Εικονογράφηση Gustavo Brigante. Εικόνα μέσω Unbias The News, που χρησιμοποιείται με άδεια.

Αυτό το άρθρο γράφτηκε από την Zoya Anwer, το επιμελήθηκε η Zahra Salah Uddin και δημοσιεύτηκε αρχικά στο Unbias The News. Μια επεξεργασμένη έκδοση αναδημοσιεύεται από το Global Voices ως μέρος συμφωνίας κοινής χρήσης περιεχομένου.

Ήμουν έξι χρονών και δεν είχαμε ρεύμα στο σπίτι μας.

Ακούγαμε στις ειδήσεις ότι ένας κυκλώνας θα χτυπούσε το Καράτσι, όσο περνούσαν από το μπαλκόνι μας βροχές, ερχόμενοι αντιμέτωποι με την άκρη του κυκλώνα εκεί, από όπου κοιτάζαμε συχνά στον κεντρικό δρόμο. Ο κυκλώνας 2Α του 1999 τον Μάιο, έμαθα αργότερα, επηρέασε περισσότερους από 6.000 ανθρώπους στην επαρχία Σιντ του Πακιστάν. Όμως, παρά την ατελείωτη βροχή, δεν τρομοκρατήθηκα, επειδή είχα αγαπημένα πρόσωπα γύρω μου και φυσικά τον προστάτη άγιο της πόλης, Abdullah Shah Ghazi. Οι κάτοικοι του Καράτσι πιστεύουν γενικά ότι το ιερό του, που βρίσκεται στη θάλασσα, σώζει την πόλη από τις θαλάσσιες καταιγίδες και εκτρέπει τους κυκλώνες.

Για ένα άτομο, που ο χειρότερος φόβος του είναι να κολλήσει στη βροχή, εξακολουθώ να καταναλώνω πολλή μουσική και λογοτεχνικά έργα, που μιλούν για την ομορφιά και τη μελαγχολία της.

Κατά τη διάρκεια της έκρηξης συμβαίνει μια πολύ οδυνηρή γλωσσική μετανάστευση: η λέξη ούρντου رحمت (ρεχμάτ: ευλογία) παίρνει ένα νούκτα (κουκκίδα) στο πρώτο γράμμα αλλάζοντας το από ρ σε ζ (ر σε ز), μετατρέποντάς το στη λέξη زحمت (ζεχμάτ: κόπος/δυστυχία), που αντικατοπτρίζει τη δυστυχία που προκαλεί η σκληρότητα και η παραμέληση του κράτους.

Οι μουσώνες είναι σημάδι καλής καλλιέργειας και γιορτάζονται σε χωριά με διαφορετικούς τρόπους σε όλο το Πακιστάν. Οι κάτοικοι των αστικών περιοχών, ειδικά στο Καράτσι, όπου δεν έβρεχε για μεγάλες περιόδους στο παρελθόν, αισθάνονται επίσης μια κάποια χαρά, όταν σκοτεινά σύννεφα καταλαμβάνουν τον ουρανό και ρίχνει βροχή. Κάποτε ήμουν έτσι μέχρι που ένα περιστατικό με άλλαξε οριστικά.

Δεν αντέχω τη βροχή

Τις τελευταίες δεκαετίες στο Καράτσι, οι βροχές έχουν προκαλέσει όλεθρο λόγω των υποδομών της πόλης, της τρομερής αποχέτευσης και της κακής διακυβέρνησης. Ο πολεοδόμος και αρχιτέκτονας Arif Hasan αντιμετωπίζει τα προβλήματα με το αποχετευτικό σύστημα του Καράτσι εδώ και πολύ καιρό, αλλά φαίνεται ότι οι εκκλήσεις του πέφτουν στο κενό.

Το Καράτσι ορίζεται τέλεια από τη λέξη «απλωμένο» και φιλοξενεί 18 εκατομμύρια ανθρώπους, κατατάσσοντας το στην τρίτη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη στον κόσμο. Το να εγκλωβιστείς στη βροχή εδώ είναι μια από τις χειρότερες εμπειρίες, με δρόμους πλημμυρισμένους από νερό, υδρορροές που ξεχειλίζουν, έτοιμες να καταπιούν όποιον μπει μέσα τους, και τον κίνδυνο από ηλεκτροφόρα καλώδια.

