Φωτογραφία με άδεια CC0

Οι εμπειρίες της καθημερινής ζωής μπορεί να είναι προκλητικές για μια mujer diversa (άτομο με διαφορετική θηλυκότητα) και ακόμη και τα ψώνια σε παντοπωλεία μπορεί να γίνουν περίπλοκα. Βιώνω τοξικές συμπεριφορές, που κυμαίνονται από λάγνα βλέμματα έως σωματικές επιθέσεις. Και αναρωτιέμαι συνέχεια. Γιατί; Τι έκανα τόσο κακό και μου φέρονται έτσι;

Οι ίδιες συμπεριφορές επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά: από τον οδηγό του λεωφορείου, τον φύλακα του κτιρίου ή τον ιδιοκτήτη του παντοπωλείου.

Για παράδειγμα, συμβαίνει σχεδόν κάθε φορά που βγαίνω έξω για να αγοράσω λεμόνια. «Γεια σου», λέω, αλλά δεν μου ανταποδίδουν χαιρετισμό. Αντιμετωπίζω εχθρότητα από την αρχή. Και αν απαντήσουν, θα πουν απλώς κάτι τύπου: «Τι θες;». Σε ό,τι με αφορά, θέλω να μην μου φέρονται επιθετικά. Και λεμόνια, φυσικά.

Κάποια στιγμή, σκέφτηκα ότι ήθελα να μου συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο όπως και στις άλλες γυναίκες, που ψωνίζουν στο μαγαζί. Αλλά μετά σκέφτηκα τα σφυρίγματα που κάνουν οι ιδιοκτήτες του καταστήματος στις γειτόνισσές τους και πώς αναστατώνονται αν οι γυναίκες δεν χαμογελάσουν και δε φλερτάρουν. Ούτε αυτό το θέλω. Θα το ξαναπώ: θέλω απλώς να μου φέρονται με σεβασμό.

Από εμπειρία, μπορώ να πω ότι οι άνθρωποι βλέπουν την έκφραση του φύλου μου ως ένα αστείο που τους προσβάλλει και έτσι προετοιμάζομαι να με προσφωνούν ως άντρα. Αυτές οι μικροεπιθέσεις είναι αναπόφευκτες, οπότε κατά καιρούς προτιμώ να προσποιούμαι ότι δεν συνέβη τίποτα. Για τον ίδιο λόγο, αποφεύγω να κάνω ερωτήσεις ή να κάνω σχόλια που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να με κακοποιήσουν ως άντρα με τη γλώσσα τους.

Έτσι, αντί να ρωτήσω αν έχουν λεμόνια, επειδή ξέρω ότι θα απαντούσαν «Ναι/όχι, κύριε», προτιμώ να πω κάτι σαν «Πού μπορώ να βρω λεμόνια;». Γιατί πάλι αυτό που θέλω είναι να αγοράσω λεμόνια και να μην δώσω στον ιδιοκτήτη του καταστήματος την ευκαιρία να εκφράσει την αντιπαθητική του δήλωση για τη ζωή μου.

Και όταν έρθει η ώρα να πληρώσω, έχουν την εντύπωση ότι μου κάνουν ιδιαίτερη χάρη, αν κρίνω από το βλέμμα τους, σαν να μου έδιναν τα λεμόνια δωρεάν αλλιώς θα το ‘σκαγα αρπάζοντάς τα. Ή όταν είμαι στην ουρά, οι ταμίες κάνουν σαν να μην ήμουν εκεί και λένε στους ανθρώπους πίσω μου να προχωρήσουν. Έτσι, η γυναίκα που είμαι παραπονιέται: ήρθα πρώτη!

Μου έχουν πετάξει και τα αντικείμενα που αγόραζα. Όταν συμβαίνει αυτό, εκτός του ότι με ταπεινώνουν, επειδή πρέπει να μαζέψω τα λεμόνια στο πάτωμα, αναρωτιέμαι γιατί μου φέρονται έτσι. Ο όρος «εύθραυστες αρρενωπότητες» μου έρχεται στο μυαλό και προσπαθώ να εφαρμόσω ό,τι έχω μάθει γι ‘αυτό στην κατάσταση.

