Η εικόνα δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας στοιχεία Canva Pro.

Από την Patriann Smith

Στις αρχές του 2024, το Scientia Global, μια διεθνής πλατφόρμα που ανοίγει διάλογο μεταξύ επιστήμης και κοινωνίας, δημοσίευσε ένα άρθρο σχετικά με το έργο μου στο X (πρώην Twitter) συγκεντρώνοντας θεαματικά πάνω από μισό εκατομμύριο προβολές.

Η προσοχή σε ένα από τα ακαδημαϊκά άρθρα μου, στα οποία αναφερόταν, μεταμορφώθηκε σχεδόν αμέσως: το κείμενο μετατοπίστηκε στο 99ο εκατοστημόριο και κατατάχθηκε στο κορυφαίο 5% των άνω των 25 εκατομμυρίων ερευνητικών αποτελεσμάτων σε όλες τις πηγές, σύμφωνα με το Altmetric. Στην πραγματικότητα, κατείχε την πρώτη θέση από τα 198 ερευνητικά αποτελέσματα που παρακολουθεί η Altmetric από την Ετήσια Επιθεώρηση Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας (ARAL) του Cambridge University Press, όπου δημοσιεύτηκε, σημειώνοντας υψηλότερη βαθμολογία από το 99% των ομοτίμων της.

Καθώς είμαι αφοσιωμένη στην κατανόηση της δυναμικής σύνδεσης των ακαδημαϊκών με το κοινό, αυτές οι μετρήσεις μου κέντρισαν πολύ το ενδιαφέρον. Στον ακαδημαϊκό χώρο, αφιερώνεται πολύς χρόνος και ενέργεια στα κορυφαία, υψηλού αντίκτυπου επιστημονικά περιοδικά μας απαιτώντας μερικές φορές από τους μελετητές να αφιερώσουν χρόνια στην προετοιμασία ενός άρθρου για διάδοση και τελικά αναγνωρίζουν πως σε μεγάλο βαθμό απέτυχε να ανταποκριθεί στην προσδοκία του αναγνωστικού κοινού.

Αν και η συνάφεια και η επικαιρότητα επηρεάζουν τα επιστημονικά άρθρα μεγάλου βεληνεκούς, συνειδητοποιούσα ολοένα και περισσότερο ότι ένα ευρύ φάσμα έρευνας σε τέτοια περιοδικά – ευρέως διαβασμένα ή όχι – ήταν συχνά προσβάσιμα μόνο στους ίδιους τους μελετητές, που ήταν ήδη μέρος του κύκλου, μέσα στον οποίο συνομιλούσα. «Αν είμαι δημόσια μελετήτρια που εργάζομαι απεριόριστα για το κοινό καλό», σκέφτηκα, «γιατί το μεγαλύτερο μέρος της έρευνάς μου είναι είτε απρόσιτο είτε δεν θα διαβαστεί ποτέ από το κοινό;

Αντί να δημοσιεύω για αντίκτυπο με βάση τον ακαδημαϊκό χώρο, τι θα γινόταν αν μπορούσα να συνδεθώ με ευρύ και διαφορετικό κοινό: τους ίδιους τους ανθρώπους των οποίων η πραγματικότητα συνέχιζε να ενημερώνει την ερευνητική μου ζωή; Τι θα γινόταν αν μπορούσα να γράψω για τον κάθε άνθρωπο;

Ως βαθιά αφηρημένη στοχάστρια, αυτός ο ερευνητικός στόχος μου παρουσίασε τη μεγαλύτερη πρόκληση. Αγωνιζόμουν να κατασκευάσω φυσικά προτάσεις μη περίπλοκες και δυσκολευόμουν να ολοκληρώσω μια πρόταση εκτός και αν ήταν έξι γραμμές. Ξέρω ότι η γραφή μου μπορεί ακόμα να φαίνεται δύσκολη σε μεγάλο βαθμό στους αναγνώστες.

Γρήγορα έγινε σαφές ότι το ταξίδι θα απαιτούσε πολλά περισσότερα από τον απλό εντοπισμό οδών για συγγραφή και σύνδεση με το κοινό. Θα απαιτούσε έναν νέο τρόπο σκέψης, ζωής, ύπαρξης, πράξης και εργασίας σε μετάφραση και σε συνδυασμό με την «καρδιά» πολλαπλών και διαφορετικών ακροατηρίων. Ήμουν κατάλληλη για την αποστολή;

Υπέβαλα ένα άρθρο στο περιοδικό Literacy Today του International Literacy Association. Οι συντάκτες ήταν ευγενικοί και με βοήθησαν να μεταφράσω τις σκέψεις μου, ώστε περισσότεροι άνθρωποι να κατανοήσουν την έρευνά μου. Μέσω του προφίλ μου στο Research Gate, το άρθρο άρχισε να κερδίζει έλξη σε ένα ευρύτερο, αν και αρκετά περιορισμένο κοινό. Σίγουρα όχι μισό εκατομμύριο, αλλά μια εξαιρετική αρχή για μια εκκολαπτόμενη ακαδημαϊκό και ενθουσιώδη «μεταφράστρια». Και έτσι, προσπάθησα ξανά.