Ηλεκτρικά καλώδια στο Καράτσι. Φωτογραφία της Zahra Salah Uddin. Εικόνα μέσω Unbias the News, που χρησιμοποιείται με άδεια.

Μέχρι το 2012 ήξερα πολύ καλά ότι αν ποτέ κολλούσα στη βροχή, θα μπορούσα να βγω έξω, γιατί τελικά θα ερχόταν ο πατέρας μου να με πάρει ή θα υπήρχαν κάποιες εναλλακτικές διαθέσιμες. Θα οργιζόταν με το δικό του άγχος, σε περίπτωση που ήμουν έξω «άσκοπα», όπως να πάω στο σχολείο, αλλά ήξερα ότι τελικά θα έφτανα στην ασφάλεια του σπιτιού μου.

Ο απροσδόκητος θάνατός του το 2012 το άλλαξε για πάντα, γιατί τότε ήμουν απόλυτα μόνη μου να αντιμετωπίσω αυτή τη δοκιμασία.

Ξεκομμένοι και πνιγμένοι

Σε αντίθεση με τις δυτικές χώρες, όπου η έκδοση προειδοποιήσεων καταιγίδας είναι μια συνήθης πρακτική, το Καράτσι λαμβάνει μία, μόνο εάν υπάρχει πιθανότητα να αναπτυχθεί κυκλώνας στην Αραβική Θάλασσα, επομένως η εξάρτηση αποκλειστικά από τις καιρικές εφαρμογές μπορεί να μην είναι ο καλύτερος τρόπος για να συνεχίσεις τη ζωή εδώ.

Ήταν άλλο ένα ζεστό και υγρό πρωινό στο Καράτσι τον Σεπτέμβριο και μόλις είχα τελειώσει με τα μαθήματά μου στο πανεπιστήμιο. Γύρω στη 13:00 άρχισε να βρέχει πολύ και τα υπόλοιπα μαθήματα ακυρώθηκαν.

Μέσα σε λίγα λεπτά, υπήρχε πολύ νερό στην πανεπιστημιούπολη και το να φτάσεις στην κεντρική πύλη ήταν ένα τρομακτικό επίτευγμα. Η αναμονή δεν ήταν επίσης μια επιλογή, γιατί η βροχή απλά δεν σταματούσε. Ο φίλος μου με συνόδευσε μέχρι την πύλη και από εκεί έπρεπε να πάρω ένα τσινκί (ένα εξαθέσιο μηχανάκι) σε μια μεγάλη στάση και να πάρω ένα άλλο στη στάση κοντά στο σπίτι μου. Εξαιτίας της βροχής, τα τσινκί δεν λειτουργούσαν, οπότε έπρεπε να βασιστώ σε ένα λεωφορείο, μόνο που και αυτά δεν εμφανίζονταν.

Τελικά έφτασε ένα λεωφορείο και μπήκα μέσα. Φτάνοντας στη στάση, συνειδητοποίησα ότι υπήρχε απόλυτο χάος.

Ήμουν μούσκεμα και το ότι ήμουν στην πρώτη μέρα της περιόδου μου πρόσθεσε ενόχληση, καθώς συνειδητοποίησα ότι τα ρούχα μου κολλούσαν τώρα στο δέρμα μου. Στρέφοντας να δω μέσα από τα γυαλιά μου, προσπάθησα να ξεχωρίσω τα ονόματα των λεωφορείων από μακριά, καθώς τα φωτεινά τους χρώματα ενώνονταν για να σχηματίσουν έναν παλιό πίνακα.

Μέσα στη σύγχυση, μια γυναίκα γλίστρησε και έπεσε στο νερό στο δρόμο και άνθρωποι έσπευσαν να τη βοηθήσουν.

