Στιγμιόυθπο από το κανάλι Al Jazeera στο YouTube

Καθώς η Ταϊβάν προετοιμαζόταν για τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές της τον Ιανουάριο του 2024, το Global Voices μίλησε στην Jhang JhuCin (張竹芩), ακαδημαϊκό και πρώην πολιτικό, για τις σχέσεις μεταξύ των φύλων στην Ταϊβάν, τόσο στην πολιτική όσο και στην ευρύτερη κοινωνία.

Η Jhang είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Παγκόσμο Πρόγραμμα Υγείας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Ταϊβάν και μακροχρόνια ακτιβίστρια της ισότητας των φύλων και των δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ+. Έχει επίσης υπηρετήσει ως Γενική Γραμματέας του Πράσινου Κόμματος της Ταϊβάν από 2020-2021. Το podcast της, Πράσινο Κόμμα Z (Z色派對), προσφέρει κοινωνικό σχολιασμό για το φύλο, το σεξ, τη σεξουαλικότητα και άλλα κοινωνικά ζητήματα.

Η συνέντευξη αυτή πραγματοποιήθηκε μέσω e-mail μετά από συνάντηση στην Ταϊπέι. Οι απαντήσεις έχουν υποστεί επιμέλεια για λόγους ύφους και συντομίας.

Portrait of Jhang JhuCin, photo used with permission

Filip Noubel (FN) Η Ταϊβάν έχει προεδρικές και βουλευτικές τον Ιανουάριο του 2024. Ως τώρα, κανένας από τους υποψήφιους προέδρους δεν είναι γυναίκα, αν και είναι η τωρινή πρόεδρος, Τσάι Ινγκ-γουέν. Πως το εξηγείτε αυτό;

Jhang JhuCin (JJC, 張竹芩):

It’s indeed a pity there are not any female presidential candidates, but for better or for worse, Terry Gou‘s [independent candidate, formerly with the Kuomintang] vice president pick is a female, Lai Pei-hsia (賴佩霞). There is also talk about other candidates choosing female vice presidents on their tickets, such as Taiwan’s envoy to the United States, Hsiao Bi-khim (蕭美琴), as Lai Ching-te’s potential running mate [for the ruling Democratic Progressive Party]. Ko Wen-je [head of the Taiwan's People Party] also said he would pick a “female, from the south, and in the corporate sector” as his VP, so when he met with Rose Tsou (鄒開蓮), former Managing Director of Yahoo APAC, for a closed-door meeting in his October trip to the US, rumor has it that she might be his VP; of course, there’s also Huang Shan Shan (黃珊珊), the former Taipei Deputy Major who is still considered a contender to be on Ko’s ticket. So, there is still hope for a female in the Presidential Office even though nothing is certain. 

Having a female in the highest office is indeed symbolically crucial to gender equality and women’s rights, but tangible actions matter just as much. As much as President Tsai’s contribution to women’s status in Taiwan, it is essential to remember that the female cabinet member of her second term [2020–2024] reached a historical low at only four percent. I’m not saying Tsai does not care about women’s representation or gender equality, but to reach gender equality takes more than having a female president. 

Therefore, what’s more important is that the next president continues creating space for women and that they all uphold democratic values. Lessons should also be learned from female presidents engaging in anti-democracy and anti-equality behaviors, such as former South Korean president Park Geun-hye and former Chief Executive of Hong Kong Carrie Lam. 

In Taiwan, patriarchal logic is still the main organizing power, so we need to push harder and do better, so there are more women in powerful positions to amend the patriarchal logic for a more equal society. 