Η Federation of Associations in Behavioral and Brain Sciences (FABBS) μου ζήτησε να γράψω μια ανάρτηση ιστολογίου για ένα άρθρο του 2016, που είχα δημοσιεύσει στο περιοδικό Policy Insights for the Behavioral and Brain Sciences. Το μετονόμασα και, για τρίτη φορά, που ήταν γούρι, προσκλήθηκα από το ιστολόγιο της London Society of Economics (LSE) United States American Politics and Policy (USAPP) για να γράψω σχετικά με την έρευνα που είχα δημοσιεύσει πρόσφατα. Αυτά τα διεθνή μέσα ευθυγραμμίστηκαν με την εστίασή μου ως μετανάστρια και διεθνική μελετήτρια με καταγωγή από την Καραϊβική. Ενθουσιάστηκα!

Έχοντας δημοσιεύσει τους συνδέσμους σε αυτές και τις επόμενες αναρτήσεις στα κανάλια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ήμουν αποφασισμένη να δω πώς το κοινό ασχολήθηκε με το περιεχόμενο. Τι τράβηξε την προσοχή τους; Ανταποκρίθηκαν στις ιδέες; Τι επέλεξαν να μοιραστούν; Τι ερωτήσεις έκαναν;

Από αυτή την άτυπη, ανέκδοτη ερευνητική διαδικασία, μπορούσα να δω ότι υπήρχε σημαντικό περιθώριο βελτίωσης. Πώς θα μπορούσα να κάνω άτομα σε διάφορους τομείς, των οποίων η έμφαση δεν ήταν ο διεθνικισμός, η μετανάστευση ή ο φυλετισμός, να διαβάσουν και να ασχοληθούν με το υλικό;

Αντιλήφθηκα ότι στο γράψιμο για μελετητές έπρεπε να «εγκαταλείψω» τον εαυτό μου. Ως περιορισμένη σε έναν ψηλό πύργο, απαιτούσε μια εγκατάλειψη και μια σκόπιμη αποδοχή ευαλωτότητας. Έπρεπε να κάνω τον εαυτό μου να δει. Ακόμα κι όταν μοιράζομαι διανοητικά ευρήματα, μπορούσα να είμαι άνθρωπος. Κάποια μου είπε κάποτε ότι ένιωθε περισσότερο συνδεδεμένη μαζί μου όταν μιλούσα παρά όταν έγραφα. Πώς θα μπορούσα να φέρω τη συνάφεια της ομιλίας μου στη διαδικασία γραφής και έτσι να τη μεταμορφώσω;

Έτσι ξεκίνησα την απελευθέρωση του μυαλού και του εαυτού μου μέσω μιας νέας συνεργασίας με το Global Voices (GV), το οποίο προσπαθεί συνεχώς να μεγιστοποιεί το αναγνωστικό κοινό του όχι μόνο ως προς το περιεχόμενο, αλλά και μέσω μετάφρασης σε διάφορες γλώσσες. Για να μην αναφέρουμε την ικανότητά του να συνδέεται χρησιμοποιώντας τη γνώση που απευθύνεται σε άτομα που θεωρούνται ότι προέρχονται από τον «Παγκόσμιο Νότο» όσο και εκείνα με ρίζες στον «Παγκόσμιο Βορρά». Τα πρώτα δύο κείμενά μου για το GV υπέστησαν επιμέλεια διεξοδικά με βάση αυτές και άλλες πτυχές, όπως γραμμές ετικετών, τίτλους και λέξεις-κλειδιά, με αποτέλεσμα κείμενα, στα οποία απλοί άνθρωποι σε διάφορες γεωγραφικές περιοχές βρήκαν εύκολη πρόσβαση και τα βρήκαν ευχάριστα στην ανάγνωση.

Στην πραγματικότητα, λόγω της μάθησής μου από το Global Voices έφτασα να γράψω ένα κείμενο για τους μαύρους μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες και ένα άλλο «όχι και τόσο λαϊκό» άρθρο στο Journal of Language and Literacy Education.

Για μένα, το ταξίδι της μετάφρασης της ακαδημαϊκής έρευνας για ευρύτερο κοινό δεν καταλήγει πάντα σε μαζική θέαση, αλλά δεν χρειάζεται. Στις διάφορες κοινότητες με τις οποίες συνδέονται καθημερινά οι ακαδημαϊκοί, θεωρώ ότι είναι όλο και πιο σημαντικό η έρευνα που μοιράζομαι με συναδέλφους να γίνεται μέρος του τρόπου με τον οποίο ασχολούμαι με τον κόσμο.