Το άγχος μου αυξήθηκε και άρχισα να ανεβαίνω γρήγορα τις σκάλες της ψηλής κίτρινης πεζογέφυρας, σε μια προσπάθεια να καταλάβω ποιο λεωφορείο θα μπορούσα να πάρω. Καθώς έφτασα στην κορυφή, τα γκρίζα σύννεφα έσκασαν ξανά με δυνατές βροντές, που με έκαναν να ξεχάσω πώς να αναπνεύσω. Οι αναπάντητες κλήσεις στο μικρό μου τηλέφωνο με έκαναν επίσης να ανησυχώ ασταμάτητα, καθώς ήταν δύσκολο να το λειτουργήσω στη βροχή.

Τρέχοντας από τη μια άκρη της γέφυρας στην άλλη, ένιωθα ηττημένη και ανησυχούσα ότι δεν θα έφτανα στο σπίτι εκείνη τη μέρα. Περίπου 20 λεπτά αργότερα, ευτυχώς, εντόπισα ένα λεωφορείο, το οποίο συνήθως προσπερνούσα, αλλά σε μια τέτοια περίοδο κρίσης, ήταν η καλύτερη επιλογή μου.

Τελικά, αφού κατέβηκα στη στάση και πήρα ένα ρίκσω με κόστος πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο, κατευθύνθηκα στο σπίτι στους βυθισμένους δρόμους. Χάρηκα που έφτασα στο σπίτι και έβαλα τα διάφορα βιβλία μου γύρω από το διαμέρισμα να στεγνώσουν.

Ανάρτηση στο Instagram ή χάος; Είναι θέμα τάξης

Υπάρχει συχνά ένα αστείο για το Καράτσι ότι, αν βρέχει, ολόκληρη η ροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης των κατοίκων του είναι γεμάτη με φωτογραφίες και βίντεο από τη βροχή και τις αστραπές που φωτίζουν τον ουρανό. Ωστόσο, δεν έχουν όλες οι περιοχές της πόλης την πολυτέλεια να έχουν μια βροχή Instagrammable, με ένα αχνιστό φλιτζάνι τσάι στο πρώτο πλάνο και ετικέτες όπως #ευλογημένοι #επιτέλουςβροχή και #πετριχώρ.

Τα περισσότερα μέρη της πόλης καταλήγουν σε χάος και ίσως είναι μόνο μερικά που το προνόμιο τους επιτρέπει να απολαμβάνουν τη βροχή χωρίς να ανησυχούν μήπως πλημμυρίσουν τα σπίτια τους, αποκλειστούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα ή πέσουν θύματα των ηλεκτρικών καλωδίων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι λιγότερο προνομιούχοι δεν ανυπομονούν να βρέξει ή δεν την απολαμβάνουν. Το κάνουν. Τα παιδιά τους επίσης πηδάνε στη βροχή, το γιορτάζουν επίσης με όποιον τρόπο μπορούν, αλλά τις περισσότερες φορές η απόλαυσή τους λερώνεται από τη δυστυχία που φέρνει η βροχή.

https://youtu.be/DHNyXgKNDk0

Θα απολαύσω ξανά τη βροχή σε αυτή τη ζωή; Ίσως ναι και ίσως όχι.

Χαμογελάω όταν ακούω ανθρώπους να φωνάζουν από χαρά, όταν αρχίζει να βρέχει, αν και συχνά είναι βραχύβια, γιατί σύντομα κάνουν ό,τι πρέπει για να σώσουν τα σπίτια, τα μαγαζιά, τα οχήματά τους ή απλώς τον εαυτό τους από την κακοκαιρία .

Μεγαλώνοντας, είδα και τη βίαιη πλευρά της πόλης μου, αλλά μπόρεσα γρήγορα να θεραπεύσω το τραύμα που έφερε, επειδή δεν ήμουν ενάντια στη Μητέρα Φύση. Τώρα, καθώς βλέπουμε την πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής μπροστά στα μάτια μας και η υπερθέρμανση του πλανήτη δεν περιορίζεται πλέον μόνο σε έναν όρο, που διδάσκεται στα σχολικά εγχειρίδια, βλέπω πόλεις όπως το Καράτσι να πνίγονται κάθε χρόνο, επειδή δεν χτίστηκαν ποτέ ούτε προετοιμάστηκαν για έντονες βροχές και οι πλημμύρες στις πόλεις είναι ίσως μόνο η κορυφή του παγόβουνου.