Είναι όντως κρίμα που δεν υπάρχουν γυναίκες υποψήφιες για τη προεδρία, αλλά καλώς ή κακώς, ο Terry Gou [ανεξάρτητος υποψήφιος, προηγουμένως με το κόμμα Κουομιντάνγκ] έχει διαλέξει γυναίκα ως αντιπρόεδρο, την Lai Pei-hsia (賴佩霞). Συζητείται επίσης πως κι άλλοι υποψήφιοι θα διαλέξουν γυναίκες αντιπροέδρους, όπως τη Hsiao Bi-khim (蕭美琴), πρέσβειρα της Ταϊβάν στις ΗΠΑ, ως υποψήφια εκλογική αντιπρόεδρο του Lai Ching-te [για το κυβερνών Δημοκρατικό Προοδευτικό κόμμα]. Ο Ko Wen-je [επικεφαλής του Λαϊκού κόμματος της Ταϊβάνης], είπε επίσης πως θα διάλεγε “μια γυναίκα από τον νότο και τον εταιρικό τομέα” ως αντιπρόεδρό του, οπότε όταν συναντήθηκε με την Rose Tsou (鄒開蓮), πρώην Γενική Διευθύντρια της Yahoo APAC, για μια συνάντηση κεκλεισμένων των θυρών στην διάρκεια του ταξιδιού του στις ΗΠΑ τον Οκτώβριο, φημολογήθηκε πως εκείνη μπορεί να είναι η αντιπρόεδρος αυτή. Βέβαια υπάρχει και η Huang Shan Shan (黃珊珊),  πρώην Υπαρχηγός της Ταϊπέι, που εξακολουθεί να θωρείται πως διεκδικεί θέση στο ψηφοδέλτιο του Ko. Οπότε υπάρχουν ακόμα ελπίδες για μια γυναίκα στο Προεδρικό Γραφείο, αν και τίποτα δεν είναι σίγουρο.

Το να έχουμε μια γυναίκα στο υψηλότερο αξίωμα είναι όντως συμβολικά κρίσιμο για την ισότητα φύλου και για τα δικαιώματα γυναικών, αλλά οι απτές δράσεις είναι εξίσου σημαντικές. Παρά τις συνεισφορές της Προέδρου Τσάι  στη θέση τη γυναικών στην Ταϊβάν, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η παρουσία των γυναικών στο υπουργικό συμβούλιο κατά τη δεύτερη θητεία της [2020-2024] βρέθηκαν σε ιστορικό χαμηλό με ποσοστό μόλις 4%. Δεν λέω πως η Τσάι δεν ενδιαφέρεται για την εκπροσώπηση των γυναικών ή την έμφυλη ισότητα, αλλά για να φτάσουμε αυτή την ισότητα δεν αρκεί να έχουμε μια γυναίκα πρόεδρο.

Έτσι, το σημαντικότερο είναι ο/η επόμενος/η πρόεδρος να συνεχίσει να δημιουργεί θέσεις για γυναίκες και να υποστηρίζει δημοκρατικές αξίες. Πρέπει επίσης να μάθουμε διδάγματα από γυναίκες προέδρους, που επιδίδονται σε αντιδημοκρατικές και κατά της ισότητας συμπεριφορές, όπως η πρώην πρόεδρος της Νότιας Κορέας Παρκ Γκουν-χιέ και η πρώην Γενική Διευθύντρια του Χονγκ Κόνγκ Κάρι Λαμ. 

Στην Ταϊβάν, η πατριαρχική λογική παραμένει ως κυρίαρχη οργανωτική εξουσία, οπότε πρέπει να επιμείνουμε περισσότερο και να πράττουμε πιο σωστά, ώστε να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες σε υψηλόβαθμα αξιώματα, ώστε να τροποποιηθεί η πατριαρχική αυτή λογική για μια πιο ίση κοινωνία.

FN: Η Ταϊβάν είχε το δικό της κίνημα #MeToo το 2023, παρόλα αυτά ο μισογυνισμός παραμένει κομμάτι της παρούσας πολιτικής συζήτησης. Κατά την άποψή σας, τι κατάφερε και τι όχι το #MeToo της Ταϊβάν;

JJC: #MeToo only occurs because of the accumulation of violence suffered by women, violence that’s only possible because of the widespread misogyny and patriarchy in our society. #MeToo is a severe allergic reaction to the illness called misogyny, not the remedy to it. The remedy is societal attitudinal and behavioral changes, and #MeToo in Taiwan does set in motion some of such changes, but changes are slow to come and encounter inevitable pushback. 

