σπίτι

Τώρα, έπειτα από περισσότερες από 200 ημέρες, πώς θα ήταν να γύριζα σπίτι;

Τώρα, κάθε φορά που ψάχνω το σπίτι μου, το Google Maps μου λέει ότι δεν έχει δρόμο ως εκεί, αλλά πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί δρόμος.

Πιστεύω πως…Όχι, το ξέρω. Ξέρω πως τα 373 χιλιόμετρα θα εξαφανιστούν, όλα τα εμπόδια και τα σημεία ελέγχου θα σβήσουν, όπως και η ισραηλινή κατοχή, και θα γυρίσω πάλι σπίτι.