Η Σαχαλίνη, ένα απομακρυσμένο νησί στον Δυτικό Ειρηνικό, βρίσκεται ανάμεσα στη Θάλασσα του Οχότσκ στα ανατολικά της και στη Θάλασσα της Ιαπωνίας στα νοτιοδυτικά της. Είναι το μεγαλύτερο νησί υπό ρωσική δικαιοδοσία αποτελώντας μέρος της περιφέρειας Σαχαλίνης και καλύπτει μια έκταση περίπου 72.492 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Περίπου 500.000 άνθρωποι ζουν στο νησί, με τους περισσότερους να είναι Ρώσοι. Οι αυτόχθονες λαοί της Σαχαλίνης, γνωστοί ως Νιβχ, Αϊνού και Ουίλτα, παραμένουν έως σήμερα, αν και σε μικρό αριθμό. Παραδοσιακά, οι Νιβχ ήταν ψαράδες και κυνηγοί και εξέτρεφαν σκυλιά. Ακολούθησαν έναν ημινομαδικό τρόπο ζωής μένοντας κοντά στις ακτές τα καλοκαίρια και μετακινούμενοι στην ενδοχώρα δίπλα σε ρυάκια και ποτάμια τους χειμώνες για ψάρεμα σολομού. Η περιοχή που καταλαμβάνουν έχει ένα δασικό τοπίο τάιγκα με χιονισμένους, κρύους χειμώνες και ήπια ζεστά καλοκαίρια με περιορισμένα δέντρα. Πιστεύεται ότι οι Νιβχ ήταν οι πρώτοι άποικοι της περιοχής, προερχόμενοι από μια νεολιθική ομάδα, που μετακόμισε από την περιοχή της Υπερβαϊκάλης στο Ύστερο Πλειστόκαινο.
Η Ρωσική Αυτοκρατορία απέκτησε τον πλήρη έλεγχο των εδαφών των Νιβχ στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Οι Νιβχ υπέφεραν σοβαρά από τον αποικισμό. Οι Ρώσοι ίδρυσαν μια αποικία καταδίκων στη Σαχαλίνη, η οποία λειτούργησε από το 1857 έως το 1906. Μετέφεραν εκεί πολλούς Ρώσους εγκληματίες και πολιτικούς εξόριστους. Ως αποτέλεσμα, ο πληθυσμός των Νιβχ σύντομα ξεπεράστηκε αριθμητικά. Μερικές φορές απασχολούνταν ως δεσμοφύλακες. Ασθένειες όπως η ευλογιά, η πανώλη και η γρίπη, που εισήχθησαν από τους νεοφερμένους και επιδεινώθηκαν από τις ανθυγιεινές συνθήκες της φυλακής, κατέστρεψαν την κοινότητα των Νιβχ.
Υπό τη σοβιετική κυριαρχία, οι Νιβχ αναγκάστηκαν να ενταχθούν σε μεγάλες αγροτικές και βιομηχανικές συλλογικότητες εργασίας γνωστές ως κολχόζ. Σύντομα, οι Νιβχ βρέθηκαν να ζουν και να εργάζονται ως μια περιθωριοποιημένη ομάδα μεταξύ του κυρίαρχου ρωσικού εργατικού δυναμικού. Αυτό το συλλογικό σύστημα άλλαξε βαθιά τον τρόπο ζωής των Νιβχ οδηγώντας στην εξαφάνιση του παραδοσιακού τρόπου ζωής τους κυνηγού-τροφοσυλλέκτη.
Η σοβιετική ηγεσία υποστήριξε τους Νιβχ ως παράδειγμα μιας κουλτούρας, που μεταβαλλόταν γρήγορα από τη «νεολιθική» στη «σοσιαλιστική» εποχή. Απαγόρευσαν τη χρήση της γλώσσας νιβχ σε σχολεία και δημόσιους χώρους και επέβαλαν τη ρωσική γλώσσα, οδηγώντας στη ρωσικοποίηση των Νιβχ.
Το 1962, οι σοβιετικές Αρχές μετέφεραν πολλές κοινότητες Νιβχ μειώνοντας τον αριθμό των οικισμών της Σαχαλίνης από 82 σε 13 μέχρι το 1986. Αυτός ο ανασχηματισμός διευκολύνθηκε μέσω της εξάλειψης των συλλογικοτήτων κολχόζ, στις οποίες οι Νιβχ είχαν αρχίσει να βασίζονται σε μεγάλο βαθμό. Το κλείσιμο εγκαταστάσεων, που υποστηρίζονταν από το κράτος, όπως σχολεία ή ηλεκτροπαραγωγοί σταθμοί, συχνά ωθούσε τους ανθρώπους να μετεγκατασταθούν σε περιοχές ορισμένες από την κυβέρνηση.
Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, οι συλλογικότητες κολχόζ καταστράφηκαν. Έτσι, η κοινότητα των Νιβχ αντιμετώπισε αυξανόμενη φτωχοποίηση.
Η σκηνοθέτιδα Yulia Kortneva δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ για τη Σαχαλίνη, το οποίο μπορείτε επίσης να παρακολουθήσετε στο YouTube , όπου περιγράφεται η ζωή των Νιβχ σήμερα.
Σε αυτό το πρώτο ντοκιμαντέρ, το οποίο η Kortneva γύρισε μόνη της και έκτοτε έχει περίπου 500.000 προβολές, πήγε στο Ρίμπνο, ένα από τα ετοιμοθάνατα χωριά, το οποίο κατοικούνταν κυρίως από Νιβχ.
Το χωριό είναι προσβάσιμο κυρίως με ελικόπτερα το χειμώνα και σπάνια έρχονται. Ένας άλλος τρόπος πρόσβασης είναι μέσω snowmobile πάνω από πάγο στον κόλπο, αλλά αυτό το ταξίδι 52 χιλιομέτρων από το κοντινότερο προσβάσιμο χωριό διαρκεί πάνω από τρεις ώρες στο τσουχτερό κρύο.
Οι άνθρωποι ζουν με το ψάρεμα. Σπάνια υπάρχει ρεύμα και δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό.
Οι Νιβχ παραδοσιακά εκτρέφουν σκυλιά, μερικοί το κάνουν και σήμερα.
Ένας από τους μεγαλύτερους Νιβχ που ζούσαν στο χωριό έδειξε στον Kortneva μια φωτογραφία της σχολικής τάξης του, όπου οι περισσότεροι μαθητές ήταν Νιβχ.
Πλέον, στο χωριό ζουν κυρίως συνταξιούχοι και δεν είναι πλέον δυνατό να εγγραφείςν ως κάτοικος εκεί.
Η τελευταία απογραφή εκτιμά ότι ο πληθυσμός των Νιβχ στη Σαχαλίνη έχει μειωθεί: αν το 2002 υπήρχαν 5.287 άτομα που χαρακτηρίζονταν Νιβχ στη Σαχαλίνη, μέχρι το 2021, μόνο 3.842 ανήκαν σε αυτήν την ομάδα.