Efficient support systems for change are crucial to prevent pushbacks that exacerbate misogyny. Men who feel attacked by #MeToo may grapple with confusion and guilt, potentially leading to a defense mechanism of increased anti-women sentiment. Constructive conversations to address these concerns are essential for societal transformation, but such conversation is lacking in many parts of Taiwan. #MeToo, as an organic, spontaneous, and decentralized movement, cannot single-handedly fix society. Even in the U.S. the #MeToo movement hasn't brought comprehensive change and is even believed to have widened social divisions.

However, it’s important to remember that it’s not fair to expect a movement that comes out of trauma, mistreatment, and oppression of people, especially women, to effect fundamental social change. Fundamental societal change necessitates concerted efforts across various sectors: policy, education, family, business, and entertainment, among others. Blaming victims and survivors for pushback is unjust. Instead, pushbacks should remind us of the need for genuine and meaningful dialogues, especially when several current presidential candidates have a history of misogynistic remarks.

Το #MeToo συμβαίνει μόνο λόγω της συσσώρευσης βίας, που υφίστανται οι γυναίκες, μια βία που είναι δυνατή εξαιτίας του εδραιωμένου μισογυνισμού και της πατριαρχίας στην κοινωνία μας. Το #MeToo είναι μια κακή αλλεργική αντίδραση στην μάστιγα, που ονομάζεται μισογυνισμός, όχι το αντίδοτο για αυτήν. Αντίδοτο είναι οι κοινωνικές και συμπεριφορικές αλλαγές και το #MeToo στην Ταϊβάν βάζει όντως σε τροχιά μερικές από αυτές τις αλλαγές, αλλά οι αλλαγές αργούν να έρθουν και αντιμετωπίζουν αναπόφευκτες αντιδράσεις.

Αποδοτικά συστήματα υποστήριξης για την αλλαγή είναι κρίσιμα στην αποτροπή αντιδράσεων που ενδυναμώνουν τον μισογυνισμό. Οι άνδρες, που νιώθουν πως το #MeToo τους επιτίθεται, μπορεί να έρχονται αντιμέτωποι με σύγχυση και ενοχές, κάτι που τους οδηγεί πιθανότατα σε ένα αμυντικό μηχανισμό αυξημένου αντιγυναικείου αισθήματος. Οι εποικοδομητικές συζητήσεις, που αντιμετωπίζουν αυτές τις ανησυχίες, είναι απαραίτητες για την κοινωνική μεταμόρφωση, αλλά τέτοιες συζητήσεις υστερούν σε πολλά μέρη της Ταϊβάν. Το #MeToo ως ένα οργανικό, αυθόρμητο και αποκεντρωμένο κίνημα δεν μπορεί από μόνο του να “φτιάξει” την κοινωνία. Ακόμα και στις ΗΠΑ το #MeToo δεν έχει επιφέρει ολοκληρωμένες αλλαγές, ενώ θεωρείται ακόμα πως έχει εμβαθύνει κοινωνικούς διαχωρισμούς.

Ωστόσο είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως δεν είναι δίκαιο να περιμένουμε ένα κίνημα, που εκδηλώνεται από το τραύμα, την κακομεταχείριση και την καταπίεση ανθρώπων, ιδίως γυναικών, να επιφέρει θεμελιώδεις κοινωνικές αλλαγές. Οι θεμελιώδεις κοινωνικές αλλαγές απαιτούν συντονισμένες προσπάθειες σε διάφορους κλάδους: πολιτικές, παιδεία, οικογένεια, επιχειρηματικότητα και ψυχαγωγία, μεταξύ άλλων. Το να κατηγορούμε τα θύματα και τους επιζώντες για τις αντιδράσεις είναι άδικο. Αντιθέτως, οι αντιδράσεις αυτές πρέπει να μας υπενθυμίζουν την ανάγκη για ειλικρινείς και ουσιαστικές συζητήσεις, ιδιαίτερα όταν αρκετοί προεδρικοί υποψήφιοι έχουν ένα ιστορικό μισογυνιστικών σχολιασμών