Μιλώ με άλλες γυναίκες, που βρίσκονται σε φυλομετάβαση, και βρίσκουμε κοινές εμπειρίες. Οι άνδρες που μας παρακολουθούν το βλέπουν ως χάρη, αλλά κάτι κρύβεται πιο βαθιά. Νιώθουν ότι πληγώνουμε τον ανδρικό εαυτό τους. Νομίζουν ότι, αν έχουν αλληλεπίδραση με γυναίκες σαν εμάς, θα ομοφυλοφιλοποιηθούν, θα γίνουν γκέι.

Για αυτούς, η λέξη «ομοφυλόφιλος» είναι ένας διφορούμενος όρος, που αντικατοπτρίζει την παρανόησή τους για οποιονδήποτε, άνδρα ή γυναίκα, που ντύνεται με τρόπο που δεν επιδοκιμάζουν. Για αυτούς, δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από μια «μεταμφίεση». Ωστόσο, δεν φαίνονται να μας βρίσκουν πολύ «κούτσουρα», όταν υπαινίσσονται ότι είμαστε τυφλά πρόθυμες να κοιμηθούμε με οποιονδήποτε άνδρα μας έρθει.

Η αφήγηση του «Σέβομαι τους ομοφυλόφιλους, αλλά δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους» σημαίνει ότι οποιαδήποτε αλληλεπίδραση έχουν με κάποιον που αποκλίνει από τα προκατειλημμένα τους καλούπια ερμηνεύεται ως έλξη σωματικά, σεξουαλικά, από αυτούς. Αν ρωτήσουμε τον οδηγό του λεωφορείου για τη διαδρομή, θα νιώσει ότι τον φλερτάρουμε και θα απαντήσει σαν να τον είχες γρονθοκοπήσει.

Η κατανόησή τους για τον κόσμο είναι τόσο περιορισμένη που, πρώτον, δεν σταματούν να πιστεύουν ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω τους. Δεύτερον, ότι οι απλοί άνθρωποι δεν σκέφτονται κανέναν που διασχίζει το δρόμο τους ως πιθανούς σεξουαλικούς συντρόφους. Και τρίτον, δεν έλκονται όλοι οι άνθρωποι από άντρες, και όσοι έλκονται από άντρες δεν πρόκειται να έλκονται από όλους αυτούς.

Θα ήθελα να δω τη μέρα που θα πάω κάπου και ο σεκιουριτάς θα μου φέρεται με σεβασμό, χωρίς να με σκανάρει λάγνα από πάνω μέχρι κάτω, να σέβεται το όνομα με το οποίο ταυτίζομαι και να μην με αποκαλεί όπως θέλει. Αλλά πάνω από όλα, χωρίς σωματική επιθετικότητα και χωρίς επιθέσεις στη σεξουαλικότητά μου.

Θα ήθελα να δω την ημέρα που το αφεντικό μου δεν θα με καλέσει στο γραφείο του για να μου εξηγήσει ότι ο τρόπος που ντύνομαι μπερδεύει τους ανθρώπους, αλλά αντίθετα να λέει ότι με υπερασπίζεται και δεν θα ανέχεται ασεβείς συμπεριφορές προς τη ζωή μου. Η μέρα που με καλούν να μιλήσουμε για προαγωγή, όχι για τα γεννητικά μου όργανα.

Ελπίζω να έρθει η μέρα που η αγορά λεμονιών θα είναι ακριβώς αυτή και το κατάστημα να μην μετατραπεί σε ακόμη έναν χώρο στην κοινωνία, όπου τα άτομα αντιμετωπίζονται σύμφωνα με αυτό που υποτίθεται ότι έχουν κάτω από τη φούστα τους. Όσα άτομα από εμάς αγοράζουμε λεμόνια δεν είμαστε πέη ή κόλποι με πόδια. Είμαστε άνθρωποι.