FN: Πολλοί νέοι Ταϊβανέζοι — κυρίως άνδρες — νιώθουν κοινωνική πίεση να είναι οικονομικά αποδοτικοί, να παντρευτούν ή/και να κάνουν οικογένεια, όμως ο μέσος μισθός παραμένει χαμηλός συγκριτικά με περιφερειακά πρότυπα. Μπορείτε να αποσαφηνίσετε αυτή την κατάσταση; Υπάρχουν ρεαλιστικές λύσεις;

JJC: I’m baffled by this conundrum myself; why is it so hard to raise wages? As someone with only a fundamental understanding of macroeconomic principles, I don’t want to suggest any solutions. Still, I appreciate the chance to share my observations.

Young men complain about the pressure to provide, and young women also complain because the national wage level has stagnated for decades while housing prices and living expenses soar, but job opportunities continue to concentrate in the greater Taipei area, the most expensive place to live. The conversation about decentralization has been going on for decades, including moving some or all central government offices to central and southern Taiwan, which may encourage businesses to move and reach a more balanced development. However, this plan seems infeasible due to inertia, resistance, low incentives, and high cost. Other solutions include expanding social housing, raising taxes and mortgage interest rates for people owning multiple houses, incrementally increasing the down payment requirement for the 3rd housing onward, and levying luxury taxes on capital gain from short-term transactions. However, they are either ineffective or not adopted. Similar problems are seen in the attempt to address wage stagnation, and any effective policy would take years to deliver results. 

On top of that, patriarchal pressure makes men, and some women, believe men have to provide for the family. Ideally, a feminist turn of intimate relationship should set people free from such beliefs and encourage them to create a relationship where both parties contribute and share responsibility. However, such an ideal would only increase pressure when the material world does not support such an egalitarian relationship—the fact that wages are low, prices are high, women make less, and childrearing sets women’s careers back.      The material reality and the patriarchal shackles could lead to young men misplacing their anger toward women, especially when there is any progress on women’s rights, exacerbating the “gender war” while diverting people’s attention away from the root cause of their suffering. The government should continue working on solving the material problem, while educators of any sort should encourage more conversation and learning to prevent misplaced anger and gender war. 

Προβληματίζομαι και η ίδια από αυτό το αίνιγμα. Ως άτομο με μόλις βασικές γνώσεις των αρχών της μακροοικονομίας δεν θέλω να προτείνω καμία λύση. Παρόλα αυτά εκτιμώ την ευκαιρία να μοιραστώ τις παρατηρήσεις μου.

Οι νέοι άνδρες παραπονιούνται για την πίεση του να προσφέρουν και οι νέες γυναίκες παραπονιούνται επίσης ότι το εθνικό επίπεδο μισθών παραμένει στάσιμο εδώ και δεκαετίες, ενώ οι τιμές ακινήτων και το κόστος ζωής εκτοξεύονται, αλλά οι ευκαιρίες εργασίας συνεχίζουν να περιορίζονται στην ευρύτερη περιοχή της Ταϊπέι, την ακριβότερη για διαβίωση. Συζητάμε το ενδεχόμενο της αποκέντρωσης εδώ και δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένης της μετακίνησης όλων ή μερικών κεντρικών κυβερνητικών υπηρεσιών στην κεντρική ή νότια Ταϊβάν, κάτι που μπορεί να ενθαρρύνει επιχειρήσεις να μετακομίσουν και να φτάσουμε σε μια πιο ισορροπημένη ανάπτυξη. Το σχέδιο αυτό όμως φαντάζει ανέφικτο λόγω αδράνειας, αντίστασης, χαμηλών κινήτρων και υψηλών εξόδων. Άλλες λύσεις περιλαμβάνουν την επέκταση της κοινωνικής στέγασης, την αύξηση της φορολογίας και των επιτοκίων στεγαστικών δανείων για άτομα με διάφορα ακίνητα, την σταδιακή αύξηση απαίτησης προκαταβολής για την τρίτη στέγη και μετά και την επιβολή φόρων πολυτελείας σε υπεραξία από βραχυπρόθεσμες συναλλαγές. Όμως αυτά τα μέτρα είναι είτε αναποτελεσματικά είτε δεν υιοθετούνται. Παρόμοια προβλήματα συναντάμε, όταν προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τη μισθολογική στασιμότητα και οποιαδήποτε αποτελεσματική πολιτική θα χρειαζόταν χρόνια να επιφέρει αποτελέσματα.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η πίεση της πατριαρχίας κάνει άνδρες και μερικές γυναίκες να πιστεύουν ότι οι άνδρες πρέπει να παρέχουν για την οικογένεια. Ιδανικά, μια φεμινιστική μετάλλαξη της οικειότητας θα πρέπει να απελευθερώσει τους ανθρώπους από τέτοιες πεποιθήσεις και να τους ενθαρρύνει να δημιουργήσουν σχέσεις, στις οποίες και τα δύο μέρη συνεισφέρουν και μοιράζονται ευθύνες. Όμως τέτοια ιδανικά δεν μπορούν παρά να εντείνουν την πίεση, όταν ο υλικός κόσμος δεν υποστηρίζει τέτοιες ίσες σχέσεις – το γεγονός ότι οι μισθοί είναι χαμηλοί, οι τιμές υψηλές, οι γυναίκες βγάζουν λιγότερα και η ανατροφή παιδιών βάζει τις καριέρες τους στο παρασκήνιο. Η υλική πραγματικότητα και τα δεσμά της πατριαρχίας μπορούν να οδηγήσουν νεαρούς άντρες στο να εναποθέτουν λανθασμένα τον θυμό τους στις γυναίκες, ειδικά όταν υπάρχει οποιαδήποτε πρόοδος στα δικαιώματα γυναικών, διογκώνοντας έτσι τον έμφυλο «πόλεμο», ενώ παράλληλα τραβά τα βλέμματα του κόσμου μακριά από τη ρίζα του προβλήματος. Η κυβέρνηση πρέπει να συνεχίζει να εργάζεται για τη λύση του υλικού προβλήματος, ενώ οι εκπαιδευτικοί κάθε είδους πρέπει να ενθαρρύνουν περισσότερες συζητήσεις και να μάθουν να αποτρέπουν τη λανθασμένη αυτή εναπόθεση θυμού και τις έμφυλες διαμάχες.

FN: Κατά την άποψή σας, ποιοι/ες είναι οι πιο επιφανείς φεμινιστές/φεμινίστριες, που μετασχηματίζουν την ταϊβανική κοινωνία; Πώς το καταφέρνουν αυτό;

JJC: There are many of them in various fields: NGO workers who work tirelessly to promote equality and provide services, politicians who use their platform to push for reforms, educators who incorporate feminist thinking into their teaching, and there are countless people doing their jobs and living their lives in feminist principles. Everyone devoted to the values of equality should all share the spotlight.

Υπάρχουν πολλά άτομα σε διάφορους κλάδους. Υπάλληλοι ΜΚΟ, που εργάζονται ακατάπαυστα για την προώθηση της ισότητας και που παρέχουν υπηρεσίες, πολιτικοί που χρησιμοποιούν το βήμα τους για να ενθαρρύνουν μεταρρυθμίσεις, εκπαιδευτικοί που ενσωματώνουν φεμινιστική σκέψη στη διδασκαλία τους και υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι, που κάνουν τις δουλειές τους και ζουν τις ζωές τους με φεμινιστικές αρχές. Όλοι οι άνθρωποι αφοσιωμένοι στις αξίες της ισότητας πρέπει να μοιράζονται τα φώτα της δημοσιότητας.